vrijdag 3 februari 2023

Wat een dag!


Nou, het was me het daggie wel gisteren en ik schrijf het maar even van me af.

Om te beginnen gisterenmorgenvroeg hier naar het Digitaal café in de bibliotheek gegaan. Ik moest een Facebookpagina openen voor ons Inloophuis en dat lukte ook, maar het geval was dat je eerst een account moest hebben (heb ik ook), waarna je dan een bedrijfspagina kan openen. Nu wilde ik het niet op mijn eigen account doen, omdat ik in de naaste toekomst dat FB-account wil overdragen aan de gastvrouwen van het Inloophuis. Dus een nieuw account aangemaakt en daarna die pagina. Echter, ging ik zoeken dan kwam dan de ene pagina tevoorschijn en dan weer de andere, wat natuurlijk niet de bedoeling is, want dan worden de bezoekers helemaal horendol en ik ook natuurlijk. Als ze zich aanmelden dan kunnen ze dus of op de ene pagina aangemeld worden of op die andere! Enfin, van alles geprobeerd en nagezocht op Google, het lukte me niet slechts 1 pagina tevoorschijn te krijgen. Op dus naar het Digitaal café, want daar zitten natuurlijk allemaal deskundigen op computergebied.

Ik werd al gauw gehaald door een mevrouw en ik moest plaatsnemen aan een tafeltje, waaraan ook nog een andere klant met zo’n deskundige zat.

Enfin, het werd een gewauwel van jewelste en werd je niet horendol van je compjoet, dan wel van dat gekakel om je heen. Nou, mevrouw ging aan de slag en moest zelf steeds op Google en op Facebook speuren naar info, wat ik zelf ook al tig keer had gedaan. Alles staat zo ingewikkeld vermeld, dat ik dus dacht dat het eraan lag dat ik een daggie ouder wordt. Ze zat vervolgens van alles te knutselen op mijn compjoet, maar dat werd helemaal niks dus en of die site nu nog in orde is, ik durf niet eens meer te kijken. Na meer dan een half uur haalde ze de volgende klant op en zei tegen mij even te wachten. Druk in de weer met die andere klant, kwam vervolgens terug en zei dat ze een afspraak elders had en eigenlijk weg moest. Of ik volgende maand bij die meneer aan de overkant van ons tafeltje me wilde aanmelden, want misschien wist die het wel. Ik weet het niet, maar die was ook al ik weet niet hoe lang met zijn klant bezig en zo te horen was dat ook niet het je van het. Maar goed, had ze me nou meteen gezegd dat ze er geen verstand van had, dan had ik me al die tijd kunnen besparen. Alles weer ingepakt (je moest namelijk je eigen compjoetie meenemen!) en met de staart tussen mijn benen afgedropen.

 

Teleurgesteld thuisgekomen maar mijn mail gaan lezen.
Lees ik daar in een mail van het ziekenhuis, dat mijn CT-scan op 22 maart niet door kan gaan in het IJsselland, maar dat ik daarvoor naar Kralingen moest. Nu is er daar in Kralingen bij die vestiging geen parkeerplaatsterrein en dus moet je in de omgeving gaan speuren naar een parkeerplaatsje Dat is dan op de Oude Dijk, die altijd volstaat met auto’s van werknemers en winkelende mensen. En als ik dan een parkeerplaats vind, hoe ver moet ik dan lopen met mijn longziekte en krakkemikkerige rug naar dat ziekenhuis? Vervolgens zou ik dan binnen een half uur weer in het IJsselland moeten zijn voor een looptest en longfunctie en ik zag de bui al hangen. Ik zou voor dood aankomen!!! Mijn rugwervels zijn ook al doorgezakt, waar ik een Dexa-scan voor krijg op 10 februari. Op 21 februari moet ook nog mijn hand geopereerd, nou, tante Kwakkel moet dan maar zien aan te komen. Meteen gebeld naar de Radiologie en na minutenlang wachten kreeg ik een kattige assistente aan de lijn met een inlevingsvermogen van nog minder dan een rund!

