EVEN MIJN KAMERTJES OPMETEN, HOOR!

 

Oh, oh, oh, wat zijn ouderen toch een heerlijke groep om die overal de schuld van te geven. Weinig tegenstand van te verwachten, dus die zijn de schuldigen van de woningnood, vreten het pensioen op van de jongeren, zijn de oorzaak van de hoge zorgkosten, etc. etc. Hoe strooien we het volk voortdurend zand in de ogen om onze eigen blunders in politiek Den Haag te verdoezelen? We hebben hier woningnood, omdat er al jaren geen betaalbare huizen meer worden gebouwd (heel wat lege bedrijfspanden staan overigens te verkommeren (zouden geschikt gemaakt kunnen worden voor huisvesting!), en het kleinste stipje ter wereld haalt de hele wereld binnen en dat moet allemaal voorrang hebben! Dan hebben we nog al die beleggers, die al die huizen opkopen om ze te verhuren tegen woekerhuren! Maar nee, de ouwetjes hebben het weer eens gedaan. Die moeten gewoon hun huis uitgetrapt en in een 2x2 kamertje worden gepropt! Laten die gasten in Den Haag zelf eens hun enorme villa’s opdelen, dat zou ook al wat schelen!

Wat betreft het pensioen. Daar hebben de ouderen zich hun hele leven krom aan betaald tijdens hun werkzame leven vanaf hun 14, 15e levensjaar, maar goh zeg, die vreten het pensioen op van de jongeren (er liggen miljarden bij die pensioenfondsen op de planken is inmiddels bewezen!)! Overigens krijgen ouderen al meer dan tien jaar geen verhoging inkomen (worden al jaren beroofd van hun eigen geld), terwijl alles peperduur is geworden. Maar tja, die hebben volgens de regering nog veel teveel, want die kunnen toch wel genoegen nemen met een klein schraal hapje op hun oude dag? Zijn we van die groep van oude karkassen in dit land er des te eerder af!

Wat betreft de hoge zorgkosten, tja, als je voor een paar cent medicamenten inkoopt in Azië en ze vervolgens etiketteert met torenhoge prijzen om jezelf steeds meer en meer te verrijken, dan moet je wel komen met het excuus dat de zorgkosten zo hoog worden. Nog niet te praten over die farmaceuten die er hebzuchtig een flink slaatje uitslaan met allerlei excuses als zouden de onderzoeken naar de hun geproduceerde medicijnen zo onbetaalbaar zijn!!
Dan hebben we ook nog al die fraudeurs, die zogenaamd een zorgbedrijfje beginnen en dankzij een systeem dat zo lek is als een mandje, zorgkosten voor miljoenen in hun eigen zakken steken en die niet of nauwelijks vervolgd worden, want poeh, poeh, de politie heeft het zo druk (ook dankzij de eeuwige bezuinigingen op de meest belangrijke dingen in dit leven, namelijk onze veiligheid, de zorg en het onderwijs). Maar welnee, niet van belang joh, we kopen liever een Rembrandt aan voor 150 miljoen euro, veel belangrijker, kunnen we tenminste mee pronken naar het buitenland en met open mond naar zo'n schildering staren!

En nu zitten we ook nog opgescheept met allerlei virussen, waarvoor we prik na prik moeten krijgen en weer maandenlang in isolatie moeten zitten.           
Niet zozeer vanwege die virussen, hoor, maar de IC’s zitten anders overvol en groot gebrek aan medisch personeel natuurlijk, terwijl het huidige medisch personeel zich overspannen werkt. Voor ernstig zieke patiënten is er niet eens meer een ziekenhuisbed en die kunnen niet eens meer terecht op de IC. En hun zo noodzakelijke operaties worden keer op keer uitgesteld. Ze kunnen niet eens meer behoorlijk een afspraak maken voor controle! Tja,  dat is ook een manier om van al die zwakke groepen af te komen natuurlijk. Nu de ouwetjes nog. Maar goed, ze moeten straks noodzakelijke medische keuzes maken, nou, dan weten we wel wie er het eerst aan de beurt zijn om magere Hein te ontmoeten, hè?

Tja, wie waren dat ook alweer, die zo nodig al die ziekenhuizen moest sluiten en jarenlang al bezuiniging na bezuiniging doorvoeren en ook met het aanstaande kwartetkabinet daar nog lang geen eind aan komt (en zeker niet met Kaag op financiën, die van haar werk weer haar grote hobby kan maken, namelijk strooien met miljarden van onze dure belastingcenten naar het buitenland). Dacht dat madam het blauwe pluche zou verlaten na haar uitspraak destijds tegen Rutte, dat als zij in zijn schoenen stond zij haar functie zou neerleggen!  Nou, niet lang daarna stond zij dus in zijn schoenen en zou ze haar functie neerleggen. Maar nee, madam zit nog met haar koude kak op zo’n blauwe fauteuil in weer een andere duurbetaalde functie en heeft zich Financiën toegeëigend). Verder zit dat medisch personeel ook nog eens opgescheept met peperdure managers die allerlei papieren rotzooi verzinnen, waardoor de artsen tegenwoordig noodgedwongen meer bezig zijn met al die onnodige papieren massa in te vullen dan met de patiënt.

Dan hebben we ook nog die zorgdirecteuren, die heel wat zorgbonussen in eigen zak hebben gestoken en bonussen hebben aangevraagd voor zorgmedewerkers die helemaal niet blijken te bestaan (ook weer onze duurbetaalde belastingcenten!) Daardoor pakten de kosten 800 miljoen euro duurder uit dan vooraf was ingecalculeerd, omdat er voor veel meer werknemers een zorgbonus was aangevraagd.

En wat te denken van die mondkapjesfraudeurs die de overheid voor tonnen hebben opgelicht. Maar oh, oh, wat wordt de zorg duur door die ouwetjes in dit land zeg! Iedereen fraudeert er maar op los en wil vette graantjes meepikken en niemand die er wat tegen doet. Maar goed, ze lossen dat altijd weer goed op door het eigen risico en de zorgpremies jaar in, jaar uit, flink te verhogen. Nee, dat is waar, het eigen risico niet deze keer, maar dan gewoon de zorgpremie met een tientje omhoog toch? En volgend haar gewoon alles weer flink dubbelop met weer zo'n leuk verzonnen smoes.

Heb de regering trouwens ook al een paar keer gevraagd wanneer we nou dat kwartje van Kok terugkrijgen, want daar moet immers al tonnen rente opzitten zo langzamerhand. Daar krijg ik natuurlijk geen antwoord op, want ja, wat moet je daar nou op antwoorden als huichelachtig Binnenhof Den Haag?

Wat zitten er toch voor onbenullige huichelaars op dat Binnenhof in Den Haag met dat voortdurende ver-beneden-de-maat-beleid?
Nou, ik mag dan oud zijn, maar mij strooien ze geen zand in de ogen, hoor.
Ik heb slechte ogen, maar dat soort belazerij zie ik altijd haarscherp met mijn oude ogen.

