Lieve, lieve zus, vandaag zou het je verjaardag zijn. Ik zou je als eerste bellen en je later je lievelingsbloemen brengen, pioenrozen. 

En je zou uit eten willen, want je was een smulpaap en je kon zo genieten van alle lekkernijen die je dan voorgeschoteld kreeg. 

Ik ben blij om alles waarvan je genoten hebt, dat je zo kon genieten van alle dingen in je leven, het was altijd een lust om te zien hoe je kon genieten. Ach lieverd, ik hoop zo dat daar waar je ook mag zijn, je een denderend feestje kan houden met alle dierbaren die daar ook al zijn.

Ik mis je, o ja,, ik mis je nog altijd en in mijn uppie moet ik door. Helemaal alleen, met af en toe de steun van Anneroos. Maar ze woont zo ver weg en ze kan niet zomaar aanwippen. En onze lievelingsneven en nichten wonen helemaal zo eind weg, helemaal in Groningen. Ik zou willen dat ze allemaal wat meer in de buurt woonden, dat ik zo bij ze kon binnenlopen of zij bij mij voor zomaar een gezellig bakkie.

Zoveel mensen, waarvan ik het nooit verwacht had, hebben me zo teleurgesteld en me zo wreed in de steek gelaten in de moeilijkste tijd van mijn leven,, maar weet je, ik ben er sterker door geworden en ik hoef ze niet meer in mijn leven, nóóit meer! Wat dat betreft heb ik nu eindelijk eelt op mijn ziel gekregen, het heeft lang geduurd, maar eindelijk kies ik voor mezelf!

Maar ik moet ook zeggen,  daarvoor in de plaats zijn weer andere lieve mensen gekomen, die ik in mijn leven heb toegelaten, mensen waar je juist niets van verwacht had en die er nu wél zijn! Maar mijn vertrouwen in mensen, ja helaas, het is voorgoed geschonden en het zal heel, heel lang duren eer ik dat weer terugkrijg.

Mama, jij en ik, wij zijn altijd vechters geweest, door alle woeste baren van ons leven wisten we overeind te blijven en voor jullie, alleen voor jullie doe ik mijn best door te gaan met  te vechten. Zo dapper als jij en mama hebben gevochten tegen die wrede ziekte die ons alle drie moest treffen, zo dapper wil ook ik zijn.

Ik stuur je denkbeeldig de pioenrozen waar je zo gek op was, hier lieverd, een enorm boeket pioenrozen en ze bloeien, ze bloeien allemaal voor jou.

Een dikke, dikke pakkerd, lieverd!

De bionische vrouw

Nou hihi, daar ben ik dan, ik lijk nu wel een bionische vrouw.

Het was nog een hele bedoeling om vandaag het ziekenhuis binnen te komen, hoor. Iedereen mocht pas 5 minuten voor zijn afspraak het ziekenhuis in en dan moest je eerst een tent door waar je allemaal vragen werden gesteld en dan pas mocht je naar binnen waar je eerst je handen moest ontsmetten en dan werd je verteld hoe je moest lopen, want er waren allemaal speciale routes aangebracht om bij de afdeling te komen waar jij moet zijn.

Bij de balie word je dan weer dezelfde gezondheidsvragen gesteld en dan word je pas onder assistentie naar de betreffende afdeling gebracht.

Degene die mij de apparatuur moest aanmeten was ook helemaal in beschermende kleding compleet met mondkapje en handschoenen.

Ik moest in slaapshirt verschijnen omdat je dus gereed wordt gemaakt voor de nacht en mijn bh moest daarom dus ook terplekke uit.

Uiteindelijk kreeg ik de apparatuur aangemeten en zo moet ik dan vannacht gaan slapen. Ik moet dan ook nog een neusbrilletje opdoen en een apparaat om mijn pols en dat moet worden verbonden met mijn middelvinger.