Nee, niks mee te maken, ik moest en zou naar Kralingen. Nou, ik dacht het niet , dus de longafdeling gebeld. Gelukkig, die assistente was er eentje van wat meer begrip en nam contact op met de Radiologie. Nu kon ik wel in IJsselland komen, maar pas medio mei, want de CT-scan in het IJsselland was stuk. Dus mijn controle longkanker met weken uitgesteld, maar ja, het kan helaas niet anders.

 

Daarna mijn post opengemaakt en Ben had zich keurig aan de afspraak gehouden, helemaal gratis een nieuwe SIM-card voor mijn smartphone, want had de laatste tijd steeds dat ik verbroken werd midden in een gesprek en volgens Ben kon het weleens aan de SIM-card liggen. Ik had geen zin om dat hele installatieprogramma te doorlopen met mijn toch al overlopende brein van alles en nog wat, dus besloot naar zo’n phonezaak te gaan in het centrum hier.

Daar aangekomen staat er een man voor de deur buiten een paffie te roken. ‘Ik kom zo bij u,’ zegt hij en gaat vervolgens met de paraplu op zijn bol op zijn dooie gemakkie zijn paffie staan op te roken. Ik keek eens demonstratief naar hem van ‘hoe lang gaat dat nog duren’ en toen ging hij doodleuk een blok verder staan. Ik had in die tussentijd die hele zaak wel kunnen leegroven inclusief de kassa!!

Na een tijdje kwam meneertje dan binnen, stinkend naar de nicotine, maar kon mij het even bommen, als hij me maar hielp.

Ik vroeg hem of hij mij even kon helpen met die sim-card, maar nee, dat ging zomaar niet. Dat was een hele bedoeling, hoor. Hij had een beter idee. Hij zou wel een SIM-card van hem gebruiken, want dan ging het allemaal niet zo moeilijk. Het zou me wel een tientje kosten, dat wel. Intussen was ik al zo moe dat ik maar akkoord ging en meneer ging aan de slag. Op een gegeven moment moest hij toch Ben bellen over het ontgrendelen van mijn account of iets dergelijks. Hij kreeg Ben aan de lijn en zei dat het hem niet ging worden met die SIM-card en dat hij een card van zijn zaak erin zou doen en dus het e.e.a. moest weten. ‘O’, zei die mevrouw van Ben ‘u kunt gewoon onze card gebruiken, hoor, ik help u er wel doorheen.’ Ik moest mij alleen even identificeren met mijn geboortedatum en huisnr.

Binnen een mum van tijd was die card geïnstalleerd en ging hij als extra service nog even mijn smartphone afkraken. ‘Tja, die was niet meer zo goed en had zijn beste tijd wel gehad’. Ik zei hem dat hij het voorlopig nog deed en dat ik in deze dure tijd eens even niet dacht aan een nieuwe. Ik dacht ‘en zeker niet bij jou met zo’n rare service.’ Intussen was er een andere klant binnengekomen en ik wilde er maar gauw vandoor. Uit fatsoen vroeg ik hem of ik hem wat schuldig was en toen antwoordde hij ‘nou vooruit, deze keer niet, maar volgende keer moet je eerst bij mij komen als je weer een nieuwe SIM-card nodig hebt en die krijg je dan voor een voordelige prijs. Voordelig prijs, hoezo?? Je belt je provider en ze sturen je notabene een SIM-card gratis toe, maar dat hield ik maar voor mezelf.

 

Na alle hopsasa ben ik maar bij de bakker naar binnengestapt om mijzelf eens te verwennen met een lekker gebakje, want ik had het eens even helemaal gehad na zo’n dag! En thuisgekomen heb ik hem lekker opgesmikkeld. Enne … ik had er twee gekocht, dus nog eentje voor vandaag (heb ik net op). Ja, als je jezelf trakteert moet je het maar gelijk goed doen! Trouwens, ik had het gewoon verdiend.