Ik had niet moeten
kijken, maar ik deed het wel. Om de een of andere reden wil je toch op de
hoogte blijven van wat er zich in de wereld afspeelt.
Maar soms is het
eigenlijk gewoon beter om je kop maar in het zand te steken en van niets te
weten.
Nu zit ik er al mee
sinds het moment dat ik keek. Een uitzending, ik meen van Metterdaad, over wat
Boko Haram allemaal voor leed heeft aangericht.
Met zulke barbaarse
wreedheden op je geweten vraag ik me af hoe je nog rustig kan slapen zonder al
die gezichten van je slachtoffers te zien!
Ik denk aan het meisje
dat het hoofd van haar vader over de grond zag rollen nadat het was afgekapt
door zo’n Boko Haramstrijder en hoe ze vervolgens haar broertje zwaargewond
terugvond met alleen zijn hoofdje boven de grond uit. Ik denk aan al die
moeders die werden verkracht en waarvan hun kinderen voor hun ogen onnoemelijk
wreed werden afgeslacht.
En wat is mijn leed
dan nog vergeleken bij dat van hen? En toch hebben ze hun ruggen gerecht en
gaan ze door met ademhalen en met leven.
Zelfs dat kleine
jongetje, dat alles en iedereen verloren heeft en nog maar alleen op de wereld
is.
Al die
regeringsleiders die de wereld besturen, realiseren zij zich weleens wat ze
zouden kunnen betekenen voor de wereld? Ze houden zich constant maar bezig met
elkaar uitdagen, met machtsspelletjes, met intimidatie van elkaar, met
wapenwedloop. Ze zouden het goede voorbeeld kunnen geven en kunnen trachten de
wereld een beetje beter te maken.
Dan hebben we nog al
die geloven, die zgn allemaal in God of Allah geloven en uit diens naam denken
zich te kunnen veroorloven overal dood en verderf te zaaien met straks als
beloning …. ???!!! Hoe naïef moet je zijn te geloven in de hersenspoelingen van
een zooitje dat zo een geloof misbruikt om zichzelf macht te vergaren?
Wat is de mens
eigenlijk voor wezen? We hebben het over beschaving en menselijkheid en nog
meer van dat moois, maar elke minuut van de dag worden er op deze wereld mensen
afgeslacht alsof het niets is.
Zelfs in ons eigen,
kleine wereldje weten we de vrede niet te bewaren, hebben we altijd wel
conflicten met elkaar. En waarom en waarvoor eigenlijk?
Hoeveel jaren telt een
leven en wat zouden we voor antwoord geven als ons straks wordt gevraagd wat we
met ons leven hebben gedaan?
Wat mogen we straks
meenemen van alles wat we vergaard hebben?
Het leven is eindig en
de afgelopen jaren heb ik dat helaas meer dan ooit moeten beseffen. Meer dan
ooit denk ik dan ook na over mijn eigen leven. Wat heb ik er meegedaan, wat
voor mens was ik eigenlijk en wie ben ik in feite?
Ik heb de mensen nooit
begrepen en zij mij niet en dat maakt het zo triest, want daardoor kwam ook ik menigmaal
ongewild in conflict.
We spreken altijd zo
een onverstaanbare taal voor elkaar, dat ik me vaak afvraag of ik niet op de
verkeerde planeet terechtgekomen moet zijn.
Soms verlang ik zo
naar huis. Maar waar staat dat huis, waar is thuis, waar hoor ik en bij wie
hoor ik?
Hoeveel tijd heb ik
nog om uit te vinden waar het misging tussen mij en de mensen om mij heen?
Tussen mij en de wereld? Tussen mij en mijn eigen wezen?
Ik denk aan die
kinderen uit die documentaire die zo alleen op de wereld staan en toch zo
dapper doorgaan met leven. Ook ik ben al mijn dierbaren kwijt, maar toch heb ik
zoveel meer dan zij in hun armoede en honger.
De 27e
nadert nu met grote sprongen. Ik moet weer voor die scan en ik moet er alleen
doorheen. Geen moeder meer of grote zus die een arm om mij heenslaan als je
even zo bang bent, als je het even allemaal niet meer ziet zitten.
Maar dat meisje en dat
jongetje, ik hou ze voor ogen als twee kleine helden en ik zal mijn rug
rechten, gewoon omdat ik ze dat op zijn minst verschuldigd ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten