28 mei

 

Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag zou je weer jarig zijn. Ik zou de eerste zijn die je zou bellen en zou je later nog een verrassing brengen. Jij zou wel weer ergens een etentje hebben georganiseerd, waarop je je altijd zo kon verheugen en ik natuurlijk ook. We konden daar zo van genieten en het was altijd een lust jou zo te zien smikkelen. En ik ben zo blij dat je van zoveel dingen hebt kunnen genieten en we zoveel hebben kunnen lachen samen. Het was een ruk uit mijn hart  je zo gauw te moeten missen en te moeten toezien hoe je ten onder ging in een zo oneerlijke strijd die je niet kon winnen. Je was zo dapper als mama toen was, geen klacht over jullie lippen, alleen maar moedig alles ondergaan.       
Ik mis jullie, ik mis jullie nog elke dag en voel me soms net als een zombie door het leven gaan. Het beangstigt me dat het zo definitief is en er nooit een weg terug zal zijn. Ik heb met mijn eeuwige impulsieve en chaotische bol jullie wijsheid en advies nog zo vaak nodig en in moeilijke tijden vraag ik me altijd af wat jullie mij zouden zeggen in zo’n situatie. Alles is voorbijgegaan, zo snel en wreed en dat blijft zo pijn doen.

Ik kan alleen maar hopen dat jullie nog ergens zijn, dat jij nog altijd ergens je verjaardag kan vieren met alle dierbaren die daar al zijn. En als dat zo is, dan toost ook op mij, lieve zus, want in gedachten ben ik nog altijd zo dicht bij je. Catch my birthdaykisses, mis je, mis jullie nog elke dag.

7 november 2022

 

Vandaag  alsmaar denken aan jou, lieve, dierbare zus.

Alweer vier jaar geleden dat je je gevecht verloor tegen die vreselijke ziekte die ons allebei trof en het lijkt nog maar zo kort geleden. Deze dag is je sterfdag en ik kan er niets aan doen het nog altijd zo moeilijk te hebben met kwijt te zijn wat mij zo dierbaar was.

Maar soms, soms ben ik ook wel blij dat jullie deze wereld met al haar problemen en agressiviteit niet meer hoeven mee te maken. Dan troost ik mij maar met de gedachte dat jullie nu veilig zijn en hopelijk gelukkig.

Ik vecht mijn strijd nu alweer zo lang alleen en ik doe dat eigenlijk voor jou, lieve zus. Voor jou omdat ik dat aan je verplicht ben en moet leven voor jou. Jij wilde nog zo graag leven, had nog zoveel wensen en werd zelfs geen tijd vergund om nog maar iets van je bucket list af te kunnen strepen. Ik weet nog hoe je een laatste, klein reisje boekte waar je zo naar toe leefde. Het werd je niet vergund, je was te ziek en kon al niet meer lopen. Zo dapper als jij en mama waren in het gevecht tegen jullie ziekte, zo dapper moet ook ik zijn.

Nog elke dag zijn mijn gedachten bij jou en mama en ik mis jullie nog zo ontzettend veel.

WEET JE

 

Dit moet je weten

dat om mij heen

alles gewoon doorgaat

 

maar als de zon schijnt

voel ik de regen en

als de dag is aangevangen

ervaar ik nog de nacht

 

dit moet je weten

dat zoveel lentes gepasseerd zijn

en zoveel zomers reeds

maar dat het winter is gebleven

 

dat ik je mis en

elke dag alleen maar meer

mijn lief, dat moet je weten

 

13 JUNI

Dat ik vandaag feest moet vieren
maar dat die lege stoel daar staat
waar niemand op mag zitten
omdat ik wacht op jou
ik kan het niet, nog altijd niet

blij zijn om elk jaar erbij
het voelt gestolen, niet van mij
het is dat schuldig blijven voelen
ik weet het, onterecht
maar toch …

vanmorgenvroeg
ik wachtte en ik wachtte
jij belde niet, alweer niet
het waren andere namen
en ik speelde mijn spel

ik weet het wel
je zal niet kunnen komen
maar ik bewaak die lege stoel
hij blijft voor jou bedoeld

-------------------------

 

28 mei

 

