Something to tell: Weer even wat kakelen!

Something to tell: Weer even wat kakelen!: 28 januari 2019 Al twee dagen niet weggeweest, want oh, oh, vrijdag gevallen.  Het leek gedooid te hebben, maar waarschijnlijk deed...

Weer even wat kakelen!

28 januari 2019

Al twee dagen niet weggeweest, want oh, oh, vrijdag gevallen. 

Het leek gedooid te hebben, maar waarschijnlijk deed ik net een paar stappen op nog een stuk bevriezing en voilà, daar lag ik dan met een flinke klap! Natuurlijk had ik weer! Nog wel precies op die kant waar ik die longoperaties heb gehad en dus was leuk anders! Heb twee jaar geleden ook al al mijn ribben gebroken door zo’n val in de Wasstraat, dus ik was als de dood dat ik weer wat gebroken had. Durfde dus eerst niet op te staan en dat ging ook heel moeilijk, maar gelukkig bleek ik achteraf niets gebroken te hebben.

Wel erg veel pijn overal, want alles is nog zo kwetsbaar van al die behandelingen en vannacht daardoor dus ook een paar keer wakker geworden, want beurs hier en beurs daar!

Na die val wel even flink wat huilbuien gehad, want ik had het helemaal gehad met al dat drama in mijn leven. Alsof het maar nooit ophoudt.

En op die momenten mis ik mijn zus Suzette nog het meest. Soms wil ik haar uit automatisme bellen om dan weer zo hard te moeten beseffen dat dat nooit meer kan. Ze is er niet meer, zomaar weg uit mijn leven en ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Ik mis haar nog elke dag en het valt me zo zwaar me te moeten realiseren dat haar afwezigheid definitief is. 

Moeten vechten voor mijn leven, maar waarom eigenlijk nog? . 

Het laatste dierbare ben ik kwijtgeraakt en wat moet je dan nog?

De drama’s houden ook nooit op en dan heb ik het wel helemaal gehad met het leven en verlang ik gewoon naar alleen maar rust, heerlijke rust. 

Geen gepieker meer, geen zorgen meer hoeven maken, geen verdriet meer hoeven hebben, nóóit meer hoeven huilen, nooit meer spanningen hebben, nooit meer gezeur aan je hoofd!

Intussen heeft het ziekenhuis ook weer gebeld met allerlei afspraken voor in februari en ik ril ervan als ik daaraan denk. Nog maar even genieten van deze pauzemaand van al die witte jassen. Vorige week wel naar de internist gemoeten voor mijn schildklier en ik blijk dus bloedarmoede te hebben, maar volgens hem en mijn longarts komt dat door die chemo en die bestralingen.

Het is dan ook niet vreemd dat ik vaak zo doodmoe ben en dan slaap ik ook nog eens slecht. Maar goed, ’s middags ga ik altijd lekker op de bank liggen met een kussen en een plaid, zet de televisie aan en voor ik het weet ben ik dan aan het dutten. Daarna kan ik er dan weer even tegen en wat dingen doen waar ik nog niet aan toegekomen was.

Intussen ook bij de keuringsarts geweest voor mijn parkeerkaart gehandicapten en deze verstrekt gekregen voor vijf jaar, dus dat is ook achter de rug gelukkig. Kostte me toch wel even 140 euro voor even een aantekening hier en een aantekening daar op zijn kladblok. Ik had hem mijn hele medische dossier overhandigd, dus het was allemaal een fluitje van een cent voor die man. Maar goed, ik kan nu in elk geval meestal vlak in de buurt parkeren waar ik moet zijn en daar ik vaak een tekort aan zuurstof heb, is dat wel zo prettig.

Ben door mijn val twee dagen dus ook niet naar buiten geweest, maar vanmiddag moet ik hoognodig toch wat boodschapjes doen. Morgen en de dagen daarna wordt er weer sneeuw en gladheid verwacht, dus dan wil ik me toch niet meer buiten wagen. Mijn huishoudelijke hulp is er nu (wat ben ik toch blij met haar) en als zij klaar is, dan ga ik er gauw vandoor om de hoognodige boodschapjes te doen..

Begin van het nieuwe jaar en de rekeningen vliegen alweer enthousiast om je oren, maar goed, daar maak ik me maar niet druk om, want wat is er nu eigenlijk echt belangrijk in het leven? Al dat financiële gedoe is alleen maar materie en dat kun je toch niet meenemen in je kist. Zolang je geen schulden hebt en je nog een boterham op je bord hebt, is het eigenlijk van geen belang.

