Een groot ei op mijn bol !

Dankzij mijn zusje Anneroos toch nog hele gezellige kerstdagen gehad bij haar in Heiloo en wat een verrassing, ook nog kerstcadeautjes. Maar oh, oh, teruggekomen met een dikke bult op mijn hoofd en een bont en blauwe reechterbil en rug. Wilde vanmorgenvroeg even kijken hoe laat het was op mijn horloge, grote licht aangedaan en daarna weer in bed gestapt, maar wat een verschrikkelijk klap, op de een of andere manier, ik weet niet hoe, maar ik viel uit bed, met mijn hoofd op een kunststofbak (gelukkig liepen de hoeken daarvan rond, maar wel stukken er vanaf door de klap!) en toen op mijn rug en bil. Zo een klap, dat Rosie op de klap afkwam en mij daar kreunend aantrof. Ze ondernam meteen actie met ijsblokjes in een washandje en bovenop mijn hoofd. Gelukkig geen gat, want ik was al bang weer naar het ziekenhuis te moeten. Wel een dik vet ei op mijn bol en een pijnlijke rug en bil. 

Sindsdien zware hoofdpijn, maar goed, dat los ik steeds op met paracetamol. Heb ik natuurlijk weer. Ze zei dat er zoveel mensen in dat bed hadden geslapen en niemand was dat ooit overkomen. Ik heb ook al eerder in dat bed geslapen en nooit a problem, maar nu dus wel. Ze dachten daar boven zeker, het wordt weer eens de hoogste tijd om een vuilniszak op jouw bol te gooien! Maar goed, het waren wel gezellige kerstdagen en ze had zelf overheerlijke kokoscake gebakken en tiramisu gemaakt (ik kan haar zo opgegeven voor 'Heel Holland bakt', maar toen ik dat zei kreeg ze meteen paniekerige stuipen 'nee hoor, niet doen'. Kreeg ik nog heel wat van mee voor thuis inclusief nog een biefstuk die ik bij thuiskomst meteen in de pan heb gebakken en opgepeuzeld.

De kerstmannetjes hadden ook nog leuke kerstcadeautjes onder de boom voor me gelegd en gelukkig had ik voor iedereen ook cadeautjes meegebracht, want ik kom nooit graag met lege handen! Ook nog heerlijk gegeten, want ze hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt en gekocht, maar poeh, poeh, ik heb niet zo’n grote maag, dus ik zit al gauw vol. Ik moet altijd zo eten dat er eigenlijk nog een hapje bijkan, want anders word ik beroerd. Vanuit die ervaring stop ik dan ook altijd op tijd met nog meer versmaden, want anders zit ik de hele verdere avond en nacht met de gebakken peren.  

Vanmiddag om 13.30 uur weer huiswaarts gegaan (moet altijd voor donker terug zijn, want ik heb last van nachtblindheid)  en het was heerlijk weer eens zo’n lange rit te maken, want het geeft mij altijd zo’n gevoel van vrijheid en ik heb zeker geen hekel aan autorijden.

Ik had lang getwijfeld of ik wel zou gaan, maar ben toch blij dat ik uiteindelijk toch met de kerstdagen besloot aan haar uitnodiging gehoor te geven en ik niet thuis met al mijn verdrietige herinneringen alleen ben gebleven. Het leidt toch af en dat is goed. Onderweg wel weer een traantje moeten laten, want dan denk je toch weer aan alle ellende die de afgelopen twee jaar gepasseerd is.

Nu ga ik wel even rusten op de bank, want ik ben weinig aan mijn broodnodige rust toegekomen en ik ben nu wel erg moe.
Dus even lekker relaxen op de bank en voor de buis!   

Bijna kerst

Die kerstliedjes, het geeft mij iets verdrietigs, herinneringen aan toen alles nog goed was en we altijd zo gezellig gezamenlijk kerst vierden.

Soms kan het me zomaar overvallen. In de auto, in een winkel of waar dan ook, dat immense gemis, dat diepe verdriet.

