Oudejaarsdag 2019

17.42 uur

Oudejaarsdag, wat moet ik ermee? Ik heb het alleen maar een stuk benauwder door al dat vuurwerk dat al dagenlang aan de gang is en ik moet zelfs mijn ramen sluiten om die vuile lucht buiten te houden. Hebben ze het altijd zo over milieu en nog eens milieu, nou, wat die troep aanricht, daar hoor je niemand over. Laat ze bij mij dus maar niet meer aankomen over het milieu! Nog maar niet te praten over veel huisdieren die de stuipen voortdurend op het lijf worden gejaagd door al die troep en die daarna een tijdlang nog van slag zijn. Het is ook geen vuurwerk meer tegenwoordig, het zijn gewoon bommen. En politie, wie, wat, waar? Zie nooit een politieagent! Niet dat dat nou zoveel zou aanrichten, want die hebben het al net zo zwaar te verduren. Ook zij worden tegenwoordig belaagd met stenen en vuurwerk of worden in elkaar geslagen.

En allemaal maar klagen dat ze het zo arm hebben, maar wel voor duizenden euro’s de lucht inknallen!! Ben gewoon blij en opgelucht als deze dagen eindelijk voorbij zijn. En dan al die drukte overal, pffff. Heb de afgelopen dagen zo vroeg mogelijk mijn boodschappies gedaan om daarna gauw de supermarkt weer uit te vluchten.

Ik haat deze dagen ook zo nu mijn liefste dierbaren er niet meer zijn. Het geeft zoveel herinneringen die zo tweeledig zijn, mooie herinneringen, maar die toch zoveel pijn doen omdat je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Al die momenten met hen daarin zijn ontastbaar geworden.

En die pijn om het gemis, het voelt vaak zo ondraaglijk. Zoveel mensen verloren in zo een korte tijd en daarnaast nog zelf moeten blijven vechten voor je leven.

Ik zou willen dat mij nog een paar minuten vergund was om ze vast te houden, met ze te praten, met ze te lachen als vanouds, ze nog te zeggen wat ik ze nog wil zeggen en ze nog te vragen wat ik nog te vragen heb.

Ik wil de trouwe vrienden die ik nog heb koesteren, beseffen hoe een kostbaar bezit ze zijn in de meest zware tijden van mijn leven.

En dat ik nu zoveel hechter ben geworden met mijn halfzusje, waarvan ik nooit gedacht had dat ze ervoor me zou zijn en die er nu wel is als ik het even niet meer zie zitten. Ze heeft het zo druk met haar werk, met haar relatie en eigen kinderen en toch probeert ze zo nu en dan wat tijd voor me vrij te maken, terwijl ze toch een eind weg van me woont.

Het is waar, in je nood leer je je beste vrienden kennen! En die moet je als een kostbaar bezit in de schatkist van je hart dragen.

Er zijn ook mensen waarvan je zonder aanwijsbare reden opeens niets meer hoort, waar het aan ligt, ik weet het niet en ik wil het ook niet weten

Ik ben daar zo gemakkelijk in geworden, weg ermee, geen energie meer aan verspillen, wat niet uit het hart komt moet wegblijven.

2020 alweer en wat zal ons dat brengen? Soms benauwt me al dat geweld van tegenwoordig. Elke dag maar gewoon in woonwijken schietpartijen, mensen die om het kleinste geringste worden vermoord of half doodgeslagen of geschopt.

Oude, hulpeloze mensen die zich nauwelijks nog verweren kunnen gewelddadig beroofd en mishandeld. Jongelui die elkaar met messen te lijf gaan en elkaar doodsteken! Jee, wat een wereld en wat zijn de lontjes kort!

Ik lees zo goed als geen kranten meer, word zo misselijk van al dat zinloze geweld en die belachelijke taakstrafjes die ze vervolgens krijgen.

Ik denk aan mijn hartsvriendin Lucia en haar man die op zo’n gruwelijke wijze om het leven zijn gebracht en de dader die vervolgens helemaal in de watten wordt gelegd, terwijl naar de nabestaanden niet wordt omgekeken.

Soms wil ik haar weer bellen om dan te beseffen dat ze er niet meer is. We konden alles bij elkaar kwijt en wisten elkaar altijd weer op te beuren en nu, ook al weg door zo’n moordzuchtige psychopaat.     
Ik denk aan mijn dierbare moeder en lieve zus, die na zwaar lijden hun gevecht verloren en ik stuur kusjes de lucht in, in de hoop dat die ze zal bereiken.
Ach lieverds, ik mis jullie nog elke dag en met mijn tranen is inmiddels een oceaan te vullen.

Verder kan ik alleen maar hopen dat deze oudejaarsavond eens fatsoenlijk kan verlopen en dat al die hulpverleners die voor ons klaarstaan in de nood van ons leven met rust worden gelaten en niet in vijandige en gevaarlijke sferen hun werk moeten doen. Dat ook zij na afloop van hun zware taken veilig naar hun gezin kunnen gaan, ik leef in elk geval met ze mee.          
We moeten maar positief blijven en hopen dat deze wereld ooit tot zinnen komt en zullen inzien dat zachte heelmeesters helaas stinkende wonden hebben gemaakt.

Hoe dan ook wens ik de wereld een vreedzaam, liefdevol en gezond 2020 toe!

Een groot ei op mijn bol !

Dankzij mijn zusje Anneroos toch nog hele gezellige kerstdagen gehad bij haar in Heiloo en wat een verrassing, ook nog kerstcadeautjes. Maar oh, oh, teruggekomen met een dikke bult op mijn hoofd en een bont en blauwe reechterbil en rug. Wilde vanmorgenvroeg even kijken hoe laat het was op mijn horloge, grote licht aangedaan en daarna weer in bed gestapt, maar wat een verschrikkelijk klap, op de een of andere manier, ik weet niet hoe, maar ik viel uit bed, met mijn hoofd op een kunststofbak (gelukkig liepen de hoeken daarvan rond, maar wel stukken er vanaf door de klap!) en toen op mijn rug en bil. Zo een klap, dat Rosie op de klap afkwam en mij daar kreunend aantrof. Ze ondernam meteen actie met ijsblokjes in een washandje en bovenop mijn hoofd. Gelukkig geen gat, want ik was al bang weer naar het ziekenhuis te moeten. Wel een dik vet ei op mijn bol en een pijnlijke rug en bil. 

Sindsdien zware hoofdpijn, maar goed, dat los ik steeds op met paracetamol. Heb ik natuurlijk weer. Ze zei dat er zoveel mensen in dat bed hadden geslapen en niemand was dat ooit overkomen. Ik heb ook al eerder in dat bed geslapen en nooit a problem, maar nu dus wel. Ze dachten daar boven zeker, het wordt weer eens de hoogste tijd om een vuilniszak op jouw bol te gooien! Maar goed, het waren wel gezellige kerstdagen en ze had zelf overheerlijke kokoscake gebakken en tiramisu gemaakt (ik kan haar zo opgegeven voor 'Heel Holland bakt', maar toen ik dat zei kreeg ze meteen paniekerige stuipen 'nee hoor, niet doen'. Kreeg ik nog heel wat van mee voor thuis inclusief nog een biefstuk die ik bij thuiskomst meteen in de pan heb gebakken en opgepeuzeld.

