MET OPEN OGEN

Ik had niet moeten kijken, maar ik deed het wel. Om de een of andere reden wil je toch op de hoogte blijven van wat er zich in de wereld afspeelt.

Maar soms is het eigenlijk gewoon beter om je kop maar in het zand te steken en van niets te weten.

Nu zit ik er al mee sinds het moment dat ik keek. Een uitzending, ik meen van Metterdaad, over wat Boko Haram allemaal voor leed heeft aangericht.

Met zulke barbaarse wreedheden op je geweten vraag ik me af hoe je nog rustig kan slapen zonder al die gezichten van je slachtoffers te zien!

Ik denk aan het meisje dat het hoofd van haar vader over de grond zag rollen nadat het was afgekapt door zo’n Boko Haramstrijder en hoe ze vervolgens haar broertje zwaargewond terugvond met alleen zijn hoofdje boven de grond uit. Ik denk aan al die moeders die werden verkracht en waarvan hun kinderen voor hun ogen onnoemelijk wreed werden afgeslacht.

En wat is mijn leed dan nog vergeleken bij dat van hen? En toch hebben ze hun ruggen gerecht en gaan ze door met ademhalen en met leven.

Zelfs dat kleine jongetje, dat alles en iedereen verloren heeft en nog maar alleen op de wereld is.

Al die regeringsleiders die de wereld besturen, realiseren zij zich weleens wat ze zouden kunnen betekenen voor de wereld? Ze houden zich constant maar bezig met elkaar uitdagen, met machtsspelletjes, met intimidatie van elkaar, met wapenwedloop. Ze zouden het goede voorbeeld kunnen geven en kunnen trachten de wereld een beetje beter te maken.

Dan hebben we nog al die geloven, die zgn allemaal in God of Allah geloven en uit diens naam denken zich te kunnen veroorloven overal dood en verderf te zaaien met straks als beloning …. ???!!! Hoe naïef moet je zijn te geloven in de hersenspoelingen van een zooitje dat zo een geloof misbruikt om zichzelf macht te vergaren?

Wat is de mens eigenlijk voor wezen? We hebben het over beschaving en menselijkheid en nog meer van dat moois, maar elke minuut van de dag worden er op deze wereld mensen afgeslacht alsof het niets is.

Zelfs in ons eigen, kleine wereldje weten we de vrede niet te bewaren, hebben we altijd wel conflicten met elkaar. En waarom en waarvoor eigenlijk?

Hoeveel jaren telt een leven en wat zouden we voor antwoord geven als ons straks wordt gevraagd wat we met ons leven hebben gedaan?

Wat mogen we straks meenemen van alles wat we vergaard hebben?

Het leven is eindig en de afgelopen jaren heb ik dat helaas meer dan ooit moeten beseffen. Meer dan ooit denk ik dan ook na over mijn eigen leven. Wat heb ik er meegedaan, wat voor mens was ik eigenlijk en wie ben ik in feite?

Ik heb de mensen nooit begrepen en zij mij niet en dat maakt het zo triest, want daardoor kwam ook ik menigmaal ongewild in conflict.

We spreken altijd zo een onverstaanbare taal voor elkaar, dat ik me vaak afvraag of ik niet op de verkeerde planeet terechtgekomen moet zijn.

Soms verlang ik zo naar huis. Maar waar staat dat huis, waar is thuis, waar hoor ik en bij wie hoor ik?

Hoeveel tijd heb ik nog om uit te vinden waar het misging tussen mij en de mensen om mij heen? Tussen mij en de wereld? Tussen mij en mijn eigen wezen?

Ik denk aan die kinderen uit die documentaire die zo alleen op de wereld staan en toch zo dapper doorgaan met leven. Ook ik ben al mijn dierbaren kwijt, maar toch heb ik zoveel meer dan zij in hun armoede en honger.

De 27^e nadert nu met grote sprongen. Ik moet weer voor die scan en ik moet er alleen doorheen. Geen moeder meer of grote zus die een arm om mij heenslaan als je even zo bang bent, als je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Maar dat meisje en dat jongetje, ik hou ze voor ogen als twee kleine helden en ik zal mijn rug rechten, gewoon omdat ik ze dat op zijn minst verschuldigd ben.

WAT IS DAT TOCH IN ONS?

