Wat een dag!

Nou, het was me het daggie wel gisteren en ik schrijf het maar even van me af.

Om te beginnen gisterenmorgenvroeg hier naar het Digitaal café in de bibliotheek gegaan. Ik moest een Facebookpagina openen voor ons Inloophuis en dat lukte ook, maar het geval was dat je eerst een account moest hebben (heb ik ook), waarna je dan een bedrijfspagina kan openen. Nu wilde ik het niet op mijn eigen account doen, omdat ik in de naaste toekomst dat FB-account wil overdragen aan de gastvrouwen van het Inloophuis. Dus een nieuw account aangemaakt en daarna die pagina. Echter, ging ik zoeken dan kwam dan de ene pagina tevoorschijn en dan weer de andere, wat natuurlijk niet de bedoeling is, want dan worden de bezoekers helemaal horendol en ik ook natuurlijk. Als ze zich aanmelden dan kunnen ze dus of op de ene pagina aangemeld worden of op die andere! Enfin, van alles geprobeerd en nagezocht op Google, het lukte me niet slechts 1 pagina tevoorschijn te krijgen. Op dus naar het Digitaal café, want daar zitten natuurlijk allemaal deskundigen op computergebied.

Ik werd al gauw gehaald door een mevrouw en ik moest plaatsnemen aan een tafeltje, waaraan ook nog een andere klant met zo’n deskundige zat.

Enfin, het werd een gewauwel van jewelste en werd je niet horendol van je compjoet, dan wel van dat gekakel om je heen. Nou, mevrouw ging aan de slag en moest zelf steeds op Google en op Facebook speuren naar info, wat ik zelf ook al tig keer had gedaan. Alles staat zo ingewikkeld vermeld, dat ik dus dacht dat het eraan lag dat ik een daggie ouder wordt. Ze zat vervolgens van alles te knutselen op mijn compjoet, maar dat werd helemaal niks dus en of die site nu nog in orde is, ik durf niet eens meer te kijken. Na meer dan een half uur haalde ze de volgende klant op en zei tegen mij even te wachten. Druk in de weer met die andere klant, kwam vervolgens terug en zei dat ze een afspraak elders had en eigenlijk weg moest. Of ik volgende maand bij die meneer aan de overkant van ons tafeltje me wilde aanmelden, want misschien wist die het wel. Ik weet het niet, maar die was ook al ik weet niet hoe lang met zijn klant bezig en zo te horen was dat ook niet het je van het. Maar goed, had ze me nou meteen gezegd dat ze er geen verstand van had, dan had ik me al die tijd kunnen besparen. Alles weer ingepakt (je moest namelijk je eigen compjoetie meenemen!) en met de staart tussen mijn benen afgedropen.

 

Teleurgesteld thuisgekomen maar mijn mail gaan lezen.
Lees ik daar in een mail van het ziekenhuis, dat mijn CT-scan op 22 maart niet door kan gaan in het IJsselland, maar dat ik daarvoor naar Kralingen moest. Nu is er daar in Kralingen bij die vestiging geen parkeerplaatsterrein en dus moet je in de omgeving gaan speuren naar een parkeerplaatsje Dat is dan op de Oude Dijk, die altijd volstaat met auto’s van werknemers en winkelende mensen. En als ik dan een parkeerplaats vind, hoe ver moet ik dan lopen met mijn longziekte en krakkemikkerige rug naar dat ziekenhuis? Vervolgens zou ik dan binnen een half uur weer in het IJsselland moeten zijn voor een looptest en longfunctie en ik zag de bui al hangen. Ik zou voor dood aankomen!!! Mijn rugwervels zijn ook al doorgezakt, waar ik een Dexa-scan voor krijg op 10 februari. Op 21 februari moet ook nog mijn hand geopereerd, nou, tante Kwakkel moet dan maar zien aan te komen. Meteen gebeld naar de Radiologie en na minutenlang wachten kreeg ik een kattige assistente aan de lijn met een inlevingsvermogen van nog minder dan een rund!