De kerstmannetjes hadden ook nog leuke kerstcadeautjes onder de boom voor me gelegd en gelukkig had ik voor iedereen ook cadeautjes meegebracht, want ik kom nooit graag met lege handen! Ook nog heerlijk gegeten, want ze hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt en gekocht, maar poeh, poeh, ik heb niet zo’n grote maag, dus ik zit al gauw vol. Ik moet altijd zo eten dat er eigenlijk nog een hapje bijkan, want anders word ik beroerd. Vanuit die ervaring stop ik dan ook altijd op tijd met nog meer versmaden, want anders zit ik de hele verdere avond en nacht met de gebakken peren.  

Vanmiddag om 13.30 uur weer huiswaarts gegaan (moet altijd voor donker terug zijn, want ik heb last van nachtblindheid)  en het was heerlijk weer eens zo’n lange rit te maken, want het geeft mij altijd zo’n gevoel van vrijheid en ik heb zeker geen hekel aan autorijden.

Ik had lang getwijfeld of ik wel zou gaan, maar ben toch blij dat ik uiteindelijk toch met de kerstdagen besloot aan haar uitnodiging gehoor te geven en ik niet thuis met al mijn verdrietige herinneringen alleen ben gebleven. Het leidt toch af en dat is goed. Onderweg wel weer een traantje moeten laten, want dan denk je toch weer aan alle ellende die de afgelopen twee jaar gepasseerd is.

Nu ga ik wel even rusten op de bank, want ik ben weinig aan mijn broodnodige rust toegekomen en ik ben nu wel erg moe.
Dus even lekker relaxen op de bank en voor de buis!   

Bijna kerst

Die kerstliedjes, het geeft mij iets verdrietigs, herinneringen aan toen alles nog goed was en we altijd zo gezellig gezamenlijk kerst vierden.

Soms kan het me zomaar overvallen. In de auto, in een winkel of waar dan ook, dat immense gemis, dat diepe verdriet.

Dan probeer je het met alle macht weg te slikken, maar daar word je dan weer zo benauwd van. In de auto is het niet erg, niemand die het ziet, maar elders, ja, dan gauw de uitgang zoeken en naar buiten. Buiten dan even diep ademhalen en proberen afleiding te zoeken in de wereld om je heen.

Het lukt natuurlijk niet altijd om zo gauw buiten te komen. Soms sta je met je karretje vol boodschappen, die toch eerst afgerekend moeten worden en dan probeer je wanhopig maar je gedachten te verzetten.

Ik heb toch maar op advies van mijn vrienden en vriendinnen mijn kleine kerstboompje opgetuigd en de kamer wat in kerstsfeer gebracht. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Soms wilde ik alles weer teruggooien in de dozen, zag er het nut niet meer van in, maar dan nam ik even pauze en ging daarna dan maar weer verder.

Ik denk aan mijn lieve moedertje, aan mijn dierbare zus, aan mijn vader, mijn ‘, hartsvriendinnen Coby en Lucia en het is zo’n wreed besef dat ze nooit meer terugkomen, dat ze definitief weg zijn.

In korte tijd alles zomaar weg. Ik wil met ze praten,  met ze bellen, ze vertellen wat er in me omgaat en ik wil gewoon weer onbedaarlijk  met ze kunnen lachen. Het voelt zo leeg in je huis, in je hart en elke dag vangt weer aan met dat zelfde besef, ze zijn er niet meer, nee, ze zijn er echt niet meer.

Vanmorgen vroeg al even boodschappies wezen doen en brrrr, het was zo nat vandaag. Maar zo lekker vroeg is het gelukkig nog niet zo druk en kan ik op mijn gemak mijn boodschapjes doen. Ik kan echt helemaal crazy worden van al die duwende mensen en krijsende kinderen. Ik stond even wat maaltijden uit te zoeken kwam er wel zo’n overhaastig geval dat  mijn rijdende krat uit mijn hand trok  en dat helemaal aan de overkant deponeerde. Ik had mijn karretje notabene nog vast. ‘Hallo zak patat, gaat ie lekker’, vroeg ik. Hij schrok daarvan en bood gauw zijn excuses aan, maar ik zei dat hij notabene zo mijn karretje uit mijn handen trok omdat hij er waarschijnlijk bij moest. Nou, ik ben opgevoed met ‘pardon, zou ik er even bij mogen?’ Maar goed, hij greep maar gauw zijn maaltijd en weg was meneer Onopgevoed. Brr, soms kan ik toch zo’n afkeer van mensen hebben, hè, kan er niks aan doen, hoor. Na al mijn slechte ervaringen kan ik ze soms wel schieten!

Maar goed,, buiten even diep ademgehaald en  toch wel lekker even die frisse wind door je wangen en die regen op je bol, hoor, voel je je echt Hollands glorie!

Ik ben gelukkig aardig opgeknapt, alleen nog steeds zo’n griepgevoel in mijn hoofd en dat is wel irritant, maar dan neem ik maar weer wat paracetamol. Ben al lang opgelucht dat ik even niet meer van die blaffende hoestbuien heb.

Ik kijk naar de kerstkaarten van de mensen die me niet vergeten zijn en die zo dierbaar hangen in mijn kersthanger. En ik kijk naar de mooie kerstdecoratie, die mijn vriendin Rianne van de week met haar bezoek zo lief  cadeau aan me gaf en die ik een mooi plekje op mijn wandkast heb gegeven, hij staat daar zo prachtig te pronken. En ik voel me dankbaar voor die mensen die me in deze tragische tijd trouw zijn gebleven en me daardoor zoveel steun en troost geven.

Ben wel erg blij als al die feestdagen straks voorbij zijn, want voor mij hoeft dat dus echt niet meer.

Bijna 2020 en wat een verschrikkelijke jaren heb ik achter de rug, niet echt om leuk op terug te kijken en ik ril bij de gedachte wat je misschien nog voor ellende te wachten staat . Soms zou je gewoon in slaap willen vallen en niet meer, nooit meer wakker worden totdat alles gewoon een nachtmerrie is gebleken. Maar ja, we moeten door en positief blijven en met de moed der wanhoop maar weer.

Zal ik of zal ik niet?

Zal ik, zal ik niet? Ik bedoel, mijn kerstboompje optuigen? Wat valt er nog te vieren zonder mijn lieve dierbare moeder en zus? Maar misschien voor een beetje sfeer en in memoriam aan hun? Of zal de aanblik ervan me teveel pijn doen en nog meer dan ooit doen beseffen dat ze er echt niet meer zijn?