Nou, ik ga eens even de kamers in mijn huissie opmeten, want misschien ben ik wel asociaal met de oppervlakte waarop ik leef! Ik ben immers ook al een flink daggie ouder en een kamertje zo groot als een wc zou toch genoeg moeten zijn.

Zo, héééééérlijk, ik heb mijn hart weer eens lekker gelucht! Geeft weer wat extra zuurstof. Wat zegt u? Zie ik het allemaal verkeerd? Oh jee, komt vast dat mijn bovenkamer aan het vergrijzen is en mijn hersencellen niet meer optimaal werken!

Onderzoek 'Leven met kanker'

 Gaarne jullie aandacht voor het volgende:

Eens even cynisch zeggen wat ik denk!

 

Tegenwoordig schaam ik me vaak dood een Nederlands staatsburger te zijn. Als ik zie hoe sommige landgenoten zich gedragen tegenover hulpverleners, dan loopt het schaamrood me naar de kaken.
Ik kan niet anders constateren dat we een oververwend luxe volkje zijn, dat bij het minste geringste durft te praten over rechten, zonder er ooit maar even bij stil te staan dat we ook nog eens plichten zouden kunnen hebben.

Een volkje van een hoop nooit volwassen geworden kleine kinderen, die waarschijnlijk nog nooit wat ernstigs hebben meegemaakt in hun leven en bij het geringste gaan krijsen als ze maar denken dat hun speeltjes worden afgepakt. Ikke, ikke, ikke, aan iets anders kunnen we niet denken in dit land. Het gaat alleen maar om ikke en eens aan een ander denken, oh, daar hebben we nog nooit van gehoord, stel je voor.
Gisterenavond weer zo’n hersenloos geval moeten aanhoren over het verbod op vuurwerk, omdat anders onze hulpverleners weer extra belast kunnen worden.
En nee, het was geen jongere, maar een volwassen vent, waarvan zijn speeltje waarschijnlijk zou worden afgepakt. Tante Klaartje zijn antwoord op het verweer betreffende van weer een extra overbelasting van ziekenhuizen en hulpverleners mocht er vuurwerk afgestoken mogen worden ‘ja, nou én, dat is toch de schuld van de regering!’

Dat het de schuld van de regering is met haar eeuwige bezuinigen van de zorg en politie, ja, daar ben ik het volledig mee eens. Maar wat kunnen die hulpverleners eraan doen, die zich elke dag uit de naad werken om iedereen te kunnen helpen? Het ergste is dat dat soort figuren ook nog voor in de rij staan als ze medische hulp nodig hebben, terwijl ernstig zieke mensen als kankerpatiënten, nierpatiënten, hartpatiënten, MS-patiënten etc. etc. maar moeten wachten en wachten op hun operatie of behandeling met alle ernstige gevolgen van dien dankzij dergelijke egoïstische figuren.
Misschien kunnen zulke lui van tevoren een verklaring ondertekenen, waarin ze verklaren af te zien van medische hulp wanneer ze dat nodig mochten hebben door hun eigen onverantwoordelijke gedrag en zo niet langer de IC’s en de bedden innemen van de ernstig zieke patiënten die niet om hun ernstige ziekte hebben gevraagd?

Een beschaafde discussie voeren met dergelijke figuren is niet eens mogelijk, want je wordt meteen belaagd met een zo agressieve en fanatieke woordenstroom, dat je er de koude rillingen van krijgt. Je zal en je moet gehersenspoeld en denken zoals zij. Doe je dat niet, dan krijg je doodleuk nog allerlei beledigingen naar je hoofd als dat je een hersenloos geval bent en je er niet in verdiept en dom naar de pijpen danst van de regering. Neem je het op voor de hulpverleners, dan krijg je vaak nog het domme antwoord ‘nou én, ze hebben toch zelf die baan uitgekozen!’ 
Alsof dat een rechtvaardiging is om ze te mogen bekogelen, naar het leven  te mogen staan, ze te beledigen en te bedreigen en ze overspannen te laten worden door jouw egoïstische gedrag. Oh, het is wel een rechtvaardiging natuurlijk, want de politie slaat er ook altijd zomaar op los, je hebt helemaal niks gedaan en ze slaan je zomaar in elkaar, hoor. Nou moe, dat ik dat toch ook niet begrijp!
Ik snap er trouwens niets van dat ze voortdurend trachten een ander maar zo agressief te overtuigen van hun denkwijze. Waar zijn ze eigenlijk bang voor? Alleen te staan of zo?

Wat mij ook zo kan irriteren is dat mensen een vergelijking durven trekken met de jodenvervolgingen en jodensterren en ik vraag me af of dergelijke mensen wel beseffen wat het inhoudt elke minuut van de dag te moeten vrezen te worden opgepakt, naar een concentratiekamp te worden gestuurd of te worden vergast?? O ja natuurlijk, door al die tijdelijke coronamaatregelen moeten er een hoop mensen nu natuurlijk ook vrezen voor hun leven, dat is waar!!! Dat ik dat toch niet begrijp!

Het centrum van een stad helemaal tot puin slaan en een ravage aanrichten van heb ik jou daar, waar de gemeenschap dan weer financieel voor mag opdraaien, ach, dat moet allemaal kunnen natuurlijk, want recht hier en recht daar en de grondwet, bla, bla, bla!
En natuurlijk moesten er weer gewonden door die rellen naar het ziekenhuis en natuurlijk weer met voorrang! 

Ja, ik weet het, het is iedereens recht zich te laten vaccineren of niet, maar val een ander niet voortdurend zo agressief lastig met jouw ideeën erover. Ik ben best bereid een eerlijke discussie te voeren over vaccineren of niet vaccineren, over vuurwerk afsteken of over een vuurwerkverbod, maar dan wel op een respectvolle wijze voor elkaars mening.
Alhoewel, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd met mijn strijd tegen mijn ziekte,  dan daar steeds maar weer ongewild toe gedwongen te worden

Misschien komt er een dag dat sommige figuren ook eens moeten vechten voor hun leven en dan pas kunnen invoelen hoe het voelt te moeten wachten en wachten op je operatie of broodnodige behandeling, omdat de ziekenhuizen het niet meer aankunnen! 
Oh, maar dat is natuurlijk ook niet waar, ik ben  natuurlijk weer zo dom dat ik dat geloof en in de leugens trap van al die medici!!!

Pffff, ik leer het ook nooit, wat ben ik toch een sukkel!

Van de drukpers gerold

Lieve allemaal,

Tot mijn grote trots is vandaag  mijn nieuwste en zesde gedichtenbundel 'En niemand weet' van de drukpers gerold.
De gedichtenbundel kost slechts 12,50 euro en is te bestellen middels de link

https://www.mijnbestseller.nl/site/?r=userwebsite/bookdetails&id=277750 

alsmede bij elke erkende boekhandel en/of bij online websites als Bol.com, Amazon.nl, etc.