Ik kijk naar buiten en gelukkig, het schijnt even niet meer te regenen en de wind schijnt ook gekalmeerd te zijn. Hoop dat dat even zo blijft, want al dat trieste weer doet nog eens een schepje extra bovenop je toch al verdrietige gemoedstoestand.

Vreemd, maar steeds meer kijk ik terug op mijn leven en vraag ik me af wat het me eigenlijk gebracht heeft al die jaren? Ik heb me altijd van een andere planeet gevoeld, zo moeilijk kon ik mensen soms begrijpen en zo slecht begrepen ze ook mij.

Misschien ben ik ook altijd teveel een recht-voor-zijn-raap-mens en dat wordt over het algemeen ook niet gewaardeerd. Ik ben natuurlijk van geboorte een echte Rotterdamse en Rotterdammers nemen gewoonlijk geen blad voor de mond. Zelf heb ik ook liever te doen met mensen die recht voor zijn raap zijn, want dan weet je tenminste meteen wat je aan ze hebt en verder geen polonaise. Maar ja, een hoop mensen houden er nu eenmaal niet van en hebben liever die achter-de-ellebogenmentaliteit. 

Verder ben ik vrij impulsief en dat is een eigenschap waar ik nog altijd aan tracht te werken, want dan kom je ook vaak van een koude kermis thuis.

Kortom, ik weet het niet, maar ik heb toch vaak het gevoel dat ik hier verkeerd gedropt ben. Heb ook altijd dat heimweegevoel in mij en waar naar, dat weet ik eigenlijk niet.

Zo, ik heb wel weer genoeg gekakeld nu ga ik er vandoor om mijn boodschappies te doen, want mijn huishoudelijke hulp is inmiddels alweer weg en het regent nog niet, dus hupsakee alvorens ik straks zo’n stortbui op mijn bol krijg! Kan ik weer mekkeren dat dat mij weer moet overkomen!!!!!

14 januari 2019

Er komt zo weinig uit mijn handen de laatste tijd.

Ik heb steeds weer plannen, maar wil ik eraan beginnen, dan vraag ik me af of het allemaal nog wel nut heeft. Steeds vaker ben ik depri en blijf ik maar huilen en huilen.

Ik mis Suzette, zou haar zo graag weer willen bellen of spreken, want zij zou altijd wel weer een wijs advies geven, waarmee ik verder zou kunnen.

Wie kende mij beter dan zij? We hadden immers samen vroeger zoveel meegemaakt en hadden toen alleen elkaar om op te vertrouwen.

En nu, nu is ze voorgoed weg, net als mijn moedertje, de twee meest dierbare mensen in mijn leven. Het voelt als zitten in een bootje op volle zee zonder roeispanen, van alles en iedereen verlaten en nergens meer een horizon zien.

Soms onder het rijden kijk ik naar die vertes en vraag ik stilletjes ‘zeg me toch waar jullie gebleven zijn’, maar ja, antwoord krijg je er niet op natuurlijk.

Dan stel ik me voor dat ze ergens wonen voorbij de wolken, voorbij de horizon en ik kan er net niet bij.

Ze zeggen dat je verder moet, dat je nu je eigen strijd moet vechten en ervoor moet gaan. En ik, ik kan me alleen maar afvragen waarom en waarvoor nog.

Mijn leven was helaas één groot drama en ondanks dat heb ik me altijd overal doorheen weten te vechten, maar nu ben ik eigenlijk alleen nog maar moe.

Het grijpt me ook naar de keel als ik eraan denk dat ik in februari weer scans krijg en naar al die artsen moet. Ik probeer er steeds niet aan te denken, wil nu nog genieten van die zalige rust zonder al die witte jassen en al die medische apparaten. Alhoewel, ik moet a.s. vrijdag nog wel naar mijn internist voor mijn schildklierziekte, maar goed, dat beangstigt mij niet zo, dat ben ik al jaren gewend. En het is ook nog een hele fijne internist, legt altijd alles heel goed uit en heeft niet zo dat formele van vaak een hoop artsen. Het is een echte Rotterdamse jongen en misschien is het daarom dat ik het zo goed met hem kan vinden. Rotterdammers onder elkaar, nietwaar!