Ik weet niet of ik zo wel kan slapen met al die apparatuur, hoor, want ik ben natuurlijk bang dat je iets lostrekt of zo. Volgens die dokter kan het geen kwaad en moet ik gewoon gaan slapen zoals ik altijd slaap en me er niet aan storen. Maar ja, zoiets zit dan natuurlijk tussen je oren en nou ja, ik weet het niet.
Ik had een vest meegenomen, want ik wilde natuurlijk zo niet over straat en het was natuurlijk erg warm vandaag, maar toch maar dat ding even aangetrokken totdat ik in mijn auto zat. Had geen zin in allerlei starende blikken van ‘wat loopt daar nou!’ Nu ben ik ook nog een eeuwige chaoot, dus inmiddels heb ik alweer een paar keer ruzie gehad met al die bedrading en banden en ik hoop dan maar dat ik niet iets heb losgetrokken of zo, want dan kan de riedel weer opnieuw worden gedaan.

Bij de balie trof ik trouwens ook nog mijn longspecialist en hebben we even gebabbeld en vroeg ik hem of hij de vermoeidheid alweer een beetje te boven was. Hij zei dat hij weer aardig fit was en er weer tegenkon.    
Het was ook nog een hele bedoeling om na afloop het ziekenhuis weer uit te komen, want door de getroffen maatregelen was er inmiddels een hele file aan patiënten ontstaan en je mocht maar met 1 man tegelijk eruit.

Maar goed, ik heb het weer overleefd en ik moet morgen voor 10 uur de apparatuur weer terugbrengen, dus weer vroeg mijn bedje uit.

Had trouwens ook nog een bedoeling met de apotheek, want ik had een herhaalrecept besteld voor mijn ogen. Nu heb ik twee verschillende middelen voorgeschreven gekregen van het oogziekenhuis destijds en de ene is Liposic en die moet ik 1x per dag aanbrengen en de andere Duratears 4x per dag. Nu had ik een herhaalrecept voor Liposic gebracht en wat kreeg ik thuis bezorgd?? Juist ja, Duratears waar ik nog een hele doos van heb.

Dus weer gebeld met de apotheek die doodleuk vertelde dat Liposic pas over een maand wordt geleverd en dat ze daarom maar Duratears hadden gestuurd.

Ik zei dat dat niet de bedoeling was, want de oogspecialist schrijft natuurlijk niet voor niets 2 verschillende middelen voor. Nou, zij dacht dat het misschien geen kwaad kon om dan maar Duratears te gebruiken, maar ja, dat wist ze niet zeker. Nou moe, dus dan sturen ze maar weer Duratears, maar ze weten niet zeker of dat geen kwaad kan.

Oogziekenhuis kon ik niet bereiken, dus nu mijn oogspecialist maar een emailbericht gestuurd en nu maar wachten op antwoord.

Wat geen gezanik toch elke keer met die medicijnen. Mijn thyrax was toen ook al niet meer leverbaar, moest ook iets anders voor komen en nu dit weer.

Ik word helemaal krankjorum van elke keer die medicijntekorten, omdat de overheid altijd zo nodig voor een duppie op de eerste rang wenst te zitten.

En dan elke keer die verschillende verpakkingen met weer andere benamingen (dat is dan weer goedkoper!!), waardoor ik met grote regelmaat niet meer weet wat wat is!

Goed, dat was dus weer mijn overdrukke dag en nu moe, moe en nogeens moe, dus ik ga even op de bank rusten.

Publicatie 'Het Kontakt'

In de krant van de Krimpener- en Lopikerwaard 'Het Kontakt' van 12 mei 2020 de publicatie van mijn gedicht 'Hoelang dan nog?'

Speciaal geschreven voor al die mensen in verzorgings- en verpleegtehuizen, die door de coronacrisis in isolatie zitten:

HOELANG DAN NOG?

Niet een omhelzing

geen kus, geen hand

zelfs geen anderhalve meter afstand

maar jij achter gesloten ramen

en binnen de betonnen muren

dondert het tikken van de uren

voelt alleen zijn meer dan verlaten

is er dat murmelen in het niets

zoveel voelbaarder dan gisteren

koud, kouder jouw huid

te lang al onaangeraakt

hunkerend naar

al was het maar

een vluchtige aanraking

hier in de verte noem ik je

mijn woorden als in pluche dekens

getergd door een wanhopig weten

jij hoort ze niet

en onbeantwoord sjokt de tijd

hoelang, hoelang dan nog?

Ingrid E. Noppen