Altijd wat met mij !

 

 

Vanmorgen eindelijk mijn passpiegel weer opgehangen in de slaapkamer. Het is wel zo prettig dat je kan kijken hoe je eruit ziet als je bent aangekleed en hoe je haar op je bol zit, want wat dat betreft ben ik – eerlijk gezegd -  best wel een ijdeltuit.
Zit mijn haar of kleding niet goed, nou, dan voel ik me helemaal niet lekker, hoor en ziet de wereld er pas weer gezellig uit wanneer ik alle schoonheidsfoutjes heb opgelost.Ben gelukkig wel wat gemakkelijker geworden dan vroeger, want toen was ik helemaal zo’n pietluttig geval.

Heb door die eigenschap nog heel lang moeten lopen met de afdruk van een strijkbout in mijn bovenbeen. Ik werkte toen nog en die dag hadden we een feestelijk iets op het werk. Toen ik was aangekleed ontdekte ik nog een klein vouwtje in de jurk waarin ik me had gehesen. Enfin, vouwtjes? Oh nee, daar moest ik niets van hebben, maar goed, geen probleem, kon ik natuurlijk zo oplossen. Het scheelde dat ik me niet weer hoefde uit te kleden als ik even voorzichtig die strijkbout op dat vouwtje zou zetten. Tante bijdehand vergat natuurlijk wel even dat het een stoomstrijkbout was en de stoom door mijn jurk en panty heen mijn been lelijk verbrandde. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest weg. Gauw even gekoeld met ijskoud water en toen naar mijn werk gegaan.
’s Avonds bleek er een enorme blaar met vocht te zitten en daar ik toen al niet graag naar de dokter ging, hoopte ik er maar op dat die blaar wel zou knappen op een gegeven moment. De volgende avond knapte die inderdaad en was ik meteen kleddertjenat van al het vocht dat eruit liep. Nou goed, er zaten allemaal loshangende vellen en ik dacht dat die wel vanzelf zouden vergaan. Na een paar dagen werd ik op het werk plotseling erg beroerd en kreeg ik hoge koorts. Ik werkte toen samen op een bureau met o.a. een sportinstructeur en die vroeg of hij eens die brandplek op mijn been mocht inspecteren. Ik stribbelde nog wat tegen, want het zat hoog op mijn bovenbeen en ik had er eigenlijk geen zin in om een beetje te koop te staan, want ik werkte nu eenmaal in een wereld vol mannen. Maar goed, op een rustig moment toch maar laten zien en eigenlijk schrokken we ons allebei een flink hoedje. De brandwond zag er heel onsmakelijk uit door die wirwar van hangend vel en was inmiddels zwart geworden. Hij zei, nou ja zei, hij gebood mij eigenlijk er direct mee naar de dokter te gaan, waaraan ik toen maar gevolg heb gegeven.

Was eerlijk gezegd ook geen pretje, ik werd door mijn huisarts van toen eerst onthaald op een fikse preek en de vraag of ik thuis geen strijkplank had.
Toen de assistente werd geroepen om te assisteren werd het helemaal bal. Zij schrok van de wond en vroeg wat er gebeurd was. Hij zei dat ik klaarblijkelijk geen strijkplank thuis had en mijn been daar dus voor gebruikte. Gelukkig stond zij mij bij door te zeggen ‘oh jee, dat doe ik ook weleens.’ Hij wierp haar een venijnige blik toe en mompelde 'ja, vooral zeggen waar een patiënt bij zit, niet te geloven, niet te geloven.'
Ik keek alleen maar benauwd naar die grote schaar die hij in zijn handen had en waarmee hij mijn wond te lijf wilde gaan. Angstig vroeg ik wat hij daarmee van plan was en hij bromde ‘ik moet eerst al die vellen wegknippen’, waarop ik angstig reageerde met ‘doet dat dan geen pijn?’ Hij toen weer ‘eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet van die rare dingen uithalen.’ Gelukkig bleek het allemaal dood vel te zijn, wat gelukkig geen pijn deed en mij een diepe zucht van verlichting deed slaken.
De wond werd gesteriliseerd en verbonden met speciaal gaas dat ik wel elke dag moest komen laten verschonen. Nou ja, dat was dus inderdaad eigen schuld, dikke bult. Het heeft lang geduurd voor het litteken vervaagde, maar gelukkig zijn de jaren mij vergevingsgezind geweest.