Morgen moet ik ook nog naar een keuringsarts in Stolwijk voor mijn gehandicaptenparkeerkaart. Is natuurlijk weer kassa voor ze (zo’n 140 euro, ik kon hem ook thuis laten komen, maar dan kwamen er nog een paar tientjes bij!), want een telefoontje naar mijn artsen en ze hebben alle gegevens die ze willen hebben.

Maar goed, ik heb mijn dikke medische dossier al klaarliggen voor de man en dan bekijkt hij het maar met dat hele pakket.

Woensdag komt dan ook weer mijn huisarts op bezoek en vrijdag dan weer naar het ziekenhuis, dus weer een drukke week.

Mijn huishoudelijke hulp is net geweest en die heeft de galerij en het balkon weer lekker schoongeschrobd en alle ramen gezeemd, de badkamer en het toilet gedaan en ook nog gestofzuigd en gedweild. Ben zo blij met haar, want ze werkt als een echte Marleen Spaargaren en ik hoef haar niks te zeggen, ze werkt zo zelfstandig.

Hiervoor had ik vaak jonge hulpen, maar die kunnen over het algemeen echt niet schoonmaken. Waren ze weg, dan kon ik alles weer zo’n beetje overdoen en alles moest je uitleggen, want anders werd de helft alleen maar gedaan. Ik heb nu gelukkig een vaste, oudere hulp en die weet goed van wanten en ze is ook nog eens altijd goed geluimd. Ik ben blij dat ik haar nu voor vast heb, want steeds maar verschillende hulpen, dat is ook niks.

Gelukkig heb ik hier wel veel aanloop en pas was er beneden een nieuwjaarsreceptie. Ik wilde er niet heen, want ik kon het niet opbrengen iedereen gelukkig nieuwjaar te moeten wensen. Ze kwamen me echter halen en zeiden dat ik niemand iets hoefde te wensen, dat ze het allemaal begrepen en dat ik gewoon mee moest om wat te drinken en wat hapjes te nuttigen, zodat ik toch afleiding had. Ik ben toen toch maar meegegaan en even moest ik toch huilen (vorig jaar zat ik er nog met Suzette), maar uiteindelijk heeft het me toch goed gedaan en afgeleid van al dat gemaal in mijn hoofd en van dat verdriet. Was toch nog even gezellig en al die troostende armen om je heen sterken je dan weer voor even.

Kreeg ook weer uitnodigingen van de verkiezingsbureaus van Schoonhoven en ook van Rotterdam om in maart en september weer plaats te nemen op de stembureaus. Alhoewel ik het altijd leuk vind om te doen, heb ik het deze keer maar afgewezen. Het is me net iets te vermoeiend nu, temeer daar ik hier in Schoonhoven  ’s avonds ook nog terug moet komen om te tellen en dat kan ik nu niet opbrengen met mijn ziekte. En Rotterdam is me net even te ver weg nu om daar op en neer naar toe te gaan. Rotterdam heeft wel als voordeel dat je daar niet terug hoeft te komen om te tellen. Maar met deze ziekte is het me gewoon te zwaar, want ik ben zo uitgeput natuurlijk en dan moet ik kunnen rusten. Nou, ik kan moeilijk een slaapzak meenemen om daar af en toe even mijn broodnodige rust te kunnen nemen.

Zo, ik ga maar eens proberen een boterhammetje te eten, voel mijn maag wat knorren en ik heb even helemaal geen zin in straks een hele maaltijd..

Lekker makkelijk maar wat boterhammies klaarmaken en misschien een kommetje soep, ik zie wel.

http://www.ingrideleonora.nl

Something to tell: 1 januari 2019

Something to tell: 1 januari 2019: Ik wilde het niet meemaken, wilde me het liefst verstoppen voor die ellendige   avond en de wisseling van het jaar. Ik kon alleen maar de...

1 januari 2019

Ik wilde het niet meemaken, wilde me het liefst verstoppen voor die ellendige  avond en de wisseling van het jaar. Ik kon alleen maar denken aan Suzette en mijn moedertje, die ik allebei op zo’n wrede wijze verloren had. Hoe ik vorig jaar op oudejaarsdag gezellig zat te gourmetten bij Suzette, nog onwetend van alle drama’s die ons al zo spoedig te wachten stonden.

We lachten, hadden zoveel plezier en genoten van alle lekkernijen.

