Vanmorgen eindelijk
mijn passpiegel weer opgehangen in de slaapkamer. Het is wel zo prettig dat je
kan kijken hoe je eruit ziet als je bent aangekleed en hoe je haar op je bol
zit, want wat dat betreft ben ik – eerlijk gezegd - best wel een ijdeltuit.
Zit mijn haar of
kleding niet goed, nou, dan voel ik me helemaal niet lekker, hoor en ziet de
wereld er pas weer gezellig uit wanneer ik alle schoonheidsfoutjes heb
opgelost.Ben gelukkig wel wat gemakkelijker geworden dan vroeger, want toen
was ik helemaal zo’n pietluttig geval.
Heb door die
eigenschap nog heel lang moeten lopen met de afdruk van een strijkbout in mijn
bovenbeen. Ik werkte toen nog en die dag hadden we een feestelijk iets op het
werk. Toen ik was aangekleed ontdekte ik nog een klein vouwtje in de jurk
waarin ik me had gehesen. Enfin, vouwtjes? Oh nee, daar moest ik niets van
hebben, maar goed, geen probleem, kon ik natuurlijk zo oplossen. Het scheelde
dat ik me niet weer hoefde uit te kleden als ik even voorzichtig die strijkbout
op dat vouwtje zou zetten. Tante bijdehand vergat natuurlijk wel even dat het
een stoomstrijkbout was en de stoom door mijn jurk en panty heen mijn been
lelijk verbrandde. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest
weg. Gauw even gekoeld met ijskoud water en toen naar mijn werk gegaan.
’s
Avonds bleek er een enorme blaar met vocht te zitten en daar ik toen al niet
graag naar de dokter ging, hoopte ik er maar op dat die blaar wel zou knappen
op een gegeven moment. De volgende avond knapte die inderdaad en was ik meteen
kleddertjenat van al het vocht dat eruit liep. Nou goed, er zaten allemaal
loshangende vellen en ik dacht dat die wel vanzelf zouden vergaan. Na een paar
dagen werd ik op het werk plotseling erg beroerd en kreeg ik hoge koorts. Ik
werkte toen samen op een bureau met o.a. een sportinstructeur en die vroeg of
hij eens die brandplek op mijn been mocht inspecteren. Ik stribbelde nog wat
tegen, want het zat hoog op mijn bovenbeen en ik had er eigenlijk geen zin in
om een beetje te koop te staan, want ik werkte nu eenmaal in een wereld vol
mannen. Maar goed, op een rustig moment toch maar laten zien en eigenlijk
schrokken we ons allebei een flink hoedje. De brandwond zag er heel onsmakelijk
uit door die wirwar van hangend vel en was inmiddels zwart geworden. Hij zei,
nou ja zei, hij gebood mij eigenlijk er direct mee naar de dokter te gaan, waaraan ik toen maar gevolg heb gegeven.
Was eerlijk gezegd ook
geen pretje, ik werd door mijn huisarts van toen eerst onthaald op een fikse
preek en de vraag of ik thuis geen strijkplank had.
Toen de assistente
werd geroepen om te assisteren werd het helemaal bal. Zij schrok van de wond en
vroeg wat er gebeurd was. Hij zei dat ik klaarblijkelijk geen strijkplank thuis
had en mijn been daar dus voor gebruikte. Gelukkig stond zij mij bij door te zeggen ‘oh jee, dat doe ik
ook weleens.’ Hij wierp haar een venijnige blik toe en mompelde 'ja, vooral zeggen waar een patiënt bij zit, niet te geloven, niet te geloven.'
Ik keek alleen maar
benauwd naar die grote schaar die hij in zijn handen had en waarmee hij mijn wond
te lijf wilde gaan. Angstig vroeg ik wat hij daarmee van plan was en hij bromde ‘ik moet
eerst al die vellen wegknippen’, waarop ik angstig reageerde met ‘doet dat dan
geen pijn?’ Hij toen weer ‘eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet van die
rare dingen uithalen.’ Gelukkig bleek het allemaal dood vel te zijn, wat
gelukkig geen pijn deed en mij een diepe zucht van verlichting deed slaken.
De wond werd
gesteriliseerd en verbonden met speciaal gaas dat ik wel elke dag moest komen
laten verschonen. Nou ja, dat was dus inderdaad eigen schuld, dikke bult. Het
heeft lang geduurd voor het litteken vervaagde, maar gelukkig zijn de jaren mij
vergevingsgezind geweest.