Kerstfeest, het feest van mijn moedertje waaraan zij altijd zoveel belang hechtte en wilde dat wij er altijd waren met die dagen. En we hebben die traditie altijd in stand gehouden en er altijd met elkaar zo van genoten.

Zelfs het horen van kerstliedjes doet me pijn en rouw, rouw overvalt je op de meest onaangekondigde momenten. Dan moet je je tranen zien weg te slikken en zo gauw mogelijk een veilig onderkomen zien te zoeken waar je even niets hoeft tegen te houden.

Ik zou zo graag nog even met ze willen babbelen, willen lachen, dicht bij ze willen zijn, maar helaas … De tijd nam met wrede en gulzige handen en slokte alles zomaar op.

Vorig jaar geen kerstkaarten verzonden, ik kon dat toen niet opbrengen.

Met de moed der wanhoop dit jaar maar wel weer gedaan. Je wil toch die mensen die nog wat voor je betekenen niet vergeten en ze toch alle goeds toewensen voor het nieuwe jaar.

Ben wel uitgenodigd voor 1^e kerstdag door Anneroos, mijn andere zusje, maar dan moet ik wel opgeknapt zijn en de rit naar Heiloo aan kunnen. En het weer moet natuurlijk ook mee zitten.  Het is natuurlijk ontzettend lief van haar om mij niet te vergeten en gelukkig heb ik nog wat steun aan haar.

Enfin, het weer met de kerst maar afwachten en natuurlijk mijn conditie. Gelukkig voelde ik mij vanmorgen al wat beter. Ietsje meer lucht en hopen dus dat ik de goede kant opga met die medicijnen die ik trouw inneem.

Wat het weer betreft, dacht ooit nog seizoensbanden aan te schaffen, maar sinds ik van de week las over de onzin van winter- en seizoensbanden die uit de testen kwam die ze ermee gedaan hebben, zie ik daar dus definitief vanaf. Ze schijnen zelfs vaak gevaarlijker te zijn dan gewone banden. Ik had er altijd al een zuur smaakje van eerlijk gezegd. Als ze wat nieuws uitvinden in dit land, dan gaat er bij mij altijd al een soort alarmbel rinkelen in mijn bovenkamer ‘kassa, kassa, kassa’. En dat blijkt dan alweer als je het prijskaartje ziet hangen. Gelukkig had ik die ondingen dus nog niet aangeschaft, want was weer weggegooid geld geweest.

Begreep er toch nooit wat van. De mensen reden al sinds mensenheugenis zonder winterbanden en opeens moest iedereen aan die dingen. En of dat nou het aantal ongelukken per jaar heeft verminderd??    

Zal ik nou of zal ik niet mijn kerstboompje optuigen?

Ik weet het nog niet. Eerst maar even op wat meer zuurstof wachten en dus even wat meer tijd nemen om te beslissen.

Voor de mensen die op bezoek komen is het natuurlijk wel leuk als er wat kerstsfeer bij je thuis is. Ik kijk naar de buurvrouw, zij heeft haar man verloren eerverleden jaar en zij creëert well kerstsfeer thuis. Moedig vind ik dat, misschien moet ik ook maar … ?

Ontsnapt aan de boze wolf !

7 december 2019

Gisteren voor de uitslag scans geweest en gelukkig, er waren geen nieuwe haarden of uitzaaiingen te zien, dus hoera. Over drie maanden dus weer dezelfde riedel ondergaan, maar dus even rust.

Maar jee, grote schrik, hij wilde me meteen opnemen omdat mijn COPD ernstig is opgevlamd en zelfs na de antibiotica en 2 Prednisonkuren nog niet onder controle is. Gelukkig had ik niemand bij me en zei ik dat ik helemaal niets bij me had en me toch moest kunnen verschonen en zo en dat mijn auto ook in de parkeer stond. Nou, voor die auto hadden ze altijd wel een oplossing, maar of ik niemand had die mij spulletjes kon komen brengen. Nee, die had ik niet, want iedereen woont een eind weg en dus ben ik op mezelf aangewezen. Hij vond het niet verantwoord me naar huis te sturen, want hij is bang voor de druk op mijn organen die nu op topsnelheid moeten werken. Gelukkig had ik de avond ervoor Anneroos afgebeld, want ik moest zo laat in het ziekenhuis zijn en als zij daarna nog helemaal naar Heiloo moest in dat verschrikkelijke weer en op die tweebaanswegen, dat wilde ik niet, dan zit ik maar ongerust te zijn of ze dan wel veilig thuiskomt. Weer iemand kwijtraken, dat kan ik immers niet meer opbrengen. Zij is net als ik ook al nachtblind, dus dat vind ik dan al helemaal niets. Ze voelde zich wel bezwaard, maar dat hoefde ze niet te zijn, want ik heb het zelf voorgesteld.

Maar gelukkig was ze er niet bij, want dan had hij me natuurlijk opgenomen en had zij weer naar mijn huis moeten rijden om mijn spulletjes te halen en weer te brengen en nog meer van die poppenkast.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

Enfin, na een hoop gezeur mocht ik toch naar huis gelukkig, maar moest wel langs de apotheek in het ziekenhuis om meteen medicijnen op te halen ervoor Mocht er na het weekend geen verbetering optreden, dan moet ik meteen bellen en moet ik alsnog worden opgenomen.

O, wat was ik blij toen ik uiteindelijk in mijn toet-toet zat op weg naar mijn eigen huissie. Moest er niet aan denken weer in het ziekenhuis te moeten liggen, brrrr! Daar knap ik alleen maar af i.p.v. op.

Thuis meteen aan die extra medicijnen begonnen die ik viermaal daags moet innemen en nu maar hopen dat er eindelijk gauw verbetering optreedt. En ik ben ook nog op de Prednison, dus laat die alsjeblieft ook goed werk doen eindelijk.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

 Poeh, poeh, had ik weer, hoor. Toen ik thuiskwam meteen op de bank gaan liggen, want ik was bekkie-af!  Had die ochtend ook nog een longfunctie gehad. Nou, je hebt al geen zuurstof en dan word je neus nog afgeklemd, iik werd er bijna paniekerig van. Maar goed, dat was ook wel een lieverd van die longfunctie en hij had zoveel geduld.

En nu maar gauw opknappen en zorgen dat ik niet in dat ziekenhuis terechtkom. Ik schrok me het eppeleppie toen mijn longarts daarmee aankwam, pffff!

Zo meteen, even mijn maaltijdje nuttigen dat ik heb gehaald, eens even proberen, zoete aardappelpuree met zuurkool en spruitjes en spekjes, nou, zal mij benieuwen. Kant en klaar gehaald, dus lekker makkelijk.

