De stoute schoenen aangetrokken!

 

Nou, gisteren dus de knoop maar meteen doorgehakt en met mijn nieuwe accessoires buiten aan de wandel gegaan. Ik zet dat geval dan in mijn rollator, want het is voor mij te zwaar dat als een schoudertas te dragen. Heb ik straks ook nog een handicap aan mijn schouder. 
Merkte overigens weinig van die zuurstof, volgens mij kwam er nauwelijks wat uit, maar toch doorgezet en de Plus bereikt. Buiten een hoop gebrom van dat apparaat voel je dat apparaat ook wat trillen, maar goed, je moet er natuurlijk aan wennen, denk ik zo. Nou, staat dat ding op standje 1, want dat moet door mijn longarts langzaam worden opgevoerd. Dus het staat natuurlijk op een nog zwakke stand.

Elk nadeel heeft ook zijn voordeel, zeggen ze. Wat mij opviel was dat iedereen je vrij baan geeft en iedereen je wil helpen. Wil je wat pakken, dan is het meteen ‘zal ik u even helpen?’
Nou, ben ik geen lange Goliath, dus als het de bovenste planken betreft, dan is dat wel fijn. Voor de onderste planken heb ik liever geen hulp, want ik kijk altijd naar de uiterlijke datum van de producten die ik koop en het is dan zo flauw om te zeggen ‘wilt u een andere pakken?’ Het is natuurlijk hartstikke lief van al die hulpvaardige engeltjes, maar zelf voel ik mij daardoor wel een beetje ‘aan lager wal geraakt’, hoor.    
Thuis heb ik alleen bij inspanning dat huisapparaat aan, want ik vind het toch een hele belemmering rond te lopen met zo’n meterslange slang.
Ik ben al zo’n onhandig geval en zie het vandaag of morgen nog gebeuren dat ik erover struikel en met mijn snufferd op de vloer terecht kom. Zal wat zijn, dan heb ik straks weer een probleem erbij.

Het was prachtig weer vandaag, dus weer de stoute schoenen aangetrokken en opnieuw met mijn boliderollator en dat mobiele geval op stap gegaan.
Heel brutaal (ze kunnen me wat in het ziekenhuis) heb ik hem zelf op standje 2 gezet en dat gaf me heel wat meer power. Dit keer naar de Lidl gelopen en daar weer wat boodschappies gehaald. Kan niet al teveel meenemen, want dat apparaat staat in mijn mandje en dat moet vrij staan, want anders gaat hij spoken. Dus de boodschappies in een draagtas op de zitting. Maar goed, sta ik bij de kassa en paniek. Begint dat ding opeens te piepen en te knipperen met een rood lichtje, terwijl ik aan het afrekenen ben. Ja, ik kon niet meteen kijken wat er aan de hand was, dus maar gauw afgerekend en verderop gekeken.
Stond er als melding ‘u heeft geen lucht, controleer uw canule’.
Canule, wie, wat, waar??  Zat ik eerst aan de onderkant te knutselen, maar dat ding bleef maar piepen en knipperen. Bleek het aan de aansluiting in het midden te liggen. Ja, ik denk dat door al die bewegingen die je maakt die canule dan wat los komt te zitten. Dus die weer vastgezet en gelukkig, het gedonder hield op.
Ik krijg er altijd zo de stuipen van als een nieuw apparaat opeens kuren gaat vertonen en weet dan nooit zo gauw wat te doen.