In elk geval, de spiegel hangt weer en hopelijk wat langer dan voorheen.
Mij weer laten opjutten door zo’n televisiereclame van Tellsel en had ik via Blokker dus de door hen aangeprezen powertape met Gekko-effect gekocht. Een zogenaamde aanbieding, 3 rollen voor 27 euro!! Hoe zwaar het ook was, je kon er alles mee aan de muur hangen, zelfs in de badkamer bleef het muurvast en tja, dat leek mij wel wat. Niemand meer om hulp hoeven vragen om te boren, nee, gewoon, plakboem aan de wanden. Intussen is dus mijn halve huisraad al naar beneden gekomen en mijn spiegel was wel het toppunt. Blokker een boze mail gestuurd, waarop ze overigens nooit met fatsoen hebben gereageerd, dus de boel voor straf op Trustpilot gezet.
Als je weer een enorme klap hoort schrik je je niet een hoedje maar een hele grote hoed en ga je voorzichtig en angstvallig op zoek naar alweer schade. Die zooi presenteerde ze ook nog als dat het hergebruikt kan worden. Nou, niet dus, als je het eraf haalt plakt het steevast aan je vingers (dat weer wel) en het is dus 1 grote prop als je het eindelijk hebt kunnen verwijderen.
Maar goed, weer een nieuwe spiegel opgehangen met wel zoveel plak dat, als het nu nog van de wanden klettert, ik gewoon weer overga tot de ouderwetse en meest betrouwbare wijze van een klusjesman met boor. Nu zal ik eerdaags toch wel moeten komen om wat spulletjes op te hangen in mijn badkamer, want die ga ik niet meer bevestigen met dat rare Gekkogedoe. Feit is, weer 27 euro weggegooid.

Het was afgelopen week toch zo’n pechweek.
Zo had ik eindelijk het schilderij af voor een vriend die ik dat had beloofd en daarbij had ik voor enige techniek een ballon gebruikt.
Ik was erg tevreden over het schilderij en dacht de ballon niet meer nodig te hebben.
Dus ja, prik met de schaar en weg ermee.  Jee, ik had opeens blauw spikkeltjesbehang in mijn eetkamer. De verf op die ballon was natuurlijk nog kleddertjenat en daar had ik in mijn enthousiasme niet bij stilgestaan.  Van de schrik stootte ik nog een potje verf om en de verf droop vervolgens over mijn schilderij naar beneden op de vloer. Dat moest ik dus eerst opruimen, maar dat was gelukkig niet zo’n ramp, want op pvc krijg je acrylverf er goed af. Toen met een natte spons mijn behang te lijf gegaan, maar nee, daar moest ik gauw mee ophouden, want ik zag dus dat het behang dan ging oplossen. Nu heb ik in moeilijke tijden ook nog weleens een goed idee (kan ook weleens flink dramatisch zijn, hoor) en het leek mij een idee te proberen met een sponsje witte acrylverf al die stippen te deppen. Ik ben tot in de avond bezig geweest, maar over het resultaat kon ik wel enigszins tevreden zijn. Inmiddels heb ik hier heel wat bezoekers gevraagd of ze wat zagen in mijn eetkamer, maar niemand heeft wat kunnen ontdekken, dus het zit wel goed. Mocht je hier op visite komen dus niet meteen met een loep mijn hele zitkamer gaan zitten bestuderen alsjeblieft. In het ergste geval had ik op zoek kunnen gaan naar een klusjesman met het talent van behangplakken. Ook dat is immers een kunst, want de vorige behanger heeft hier prutswerk geleverd. Had zo’n plakmachine, werkte zo gemakkelijk, nou, met gevolg dat er veel te weinig lijm is gebruikt en je overal naden ziet en ik al heel wat stukjes zelf met behanglijm heb moeten bijwerken. Nu ben ik toch al een perfectionist, dus ik kan mij daar flink aan irriteren.
Maar het kost natuurlijk weer een kapitaal om alles opnieuw te laten doen en dan moet je maar afwachten of je weer niet zo’n kluns in je huis krijgt. Verder heb ik op het ogenblik wel wat anders aan mijn hoofd met mijn gezondheid, dus ik moet er maar geen aandacht aan besteden.

Nou, dat was het weer even voor nu. Ik ga eens even met dagelijkse rustuurtje genieten, want ik ben alweer moe van al het herbeleven van dit verhaal.

 

Schilderijen

 Ze zijn klaar en ze hangen kleurrijk aan de wand van mijn slaapkamer!

        

DE REMEDIE !

Niet meer willen denken, nooit meer willen denken. Je gedachten stil willen zetten, maar ze malen maar door. Schrijven lukt ook nog steeds niet, drie strofen staan er toch alweer op papier, maar the finishing touch lukte even niet meer. Gewoon al een tijdje een writers block!