Samenvatting

‘En niemand weet’ is alweer de zesde gedichtenbundel van Ingrid E. Noppen, die in het jaar 1951 in een woonhuis in de stad Rotterdam werd geboren. De bundel bevat 85 uiteenlopende gedichten, die zijn ontstaan uit haar observatie van de wereld om haar heen, alsmede uit haar innerlijk beleven en ondergaan van het leven. Ook haar voortdurende verlangen te kunnen zien voorbij de einder en haar regelmatig wegdromen in andere sferen heeft haar ook deze keer weer menigmaal geïnspireerd tot het schrijven van deze bundel. Eerder schreef zij de gedichtenbundels ‘Vlinders van brokaat’, Cantates van de wind’, ‘Wat wil je dat ik je vertel?’, ‘En nu het stil geworden is’ en ‘Voorbij het zicht’.

Specificaties

Auteur	Ingrid E. Noppen
Taal	Nederlands
Bindingsvorm	Paperback
Formaat	148 x 210mm
Kleur	Zwart/wit
ISBN	9789403641379
Verschijningsdatum	07-11-2021
Genre	Literatuur > Poëzie

Mijn dierbare zus

 

Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag is je sterfdag en vanmorgen werd ik al wakker met jouw beeld op mijn netvlies. Ik wilde je herinneren in je mooie dagen, maar steeds weer zag ik jouw kale koppie van de chemo op mijn netvlies. Je was je eigen dood aan het voorbereiden en ik voelde zo'n verschrikkelijke machteloosheid en had mijn eigen leven willen geven om jou te redden. Waarom jij, lieverd, waarom jij. Het scheurt nog elke dag mijn hart uiteen. Je wilde nog zo graag leven, had nog zoveel mooie dromen, maar het werd je niet vergund. Je had zoveel meer dan mij om voor te leven. 

Ik denk aan jou en aan mama en de hechte band die we hadden door alles wat we hadden meegemaakt. Niemand heeft dat ooit kunnen verbreken, lieverd. Ik wil aan jullie denken aan hoe en wie jullie waren, aan de momenten waarop we samen konden gieren van het lachen en de tranen daardoor gewoon over onze wangen biggelden. 

Ach lieverd, wat jouw dood teweeg heeft gebracht en hoe ik in het diepste dal van mijn leven opeens lucht werd voor sommige mensen waarvan ik het nooit verwacht had, omdat ik voor het eerst van mijn leven eens voor mezelf opkwam en me niet, nooit meer wilde laten behandelen als een stuk vuilnis.

Het heeft me naast mijn verdriet om jou vreselijk veel pijn gedaan, maar ik heb er geen spijt van eindelijk voor mezelf te zijn opgekomen. Voor jou vind ik het wel verschrikkelijk, want het zou je ontzettend veel pijn hebben gedaan, maar het is niet anders, lieverd.

Ik moet door met mijn eigen leven en dan vooral voor jou. Jouw dood mag nu eenmaal niet voor niets geweest zijn en ik leef de dagen enkel en alleen nog maar voor jou.

Alles wat ik wens is dat je nu bij mama bent en dat jullie gelukkig zijn ergens op het mooiste plekje dat er is. En ik hoop dat jullie een beetje trots op me kunnen zijn hoe ik toch met de moed der wanhoop probeer te leven. 

Altijd wat met mij !

 

 

Vanmorgen eindelijk mijn passpiegel weer opgehangen in de slaapkamer. Het is wel zo prettig dat je kan kijken hoe je eruit ziet als je bent aangekleed en hoe je haar op je bol zit, want wat dat betreft ben ik – eerlijk gezegd -  best wel een ijdeltuit.
Zit mijn haar of kleding niet goed, nou, dan voel ik me helemaal niet lekker, hoor en ziet de wereld er pas weer gezellig uit wanneer ik alle schoonheidsfoutjes heb opgelost.Ben gelukkig wel wat gemakkelijker geworden dan vroeger, want toen was ik helemaal zo’n pietluttig geval.

Heb door die eigenschap nog heel lang moeten lopen met de afdruk van een strijkbout in mijn bovenbeen. Ik werkte toen nog en die dag hadden we een feestelijk iets op het werk. Toen ik was aangekleed ontdekte ik nog een klein vouwtje in de jurk waarin ik me had gehesen. Enfin, vouwtjes? Oh nee, daar moest ik niets van hebben, maar goed, geen probleem, kon ik natuurlijk zo oplossen. Het scheelde dat ik me niet weer hoefde uit te kleden als ik even voorzichtig die strijkbout op dat vouwtje zou zetten. Tante bijdehand vergat natuurlijk wel even dat het een stoomstrijkbout was en de stoom door mijn jurk en panty heen mijn been lelijk verbrandde. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest weg. Gauw even gekoeld met ijskoud water en toen naar mijn werk gegaan.
’s Avonds bleek er een enorme blaar met vocht te zitten en daar ik toen al niet graag naar de dokter ging, hoopte ik er maar op dat die blaar wel zou knappen op een gegeven moment. De volgende avond knapte die inderdaad en was ik meteen kleddertjenat van al het vocht dat eruit liep. Nou goed, er zaten allemaal loshangende vellen en ik dacht dat die wel vanzelf zouden vergaan. Na een paar dagen werd ik op het werk plotseling erg beroerd en kreeg ik hoge koorts. Ik werkte toen samen op een bureau met o.a. een sportinstructeur en die vroeg of hij eens die brandplek op mijn been mocht inspecteren. Ik stribbelde nog wat tegen, want het zat hoog op mijn bovenbeen en ik had er eigenlijk geen zin in om een beetje te koop te staan, want ik werkte nu eenmaal in een wereld vol mannen. Maar goed, op een rustig moment toch maar laten zien en eigenlijk schrokken we ons allebei een flink hoedje. De brandwond zag er heel onsmakelijk uit door die wirwar van hangend vel en was inmiddels zwart geworden. Hij zei, nou ja zei, hij gebood mij eigenlijk er direct mee naar de dokter te gaan, waaraan ik toen maar gevolg heb gegeven.