Puinruimen

1 december 2019

Alweer een tijdje niet geschreven op dit blog, maar nu voel ik de drang toch weer wat neer te pennen. Ben druk bezig vrede in mezelf te vinden, mijn misschien kortstondige leven niet langer te verspillen aan nonsens en dingen die toch niet kunnen veranderen. Wel kan ik mezelf nog veranderen, puinruimen in mijn huis, alle overbodige dingen weg. Heb al zoveel opgeruimd, maar ben nog lang niet klaar. Wat kan een mens toch veel troep hebben! Nog veel te veel rotzooi die weg kan, maar ik moet even weer momenten hebben dat het wat beter gaat, want de laatste twee weken gaat het bar. Alsmaar uitputtende hoestbuien en zelfs ’s nachts word je geen rust gegund. Zit op de Prednison en de antibiotica, maar heb niet het gevoel dat dat tot op heden werkt. 
Maar goed, meestal helpt het pas als je de kuur hebt afgemaakt, dus afwachten maar en niet meteen doemdenken. Moet morgen weer voor een scan en dat valt me wel zwaar, want je maakt je nu toch erger ongerust. Al die uitputtende hoestbuien, het voelt gewoon niet goed.             

Afgelopen week las ik op FB een tekst van de vrouw van een ex collega die de kracht niet meer had. Zij had een hersentumor en of dat nog niet genoeg was lijdt haar man ook nog eens aan de ziekte van Alzheimer.  En ik kon het me zo goed voorstellen, gewoonweg doodmoe zijn, niet meer kunnen, de kracht in jezelf niet meer vinden.  

Ze is vorige week overleden, want ze was klaar met haar leven en ze koos ervoor te gaan. Ik vond dat zo moedig, dat gewoon maar openlijk durven zeggen ‘ik heb er de kracht niet meer voor en ben er klaar mee’!

En ik besefte meer dan eens dat het tijd werd om puin te ruimen, om met stoffer en blik en een reuzenbezem alles bijeen te vegen wat niet thuishoort in je leven en de deur uit te bezemen. Genoeg gehuild, genoeg gevochten, genoeg overhoop gelegen met jezelf. En het geeft toch een gevoel van bevrijding eindelijk die stap te durven zetten en nu te kiezen voor jezelf.         
Durven puinruimen, ik ben er helemaal klaar voor. Ook in mijn persoonlijke leven, weg met die mensen die alleen maar ballast voor me zijn geweest, die je alleen maar ziet als het goed met je gaat of als er wat te halen valt of die je alleen maar gekwetst hebben. Helaas ben ik een gevoelsmens, dus alles komt altijd extra hard aan.  Juist die mensen waarvan je het niet verwachtte, dat is nog wel het ergste. Ben ik dan zo een afschuwelijk mens dat het een rechtvaardiging is voor dergelijke behandelingen? Ja, natuurlijk ben ik ook flink bij mezelf ten rade gegaan. Ik heb ook mijn fouten, net als ieder ander, ben – wat nooit voor mensen goede eigenschappen zijn gebleken – altijd recht voor zijn raap, ben vaak te impulsief en ik heb altijd gestreden tegen dat wat in mijn ogen onrecht was, waardoor je dus vaak tegen heilige huisjes en pijnlijke schenen trapte. Dat dat voor mensen niet prettig is als je zo bent, omdat ze je al gauw als een bedreiging zien, ik kan het me voorstellen. Heb vaak geprobeerd het wat minder te doen, maar ja, het is zo moeilijk je karakter te moeten plooien om anderen te plezieren. Wel heb ik altijd getracht gevraagd of ongevraagd anderen te helpen, maar ook dat is niet altijd juist gebleken. Mijn deur blijft open voor al die lieverds die me wel steunen en er wel voor me zijn, maar voor anderen heb ik die potdicht gesloten, voor hen is geen plaats meer in mijn leven.

Ik moet zeggen, het geeft wel een groot gevoel van bevrijding je innerlijk huis te durven schoonmaken, alsof je niet al die last meer op je rug hoeft mee te torsen, het voelt zoveel lichter.
Gelukkig krijg ik er ook deskundige hulp bij en dat scheelt je de blindvlekken te zien die je zelf nog niet ziet. Ik zag die hele therapie eerst niet zitten, maar ik moet zeggen dat het me toch wel goed doet en ik stapjes vooruit bij mezelf ontwaar. 

Maakt het mijn rouw om mijn dierbare zus en moeder minder? Nee, dat zeker niet. Ik mis ze nog elke dag en hun lijden  blijft op mijn netvlies gebrand en blijft pijn doen. Mijn meest dierbare mensen ben ik kwijt en ze komen nooit meer terug.  Ook daar moet ik de confrontatie mee aangaan, maar dat vind ik nog te zwaar en ik kan dus nog niet voldoen aan alle opdrachten. Maar ik ben op weg en tot zover ben ik toch wat trots op mezelf. In mijn uppie sta ik nog altijd overeind en durf ik nu eindelijk voor mezelf te kiezen, durf eindelijk in te zien wat zo scheef zit in mijn leven. Ziekte, ik zie het als volledige uit balans geraakt zijn tussen lichaam en geest. En de tijd die me nog rest wil ik eindelijk gebruiken om met mezelf in het reine te komen en vrede te vinden in mezelf en daarmee de noodzakelijke balans te bereiken.

Ben ik zenuwachtig voor die scan morgen? Ja, ik ben zenuwachtig, want het liefst zou ik als een struisvogel mijn kop in het zand willen steken. Even niet meer ziek hoeven zijn, even ver weg te kunnen blijven van al die ziekenhuizen en witte jassen. En als de uitslag niet goed is, wat dan? Wat wil ik? Welke beslissing moet ik dan nemen,  wil ik nog wel behandeld worden en weer door die lijdensweg gaan van chemo en bestralingen? Ook ik ben moe en waarvoor dan nog, voor wie of voor wat? Elke dag probeer ik te leven alsof ik niet ziek ben, alsof ik een volkomen gezond mens ben en ik probeer alles zoveel mogelijk te blijven doen. Voor mij werkt dat het beste, even alles negeren en gewoon de dagen leven. Niet meer piekeren, nooit meer piekeren, daar verlang ik zo naar, gewoon naar rust, heerlijke vredige rust.

Ik kijk naar buiten en de winter ligt er zo vredig bij. Ik hou van de winter, een rustige winter met maagdelijke sneeuw, maar wel zonder ijzel en snijdende wind. Alleen morgenochtend, morgenochtend mag het even niet gevroren hebben, wanneer ik al die landwegen over moet op weg naar het ziekenhuis en daar heb ik het niet op wanneer het glad is. En hopelijk hoef ik niet te krabben, want daar heb ik nu even niet genoeg adem voor. Maar goed, vanavond maar even een snelle blik werpen hoe mijn toet-toet erbij staat. Mijn totnutoe trouwe toet-toet!

ALWEER EEN JAAR GELEDEN

donderdag, 7 november 2019

Lieve grote zus,

Vandaag, precies een jaar geleden  stierf je om ca 09.00 uur ’s morgens.