Dan probeer je het met alle macht weg te slikken, maar daar word je dan weer zo benauwd van. In de auto is het niet erg, niemand die het ziet, maar elders, ja, dan gauw de uitgang zoeken en naar buiten. Buiten dan even diep ademhalen en proberen afleiding te zoeken in de wereld om je heen.

Het lukt natuurlijk niet altijd om zo gauw buiten te komen. Soms sta je met je karretje vol boodschappen, die toch eerst afgerekend moeten worden en dan probeer je wanhopig maar je gedachten te verzetten.

Ik heb toch maar op advies van mijn vrienden en vriendinnen mijn kleine kerstboompje opgetuigd en de kamer wat in kerstsfeer gebracht. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Soms wilde ik alles weer teruggooien in de dozen, zag er het nut niet meer van in, maar dan nam ik even pauze en ging daarna dan maar weer verder.

Ik denk aan mijn lieve moedertje, aan mijn dierbare zus, aan mijn vader, mijn ‘, hartsvriendinnen Coby en Lucia en het is zo’n wreed besef dat ze nooit meer terugkomen, dat ze definitief weg zijn.

In korte tijd alles zomaar weg. Ik wil met ze praten,  met ze bellen, ze vertellen wat er in me omgaat en ik wil gewoon weer onbedaarlijk  met ze kunnen lachen. Het voelt zo leeg in je huis, in je hart en elke dag vangt weer aan met dat zelfde besef, ze zijn er niet meer, nee, ze zijn er echt niet meer.

Vanmorgen vroeg al even boodschappies wezen doen en brrrr, het was zo nat vandaag. Maar zo lekker vroeg is het gelukkig nog niet zo druk en kan ik op mijn gemak mijn boodschapjes doen. Ik kan echt helemaal crazy worden van al die duwende mensen en krijsende kinderen. Ik stond even wat maaltijden uit te zoeken kwam er wel zo’n overhaastig geval dat  mijn rijdende krat uit mijn hand trok  en dat helemaal aan de overkant deponeerde. Ik had mijn karretje notabene nog vast. ‘Hallo zak patat, gaat ie lekker’, vroeg ik. Hij schrok daarvan en bood gauw zijn excuses aan, maar ik zei dat hij notabene zo mijn karretje uit mijn handen trok omdat hij er waarschijnlijk bij moest. Nou, ik ben opgevoed met ‘pardon, zou ik er even bij mogen?’ Maar goed, hij greep maar gauw zijn maaltijd en weg was meneer Onopgevoed. Brr, soms kan ik toch zo’n afkeer van mensen hebben, hè, kan er niks aan doen, hoor. Na al mijn slechte ervaringen kan ik ze soms wel schieten!

Maar goed,, buiten even diep ademgehaald en  toch wel lekker even die frisse wind door je wangen en die regen op je bol, hoor, voel je je echt Hollands glorie!

Ik ben gelukkig aardig opgeknapt, alleen nog steeds zo’n griepgevoel in mijn hoofd en dat is wel irritant, maar dan neem ik maar weer wat paracetamol. Ben al lang opgelucht dat ik even niet meer van die blaffende hoestbuien heb.

Ik kijk naar de kerstkaarten van de mensen die me niet vergeten zijn en die zo dierbaar hangen in mijn kersthanger. En ik kijk naar de mooie kerstdecoratie, die mijn vriendin Rianne van de week met haar bezoek zo lief  cadeau aan me gaf en die ik een mooi plekje op mijn wandkast heb gegeven, hij staat daar zo prachtig te pronken. En ik voel me dankbaar voor die mensen die me in deze tragische tijd trouw zijn gebleven en me daardoor zoveel steun en troost geven.

Ben wel erg blij als al die feestdagen straks voorbij zijn, want voor mij hoeft dat dus echt niet meer.

Bijna 2020 en wat een verschrikkelijke jaren heb ik achter de rug, niet echt om leuk op terug te kijken en ik ril bij de gedachte wat je misschien nog voor ellende te wachten staat . Soms zou je gewoon in slaap willen vallen en niet meer, nooit meer wakker worden totdat alles gewoon een nachtmerrie is gebleken. Maar ja, we moeten door en positief blijven en met de moed der wanhoop maar weer.