Was eerlijk gezegd ook geen pretje, ik werd door mijn huisarts van toen eerst onthaald op een fikse preek en de vraag of ik thuis geen strijkplank had.
Toen de assistente werd geroepen om te assisteren werd het helemaal bal. Zij schrok van de wond en vroeg wat er gebeurd was. Hij zei dat ik klaarblijkelijk geen strijkplank thuis had en mijn been daar dus voor gebruikte. Gelukkig stond zij mij bij door te zeggen ‘oh jee, dat doe ik ook weleens.’ Hij wierp haar een venijnige blik toe en mompelde 'ja, vooral zeggen waar een patiënt bij zit, niet te geloven, niet te geloven.'
Ik keek alleen maar benauwd naar die grote schaar die hij in zijn handen had en waarmee hij mijn wond te lijf wilde gaan. Angstig vroeg ik wat hij daarmee van plan was en hij bromde ‘ik moet eerst al die vellen wegknippen’, waarop ik angstig reageerde met ‘doet dat dan geen pijn?’ Hij toen weer ‘eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet van die rare dingen uithalen.’ Gelukkig bleek het allemaal dood vel te zijn, wat gelukkig geen pijn deed en mij een diepe zucht van verlichting deed slaken.
De wond werd gesteriliseerd en verbonden met speciaal gaas dat ik wel elke dag moest komen laten verschonen. Nou ja, dat was dus inderdaad eigen schuld, dikke bult. Het heeft lang geduurd voor het litteken vervaagde, maar gelukkig zijn de jaren mij vergevingsgezind geweest.

In elk geval, de spiegel hangt weer en hopelijk wat langer dan voorheen.
Mij weer laten opjutten door zo’n televisiereclame van Tellsel en had ik via Blokker dus de door hen aangeprezen powertape met Gekko-effect gekocht. Een zogenaamde aanbieding, 3 rollen voor 27 euro!! Hoe zwaar het ook was, je kon er alles mee aan de muur hangen, zelfs in de badkamer bleef het muurvast en tja, dat leek mij wel wat. Niemand meer om hulp hoeven vragen om te boren, nee, gewoon, plakboem aan de wanden. Intussen is dus mijn halve huisraad al naar beneden gekomen en mijn spiegel was wel het toppunt. Blokker een boze mail gestuurd, waarop ze overigens nooit met fatsoen hebben gereageerd, dus de boel voor straf op Trustpilot gezet.
Als je weer een enorme klap hoort schrik je je niet een hoedje maar een hele grote hoed en ga je voorzichtig en angstvallig op zoek naar alweer schade. Die zooi presenteerde ze ook nog als dat het hergebruikt kan worden. Nou, niet dus, als je het eraf haalt plakt het steevast aan je vingers (dat weer wel) en het is dus 1 grote prop als je het eindelijk hebt kunnen verwijderen.
Maar goed, weer een nieuwe spiegel opgehangen met wel zoveel plak dat, als het nu nog van de wanden klettert, ik gewoon weer overga tot de ouderwetse en meest betrouwbare wijze van een klusjesman met boor. Nu zal ik eerdaags toch wel moeten komen om wat spulletjes op te hangen in mijn badkamer, want die ga ik niet meer bevestigen met dat rare Gekkogedoe. Feit is, weer 27 euro weggegooid.

Het was afgelopen week toch zo’n pechweek.
Zo had ik eindelijk het schilderij af voor een vriend die ik dat had beloofd en daarbij had ik voor enige techniek een ballon gebruikt.
Ik was erg tevreden over het schilderij en dacht de ballon niet meer nodig te hebben.
Dus ja, prik met de schaar en weg ermee.  Jee, ik had opeens blauw spikkeltjesbehang in mijn eetkamer. De verf op die ballon was natuurlijk nog kleddertjenat en daar had ik in mijn enthousiasme niet bij stilgestaan.  Van de schrik stootte ik nog een potje verf om en de verf droop vervolgens over mijn schilderij naar beneden op de vloer. Dat moest ik dus eerst opruimen, maar dat was gelukkig niet zo’n ramp, want op pvc krijg je acrylverf er goed af. Toen met een natte spons mijn behang te lijf gegaan, maar nee, daar moest ik gauw mee ophouden, want ik zag dus dat het behang dan ging oplossen. Nu heb ik in moeilijke tijden ook nog weleens een goed idee (kan ook weleens flink dramatisch zijn, hoor) en het leek mij een idee te proberen met een sponsje witte acrylverf al die stippen te deppen. Ik ben tot in de avond bezig geweest, maar over het resultaat kon ik wel enigszins tevreden zijn. Inmiddels heb ik hier heel wat bezoekers gevraagd of ze wat zagen in mijn eetkamer, maar niemand heeft wat kunnen ontdekken, dus het zit wel goed. Mocht je hier op visite komen dus niet meteen met een loep mijn hele zitkamer gaan zitten bestuderen alsjeblieft. In het ergste geval had ik op zoek kunnen gaan naar een klusjesman met het talent van behangplakken. Ook dat is immers een kunst, want de vorige behanger heeft hier prutswerk geleverd. Had zo’n plakmachine, werkte zo gemakkelijk, nou, met gevolg dat er veel te weinig lijm is gebruikt en je overal naden ziet en ik al heel wat stukjes zelf met behanglijm heb moeten bijwerken. Nu ben ik toch al een perfectionist, dus ik kan mij daar flink aan irriteren.
Maar het kost natuurlijk weer een kapitaal om alles opnieuw te laten doen en dan moet je maar afwachten of je weer niet zo’n kluns in je huis krijgt. Verder heb ik op het ogenblik wel wat anders aan mijn hoofd met mijn gezondheid, dus ik moet er maar geen aandacht aan besteden.

Nou, dat was het weer even voor nu. Ik ga eens even met dagelijkse rustuurtje genieten, want ik ben alweer moe van al het herbeleven van dit verhaal.

 

Inloophuis De IJssel Krimpen a/d IJssel

 

Laurens Windig zingt 'Is this us' van Ingrid E. Noppen

 

Schilderijen

 Ze zijn klaar en ze hangen kleurrijk aan de wand van mijn slaapkamer!

        

Laurens Windig zingt Ingrid E. Noppen

 

Laurens Windig zingt 'Jij" van Ingrid E. Noppen

 

Oogst- en streekmarkt

 

Gisteren dan naar de Oogst- en Streekmarkt in het Springerpark van Schoonhoven geweest met Marian, een vriendin. Had het eigenlijk wel wat groter verwacht (ik schat dat er zo'n 16 kramen stonden), maar achteraf hoorde ik dat het de eerste keer was dat deze markt hier plaatsvond, dus het moet allemaal nog wennen. In elk geval daar eigengemaakte pruimenjam gekocht en aardbeien met champagnejam. Vooral de laatste zal me benieuwen, want die combinatie heb ik nog nooit geproefd. Pruimenjam ben ik altijd dol op, dus hoop dat deze ook lekker zal zijn. Marian koos voor rabarbersap, moet nog van haar horen of dat wel lekker is. Ik miste eigenlijk de worstenmakers, want vorige keer had ik op een braderie hier wel zo'n heerlijke worst gekocht en daar wilde ik eigenlijk ook naar op zoek. Maar helaas! Heb nu ook het Springerpark van Schoonhoven kunnen bewonderen en dat viel zeker niet tegen voor zo’n stadje. Best een mooi park.