Je hebt toen je ogen voorgoed gesloten nadat ik nog bij je was geweest om 08.00 uur. Je ademde toen al zo snel en ik had moeten beseffen dat je bezig was met je afscheid van deze wereld. Ik had je nog gezegd dat ik naar mijn bestraling moest en dat ik daarna zou snel mogelijk weer bij je terug zou komen.

Je hebt niet meer op me kunnen wachten, lieverd, en daar in de wachtkamer van het ziekenhuis moest ik horen hoe je net overleden was.

Wat ging er in je om, lieve zus, de laatste weken van je leven?

Was je wanhopig, verdrietig, bang?

Ik weet het niet, vroeg je zo vaak zoveel dingen en sprak zoveel tegen je, vooral wat je voor mij betekende en hoeveel ik van je hield. Ik wilde je alles zeggen, omdat ik wilde dat het niet te laat zou zijn om te zeggen wat ik je nog wilde zeggen. Je reageerde altijd zo bedeesd, alsof je bang was je uit te spreken. Slechts 1x keer besefte ik wat het voor je betekende. Toen ik voor de zoveelste keer  zei hoeveel ik van je hield en je zo ontzettend zou missen als je er niet meer was. Je borg je hoofd in je kussen en ik vroeg waarom je dat deed en je zei ‘omdat ik anders huilen moet’. En mijn hart huilde, lieve zus, en voelde zo een diepe, machteloze pijn.

Ik zei je dat je huilen mocht en je jezelf niet hoefde te verbergen voor je tranen, maar je hoofd bleef verscholen in dat kussen. Je leek zoveel op mama, nooit klagen, altijd dapper zijn en bescheiden.

Ik probeerde nog grapjes met je te maken en dan moest je er nog om lachen en als ik binnenkwam, dan was er die kleine, lieve glimlach om je mond die mij toonde dat je blij was mij te zien.

Dan ging ik naast je bed zitten, nam je hand in de mijne en streelde vaak je kale hoofd met de kleine stoppeltjes. Ook dat deed me zo pijn, dat je al je mooie haar kwijt was en je koppie opeens zo klein en mager leek. Dan zei ik dat je haar vast weer aan het groeien was omdat ik al stoppeltjes voelde.

De laatste dagen van je leven kon ik geen contact meer met je krijgen. Je was al in een coma en reageerde nergens meer op. Maar ik bleef tegen je praten, in de hoop dat je alles nog kon horen.

Ik herinner mij hoe je als grote zus mij mijn hele leven hebt beschermd , hoe je voor me opkwam als ik door iemand geslagen werd, als een tijger was je dan dat opkwam voor haar jong.

We kregen zo een hechte band in onze zo moeilijke en trieste jeugdjaren en door alle tragedies in ons leven. Dat smeedde zo’n hechte band tussen mama en jou en mij. We waren  er altijd voor elkaar, altijd. Jij leerde mij mijn veters strikken, mijn naam te schrijven, al was het dan met een k en op het eind een t en jij stond daar als klein, trots moedertje tussen al die grote moeders op mij te wachten bij de kleuterschool.

En toen mama was gestorven was je nog de enige waar ik mijn toevlucht kon zoeken wanneer het even niet goed met me ging. Je was er altijd met je wijze raad, je rustige houding, je frisse kijk op de omstandigheden waarin ik kon verkeren.

Jij, altijd weer mijn baken in ruwe zee.

Ach, lieve zus, niemand, niemand zal ooit weten wat er in mij omging toen ik je kwijtraakte. Een afgrijselijke schreeuw van machteloosheid die door heel mijn innerlijk ging als messen. Dezelfde pijn die ik voelde toen mama ons verliet.

Zo vaak voel ik mij in een bootje zonder roeispanen op veel te hoge golven en nergens is dan een baken, nergens licht. Dan denk ik aan jou en aan mama en probeer ik mij voor de geest te halen wat jullie mij zouden zeggen, welke richting jullie mij zouden wijzen en probeer ik me mee te laten drijven op de stroom van het leven.  

Ik mis jullie, ik mis jullie zo verchrikkelijk.

Een uitputtingsslag

Wat een uitputtingsslag en wat een confrontaties, maar wel weer gedaan!

Stapje voor stapje door Therapieland waarvoor ik online werd aangemeld door maatschappelijke ondersteuning. Doel, leren omgaan met je rouw.

Na elke sessie opdrachten waarin je steeds de confrontatie aangaat met je emoties, je verdriet, het verlies. Ik voelde er in eerste instantie helemaal niets voor, maar uiteindelijk helpt het me toch beter dan een menselijke helper.

Kun je een opdracht nog niet aan, dan mag je hem later doen of even een pauze inlassen. Ik wist niet dat sommige dingen bij rouw eigenlijk heel gewoon zijn, zoals soms je boosheid op wie je verloren hebt. Zo krom als het zijn kan natuurlijk, maar dat blijkt heel normaal te zijn. Je opeens in de steek gelaten voelen, het gevoel dat je dierbare je niet waardevol genoeg achtte om op je te wachten bij het sterven! Het blijkt er allemaal bij te horen.

Het duurde lang alvorens ik besefte dat ik het niet meer alleen kon en dus uiteindelijk op dringend advies van de huisarts hulp accepteerde.

Vooral nu de maand november weer nadert is het zo zwaar. Alweer bijna een jaar is ze weg, mijn lieve, dierbare zus en alweer zo’n 10 jaar mijn dierbare, unieke moedertje.

In deze meest moeilijke tijd van mijn leven, waarin ik het gevoel heb dat alles weg is, leer je ook je beste vrienden en familie kennen. Wie er voor je zijn en wie zich opeens helemaal niet meer laten zien of horen en je zomaar in de steek laten en nog erger, je soms in je rug steken. Het ergste om te constateren is als het gaat om mensen die je het meest dierbaar waren. Maar dat geeft niet, want liever mensen vanuit het hart dan van die figuren die zich alleen laten zien als het goed met je gaat. Het verdrietige is dat ik geen mens meer durf tee vertrouwen, dat je altijd op je hoede blijft en liever vertrouwt op jezelf dan op een ander.

En je echt goede vrienden, die verdienen zo’n instelling niet, want zij zijn er als ze zien dat je even niet meer kan.

Ik leef elke dag zoals die komt. Er is geen tijd te verspillen aan allerlei kwats en gepieker over wat je nog te wachten staat en ik wil het ook niet weten.

Soms is er wel die afgrijselijke schreeuw binnenin je, die door al je aderen sscheurt en je in tomeloze paniek laat zijn. Waar zijn ze, zij, die je het liefste waren, ze zijn allemaal weg, er is niets en niemand meer! Je wilt ze terughalen, ze weer levend maken, maar wat er alleen nog maar is, is die machteloosheid van kleiner zijn dan klein!