28 mei! Vandaag zou je jarig zijn geweest en daar werd ik mee wakker, lieve zus.
Al die herinneringen kwamen weer boven en ze doen me altijd pijn, omdat ik weet dat dat geweest is en nooit meer terug zal komen.
Hoe je mij veters leerde strikken, hoe je mij mijn naam leerde schrijven, helaas wel met een k en een t en hoe mama mij dat opnieuw moest aanleren met een g en een d.
Wanneer de kleuterschool uitging, stond jij daar altijd zo trots tussen al die grote moeders op me te wachten. Mama kreeg niet eens de kans mij van de kleuterschool te halen. Zodra ze zei dat ze me ging halen, rende je naar de kapstok om je jas ervan af te rukken en weg was je.

Ik herinner mij ook nog hoe ik ooit van mijn leraar op het speelplein van de lagere school om een of andere reden een harde klap in mijn gezicht kreeg. Nog voor ik zelf kon reageren vloog je - van wie weet waar - als een beschermende leeuwin voor haar welp op hem af. Ik bleef jouw eeuwige, kleine zusje en jij was gewoon mijn tweede moedertje en dat is altijd zo gebleven. Door de boze buitenwereld, die ons zoveel pijn heeft gedaan, werden we een hechte drie-eenheid - mama, jij en ik - en niemand heeft dat ooit kunnen verbreken. Altijd als iemand me te na kwam vertoonde je die enorme beschermingsdrang en zelfs toen ik al lang volwassen was geworden, wilde je me nog altijd beschermen tegen – in jouw ogen – vermeende misstappen die ik kon maken. Jij en mama, jullie waren het enige goede in mijn leven. Helaas moest de dood zo nodig het laatste dierbare van me wegnemen en niemand weet, o, niemand weet hoeveel verdriet ik nog altijd met me meedraag, lieverd.

Jou kwijt te zijn en zo snel al nadat we afscheid hadden moeten nemen van mama, heeft voor altijd  een tweede, gapend gat in mijn hart geslagen.
Als het mogelijk was geweest, dan had ik mijn leven voor jou gegeven, lieve zus.
Waarom jij moest sterven en ik nog moet leven, ik heb er nog altijd geen antwoord op.
Jij was zo een beter en mooier mens dan ik en ik voel me alsmaar zo hopeloos verloren nu je er niet meer bent.
Ik kan je nooit meer om advies vragen, nooit meer iets met je delen, nooit meer met je praten of lachen en soms stel ik me voor dat het niet zo is. Dat je er nog bent en ik gewoon maar een lelijke nachtmerrie heb gehad.
Als ik je belde nam je steevast op met ‘what’s the mattie, Noppio?’
Ze zeggen dat het gemis minder wordt met de tijd, maar nee, ze hebben het zo mis, het wordt alleen maar erger.

Het doet me nog altijd pijn dat je toen niet op me gewacht hebt tot ik terug was van mijn bestraling. Ik had je zo graag in mijn armen willen  houden tot aan je laatste ademzucht, tot daar waar het niet meer kon, lieverd. Maar nee, je bent zomaar geruisloos weggeglipt en ik heb er niets aan kunnen doen.

Helaas werd ik – om mij totaal onbegrijpende redenen -geen deelgenoot gemaakt in je afscheid. Alsof me zo kwalijk werd genomen dat jij er niet meer was en ik wel. 
Het enige wat ik voor je heb kunnen doen was een mooi gedicht voor je maken en voordragen, zoals je mij op je ziekbed gevraagd had. Maar weet je, je raakt er aan gewend wat mensen je kunnen aandoen en jou in mijn hart dragen als een fonkelend diamantje, dat kan niemand mij afnemen en dat is alleen nog maar belangrijk.