Na ons bezoek aan de markt verraste Marian mij met een heerlijke lunch in het sinds oktober vorig jaar geopende Boutique cafë Lien in onze zilverstad. Ze had na verschillende reviews te hebben gelezen van tevoren al voor ons gereserveerd. Nou, dat viel niet tegen, hoor .    

De frisheid straalde je er tegemoet (zelfs het toilet blonk de tent uit), lief personeel en overal gezellige zitjes. Als alles er zo schoon uitziet, dan zit en eet ik al meteen met plezier, want ik heb een hekel aan smoezelige tentjes. Maar bij Lien kom ik vast en zeker nog eens terug. We kozen voor een tosti Bacon met brie, cheddar en appelstroop, nou, eigenlijk koos Marian ervoor, maar ik dacht ‘laat ik wijs wezen en hetzelfde nemen’, want ik neem gewoonlijk altijd het verkeerde. Het leek me ook nog eens een aparte combinatie en daar hou ik wel van. 
Mijn hemel, wat werd ons daar voorgeschoteld, een bord met enorme tosti’s, aan een soort satéstok geregen. Na de 2^e tosti zaten we al met uitpuilende buiken en moesten we de 3^e echt naar binnen proppen. Maar goed, het was wel erg lekker en apart. 

Daarna nog even naar de fruitteler langs de weg van Schoonhoven gegaan en daar heerlijke pruimen ingeslagen, blauwe bessen en mandarijnen.

Ik was wel erg moe na afloop van zo’n drukke dag, maar dat was de moeite meer dan waard. Nadat Marian naar huis was op de bank neergeploft en met plezier teruggedacht.

Morgen komt Lenny, mijn hulp en ’s middags weer even boodschappies doen en daarna weer goed uitrusten, want dinsdag ook weer een drukke dag. Dan hebben we weer een uitje van het Inloophuis in een restaurant aan de IJsseldijk. Woensdag komt maatje Laurens en dus even piekeren wat ik zal klaarmaken voor het eten, want ik heb altijd vrienden met allerlei afwijkende eetgewoontes. Die is vegetariër, die is veganist, die heeft suiker, die is aan het koolhydratendieet en ja, daar moet je dan allemaal rekening mee houden, want anders zit je met je prak.       

Donderdag weer naar het Inloophuis en voor ontspanningsmassage, dus het wordt weer een drukke week. Ik moet wel zeggen dat de mensen van het Inloophuis bepaald niet stilzitten en van alles en nog wat organiseren en het is er ook nog altijd erg gezellig. Ben blij dat alles weer zo’n beetje open is, want je komt eindelijk weer een beetje tot leven na een tijd van als zombie door het leven te hebben moeten gaan.

 

Publicatie 'Sneeuwwitte vogel'

 Op 20 juli 2021 werd mijn gedicht 'Sneeuwwitte vogel' n.a.v. de aanslag op Peter R. de Vries gepubliceerd in de regionale krant Krimpener- en Lopikerwaard 'Het Kontakt' geplaatst.

Sneeuwwitte vogel

 

SNEEUWWITTE VOGEL

Hoe hij vloog
met krachtige vleugels
over wilde zeeën en door
ondoordringbare wouden
voor de allerzwakste wezens

de sneeuwwitte vogel
voor niets terugdeinzend
voor niemand wijkend
maar altijd ijzersterk
op weg naar zijn doel

hoe kon hij weten
van de zwarte kraaien
die hem op de rug met valse
kraalogen al zo lang beloerden

op één moment van
onoplettendheid pikten ze
hem met vlijmscherpe snavels
tot de verschijning van de dood

hoe hij eens vloog
de sneeuwwitte vogel
met een oervast geloof in
gaan voor het recht

onbevreesd en ijzersterk

 

Inloophuis De IJssel

Het Inloophuis in zowel Krimpen aan den IJssel als ook in Capelle aan den IJssel voor kankerpatiënten.

BETER LEVEN MET KANKER

Hoe doe je dat?

Inloophuis de IJssel is de ontmoetingsplaats wanneer kanker in je leven komt. Bij jezelf of een naaste. Bij het inloophuis kun je in een ongedwongen sfeer terecht voor een luisterend oor, lotgenotencontact, informatie en activiteiten. Maar gewoon een kop koffie drinken kan ook, er is aandacht voor ieders verhaal. 

Het inloophuis biedt ondersteuning voor (ex)patiënten, mantelzorgers, naasten en nabestaanden (waarvan partner recent is overleden). 

Iedereen die te maken heeft met kanker is van harte welkom. De inloop is vrij en gratis toegankelijk.

Voor wie het aangaat, kijk eens op de website  

https://www.inloophuisdeijssel.nl/

. 

PFFFFFF!

 

Moet hier maar weer even mijn verhaal kwijt, want niets betrouwbaarder en geduldiger dan hagelwit papier.
Of je nog van papier kan spreken is een tweede, want het is eigenlijk een Word-format natuurlijk of hoe dat dan ook mag heten.
Maar goed, ik heb weer een turbulente periode achter de rug, die ik maar weer zo gauw mogelijk achter me wil laten en dat lukt waarschijnlijk wel nadat ik het van me afgeschreven heb.

Enfin, afgelopen dinsdag moest ik mij weer eens melden in het ziekenhuis en dit keer voor een bronchoscopie.
Ik moest er al heel vroeg nuchter zijn en dus om 06.00 uur al onder de douche en ook mijn haar gewassen, want ik heb toch altijd ruim tijd nodig met mijn niet al te overvloedige zuurstof. Je wilt jezelf uiteindelijk toch helemaal fris en fruitig in handen van het medisch personeel geven.
Om 07.45 uur van huis gegaan, want ik moest mij om 09.10 uur melden en gezien allerlei wegwerkzaamheden overal ruim op tijd vertrokken.
Kwam gelukkig op tijd aan en hup, me met frisse moed gemeld bij de desbetreffende afdeling en ik trof het met een gezellig zaaltje. De vrouw naast mij moest ook een bronchoscopie ondergaan, de Surinaamse meneer aan de overkant een schouderoperatie en naast hem lag een meneer die we bijna voortdurend slapend hebben meegemaakt.
Ik voelde al een beetje nattigheid toen de zuster er bij mij een beetje omheen draaide. Op haar vraag of ik de folder goed gelezen had antwoordde ik bevestigend en toen ik opmerkte dat het volgens die inhoud gelukkig geen pijn zou doen begon ze ietwat ongemakkelijk te draaien en zei ‘ja, nou ja, uhh, uhh’. Ik dacht nog in mijn hoogmoed dat zij er waarschijnlijk niet genoeg van afwist en liet het voor wat het was. Ik installeerde mij volgens haar aanwijzingen op het mij aangewezen bed dat ze gezien mijn lengte eerst nog veel lager moest zetten.
De Surinaamse meneer aan de overkant van mij was the opposite, namelijk 1.93 meter en daarvoor moest dus een ander bed aangerukt worden.
De buurvrouw naast mij was al gauw aan de beurt. Haar buurman aan de overkant was al een tijdje daarvoor geholpen. Nadat zij weggehaald was moest ik aan de inhalatie, waar ik altijd een vreselijke hekel aan heb, want dat duurt altijd zo lang en ik ben nu eenmaal mevrouwtje ongeduld!