Gelukkig heft mijn writers block zich inmiddels beetje bij beetje op, het is nog niet optimaal, maar toch vloeiden er alweer 3 gedichten uit mijn brein. En dat is gelukkig een goede ontwikkeling. Want wat ben ik nog zonder mijn schrijven, zonder het praten met papier?      
Ook schilderen zondert mij af van de wereld om mij heen en van al dat gesomber in mijn hoofd. Bezig zijn met alleen maar je scheppingen en verder helemaal niets. Helender dan welk medicijn dan ook.

Hoe pijn kan leven doen? Vroeger dacht ik altijd dat alles beter zou worden met de tijd, maar dat is dus niet zo, dat is vals gevende hoop, want als het je lot is, dan is het je lot en daar helpt niets of niemand nog tegen.

Maar het kan altijd nog erger. Zoveel mensen op de wereld die helemaal niets hebben, die in een eeuwigdurende oorlog leven en/of dakloos zijn en/of gewoonweg geen eten hebben. Daar denk ik vaak aan en dan vraag ik me af of te mogen leven nu echt zo waardevol is?

En de vogels blijven vliegen

terwijl jij mank gevlogen tracht

een laatste keer weer op te stijgen

in eindeloze vlucht

nog eenmaal langs de wolkenlinie

achter de einders willen zien

met nog ongeschonden vleugels        

(uit mijn laatste bundel ‘Voorbij het zicht’)         

DE REMEDIE !

Niet meer willen denken, nooit meer willen denken. Je gedachten stil willen zetten, maar ze malen maar door. Schrijven lukt ook nog steeds niet, drie strofen staan er toch alweer op papier, maar the finishing touch lukte even niet meer. Gewoon al een tijdje een writers block!

En dus maar weer aan het verven geslagen, een nieuwe techniek die ik helemaal wil uitproberen. Gisteren en eergisteren dus weer op stap geweest voor extra verf en doeken en het is mengen, mengen en nogeens mengen, alvorens je aan de slag kan. Dan moet alles nog worden afgedekt, want het laatste wat je wil is natuurlijk verf op je meubels en vloer. Alhoewel, af en toe wappert er toch stiekem een druppeltje daarheen waar het niet mag, hoor. Dan sta ik meteen klaar met mijn natte doekje om het te verwijderen, want eenmaal opgedroogd is het funest. Ik gebruik ook geen echte schorten meer, want dat was niet aan mij besteed. Gewoon van een grote vuilniszak even een schort maken en die kan na afloop lekker gemakkelijk zo de vuilnisbak in.

Lijkt me heerlijk als je een groot atelier zou hebben en je niet zo zou hoeven oppassen. Nu ben ik nog met kleine stukken bezig, maar straks wil ik toch het schilderij in mijn huiskamer vervangen voor weer een doek van 75 x 120 cm. Je kan soms zo uitgekeken raken op iets en weer iets nieuws willen!

Nou, waar ik dat ga doen, daar moet ik nog even mijn hoofd over breken.

Maar voor mij is het wel de remedie om met niks anders bezig te zijn dan met het creëren van je schepping. Je denkt gewoon nergens meer aan, bent alleen maar bezig met die nieuwe schepping en verder met niets.

Alleen naderhand dat opruimen en schoonmaken van alle spullen, verfpotten, kwasten, plastiek, handschoenen, etc. etc. Pfffff, steeds weer een heel karwei, maar ja, je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

Gisterenavond gekeken naar de documentaire over Fernando Riksen, de voetballer die pas is overleden aan die vreselijke ziekte ALS

Hij was zo ontzettend moedig en bleef maar de illusie houden die ziekte te kunnen overwinnen.

Heel erg vond ik het dat zo’n stervoetballer als Maradonna hem beloofde te ontmoeten wanneer hij in Nederland was. En dus reisde Fernando in zijn doodzieke toestand van Schotland naar Nederland, vol verwachting zijn grote idool te ontmoeten. Maar al wie er uiteindelijk kwam, geen Maradonna!

De tranen biggelden gewoon over mijn wangen. Hoe kan je zo een doodziek iemand beloven te komen en dat vervolgens niet nakomen, nadat die zo een zware reis heeft moeten ondernemen voor jou?. Is dat sterrendom je dan zo naar je bol gestegen? 
Uit troost namen ze hem maar mee naar zijn amateurclub waar hij als kleine jongen had leren voetballen. Bah, wij mensen kunnen zo wreed zijn! Eigenlijk moet ik gewoon niet naar dergelijke programma’s kijken, want ik blijf er altijd zo lang mee zitten en dat kan ik nu helemaal niet gebruiken.

Maar hij gaf me wel een boost, zo dapper als hij was in zijn toestand, want uiteindelijk kon hij niets meer, zelfs niet meer praten, maar hij wilde maar blijven leven en geloven dat hij beter zou worden.

Had vannacht zo een rare droom. Ik ging naar mijn werk en aldaar aangekomen kon ik niet parkeren, want de hele parkeergarage was daar afgesloten. Enfin, ik vond een uitweg. Naast het gebouw waar ik werkte zat een ministerie en die had ook een parkeergarage. Ik reed dus door zo’n smal gangetje er naar toe en kon mijn auto daar kwijt, want daar was plenty ruimte. Al die andere auto’s achter mij durfden dat waarschijnlijk niet aan, want niemand volgde mij. Toen zat ik opeens op de fiets en die moest ik ook kwijt en die stalde ik dus in de enorme hal van dat ministerie. De fiets zie ik nog zo voor me, rood met zilver. Enfin, kon ik later die fiets toch nergens meer terugvinden, terwijl ik zeker wist dat ik hem naast een van de vele uitgangen had gestald. Ben nog op zoek gegaan met een medewerker van daar, maar niks hoor.
Ik zat ook mijn hoofd te pijnigen hoe ik toch bij mijn auto moest komen, want het bleek dat je daar een pasje voor nodig had en dat had ik natuurlijk niet.

In elk geval bleef ik maar op zoek gaan naar mijn fiets en zo werd ik uiteindelijk wakker, bekkie-af van al dat zoeken.

Mijn schilderijen liggen nu te drogen en het zijn best mooie creaties geworden, alhoewel het nog niet helemaal naar mijn zin is. Hoe droger ze worden, hoe mooier de kleuren, dus het is afwachten. Moeten nu dagen drogen en dan in de lak en ergens een plaatsje zoeken om ze op te hangen.

Zo, weer genoeg gebabbeld voor vandaag. Ga nu even lekker rusten op de bank, want ben alweer zo moe van alles.

IK HAD HET NOG ZO GEZEGD!

Ik had het nog zo gezegd bij herhaling. Die scan moet met contrastvloeistof van de dokter. Maar helaas, eigenwijs ‘nee hoor, dat hoeft niet, gaat u nu maar liggen’.