Soms lijkt het me beter om maar geen kranten meer te lezen.
Ik hoef me dan tenminste niet meer op te winden over al die berichten, die regelmatig melding maken van graaiende witte boorden, maatregelen van de regering die de meest zwakke groepen van onze samenleving treffen en nog erger, kennis te moeten nemen hoe wij mensen elkaar afslachten en voor wat?
Voor maar zo’n korte tijd op aarde?      
Wat is het toch in ons mensen, dat ons drijft tot zulke waanzin van elkaar afslachten? Zelfs kinderen en oude mensen worden niet ontzien.
Vernietiging, dat lijkt veel van ons mensen te drijven tot invulling van het leven. En menigmaal vraag ik me af hoe je rustig kunt gaan slapen met zulke wrede daden op je geweten!       
Je medemens angst aanjagen, mishandelen, martelen en vermoorden, hoe voelt zoiets? Geeft het vrede in je hart, stilt het voor even die verbittering en haat in je of vraagt het steeds meer vergelding voor je eigen falen in het leven? Sta je er ooit bij stil hoe je ziel er misschien uitziet na zulke vernietigende daden? Vraag je je ooit af of je misschien eens op een dag zult moeten ondergaan wat je je slachtoffers hebt aangedaan? Het verbaast mij ook steeds weer hoe mensen in naam van God of Allah hun wrede daden vergoelijken! Hoe haal je het eigenlijk in je hoofd op die zetel te gaan zitten en uit die naam zogenaamd recht te spreken? Welke hoogmoed drijft je tot zoiets?
     
‘In elk mens schuilt een duistere zijde’ hoor ik vaak en dat jaagt mij angst aan. Ook in mij? Schuilt er ook in mij iets zwarts, iets duisters? Zou ook ik in staat zijn tot zulke wreedheden? Ik kan het me onder geen beding voorstellen, maar stel je voor dat mijn dierbaren iets zou worden aangedaan? Dan kan ik me best indenken hoe ik wraakgevoelens zou koesteren ten opzichte van de dader(s), dat ik zoveel woede zou voelen dat ik best … ! Maar wraakgevoelens en haat voelen t.o.v. onschuldige mensen, die part noch deel uitmaken van wat mijn dierbaren zou zijn aangedaan? Nee, dat kan ik mij absoluut niet voorstellen! Ik betrap me zelf er soms op dat ik zo kwaad op iemand kan zijn dat ik … ! Maar tot uitvoer brengen van wat ik in mijn woede zou willen doen, zou ik daar werkelijk toe in staat zijn? Waarom zijn wij mensen toch zoals wij zijn? Is er werkelijk weer een wereldoorlog nodig om ons tot bezinning te brengen, onze vernietigingsdrang en onverdraagzaamheid jegens elkaar weer tot bedaren te brengen? Waarom is het, dat wij mensen zo graag rassen willen zuiveren, land willen inpikken dat een ander volk toebehoort, met geweld willen eisen dat een ander ons geloof aanhangt? Zoveel vragen waarop ik maar zo moeilijk een antwoord kan vinden en mij doen graven in mijzelf. Wie ben ik eigenlijk achter mijn naam?

Ik wil geen duistere zijde hebben, maar hoe vaak niet voeren wij oorlogen in het klein? Waar helpen wij mee aan die vernietiging die steeds nadrukkelijker massa’s slachtoffers eist? Is het onze negativiteit die zich als een besmettelijke ziekte verspreidt over de aarde? Immers, we mopperen en klagen over alles en nog wat, het weer, ons inkomen, de politiek, onze carrières die maar niet opschieten, etc. etc.
Zijn we ooit wel tevreden te stellen? Kunnen we ooit wel eens gelukkig zijn met wat we eigenlijk hebben? Ik zoek de antwoorden op mijn vragen in anderen, in mijzelf, in elke nieuwe dag die weer begint. Tracht bij herhaling het drukke verkeer in mijn hoofd uit te schakelen en te leren luisteren naar de stem van mijn ziel. Wat is gelukkig zijn, waar begint gelukkig zijn, hoe voelt gelukkig zijn eigenlijk? Misschien moet ik helemaal geen vragen stellen en gewoon maar elke dag leven, alles laten komen zoals het komt, met de levensstroom meedrijven i.p.v. trachten er tegenin te zwemmen.
Misschien begint het daar, het leven jou laten leiden i.p.v. andersom.

ZAAIEN

Hark letters bijeen

hussel tot woorden

baar ze een stem

 

hartkloppend

als bloed door aderen

tot zaad op akkers

alsmaar oogstend

bloesemend

de wereld in

http://www.ingrideleonora.nl