En weet je, jouw ring draag ik elke dag om mijn hals, want hij is helaas net iets te groot voor mijn vingers. Zo draag ik toch elke dag iets van je bij me en dat geeft me nog enige houvast. We zouden samen vechten tegen onze ziekte en zolang al moet ik die strijd nu alleen voeren. En ik ben daar zo moe van, maar ben dat zo verplicht aan jou. Ik mis je, lieve zus, ik mis jou en mama nog elke dag

 

ALLEEN NOG WILLEN SLAPEN

 

Altijd weer bij het wakker worden

meteen weer denken aan jou

en dan eeuwig willen slapen

 

niet weer een dag te moeten leven

met die pijn van dat gemis

niet meer hoeven voelen dat

gapend gat van leegte

 

nog eenmaal met je mogen praten

nog eenmaal met je mogen lachen

je mogen bellen en vertellen

van wat ik weer eens heb beleefd

 

overal en altijd

alleen maar denken aan jou

en dan eeuwig willen slapen

 

 

ALWEER EEN JAAR GELEDEN

donderdag, 7 november 2019

Lieve grote zus,

Vandaag, precies een jaar geleden  stierf je om ca 09.00 uur ’s morgens.

Je hebt toen je ogen voorgoed gesloten nadat ik nog bij je was geweest om 08.00 uur. Je ademde toen al zo snel en ik had moeten beseffen dat je bezig was met je afscheid van deze wereld. Ik had je nog gezegd dat ik naar mijn bestraling moest en dat ik daarna zou snel mogelijk weer bij je terug zou komen.

Je hebt niet meer op me kunnen wachten, lieverd, en daar in de wachtkamer van het ziekenhuis moest ik horen hoe je net overleden was.

Wat ging er in je om, lieve zus, de laatste weken van je leven?

Was je wanhopig, verdrietig, bang?

Ik weet het niet, vroeg je zo vaak zoveel dingen en sprak zoveel tegen je, vooral wat je voor mij betekende en hoeveel ik van je hield. Ik wilde je alles zeggen, omdat ik wilde dat het niet te laat zou zijn om te zeggen wat ik je nog wilde zeggen. Je reageerde altijd zo bedeesd, alsof je bang was je uit te spreken. Slechts 1x keer besefte ik wat het voor je betekende. Toen ik voor de zoveelste keer  zei hoeveel ik van je hield en je zo ontzettend zou missen als je er niet meer was. Je borg je hoofd in je kussen en ik vroeg waarom je dat deed en je zei ‘omdat ik anders huilen moet’. En mijn hart huilde, lieve zus, en voelde zo een diepe, machteloze pijn.

Ik zei je dat je huilen mocht en je jezelf niet hoefde te verbergen voor je tranen, maar je hoofd bleef verscholen in dat kussen. Je leek zoveel op mama, nooit klagen, altijd dapper zijn en bescheiden.

Ik probeerde nog grapjes met je te maken en dan moest je er nog om lachen en als ik binnenkwam, dan was er die kleine, lieve glimlach om je mond die mij toonde dat je blij was mij te zien.

Dan ging ik naast je bed zitten, nam je hand in de mijne en streelde vaak je kale hoofd met de kleine stoppeltjes. Ook dat deed me zo pijn, dat je al je mooie haar kwijt was en je koppie opeens zo klein en mager leek. Dan zei ik dat je haar vast weer aan het groeien was omdat ik al stoppeltjes voelde.

De laatste dagen van je leven kon ik geen contact meer met je krijgen. Je was al in een coma en reageerde nergens meer op. Maar ik bleef tegen je praten, in de hoop dat je alles nog kon horen.

Ik herinner mij hoe je als grote zus mij mijn hele leven hebt beschermd , hoe je voor me opkwam als ik door iemand geslagen werd, als een tijger was je dan dat opkwam voor haar jong.

We kregen zo een hechte band in onze zo moeilijke en trieste jeugdjaren en door alle tragedies in ons leven. Dat smeedde zo’n hechte band tussen mama en jou en mij. We waren  er altijd voor elkaar, altijd. Jij leerde mij mijn veters strikken, mijn naam te schrijven, al was het dan met een k en op het eind een t en jij stond daar als klein, trots moedertje tussen al die grote moeders op mij te wachten bij de kleuterschool.

En toen mama was gestorven was je nog de enige waar ik mijn toevlucht kon zoeken wanneer het even niet goed met me ging. Je was er altijd met je wijze raad, je rustige houding, je frisse kijk op de omstandigheden waarin ik kon verkeren.

Jij, altijd weer mijn baken in ruwe zee.