Dan kom je op de afgesproken datum (3 september jl.) bij de specialist die dan een tijd lang zit te staren op die schermen en uiteindelijk zegt ‘maar zo kan ik haast niks zien behalve wat littekenweefsel’. ‘Hoezo, waarom kunt u niks zien?’

‘Nou, ze hebben geen contrastvloeistof gebruikt dus zo heb ik er niets aan’.

Dan word je toch even helemaal niet goed zeg. Zit je te wachten op zo’n belangrijke uitslag, kan de man niks zien door zo’n eigengereid duo van de Radiografie, m.a.w. alles was dus voor snottebel!

Maar goed, het begon ’s morgensvroeg al toen ik in de wachtkamer zat te wachten. De balieassistente kwam na een tijdje bij me en vroeg of ik in de wachtkamer van een andere dokter wilde gaan zitten, want mijn specialist had een aanrijding met de auto en kon niet komen. Ik balen, want ik dacht ‘kan ik weer wennen aan iemand anders’. Achteraf leek het alsof het zo moest zijn!! Nog altijd zat ik te treuren om mijn vorige specialist, die opeens weg was omdat hij een wereldreis wilde maken, een zo betrokken arts waar ik zoveel vertrouwen in had en mijn ziekte zodoende een beetje draaglijker wist te maken.

Nou enfin, ik zat daar dus in de wachtkamer toen ik opeens mijn goede vriendin ʕita zag komen aanlopen. Ik was uitermate verrast, want ze zou in eerste instantie met me meegaan als steun, maar had afgebeld omdat ze verkouden was en bang was mij aan te steken.

Ze zei dat dat natuurlijk flauwekul was, want zo’n ziekenhuis zit ook vol bacteriën, dus loop je het van haar niet op dan wel van het ziekenhuis en daar had ze natuurlijk helemaal gelijk in. Ik was al lang blij dat ze er was als steun en vond dat erg lief van haar, want je bent toch al flink nerveus voor de uitslag en buiten dat kan een gezelschap je altijd flink afleiden van al dat gepieker.     
De dokter kon dus zo goed als niets zien, maar zei dat het in het beginstadium na al die operaties, chemo en bestralingen toch vaak te snel is om wat te kunnen zien, dus moet het in december opnieuw. Als ze dan weer zo eigengereid doen daar, dan moet ik eisen dat ze hem bellen.

In elk geval bleek deze vervanger een net zo lieve en betrokken arts als mijn specialist, die opeens met de noorderzon was vertrokken en er was dan ook meteen een goede klik. Ik durfde al mijn vragen te stellen, mijn klachten neer te leggen en hij gaf overal duidelijk en uitgebreid antwoord op, zodat ik meteen weer wat wijzer was. Uiteindelijk mag ik gelukkig bij hem blijven en dat is een hele geruststelling, want alhoewel die vorige opvolger wel vriendelijk was had ik er toch geen klik mee en dan zit mijn mond gewoon op slot.

ʕita stelde ook nog een paar goede vragen en zo waren we meteen weer heel wat wijzer. Verder schreef hij wel een extra medicijn uit omdat ik erg veel last heb van geschraap door slijm dat er haast niet uitkomt en hij hoorde ook een piep.

Ik waagde het er nu ook op te vragen wat mijn overlevingskansen zijn, want elke dag die onzekerheid hoe het ervoor staat met me vind ik ook een belasting.

Hij zei mij eerlijk dat na 5 jaar nog maar 15% in leven is en dat ik ook nog de pech heb aan zeer ernstige COPD te lijden. Verder heb ik natuurlijk nog maar 1 long en een kwart long en dat is nu ook niet bepaald hoopgevend allemaal. Maar ik moet elke dag maar leven en beleven en blij zijn met elke dag. Het toekomstperspectief is dus niet echt goed, maar ik ben tenminste af van die onzekerheid voor mezelf en wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Verder mag ik niet klagen of jammeren, want ik denk aan Suzette, mijn dierbare zus, die niet wat meer tijd vergund was. Nog elke dag moet ik om haar huilen en vraag ik me af of het nu echt niet alleen maar een nachtmerrie is allemaal.

Zij en mijn moeder, ik mis ze nog elke dag en met hen ben ik uiteindelijk alles kwijt. Ik heb ze nog zoveel te vragen en te vertellen, maar hoe dan? Je praat tegen hun foto’s en soms lijkt het of je wat antwoorden krijgt in je hoofd en dan vraag je je af of het je eigen verbeelding is of dat …

Op 2 december a.s. gaan we dus weer voor een vernieuwde scan MET CONTRASTVLOEISTOF!!!!! en ook een longfunctieonderzoek en hopelijk wordt het dan wel volgens voorschrift van mijn specialist gedaan. Die eigengereidheid kost natuurlijk weer zorgkosten voor niks en daar zit de Nederlandse burger nou niet bepaald op te wachten (immers, de zorgpremie gaat volgend jaar weer met vier tientjes omhoog met de zoveelste smoes, is alweer uitgelekt van dat schijnheilige Prinsjesdagkoffertje). Maar de regering is er heel trots op dat het minimaal maar ver tientjes per jaar zijn, voor hen natuurlijk peanuts met hun salaris!!!)!!

Ik voel me wel weer een stuk veiliger met deze specialist en hij zei me dat ik elke dag mag bellen als ik iets niet vertrouw of me ergens zorgen over maak.

Daarna gezellig wat gaan eten en drinken met ʕita en heel wat gebabbeld met elkaar. Zij is echt de rust zelve, waardoor ik me dan ook weer een stuk rustiger voel en zij was dus echt een hele steun voor me.

Vanmorgen ook weer om 06.30 uur opgestaan, want moest vandaag voor bloedonderzoek voor mijn schildklierziekte en moest daarvoor ook mijn ochtendurine gaan inleveren. Nou, nou, hele procedure leek het me. Een potje met 3 buisjes erbij en een hele handleiding (heb ik zo nog nooit eerder gehad). Ik zag dat helemaal niet zitten allemaal, maar uiteindelijk leek het toch een fluitje van een cent. Ze waren maar open tot 10.30 uur, dus nadat ik klaar was er maar meteen heengegaan. Zo meteen krijg ik een buurvrouw op de koffie en om 01.15 uur moet ik weer een andere buurvrouw naar de fysio brengen, dus al met al een druk dagje. Maar goed, het houdt je van gepieker af en geeft allemaal afleiding.

Nou, ik ga de koffie klaarmaken en het gebak, want de buurvrouw zal zo onderhand wel komen.

Tot het volgende relaas dus maar weer en geniet allemaal van elke dag!

MET OPEN OGEN

Ik had niet moeten kijken, maar ik deed het wel. Om de een of andere reden wil je toch op de hoogte blijven van wat er zich in de wereld afspeelt.

Maar soms is het eigenlijk gewoon beter om je kop maar in het zand te steken en van niets te weten.

Nu zit ik er al mee sinds het moment dat ik keek. Een uitzending, ik meen van Metterdaad, over wat Boko Haram allemaal voor leed heeft aangericht.