December

December!

Steeds weer kijk ik uit naar een klein dennenboompje. Wel van kunst, want een echte kan wel veel sfeervoller zijn en zo’n heerlijke dennengeur verspreiden, maar om nou na een paar maanden nog naalden in mijn huis te vinden, nee, daar heb ik geen zin in.

Menigmaal had ik bijna zo’n klein boompje gekocht. 5 euro bij een welbekend warenhuis, maar goed, dan moeten er natuurlijk nog wel lampjes en balletjes in. En deze maand is eigenlijk al duur genoeg. Je kan december nu wel een leuke maand vinden met al die feestdagen, maar ik krijg bij het naderen van december al een angstbeeld van al die te betalen rekeningen in mijn brievenbus en natuurlijk ook vergezeld met weer een schrijven over o.a. premieverhogingen. Natuurlijk hebben ze altijd weer een goede smoes uit de kast getrokken waarom zo’n verhoging noodzakelijk is.

Of december niet al duur genoeg is met al die feestdagen, presteren bedrijven en overheid het nog steeds om juist in zo’n feestmaand  de mensen nog eens extra te belasten.

Dat boompje gaat dus even niet door. En niet alleen omdat mijn portemonnee zo goed als leeg is in een dergelijke maand, maar eigenlijk ook omdat al die feestdagen mij zo verdrietig kunnen maken.        
Al die dierbaren die je verloren hebt door de tijd! Juist in zo’n maand als december vliegen de herinneringen mij naar de keel. En kijken naar zo’n boompje zou me eigenlijk alleen nog maar verdrietiger maken. Mijn moedertje, die ik in 2009 verloor aan medisch geblunder, zij was dol op kerst en stelde er hoge prijs op dan haar kinderen om zich heen te hebben. Voor haar was kerstfeest heilig en nu zij er niet meer is, zetten wij, haar kinderen, deze traditie nog altijd voort.           

Bij mijn zus hangen trots de oude kerstballen en versieringen van mijn moeder in de boom en bij elke kerstbal hoort weer een boeiend verhaal. Het kleine, lichtblauwe sneeuwpoppetje, waarvan het hoofdje gesneuveld was, maar die mijn zwager met grote precisie er weer op heeft gelijmd, het kleine zilverkleurige fietsje dat nog altijd een traan oproept door de reden waarom het werd aangeschaft, het trompetje waaruit je echt muziek kan blazen, ze hebben de tijd allemaal overleefd. En o ja, het houten kerststalletje, ook dat staat nu op hun kast te pronken.

Ik kan dan wel een boompje kopen met nieuwe lichtjes en balletjes, maar wat zal het voor waarde vertegenwoordigen ten opzichte van al die oude kerstversieringen, waaraan zoveel mooie herinneringen kleven?

De stapel geschreven kerstkaarten ligt al klaar op tafel om op de post te gaan.
Het liefst zou ik ook helemaal geen kaarten meer willen sturen, maar helaas, het is eigenlijk zoiets als een verplichting geworden. Trouwens, ik zou me er niet lekker bij voelen kaarten te ontvangen van familie en vrienden, zonder ze zelf een teken te sturen van dat ik aan ze denk in deze dagen.       

Maar een boompje? Nee, ook dit jaar niet. Wel als troost, die ene, povere kerstmansticker op mijn huiskamerruit, die ook vorig jaar de kerstsfeer vertegenwoordigde in mijn huis.

Steeds weer verbaas ik mij erover hoe snel de tijd gegaan is. Waar zijn ze gebleven, mijn lieve moedertje, mijn vader, mijn tantes, mijn ooms en zoveel van mijn dierbare vrienden?  Opgeslokt door de tijd, die als een intercity voorbijraast aan ons leven. Soms verlang ik er zo hevig naar weer even met ze te babbelen, te schaterlachen, ze naast me te voelen, maar de realiteit staat niet toe de jaren daadwerkelijk terug te lopen naar daar waar je ze verloren hebt.
En soms, soms leg je even je oor aan de wind, in de hoop dat …