Ik weet niet wat het de laatste 2 maanden is, maar alles gaat mis.
Vanmorgen ook al problemen met mijn smartphone. Geef pin 1 (de Puk-code). Wat is dat nou weer, heb ik zeker weer per ongeluk wat aangeraakt.
Nou, overal zoeken naar mijn Puk-code en gelukkig ‘gevonden’.
Even bevestigen en nee hoor, kreeg weer de melding ‘uw pin 1-code komt niet overeen. ‘Nou, wat zal ik nou dan weer beleven? Zeker een slip van de touch!
Dus opnieuw ingevoerd, maar nee, weer dezelfde melding. U heeft nog 1 poging, nou lekker dan! Puk-code, puk-code, waar vind ik dan de juiste Puk-code, heb ik dan wat gewijzigd dat die Puk-code niet meer klop?. Nou, lichte paniek weer en dat als je net je kijkers open hebt! Nou, dat wordt de provider bellen, dacht ik.
Eerst maar eens gekeken op hun site bij veelgestelde vragen en wat zagen mijn kijkers?? Juist ja, problemen met de Puk-code. Blijkt dus dat je bij de instellingen van je provider op jouw site de Puk-code en Pincode kan vinden.
Pffff, was dat even een opluchting zeg. Ik dacht alweer te moeten bellen en eeuwig in de wacht te komen staan, want daar hebben bedrijven tegenwoordig een handje van. Eindeloos doorverbinden en je wel tien minuten in de wacht te zetten onder het mom van ‘druk, druk, we hebben het zo druk’. Daarom haat ik bellen tegenwoordig en vaak hang ik ook gewoon op als ze me te lang laten wachten, want ik ben natuurlijk geen malle Toos. Ik zoek dan gewoon weer een andere methode en dat is dan meestal appen. Maar ja, is ook niet altijd alles, want dan krijg je weer zo''n dooie robot die niks snapt.
Enfin, de ellende was gauw verholpen en ik kon eindelijk aan mijn ochtendprogramma beginnen.
Door al dat gedoe natuurlijk helemaal in de war geschopt en pas om 11.30 uur kon ik eindelijk naar buiten potjandosie nog an toe.Ik heb nu natuurlijk ook nog extra tijd nodig met dat mobiele gedoe, dus eer je eindelijk buiten loopt! Maar goed, ik moet ook maar leren alles wat langzamer te doen. Dat is voor mij al een kwelling op zich, want dat zit helaas niet in mijn genen.

Net mijn gordijn gerepareerd want een gordijnoogje was gebroken en dus moest ik op de trap. Ja, niet met mijn accessoires, want anders lig ik meteen beneden met die slangen. Het was voor mij een hele onderneming, maar gelukt en ik trotse pauw, want ik had het toch maar weer gefikst.

 Zo, nu ga ik eens lekker ontspannen, want dat heb ik wel verdiend na al die poespas vandaag weer.

 

Oudejaarsdag 2019

17.42 uur

Oudejaarsdag, wat moet ik ermee? Ik heb het alleen maar een stuk benauwder door al dat vuurwerk dat al dagenlang aan de gang is en ik moet zelfs mijn ramen sluiten om die vuile lucht buiten te houden. Hebben ze het altijd zo over milieu en nog eens milieu, nou, wat die troep aanricht, daar hoor je niemand over. Laat ze bij mij dus maar niet meer aankomen over het milieu! Nog maar niet te praten over veel huisdieren die de stuipen voortdurend op het lijf worden gejaagd door al die troep en die daarna een tijdlang nog van slag zijn. Het is ook geen vuurwerk meer tegenwoordig, het zijn gewoon bommen. En politie, wie, wat, waar? Zie nooit een politieagent! Niet dat dat nou zoveel zou aanrichten, want die hebben het al net zo zwaar te verduren. Ook zij worden tegenwoordig belaagd met stenen en vuurwerk of worden in elkaar geslagen.

En allemaal maar klagen dat ze het zo arm hebben, maar wel voor duizenden euro’s de lucht inknallen!! Ben gewoon blij en opgelucht als deze dagen eindelijk voorbij zijn. En dan al die drukte overal, pffff. Heb de afgelopen dagen zo vroeg mogelijk mijn boodschappies gedaan om daarna gauw de supermarkt weer uit te vluchten.

