DE REMEDIE !

Niet meer willen denken, nooit meer willen denken. Je gedachten stil willen zetten, maar ze malen maar door. Schrijven lukt ook nog steeds niet, drie strofen staan er toch alweer op papier, maar the finishing touch lukte even niet meer. Gewoon al een tijdje een writers block!

En dus maar weer aan het verven geslagen, een nieuwe techniek die ik helemaal wil uitproberen. Gisteren en eergisteren dus weer op stap geweest voor extra verf en doeken en het is mengen, mengen en nogeens mengen, alvorens je aan de slag kan. Dan moet alles nog worden afgedekt, want het laatste wat je wil is natuurlijk verf op je meubels en vloer. Alhoewel, af en toe wappert er toch stiekem een druppeltje daarheen waar het niet mag, hoor. Dan sta ik meteen klaar met mijn natte doekje om het te verwijderen, want eenmaal opgedroogd is het funest. Ik gebruik ook geen echte schorten meer, want dat was niet aan mij besteed. Gewoon van een grote vuilniszak even een schort maken en die kan na afloop lekker gemakkelijk zo de vuilnisbak in.

Lijkt me heerlijk als je een groot atelier zou hebben en je niet zo zou hoeven oppassen. Nu ben ik nog met kleine stukken bezig, maar straks wil ik toch het schilderij in mijn huiskamer vervangen voor weer een doek van 75 x 120 cm. Je kan soms zo uitgekeken raken op iets en weer iets nieuws willen!

Nou, waar ik dat ga doen, daar moet ik nog even mijn hoofd over breken.

Maar voor mij is het wel de remedie om met niks anders bezig te zijn dan met het creëren van je schepping. Je denkt gewoon nergens meer aan, bent alleen maar bezig met die nieuwe schepping en verder met niets.

Alleen naderhand dat opruimen en schoonmaken van alle spullen, verfpotten, kwasten, plastiek, handschoenen, etc. etc. Pfffff, steeds weer een heel karwei, maar ja, je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

Gisterenavond gekeken naar de documentaire over Fernando Riksen, de voetballer die pas is overleden aan die vreselijke ziekte ALS

Hij was zo ontzettend moedig en bleef maar de illusie houden die ziekte te kunnen overwinnen.

Heel erg vond ik het dat zo’n stervoetballer als Maradonna hem beloofde te ontmoeten wanneer hij in Nederland was. En dus reisde Fernando in zijn doodzieke toestand van Schotland naar Nederland, vol verwachting zijn grote idool te ontmoeten. Maar al wie er uiteindelijk kwam, geen Maradonna!

De tranen biggelden gewoon over mijn wangen. Hoe kan je zo een doodziek iemand beloven te komen en dat vervolgens niet nakomen, nadat die zo een zware reis heeft moeten ondernemen voor jou?. Is dat sterrendom je dan zo naar je bol gestegen? 
Uit troost namen ze hem maar mee naar zijn amateurclub waar hij als kleine jongen had leren voetballen. Bah, wij mensen kunnen zo wreed zijn! Eigenlijk moet ik gewoon niet naar dergelijke programma’s kijken, want ik blijf er altijd zo lang mee zitten en dat kan ik nu helemaal niet gebruiken.

Maar hij gaf me wel een boost, zo dapper als hij was in zijn toestand, want uiteindelijk kon hij niets meer, zelfs niet meer praten, maar hij wilde maar blijven leven en geloven dat hij beter zou worden.

Had vannacht zo een rare droom. Ik ging naar mijn werk en aldaar aangekomen kon ik niet parkeren, want de hele parkeergarage was daar afgesloten. Enfin, ik vond een uitweg. Naast het gebouw waar ik werkte zat een ministerie en die had ook een parkeergarage. Ik reed dus door zo’n smal gangetje er naar toe en kon mijn auto daar kwijt, want daar was plenty ruimte. Al die andere auto’s achter mij durfden dat waarschijnlijk niet aan, want niemand volgde mij. Toen zat ik opeens op de fiets en die moest ik ook kwijt en die stalde ik dus in de enorme hal van dat ministerie. De fiets zie ik nog zo voor me, rood met zilver. Enfin, kon ik later die fiets toch nergens meer terugvinden, terwijl ik zeker wist dat ik hem naast een van de vele uitgangen had gestald. Ben nog op zoek gegaan met een medewerker van daar, maar niks hoor.
Ik zat ook mijn hoofd te pijnigen hoe ik toch bij mijn auto moest komen, want het bleek dat je daar een pasje voor nodig had en dat had ik natuurlijk niet.

In elk geval bleef ik maar op zoek gaan naar mijn fiets en zo werd ik uiteindelijk wakker, bekkie-af van al dat zoeken.

Mijn schilderijen liggen nu te drogen en het zijn best mooie creaties geworden, alhoewel het nog niet helemaal naar mijn zin is. Hoe droger ze worden, hoe mooier de kleuren, dus het is afwachten. Moeten nu dagen drogen en dan in de lak en ergens een plaatsje zoeken om ze op te hangen.

Zo, weer genoeg gebabbeld voor vandaag. Ga nu even lekker rusten op de bank, want ben alweer zo moe van alles.