Mijn buurvrouw kwam na een tijdje monter terug en stak haar duim op. Zij had het achter de rug, maar het leek me wijsheid niet te vragen hoe het was, want dat lieve mens moest natuurlijk even rustig bijkomen.
Het duurde niet lang of ik werd gehaald en naar de OK gebracht. Mijn keel werd bij herhaling verdoofd, wat ook niet erg prettig was, want je hebt het gevoel alsof je keel opzet en je niet meer kan slikken. Ik onderging het dapper, want ik heb inmiddels al zoveel te verduren gehad, dat dit er ook nog wel bij kon.

De zusters waren heel lief en na een tijdje kwam de arts erbij. Hij zei dus dat hij in mijn longen ging kijken. Ik kreeg een bitje in om mijn tanden te beschermen en toen ….
Voor ik het wist voelde ik  de buis langzaam door mijn luchtpijp steeds verder naar beneden gaan en toen opeens gierende hoestbuien, waardoor ik totaal geen lucht meer kreeg.  Ik hapte naar adem, trapte in het wilde weg als een paard in paniek  met mijn benen en wilde schreeuwen die apparatuur eruit te halen die inmiddels flink pijn ging doen naarmate die verder zakte. Maar ja, hoe wil je om hulp schreeuwen met een verdoofde keel en zo’n buis door je luchtpijp. Volgens de inmiddels verontruste zuster bleef mijn zuurstof maar dalen en aan die hoestbuien kwam geen einde meer. De arts beloofde het zo snel mogelijk te doen, maar ik kon gewoon geen lucht meer krijgen en dacht dat ik zou stikken. Uiteindelijk was de martelgang ten einde en werd de buis eruit gehaald.

De arts verontschuldigde zich achteraf en zei dat hij mij helaas, gezien de toestand van mijn longen, niet de gebruikelijke verdoving had kunnen toedienen, omdat ik dan alleen maar meer in de problemen was geraakt. Hij had mijn longen helemaal leeggespoeld en dat wordt op kweek gezet, waarvan ik de 22^e dan de uitslag krijg. Ik heb na dat onderzoek nog zeker een flink kwartier last gehouden van gierende hoestbuien en kreeg extra zuurstof toegediend. Tot ’s avonds laat heb ik zitten nabeven en hiervan heb ik dus een levenslang trauma overgehouden. Nooit meer van mijn leven, ze zullen echt iets anders moeten verzinnen, want dit zal ik echt nooit meer toelaten. Wat een martelgang was dat. En na mijn medische geschiedenis heb ik toch heus een hele hoge pijngrens opgebouwd!
Overigens had ik ook wel medelijden met die Surinaamse meneer. Hij was al naar de OK gebracht, maar kwam weer terug, want er was iets tussen gekomen en dus werd zijn operatie uitgesteld. Voor hem begon de spanning dus weer opnieuw.

Eenmaal weer helemaal bij mijn positieven hebben mijn buurvrouw en ik nog wel even hartelijk kunnen lachen. We kregen na twee uur eten, nadat ze zich hadden vergewist dat wij ons niet verslikten bij het drinken van wat water. Alleen waren ze mijn water natuurlijk weer vergeten, maar ik had inmiddels zo’n honger dat ik maar niets gezegd heb en gelijk ben aangevallen, nadat ik eerst voorzichtig een slokje had genomen van mijn karnemelk om te kijken of ik mij niet zou verslikken. 

Opeens een hoop tumult!
De man aan de overkant van mijn buurvrouw was zo gulzig aangevallen dat hij zich danig verslikte en dreigde te stikken. Zijn broer die bij hem zat stak geen vinger uit en zat er als een ijskonijn bij. Ik zag al gauw de ernst van de situatie, want hij liep paars aan  en dus riep ik om de zuster die meteen kwam aangesneld.. Nadat de man weer normaal kon ademen zei ze 'uw brood halen we maar een weg,  want uw verdoving werkt nog na’.     Daarop reageerde de man uiterst geschrokken ‘ze haalt zo mijn brood weg, ze haalt mijn brood weg verdikkie.’ In plaats van dat hij zich bekommerde om het feit dat hij zich zo verslikt had kon hij alleen maar treuren om zijn weggehaalde brood.

Ik kan er niets aan doen, maar moest daar zo om lachen en ik zei tegen mijn buurvrouw ‘gauw aanvallen, hoor, anders halen ze ons blad ook nog weg’.
Toen hij later weer om zijn brood smeekte, bleek zijn blad te zijn weggehaald door de keuken. Gelukkig zou de zuster zorgen voor een nieuwe lunch voor hem.

Ik had de hele week nodig om weer wat tot rust te komen, zo over mijn ik toeren was ik nog van wat ik had moeten ondergaan.
Ik nam dus de nodige rust en zocht overal mijn afleiding in om er maar niet meer aan te hoeven denken.

Die donderdag reageerde ik op een FB-bericht van iemand waarvan ik op 14-jarige leeftijd oppas was geweest en die ik inmiddels heel wat heb geholpen, omdat ze altijd in de zorgen zit.
Ze schreef dat mensen met een uitkering en lage inkomens hun eigen risico terug konden vragen.                                          
Ik reageerde daarop dat ze dat hele eigen risico moesten afschaffen, want dat het ook voor die  mensen met slechts 1 inkomen of die net boven die minimum grens zitten ook zwaar kan zijn om die 385 euro op te brengen en dat als je chronisch ziek bent je ook vaak nog moet bijbetalen voor allerlei medicijnen.
Nou ja zeg, wat voor reactie ik toen kreeg, mevrouwtje was als door een adder gebeten! Stuurde ze mij  een chat dat nergens het geweld zo erg was als in haar buurt (ik heb het niet over geweld gehad!!!??), dat ze mij nooit meer kon vertrouwen (???), dat er nog meer chronisch zieken waren en nog meer van dat moois!!!            

Mijn mond viel open van verbazing en toen ik mij per chat wilde verweren bleek ze mij geblokkeerd te hebben !!!            
Nu ben ik helemaal niet gediend van dergelijke lafbekkerij om er gauw vandoor te gaan en iemand de kans te ontnemen zich te verweren, dus heb ik haar inmiddels via een mail maar danig de oren gewassen. Verder heb ik haar dringend geadviseerd voortaan bij haar artikelen te vermelden, dat alleen die reacties welkom zijn, die geheel in haar straatje passen en die alleen begaan zijn met haar en de uitkeringstrekkers in haar buurtje.