Ach, lieve zus, niemand, niemand zal ooit weten wat er in mij omging toen ik je kwijtraakte. Een afgrijselijke schreeuw van machteloosheid die door heel mijn innerlijk ging als messen. Dezelfde pijn die ik voelde toen mama ons verliet.

Zo vaak voel ik mij in een bootje zonder roeispanen op veel te hoge golven en nergens is dan een baken, nergens licht. Dan denk ik aan jou en aan mama en probeer ik mij voor de geest te halen wat jullie mij zouden zeggen, welke richting jullie mij zouden wijzen en probeer ik me mee te laten drijven op de stroom van het leven.  

Ik mis jullie, ik mis jullie zo verchrikkelijk.

Vandaag

8 mei, 2019

Niet te geloven, ze zitten erin. Ik weet niet hoe, maar opeens zaten ze en nu zit ik met die dingen in achter mijn laptoppie. De linker zat er eerst niet goed in, maar met voorzichtig geschuif wist ik die op de juiste plaats te krijgen. Ik blijf het ondingen vinden en het is een eindeloos gepriegel wil je ze erin krijgen. Waardeloos gewoon. Maar goed, nu zitten ze eindelijk en als beloning blijf ik er maar even mee zitten. 

Het is gelukkig nog vroeg en krijg ik ze er straks niet uit, dan kan ik altijd nog naar een opticien rijden. Ik kan er niet mee lezen natuurlijk en dus typ ik maar in het wilde weg. Laat ze voorlopig even zitten om eraan te wennen. Vanochtend had ik ze meteen in de neutraliserende vloeistof gezet, want dat moet minstens een half uur van tevoren (ook al zo’n bedoeling!).

Ben helaas al dagen erg depri en moet zoveel huilen en huilen. Het is me eigenlijk allemaal teveel geworden en het is ook nog eens extra spanning, want de 21^e van deze maand moet ik weer voor een scan en de 28^e (nota bene op Suzettes geboortedag) voor de uitslag. Morgen eerst bloedprikken. Het wordt een drukke maand, want ik moet ook naar de internist en voor tandartscontrole, dus weer helemaal in de medische molen.

Ik mis Suzette steeds meer en meer en kan er niets tegen doen. Ze zeggen altijd dat het met de tijd minder wordt, maar dan vorm ik zeker weer een uitzondering, want bij mij wordt het dan alleen maar erger. Met mijn moeder was het hetzelfde laken een pak en die mis ik ook nog altijd. Ik heb ze onderhand zoveel te vertellen, maar dat kan niet meer, dat is definitief over en uit.

Ik heb getracht zoveel mogelijk afleiding te zoeken in alles en nog wat, maar helaas. Ik werd alweer huilend wakker vanmorgen en voelde me nog zo depri, dat ik maar besloot om vandaag maar eens  thuis te blijven. Soms heb ik helaas geen in meer om te leven en moet ik er alles aan doen om mezelf streng toe te spreken en door te gaan.

Maar goed, vandaag lekker rustig thuis. Kon ik mooi oefenen met die ondingen en wonder boven wonder en tot mijn eigen, grote verbazing zaten ze er na een aantal pogingen eindelijk in.

Mijn onderbuurvrouwtje kwam nog even op de babbel en dat was wel weer even gezellig en zo meteen maar weer eens mijn noodzakelijke rustuurtjes doen.

Heb intussen ook alvast aardappelschijfjes gebakken voor straks en dan doe ik er maar tuinboontjes bij. Ik ben nu eenmaal geen groentemens, alleen gewokte of gegrilde groente kan ik aardig verdragen, maar gekookte, nee, dat heeft mij nooit kunnen bekoren. Asperges en tuinboontjes daarentegen, die lust ik dan wel weer en die maak ik dan ook geregeld. Maar ja, je hebt natuurlijk afwisseling nodig en zo moet ik elke keer weer wat verzinnen. Dus bij mij wordt verder alle groente gewokt of gegrild op sla na natuurlijk. Van de week shoarma gemaakt en dat was ook wel weer eens lekker na lange tijd. Een boel knoflooksaus erbij en mmmm was het. Kon er twee dagen van eten.