Ik haat deze dagen ook zo nu mijn liefste dierbaren er niet meer zijn. Het geeft zoveel herinneringen die zo tweeledig zijn, mooie herinneringen, maar die toch zoveel pijn doen omdat je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Al die momenten met hen daarin zijn ontastbaar geworden.

En die pijn om het gemis, het voelt vaak zo ondraaglijk. Zoveel mensen verloren in zo een korte tijd en daarnaast nog zelf moeten blijven vechten voor je leven.

Ik zou willen dat mij nog een paar minuten vergund was om ze vast te houden, met ze te praten, met ze te lachen als vanouds, ze nog te zeggen wat ik ze nog wil zeggen en ze nog te vragen wat ik nog te vragen heb.

Ik wil de trouwe vrienden die ik nog heb koesteren, beseffen hoe een kostbaar bezit ze zijn in de meest zware tijden van mijn leven.

En dat ik nu zoveel hechter ben geworden met mijn halfzusje, waarvan ik nooit gedacht had dat ze ervoor me zou zijn en die er nu wel is als ik het even niet meer zie zitten. Ze heeft het zo druk met haar werk, met haar relatie en eigen kinderen en toch probeert ze zo nu en dan wat tijd voor me vrij te maken, terwijl ze toch een eind weg van me woont.

Het is waar, in je nood leer je je beste vrienden kennen! En die moet je als een kostbaar bezit in de schatkist van je hart dragen.

Er zijn ook mensen waarvan je zonder aanwijsbare reden opeens niets meer hoort, waar het aan ligt, ik weet het niet en ik wil het ook niet weten

Ik ben daar zo gemakkelijk in geworden, weg ermee, geen energie meer aan verspillen, wat niet uit het hart komt moet wegblijven.

2020 alweer en wat zal ons dat brengen? Soms benauwt me al dat geweld van tegenwoordig. Elke dag maar gewoon in woonwijken schietpartijen, mensen die om het kleinste geringste worden vermoord of half doodgeslagen of geschopt.

Oude, hulpeloze mensen die zich nauwelijks nog verweren kunnen gewelddadig beroofd en mishandeld. Jongelui die elkaar met messen te lijf gaan en elkaar doodsteken! Jee, wat een wereld en wat zijn de lontjes kort!

Ik lees zo goed als geen kranten meer, word zo misselijk van al dat zinloze geweld en die belachelijke taakstrafjes die ze vervolgens krijgen.

Ik denk aan mijn hartsvriendin Lucia en haar man die op zo’n gruwelijke wijze om het leven zijn gebracht en de dader die vervolgens helemaal in de watten wordt gelegd, terwijl naar de nabestaanden niet wordt omgekeken.

Soms wil ik haar weer bellen om dan te beseffen dat ze er niet meer is. We konden alles bij elkaar kwijt en wisten elkaar altijd weer op te beuren en nu, ook al weg door zo’n moordzuchtige psychopaat.     
Ik denk aan mijn dierbare moeder en lieve zus, die na zwaar lijden hun gevecht verloren en ik stuur kusjes de lucht in, in de hoop dat die ze zal bereiken.
Ach lieverds, ik mis jullie nog elke dag en met mijn tranen is inmiddels een oceaan te vullen.

Verder kan ik alleen maar hopen dat deze oudejaarsavond eens fatsoenlijk kan verlopen en dat al die hulpverleners die voor ons klaarstaan in de nood van ons leven met rust worden gelaten en niet in vijandige en gevaarlijke sferen hun werk moeten doen. Dat ook zij na afloop van hun zware taken veilig naar hun gezin kunnen gaan, ik leef in elk geval met ze mee.          
We moeten maar positief blijven en hopen dat deze wereld ooit tot zinnen komt en zullen inzien dat zachte heelmeesters helaas stinkende wonden hebben gemaakt.

Hoe dan ook wens ik de wereld een vreedzaam, liefdevol en gezond 2020 toe!