Nee, niks mee te maken, ik moest en zou naar Kralingen. Nou, ik dacht het niet , dus de longafdeling gebeld. Gelukkig, die assistente was er eentje van wat meer begrip en nam contact op met de Radiologie. Nu kon ik wel in IJsselland komen, maar pas medio mei, want de CT-scan in het IJsselland was stuk. Dus mijn controle longkanker met weken uitgesteld, maar ja, het kan helaas niet anders.

 

Daarna mijn post opengemaakt en Ben had zich keurig aan de afspraak gehouden, helemaal gratis een nieuwe SIM-card voor mijn smartphone, want had de laatste tijd steeds dat ik verbroken werd midden in een gesprek en volgens Ben kon het weleens aan de SIM-card liggen. Ik had geen zin om dat hele installatieprogramma te doorlopen met mijn toch al overlopende brein van alles en nog wat, dus besloot naar zo’n phonezaak te gaan in het centrum hier.

Daar aangekomen staat er een man voor de deur buiten een paffie te roken. ‘Ik kom zo bij u,’ zegt hij en gaat vervolgens met de paraplu op zijn bol op zijn dooie gemakkie zijn paffie staan op te roken. Ik keek eens demonstratief naar hem van ‘hoe lang gaat dat nog duren’ en toen ging hij doodleuk een blok verder staan. Ik had in die tussentijd die hele zaak wel kunnen leegroven inclusief de kassa!!

Na een tijdje kwam meneertje dan binnen, stinkend naar de nicotine, maar kon mij het even bommen, als hij me maar hielp.

Ik vroeg hem of hij mij even kon helpen met die sim-card, maar nee, dat ging zomaar niet. Dat was een hele bedoeling, hoor. Hij had een beter idee. Hij zou wel een SIM-card van hem gebruiken, want dan ging het allemaal niet zo moeilijk. Het zou me wel een tientje kosten, dat wel. Intussen was ik al zo moe dat ik maar akkoord ging en meneer ging aan de slag. Op een gegeven moment moest hij toch Ben bellen over het ontgrendelen van mijn account of iets dergelijks. Hij kreeg Ben aan de lijn en zei dat het hem niet ging worden met die SIM-card en dat hij een card van zijn zaak erin zou doen en dus het e.e.a. moest weten. ‘O’, zei die mevrouw van Ben ‘u kunt gewoon onze card gebruiken, hoor, ik help u er wel doorheen.’ Ik moest mij alleen even identificeren met mijn geboortedatum en huisnr.

Binnen een mum van tijd was die card geïnstalleerd en ging hij als extra service nog even mijn smartphone afkraken. ‘Tja, die was niet meer zo goed en had zijn beste tijd wel gehad’. Ik zei hem dat hij het voorlopig nog deed en dat ik in deze dure tijd eens even niet dacht aan een nieuwe. Ik dacht ‘en zeker niet bij jou met zo’n rare service.’ Intussen was er een andere klant binnengekomen en ik wilde er maar gauw vandoor. Uit fatsoen vroeg ik hem of ik hem wat schuldig was en toen antwoordde hij ‘nou vooruit, deze keer niet, maar volgende keer moet je eerst bij mij komen als je weer een nieuwe SIM-card nodig hebt en die krijg je dan voor een voordelige prijs. Voordelig prijs, hoezo?? Je belt je provider en ze sturen je notabene een SIM-card gratis toe, maar dat hield ik maar voor mezelf.

 

Na alle hopsasa ben ik maar bij de bakker naar binnengestapt om mijzelf eens te verwennen met een lekker gebakje, want ik had het eens even helemaal gehad na zo’n dag! En thuisgekomen heb ik hem lekker opgesmikkeld. Enne … ik had er twee gekocht, dus nog eentje voor vandaag (heb ik net op). Ja, als je jezelf trakteert moet je het maar gelijk goed doen! Trouwens, ik had het gewoon verdiend.

Een uitputtingsslag

Wat een uitputtingsslag en wat een confrontaties, maar wel weer gedaan!