Ik kijk naar buiten en bah, ook nog dat sombere weer, daar word je natuurlijk ook niet echt vrolijk van.

Net van mijn buffertje maar weer de driehonderd euro inkomstenbelasting betaald, dan ben ik er maar vanaf en hopelijk is dat nu het laatste dit jaar, want ik heb het wel even gehad met al die hoge rekeningen betalen!

Ik had de stembureauzittingen voor dit jaar i.v.m. mijn ziekte afgezegd, maar ben de 23^e mei toch ingedeeld. Nou ja, dan ga ik toch maar, ik vind het altijd wel leuk al die sociale contacten met mensen en het levert weer wat geld op.

Het vervelende is dat je hier in Schoonhoven ’s avonds terug moet komen om te tellen en ik hoop dat ik dat dan wel kan opbrengen in mijn toestand, maar ja, dat zie ik wel. Tussendoor dan maar flink rusten en een dutje doen. Laten we dan maar hopen dat de telling gauw klopt, des te eerder weer naar huis. Maar je hebt er altijd van die slome duikelaars bij die meer voor de gezelligheid komen en dan is het maar kakel, kakel, maar tellen, ho maar. Heb me vorig jaar met Suzette de rambam geteld. Hadden sommigen nog verkeerd geteld ook en dan heb je het gedonder in de glazen. Het mag gezellig zijn, daar hou ik ook van, maar wel intussen serieus je werk doen alsjeblieft.

In Rotterdam hoefde je als ochtendploeg nooit terug te komen ’s avonds om te tellen, maar hier dus wel. En Rotterdam zorgt heel wat beter voor haar stembureauleden, want daar krijg je altijd een uitgebreide lunch, allerlei soorten drinken en lekkernijen. Hier moet je je eigen lunch meebrengen en krijg je alleen koffie en thee en wat snoepjes. Maar goed, ik maak mijn eigen lunch wel klaar, hoor, want ik kan zelf de heerlijkste broodjes in elkaar flansen.

Zo, nu ga ik eens even de televisie aanzetten en wat rusten op de bank. Door de televisie val ik dan altijd al gauw in slaap en als ik wakker word, dan kan ik er weer even tegenaan. En o ja, die dingen moeten er eerst nog uit, want je mag er niet mee slapen, nou, dat wordt dus weer even een tienjarenplan! 

TIEN JAAR ALWEER!

Rotterdam, 23 maart 2019

Vandaag, lieve mama, is het precies tien jaar geleden toen u na een lijdensweg van drie weken in de armen van mij en Suzette stierf.

Wat gaat de tijd toch vreselijk hard, lieverd. Voor mij is het allemaal nog gisteren en ik mis u nog elke dag, hoor. Ze zeggen dat het minder wordt met de tijd, maar dat is niet zo, hoe langer het duurt, hoe groter het gemis. U bent weg, Suzette is weg, alles wat me zo dierbaar was is weg.

Ik zou willen dat de tijd terug kon worden gedraaid, maar dat kan nu eenmaal niet en ik kan daar zo verdrietig om zijn. Soms zie ik iemand van achteren die op u of Suzette lijkt, maar dichterbij lijkt dat dan meer de wens geweest, dan dat de gelijkenis maar enigszins klopt.

Dat verlaten gevoel, dat voelt soms zo ondraaglijk zwaar en elke dag is weer een gevecht.

Overal in wegvluchten, maar nergens rust vinden en blijven zoeken naar wat er niet meer is, het kost zoveel energie. Het liefst maar willen slapen, nergens meer aan hoeven denken of over piekeren, alleen maar slapen en blijven slapen.

De dag is ook nog eens somber vandaag, zo heel anders dan de dag dat u toen stierf.

Toen scheen de zon in volle glorie en ik vroeg me toen af hoe dat mogelijk was, net als al die vrolijke kinderen die beneden in de hal van het ziekenhuis toen verstoppertje speelden.         
Voor mij stond de wereld toen stil, maar uiteraard niet voor al het leven om mij heen.

Ik doe mijn best de dagen door te komen en overal afleiding in te zoeken, maar het is en blijft een hard gelag jullie voortdurend zo te moeten missen.

Het voelt zo vreselijk verlaten!

www.Ingrideleonora.nl