En dus maar weer aan het verven geslagen, een nieuwe techniek die ik helemaal wil uitproberen. Gisteren en eergisteren dus weer op stap geweest voor extra verf en doeken en het is mengen, mengen en nogeens mengen, alvorens je aan de slag kan. Dan moet alles nog worden afgedekt, want het laatste wat je wil is natuurlijk verf op je meubels en vloer. Alhoewel, af en toe wappert er toch stiekem een druppeltje daarheen waar het niet mag, hoor. Dan sta ik meteen klaar met mijn natte doekje om het te verwijderen, want eenmaal opgedroogd is het funest. Ik gebruik ook geen echte schorten meer, want dat was niet aan mij besteed. Gewoon van een grote vuilniszak even een schort maken en die kan na afloop lekker gemakkelijk zo de vuilnisbak in.

Lijkt me heerlijk als je een groot atelier zou hebben en je niet zo zou hoeven oppassen. Nu ben ik nog met kleine stukken bezig, maar straks wil ik toch het schilderij in mijn huiskamer vervangen voor weer een doek van 75 x 120 cm. Je kan soms zo uitgekeken raken op iets en weer iets nieuws willen!

Nou, waar ik dat ga doen, daar moet ik nog even mijn hoofd over breken.

Maar voor mij is het wel de remedie om met niks anders bezig te zijn dan met het creëren van je schepping. Je denkt gewoon nergens meer aan, bent alleen maar bezig met die nieuwe schepping en verder met niets.

Alleen naderhand dat opruimen en schoonmaken van alle spullen, verfpotten, kwasten, plastiek, handschoenen, etc. etc. Pfffff, steeds weer een heel karwei, maar ja, je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

Gisterenavond gekeken naar de documentaire over Fernando Riksen, de voetballer die pas is overleden aan die vreselijke ziekte ALS

Hij was zo ontzettend moedig en bleef maar de illusie houden die ziekte te kunnen overwinnen.

Heel erg vond ik het dat zo’n stervoetballer als Maradonna hem beloofde te ontmoeten wanneer hij in Nederland was. En dus reisde Fernando in zijn doodzieke toestand van Schotland naar Nederland, vol verwachting zijn grote idool te ontmoeten. Maar al wie er uiteindelijk kwam, geen Maradonna!

De tranen biggelden gewoon over mijn wangen. Hoe kan je zo een doodziek iemand beloven te komen en dat vervolgens niet nakomen, nadat die zo een zware reis heeft moeten ondernemen voor jou?. Is dat sterrendom je dan zo naar je bol gestegen? 
Uit troost namen ze hem maar mee naar zijn amateurclub waar hij als kleine jongen had leren voetballen. Bah, wij mensen kunnen zo wreed zijn! Eigenlijk moet ik gewoon niet naar dergelijke programma’s kijken, want ik blijf er altijd zo lang mee zitten en dat kan ik nu helemaal niet gebruiken.

Maar hij gaf me wel een boost, zo dapper als hij was in zijn toestand, want uiteindelijk kon hij niets meer, zelfs niet meer praten, maar hij wilde maar blijven leven en geloven dat hij beter zou worden.

Had vannacht zo een rare droom. Ik ging naar mijn werk en aldaar aangekomen kon ik niet parkeren, want de hele parkeergarage was daar afgesloten. Enfin, ik vond een uitweg. Naast het gebouw waar ik werkte zat een ministerie en die had ook een parkeergarage. Ik reed dus door zo’n smal gangetje er naar toe en kon mijn auto daar kwijt, want daar was plenty ruimte. Al die andere auto’s achter mij durfden dat waarschijnlijk niet aan, want niemand volgde mij. Toen zat ik opeens op de fiets en die moest ik ook kwijt en die stalde ik dus in de enorme hal van dat ministerie. De fiets zie ik nog zo voor me, rood met zilver. Enfin, kon ik later die fiets toch nergens meer terugvinden, terwijl ik zeker wist dat ik hem naast een van de vele uitgangen had gestald. Ben nog op zoek gegaan met een medewerker van daar, maar niks hoor.
Ik zat ook mijn hoofd te pijnigen hoe ik toch bij mijn auto moest komen, want het bleek dat je daar een pasje voor nodig had en dat had ik natuurlijk niet.

In elk geval bleef ik maar op zoek gaan naar mijn fiets en zo werd ik uiteindelijk wakker, bekkie-af van al dat zoeken.

Mijn schilderijen liggen nu te drogen en het zijn best mooie creaties geworden, alhoewel het nog niet helemaal naar mijn zin is. Hoe droger ze worden, hoe mooier de kleuren, dus het is afwachten. Moeten nu dagen drogen en dan in de lak en ergens een plaatsje zoeken om ze op te hangen.

Zo, weer genoeg gebabbeld voor vandaag. Ga nu even lekker rusten op de bank, want ben alweer zo moe van alles.