Stapje voor stapje door Therapieland waarvoor ik online werd aangemeld door maatschappelijke ondersteuning. Doel, leren omgaan met je rouw.

Na elke sessie opdrachten waarin je steeds de confrontatie aangaat met je emoties, je verdriet, het verlies. Ik voelde er in eerste instantie helemaal niets voor, maar uiteindelijk helpt het me toch beter dan een menselijke helper.

Kun je een opdracht nog niet aan, dan mag je hem later doen of even een pauze inlassen. Ik wist niet dat sommige dingen bij rouw eigenlijk heel gewoon zijn, zoals soms je boosheid op wie je verloren hebt. Zo krom als het zijn kan natuurlijk, maar dat blijkt heel normaal te zijn. Je opeens in de steek gelaten voelen, het gevoel dat je dierbare je niet waardevol genoeg achtte om op je te wachten bij het sterven! Het blijkt er allemaal bij te horen.

Het duurde lang alvorens ik besefte dat ik het niet meer alleen kon en dus uiteindelijk op dringend advies van de huisarts hulp accepteerde.

Vooral nu de maand november weer nadert is het zo zwaar. Alweer bijna een jaar is ze weg, mijn lieve, dierbare zus en alweer zo’n 10 jaar mijn dierbare, unieke moedertje.

In deze meest moeilijke tijd van mijn leven, waarin ik het gevoel heb dat alles weg is, leer je ook je beste vrienden en familie kennen. Wie er voor je zijn en wie zich opeens helemaal niet meer laten zien of horen en je zomaar in de steek laten en nog erger, je soms in je rug steken. Het ergste om te constateren is als het gaat om mensen die je het meest dierbaar waren. Maar dat geeft niet, want liever mensen vanuit het hart dan van die figuren die zich alleen laten zien als het goed met je gaat. Het verdrietige is dat ik geen mens meer durf tee vertrouwen, dat je altijd op je hoede blijft en liever vertrouwt op jezelf dan op een ander.

En je echt goede vrienden, die verdienen zo’n instelling niet, want zij zijn er als ze zien dat je even niet meer kan.

Ik leef elke dag zoals die komt. Er is geen tijd te verspillen aan allerlei kwats en gepieker over wat je nog te wachten staat en ik wil het ook niet weten.

Soms is er wel die afgrijselijke schreeuw binnenin je, die door al je aderen sscheurt en je in tomeloze paniek laat zijn. Waar zijn ze, zij, die je het liefste waren, ze zijn allemaal weg, er is niets en niemand meer! Je wilt ze terughalen, ze weer levend maken, maar wat er alleen nog maar is, is die machteloosheid van kleiner zijn dan klein!

Gelukkig heft mijn writers block zich inmiddels beetje bij beetje op, het is nog niet optimaal, maar toch vloeiden er alweer 3 gedichten uit mijn brein. En dat is gelukkig een goede ontwikkeling. Want wat ben ik nog zonder mijn schrijven, zonder het praten met papier?      
Ook schilderen zondert mij af van de wereld om mij heen en van al dat gesomber in mijn hoofd. Bezig zijn met alleen maar je scheppingen en verder helemaal niets. Helender dan welk medicijn dan ook.

Hoe pijn kan leven doen? Vroeger dacht ik altijd dat alles beter zou worden met de tijd, maar dat is dus niet zo, dat is vals gevende hoop, want als het je lot is, dan is het je lot en daar helpt niets of niemand nog tegen.

Maar het kan altijd nog erger. Zoveel mensen op de wereld die helemaal niets hebben, die in een eeuwigdurende oorlog leven en/of dakloos zijn en/of gewoonweg geen eten hebben. Daar denk ik vaak aan en dan vraag ik me af of te mogen leven nu echt zo waardevol is?

En de vogels blijven vliegen

terwijl jij mank gevlogen tracht

een laatste keer weer op te stijgen

in eindeloze vlucht

nog eenmaal langs de wolkenlinie

achter de einders willen zien

met nog ongeschonden vleugels        

(uit mijn laatste bundel ‘Voorbij het zicht’)