In elk geval, de
spiegel hangt weer en hopelijk wat langer dan voorheen.
Mij weer laten
opjutten door zo’n televisiereclame van Tellsel en had ik via Blokker dus de door
hen aangeprezen powertape met Gekko-effect gekocht. Een zogenaamde aanbieding,
3 rollen voor 27 euro!! Hoe zwaar het ook was, je kon er alles mee aan de muur
hangen, zelfs in de badkamer bleef het muurvast en tja, dat leek mij wel wat.
Niemand meer om hulp hoeven vragen om te boren, nee, gewoon, plakboem aan de
wanden. Intussen is dus mijn
halve huisraad al naar beneden gekomen en mijn spiegel was wel het toppunt.
Blokker een boze mail gestuurd, waarop ze overigens nooit met fatsoen hebben gereageerd, dus
de boel voor straf op Trustpilot gezet.
Als je weer een enorme
klap hoort schrik je je niet een hoedje maar een hele grote hoed en ga je voorzichtig
en angstvallig op zoek naar alweer schade. Die zooi presenteerde ze ook nog als dat het hergebruikt kan worden. Nou, niet dus, als je het eraf
haalt plakt het steevast aan je vingers (dat weer wel) en het is dus 1 grote
prop als je het eindelijk hebt kunnen verwijderen.
Maar goed, weer een
nieuwe spiegel opgehangen met wel zoveel plak dat, als het nu nog van de wanden
klettert, ik gewoon weer overga tot de ouderwetse en meest betrouwbare wijze
van een klusjesman met boor. Nu zal ik eerdaags
toch wel moeten komen om wat spulletjes op te hangen in mijn badkamer, want die
ga ik niet meer bevestigen met dat rare Gekkogedoe. Feit is, weer 27
euro weggegooid.
Het was afgelopen week
toch zo’n pechweek.
Zo had ik eindelijk
het schilderij af voor een vriend die ik dat had beloofd en daarbij had ik voor
enige techniek een ballon gebruikt.
Ik was erg tevreden
over het schilderij en dacht de ballon niet meer nodig te hebben.
Dus ja, prik
met de schaar en weg ermee. Jee, ik had opeens blauw spikkeltjesbehang in mijn eetkamer. De verf op die
ballon was natuurlijk nog kleddertjenat en daar had ik in mijn enthousiasme
niet bij stilgestaan. Van de schrik stootte ik nog een potje verf om
en de verf droop vervolgens over mijn schilderij naar beneden op de vloer. Dat
moest ik dus eerst opruimen, maar dat was gelukkig niet zo’n ramp, want op pvc
krijg je acrylverf er goed af. Toen met een natte spons mijn behang te lijf
gegaan, maar nee, daar moest ik gauw mee ophouden, want ik zag dus dat het
behang dan ging oplossen. Nu heb ik in moeilijke tijden ook nog weleens een
goed idee (kan ook weleens flink dramatisch zijn, hoor) en het leek mij een idee te
proberen met een sponsje witte acrylverf al die stippen te deppen. Ik ben tot in
de avond bezig geweest, maar over het resultaat kon ik wel enigszins tevreden
zijn. Inmiddels heb ik hier heel wat bezoekers gevraagd of ze wat zagen in mijn
eetkamer, maar niemand heeft wat kunnen ontdekken, dus het zit wel goed. Mocht
je hier op visite komen dus niet meteen met een loep mijn hele zitkamer gaan
zitten bestuderen alsjeblieft. In het ergste geval had ik op zoek kunnen gaan
naar een klusjesman met het talent van behangplakken. Ook dat is immers een
kunst, want de vorige behanger heeft hier prutswerk geleverd. Had zo’n
plakmachine, werkte zo gemakkelijk, nou, met gevolg dat er veel te weinig lijm
is gebruikt en je overal naden ziet en ik al heel wat stukjes zelf met behanglijm heb moeten bijwerken. Nu ben ik toch al een perfectionist, dus
ik kan mij daar flink aan irriteren.
Maar het kost
natuurlijk weer een kapitaal om alles opnieuw te laten doen en dan moet je maar
afwachten of je weer niet zo’n kluns in je huis krijgt. Verder heb ik op het
ogenblik wel wat anders aan mijn hoofd met mijn gezondheid, dus ik moet er maar
geen aandacht aan besteden.
Nou, dat was het weer even voor nu. Ik ga eens even met dagelijkse rustuurtje genieten, want ik ben alweer moe van al het herbeleven van dit verhaal.