Wat heb ik toch vaak van doen met vreemde snuiters. Het is niet de eerste keer dat ik in botsing kom met mensen die je reactie niet kunnen waarderen of een andere mening niet respecteren en zich vervolgens overgeven aan beledigingen en/of kwetsende uitingen aan jouw adres. Of ze blijven opeens zonder een duidelijke reden aan te geven laf weg.
Wat willen die nou eigenlijk?          
Ze willen gewoon dat je hun mening deelt en daarmee uit of gewoon naar hun pijpen danst.  

Nu ben ik een echte Rotterdammer, dus ik steek mijn mening nooit onder stoelen of banken en zeg recht voor zijn raap wat ik van iets vind. Dat zoiets verre van gewaardeerd word, daar ben ik  al jaren achter, want mensen houden liever van 1 grote komedie dan dat er eerlijk wordt gereageerd!
Maar goed, ik kan mijn energie wel beter gebruiken, dan die te moeten verspillen aan allerlei moeilijke mensen met een gebruiksaanwijzing.    
Verder vertrouw ik zo langzamerhand helemaal geen mens meer, want voor je het weet heb je weer een paar messen in je rug! Ik heb altijd het goede met mensen voor, probeer ze altijd te helpen als ze hulp nodig hebben en mijn deur staat altijd hartelijk open voor iedereen! Maar misschien is dat het wel en moet ik mij eens wat egoïstischer en harder gaan opstellen.  Nee, ik ben hier echt op een verkeerde planeet terechtgekomen, hoor. Mijn hele leven heb ik al van doen met mensen die mij niet begrijpen en die ik niet begrijp. Maar goed, het zal mijn karma zijn, weet ik veel. Het zal wel aan mij liggen, maar feit is, ik ben zo verschrikkelijk moe van dat soort rare mensen!

Ik ben dus voornemens om helemaal nergens meer op te reageren en mochten betweters blijven zeuren, ze alleen nog maar groot gelijk te geven, want dat is uiteindelijk wat ze alleen maar willen horen. Heb het er helemaal mee gehad en verder moeten dergelijke moeilijke en tiranniserende mensen gewoon ver uit mijn buurt blijven, want die ben ik meer dan zat!

Verder ben ik inmiddels weer een jaartje ouder geworden. Ik  wilde mijn verjaardag niet vieren in verband met het feit dat ik mij nog steeds schuldig voel dat mijn dierbare zus Suzette deze leeftijd niet heeft kunnen halen. Mijn jongere zusje liet zich echter niet afschepen en stond erop,  dat ik een restaurant uitzocht wat zij vervolgens zou reserveren om mij daar een verjaardagslunch te kunnen aanbieden.         
Ik koos op haar aandringen voor Aan den Dijck in Bergambacht, bij de veerpont en aan het water en dat bleek geen slechte keuze. Zeker voor herhaling vatbaar.
Zo werd het toch nog gezellig met haar en mijn twee nichtjes en we hebben ervan genoten. Het leek wel of we op vakantie waren en kwamen helemaal tot leven.
We hadden een prachtig uitzicht op het water en het bruiste er van vrolijk leven!
Eindelijk weer eens genieten, het voelde als een weelde.

Gelukkig is het Inloophuis ook weer open en gaan we daar weer met plezier heen. Inmiddels daar ook weer ontspanningsmassages gehad en volgende week ook een workshop schilderen daar, dus weer wat om mij op te verheugen na al dat gezanik in mijn leven.         

Verjaardag

Ik wilde mijn verjaardag niet vieren, omdat ik het maar niet kan verkroppen dat Suzette, mijn dierbare zus, deze leeftijd niet heeft kunnen halen en alhoewel het niet realistisch is, ik voel me daar om de een of andere reden altijd schuldig om. Maar Anneroos, mijn andere zusje, accepteerde dat niet en zei 'ik kom toch, want je hebt zoveel moeten meemaken en ik heb er zo respect voor hoe dapper je bent geweest en hoe je er nog staat en dat moet je juist daarom vieren'. Suzette zou niet anders gewild hebben. 

Ik kom, we gaan uit eten en jij mag het restaurant uitzoeken.'

En ja hoor, vanmiddag kwamen ze dan, mijn nichtjes en mijn zus en bij het openen van de deur werd ik enthousiast toegezongen. Ze hebben me zo verwend en we zijn naar Aan den Dijck gegaan op de Lekdijk, aan het water. Het was er zo gezellig en we hebben er echt genoten. Het was alsof we op vakantie waren met al dat uitzicht en bruisend leven op het water.

Heerlijk gegeten en zeker een restaurant om aan te bevelen. Het was heerlijk om eindelijk weer eens uit eten te zijn en je merkte het ook al alle andere gasten. Alsof iedereen weer tot leven leek te komen en je zag iedereen zichtbaar genieten. 

In elk geval is het toch nog een leuke verjaardag geworden, alhoewel mijn gedachten soms ook stiekem afdwaalden naar Suzette en ik wenste dat ze tussen ons inzat mee te genieten.
Ik had dat dagje uit net even nodig, want dinsdag moet ik weer voor een bronchoscopie, dus weer even spannend allemaal.

Nu zit ik met hartkloppingen voor de buis te kijken naar ons Oranje en soms durf ik bijna niet meer te kijken, zeker niet na 2-2, zo spannend. Gelukkig scoorden onze jongens net nog een derde doelpunt en o alsjeblieft jongens, nog even volhouden. Pff, echt niet goed voor mijn hart zo.

Wherever I go

Laurens Windig zingt mijn Wherever I go middels onderstaande link te openen

https://www.youtube.com/watch?v=MIdJjJfUN_4&t=6s

28 MEI

Ach, mijn lieve, dierbare zus. Vandaag is je geboortedag en ik mis je en deze dag nog extra veel. Elke dag denk ik aan jou en aan mama, de twee meest dierbare mensen in mijn leven die zo nodig van mij moesten worden weggerukt. Zoveel herinneringen spoken door mijn hoofd, herinneringen die teruggaan tot naar onze vroege kinderjaren. We hadden het nog vaak over al die tragische jaren, maar die wel een onbreekbare band hadden gesmeed tussen ons drieën en vechters van ons hadden gemaakt.         

Waar we ook doorheen moesten, we hadden tenminste elkaar en dat was toch een hele rijkdom.      
Veel herinneringen doen helaas nog altijd pijn.     

Jij en ik, we hadden het nog vaak over één van die gebeurtenissen in het bijzonder. 
Hoe lang en hard mama had gespaard om ons toen naar de kermis te kunnen laten gaan, die gebeurtenis zou voorgoed in ons geheugen worden geëtst.     
Het was een rechte weg er naar toe en mama had ons de weg precies uitgelegd.
We liepen en we liepen met onze kleine beentjes en waren zo blij naar de kermis te mogen gaan. Echter, de kermis kwam maar niet in zicht en jij besloot het toch maar even te vragen aan een mevrouw achter een kinderwagen.          
Die vrouw vroeg onmiddellijk of wij wel genoeg centjes hadden voor de kermis en ze wilde eerst weleens onze portemonnee zien.        
Ze keek erin, zat er wat in te rommelen en zei ‘ja, jullie hebben wel centjes’ en haar vinger wees recht vooruit.         