Ik weet nog hoe we al volgepropt zaten met al dat heerlijke eten, toen Suzette voorstelde nog een coupe ijs te nemen. Ik sloeg het af, kon al niet meer, maar nog zie ik haar smikkelen van die enorme bol ijs met een likeurtje er doorheen en een toet slagroom van heb ik jou daar, steeds maar genietend tegen mij mompelend ‘je weet niet wat je mist’! Ze was een echte smulpaap en gelukkig maar, want al zo gauw zou ze niet meer in staat zijn om te eten en te drinken of alleen maar te slikken. 

Haar enige beetje verlichting zou toen alleen nog maar het bevochtigen van haar lippen zijn met een wattenstokje.

En nu, Gelukkig Nieuwjaar, ik kan het niet eens meer uitspreken.

Kerstmis en oudejaarsavond, het zal nooit meer worden als voorheen.

Nog voor 23.00 uur ben ik mijn bed ingeslopen, ik wilde de jaarwisseling niet meemaken, wilde me ergens verstoppen voor heel de wereld, maar mijn enige schuilplaats was onder mijn dekbed.. Ik wilde slapen, alles wegslapen, niet meer denken, niet meer malen, maar die enorme knallen hielden me uit mijn zo gewenste slaap en een steeds repeterende film over mijn moedertje en Suzette op hun zware ziekbed bleven zich maar voor mij afspelen. Ik wilde mij de leuke tijden met ze herinneren, maar steeds weer drongen die verschrikkelijke beelden zich aan mij op.

Mijn moedertje was gelukkig nog in onze liefdevolle armen gestorven, maar Suzette, Suzette was zo alleen ingeslapen, net een uurtje nadat ik vertrokken was voor mijn bestraling en haar man even een kopje koffie voor zichzelf aan het inschenken was.

Ik had haar beloofd zo snel mogelijk terug te komen, maar ze had de kracht al niet meer om op me te wachten.

Ik had haar zo graag in mijn armen willen laten inslapen, haar hebben willen  toefluisteren dat alles goed was, dat ze niet bang hoefde te zijn en dat ze een uniek, warm en liefdevol mens was geweest en ik had haar nog willen bedanken voor de liefste zus ter wereld voor mij te zijn geweest.

Aan haar ziekbed, ja, ik had haar zo vaak gezegd wat ze voor mij betekende, hoeveel ik van haar hield en hoe waardevol ze voor me was, maar toch vraag je je steeds weer af of je wel alles genoeg gezegd hebt en of je alles wel voor haar gedaan hebt wat mogelijk was.

Mijn gevecht alleen tegen die afschuwelijke ziekte die mij al het dierbare reeds zo wreed ontnomen heeft, vind ik zo zwaar en ik vraag me af wat eigenlijk nog genoeg waardevol is om ervoor te gaan.

Al die verschrikkelijke behandelingen waar je zo doodziek van bent en dan steeds weer die spanning waarmee je te dealen hebt in afwachting van …

En Suzette? Ze heeft zoveel verschrikkelijke behandelingen ondergaan om uiteindelijk toch te moeten sterven en was dat allemaal dan wel nodig geweest?

1 januari 2019, een heel nieuw jaar zonder de mensen waar je zoveel van hield, die je elke dag weer zo ontzettend mist en het vooruitzicht van alsmaar durende onwetendheid hoe het verder met je zal gaan, ik zie er zo erg tegenop.

In februari zal ik weer een oproep krijgen voor scans en mijn longarts, want de bestralingen werken nu nog wat weekjes door en tot dan wil ik even bevrijd zijn van al dat medische gedoe.

Ik kon het niet opbrengen om dit jaar kerstkaarten te schrijven en te versturen en ik kon het ook niet opbrengen iedereen de beste wensen te wensen en dat spijt me. 

Maar ik hoop en wens dat binnen korte tijd die vreselijke ziekte 'kanker' te genezen zal zijn en dat die niet meer in staat zal zijn nog nieuwe slachtoffers te maken. 

En ik wens ook dat deze wereld een betere wereld mag worden, waarin mensen zich ervan bewust zullen zijn hoe kort het leven is, te kort om dood en verderf te zaaien, te kort om alleen bezig te zijn met de hunkering naar je alleen maar te verrijken met enkel materie en dat ten koste te bereiken van alles en iedereen.

En ik hoop van harte, dat al die lieve mensen die ik nu nog om mij heen heb, bovenal gezond mogen blijven en zullen genieten van elke dag die ze gegeven is.

Voor nu heb ik niet veel meer te vertellen. 

Ik kijk naar buiten en het is nevelig en somber en doodstil en zo voelt heel mijn binnenste zich eigenlijk ook.

http://www.ingrideleonora.nl