Met zulke barbaarse wreedheden op je geweten vraag ik me af hoe je nog rustig kan slapen zonder al die gezichten van je slachtoffers te zien!

Ik denk aan het meisje dat het hoofd van haar vader over de grond zag rollen nadat het was afgekapt door zo’n Boko Haramstrijder en hoe ze vervolgens haar broertje zwaargewond terugvond met alleen zijn hoofdje boven de grond uit. Ik denk aan al die moeders die werden verkracht en waarvan hun kinderen voor hun ogen onnoemelijk wreed werden afgeslacht.

En wat is mijn leed dan nog vergeleken bij dat van hen? En toch hebben ze hun ruggen gerecht en gaan ze door met ademhalen en met leven.

Zelfs dat kleine jongetje, dat alles en iedereen verloren heeft en nog maar alleen op de wereld is.

Al die regeringsleiders die de wereld besturen, realiseren zij zich weleens wat ze zouden kunnen betekenen voor de wereld? Ze houden zich constant maar bezig met elkaar uitdagen, met machtsspelletjes, met intimidatie van elkaar, met wapenwedloop. Ze zouden het goede voorbeeld kunnen geven en kunnen trachten de wereld een beetje beter te maken.

Dan hebben we nog al die geloven, die zgn allemaal in God of Allah geloven en uit diens naam denken zich te kunnen veroorloven overal dood en verderf te zaaien met straks als beloning …. ???!!! Hoe naïef moet je zijn te geloven in de hersenspoelingen van een zooitje dat zo een geloof misbruikt om zichzelf macht te vergaren?

Wat is de mens eigenlijk voor wezen? We hebben het over beschaving en menselijkheid en nog meer van dat moois, maar elke minuut van de dag worden er op deze wereld mensen afgeslacht alsof het niets is.

Zelfs in ons eigen, kleine wereldje weten we de vrede niet te bewaren, hebben we altijd wel conflicten met elkaar. En waarom en waarvoor eigenlijk?

Hoeveel jaren telt een leven en wat zouden we voor antwoord geven als ons straks wordt gevraagd wat we met ons leven hebben gedaan?

Wat mogen we straks meenemen van alles wat we vergaard hebben?

Het leven is eindig en de afgelopen jaren heb ik dat helaas meer dan ooit moeten beseffen. Meer dan ooit denk ik dan ook na over mijn eigen leven. Wat heb ik er meegedaan, wat voor mens was ik eigenlijk en wie ben ik in feite?

Ik heb de mensen nooit begrepen en zij mij niet en dat maakt het zo triest, want daardoor kwam ook ik menigmaal ongewild in conflict.

We spreken altijd zo een onverstaanbare taal voor elkaar, dat ik me vaak afvraag of ik niet op de verkeerde planeet terechtgekomen moet zijn.

Soms verlang ik zo naar huis. Maar waar staat dat huis, waar is thuis, waar hoor ik en bij wie hoor ik?

Hoeveel tijd heb ik nog om uit te vinden waar het misging tussen mij en de mensen om mij heen? Tussen mij en de wereld? Tussen mij en mijn eigen wezen?

Ik denk aan die kinderen uit die documentaire die zo alleen op de wereld staan en toch zo dapper doorgaan met leven. Ook ik ben al mijn dierbaren kwijt, maar toch heb ik zoveel meer dan zij in hun armoede en honger.

De 27^e nadert nu met grote sprongen. Ik moet weer voor die scan en ik moet er alleen doorheen. Geen moeder meer of grote zus die een arm om mij heenslaan als je even zo bang bent, als je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Maar dat meisje en dat jongetje, ik hou ze voor ogen als twee kleine helden en ik zal mijn rug rechten, gewoon omdat ik ze dat op zijn minst verschuldigd ben.

MET DE STROOM MEE

Wat heb ik na lange tijd te vertellen?
Dat ik heb getracht te leven zonder het besef ziek te zijn. Me elke dag heb gedragen – ondanks mijn beperkingen – alsof ik geheel gezond ben.

Wat me wel nog elke dag beheerst is dat intense verdriet om het verlies van de meest dierbare personen in mijn leven, mijn moeder en mijn zus. En dan ook nog het verlies van twee van mijn beste vriendinnen.

Elke dag nog moet ik huilen en op de meest onverwachte momenten.

Het gemis blijft en soms wil je ze nog zoveel vragen of vertellen.

Zo is er niets aan de hand en zo rollen de tranen uit mijn ogen.

28 augustus komt nader en nader en ben ik daar nerveus om?

Ik weet het eigenlijk niet. Het rare is dat ik soms niet meer weet wat ik werkelijk voel of denk, alsof alles langs me heengaat, alsof niets er nog toe doet.

De driemaandelijkse scan en de week daarop volgende uitslag staat dus weer voor de deur.

Ik zie er wel tegenop, ben zo witte-jassen-moe! Maar ja, ze zijn er natuurlijk voor jou en willen je helpen, maar steeds weer die gang naar het ziekenhuis, de onderzoeken, die ziekenhuissfeer!

En ik mis mijn vorige longarts die opeens met de noorderzon vertrokken was omdat hij een wereldreis wilde gaan maken. En volgens de assistentes komt hij ook niet meer terug. Zelden zo een betrokken specialist meegemaakt en dat verlicht je ziekte dan ook. Hij zei altijd ‘we gaan er samen voor’, maar nu moet ik het dus alleen doen. Maar ja, de man heeft groot gelijk. Elke dag te maken hebben met doodziekte patiënten en het was nog een jonge arts, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je er eens even een tijdje tussenuit wil.

Zijn opvolger is ook aardig, daar niet van, maar ik mis toch die enorme betrokkenheid en die vertrouwensband.

Heel vervelend is het dat ik ook al een tijdje niet kan schrijven. Ik heb duidelijk te lijden van een writer’s block, er komt bijna geen letter meer op papier.

Alles wordt dan ook verwaarloosd, mijn website, mijn blog, mijn andere literaire activiteiten, het werken aan mijn korte verhalenboek.

De wil is er wel, maar de inspiratie lijkt bevroren en dus is dat nu even ook geen uitlaatklep of afleiding. Daarentegen rust ik veel, ’s middags ben ik vaak uitgeteld, ga ik op de bank liggen, zet de televisie aan en val dan binnen de kortste ogenblikken in slaap. Word ik wakker dan ben ik verwonderd dat er opeens een heel andere programma aan de gang is dan waar ik naar zat te kijken!

Het leven kabbelt voort en ik kabbel maar met de stroom mee, dat lijkt me gewoon nog het beste. Niet meer vechten tegen de stroming, maar je gewoon laten meevoeren en zien waar je uitkomt.

Dat ik nu weer wat heb geschreven op mijn blog, het geeft mij hoop dat hopelijk mijn writer’s block zich gauw opheft,, want wat en wie ben ik nog zonder pen?