Het bleek uiteindelijk dichterbij dan we dachten, maar toen je op de kermis in je portemonneetje keek om voor onze toegang te kunnen betalen was het geld verdwenen en konden we niet naar binnen. We konden alleen maar verlangend door de hekken naar dat kleurrijke en levendige schouwspel daarbinnen kijken en waren zo verdrietig.
Het was de eerste, grote deuk in ons vertrouwen in mensen. En er zouden helaas nog heel wat deuken volgen!
We hebben het nooit aan mama verteld, vonden het zo zielig voor haar, ze had er immers zo hard voor gespaard.
Waar je ook bent, lieve zus, ik hoop dat je daar ergens dat lelijke mens bent tegengekomen en jou kennende zal je haar dan zeker geconfronteerd hebben met die diefstal. Zelf een moeder notabene en dan stelen van kleine kinderen, bah!          
Ja, jij en mama en ik, we hebben zoveel samen gehuild, zoveel samen gelachen, elkaar altijd getroost en gesteund door alles heen en nu, nu vraag ik me vaak af wat ik hier nog moet.

Ik mis je, lieverd en ik probeer te fantaseren hoe je ergens misschien vandaag een leuk feestje kan vieren met al onze dierbaren daar en ik wens dat je mag smullen van de grootste taart die er misschien voor je is.   
Jij was altijd zo’n lekkere smulpaap en daar ben ik nu zo blij om. Je hebt er gelukkig van genoten, lieverd.  
Catch a thousand kisses, zus!

Laurens zingt mijn gedicht Geen kans

Laurens Windig zingt mijn gedicht  Geen kans'

 (geschreven voor mijn dierbare zus Suzette)

 https://youtu.be/lyTdbiIMhrs

Van alles wat

Zo, dat is ook weer achter de rug. In het oogziekenhuis weer een operatieve ingreep aan mijn linkeroog ondergaan, zat een bobbeltje onder mijn ooglid, waardoor het steeds leek of er iets in mijn oog zat. Lag daar als een veer gespannen, want de oogspecialist had gezegd dat de 2 spuitjes erg venijnig zouden zijn. Nou, voor mij was het peanuts na alles wat ik al heb moeten ondergaan. De klem die in mijn oog werd gezet vond ik minder aangenaam.. Nu weer wachten op de uitslag, want het moet naar de patholoog omdat ze het niet helemaal vertrouwen. Gelukkig was mijn goede vriendin Rianne zo lief om uit zichzelf aan te bieden mij te halen en te brengen. Morgen weer voor een scan in het IJsselland z'huis en vrijdag weer voor de uitslag. Het wordt dus weer een spannende tijd! Zo witte jasssen moe, maar we blijven optimistisch.

Net even wezen stemmen. Wilde het eigenlijk overslaan deze keer, want ik sta niet voor 100% achter al die partijen en ze beloven van alles met de verkiezingen, maar ze zijn nog niet voorbij of alles is vergeten. Maar ja, ik vind het niet o.k. om ons hard verworven recht verloren te laten gaan. Heb van de week alle programma's van alle politieke partijen zo''n beetje doorgenomen en voor mijn stem was het belangrijk dat het eigen risico zorg wordt afgeschaft, dat er niet langer wordt bezuinigd op zorg, politie, er een stop komt op de huurverhogingen (niet alleen voor de lage inkomens). Dus als ricisogroep maar naar de stembus gegaan en mijn stem gegeven aan een partij die het dichtst bij mijn standpunten staat. Gewoonlijk zit ik zelf altijd op het stembureau, maar ja, deze keer kon niet, want ze hadden me ingedeeld op de 16e, morgen dus, en dan moet ik naar het ziekenhuis (had ze dat van tevoren bericht, maar tegenwoordig lezen ze klaarblijkelijk niet meer). Best jammer, want ik vind het altijd leuk om te doen. Ik zeg hier even niet wie ik mijn stem gegeven heb, want voor je het weet beland je weer in heftige discussies, omdat sommige mensen toch altijd de tic hebben je te willen overtuigen dat je moet stemmen op de partij waarop zij stemmen. Over politiek en geloof valt nu eenmaal niet te discussiëren en ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.

De coronamaatregelen ben ik ook helemaal zat. Begrijp helemaal niets meer van al die maatregelen. Horeca en winkels mogen niet open, maar als ik zie hoe druk het in de drogisterijen en in de supermarkten is, dan vraag ik me af wat dat harde treffen van de horeca en andere winkels nu voor zin heeft dan dat onze economie naar de knoppen gaat. Zie ik ook nog 9 van de 10 mensen zonder de winkelkar of hun handen te ontsmetten (snap nooit dat mensen zo bang zijn om hun kluiven nat te maken!) naar binnen gaan. Sta er versteld van hoeveel volwassenen na toiletbezoek zonder handen wassen gewoon weer verder gaan met waar ze gebleven waren. Verder vind ik het allemaal zo krom als het maar zijn kan.

Kappers, tatoeageshops en rijscholen mogen open, nou hallo, alsof tatoeëren en je rijbewijs halen van levensbelang is en je zit dan toch 1 op 1 boven op elkaars lip?

Ik voel me zo langzamerhand een gevangene in mijn huis, bah. Waar kun je nu nog naar toe? Zit je maar thuis met al je pijnlijke herinneringen en de spanning van je ziekte en daar word je alleen maar flink depri van. Eerst kon je nog wegvluchten door te gaan winkelen of ergens wat te gaan eten en drinken, maar nu bestaat je enige uitje uit naar de supermarkt of drogist te gaan en 's woendags naar de markt die hier uit een paar kraampjes bestaat. Verder af en toe op de koffie bij de buurtjes of zij bij mij, maar dan houdt het ook op, bah! Gezellig wandelen is er ook niet bij, want ik ben natuurlijk al gauw uitgeput en met die voorgeschreven rollator op stap, dat zie ik ook niet zitten. Voel me door zoiets meteen 30 jaar ouder! Gelukkig wippen wat vrienden af en toe ook nog aan, want anders wordt je wereldje wel erg klein.

Ontbreekt het mij ook nog aan voldoende inspiratie om te schrijven, bah!

Enfin, ik heb niet veel meer te vertellen , want wat maak je nu nog mee in deze tijd?

Maar goed, het is niet anders. Je kan een partij mopperen (ben je het wel even kwijt!), maar dat helpt je ook niet verder. Dus maar weer je schouders rechten, even diep ademhalen en maar weer doorgaan.