Wat zouden we moeten zonder die toevlucht?

 

  

Gelukkig, mijn artikel over het Inloophuis de Vijverhoek aan de Lage Vijverweg in Krimpen aan den IJssel, werd geplaatst op blz 23 van de regionelle krant Het Kontakt.

Waarom ik dat zo belangrijk vind? Omdat dat Inloophuis een fantastisch toevluchtsoord voor (ex-)kankerpatiënten, hun mantelzorgers en nabestaanden is. Wordt er daar alsmaar gehuild en geklaagd over onze ziekte, nee, zeker niet. We lachen daar juist heel wat af en mocht er iemand eens logischerwijs willen uithuilen, dan weet die persoon zich onmiddellijk gesterkt door de rest van de groep en nog belangrijker, die ziet vaak binnen no time het zonnetje weer schijnen,

Eerst had ik mij aangemeld bij een Ondersteuningscentrum in diezelfde stad, maar dat werd meer een koude douche. Die vrijwilligers aldaar waren meer bezig met zichzelf dan met hun gasten en dus besloten ik en een andere gast onze toevlucht te zoeken in de Vijverhoek.Dat werd al gauw een openbaring en we voelden ons er meteen thuis. Wat ik erg belangrijk vind is, dat we daar zo ontzettend kunnen lachen met elkaar en we onze ziekte over het algemeen te kijk zetten met een grote dosis humor.
Verlies je in het dagelijks leven vaak veel goede vrienden door je ziekte en weet je vaak niet waar je terecht kan met van tijd tot tijd opdoemende radeloosheid, in de Vijverhoek sluit je vriendschappen voor het leven. Je vecht allemaal samen tegen dezelfde vijand en dus weet je exact wat er in elkaar omgaat.
Ik verheug me elke week weer op de dinsdag, de dag dat ik er weer naar toe kan om na afloop weer opgeladen naar huis terug te kunnen keren. Het Inloophuis wordt door een team van zes vrijwilligsters gerund en dat zij het vanuit hun hart doen, blijkt wel uit de warme sfeer die ze elke keer weer weten te creëren voor hun gasten. Met veel geduld bieden ze ook altijd een luisterend oor voor wie even 1 op 1 wil uithuilen

Het steekt me wel dat het Ondersteuningscentrum aan alle kanten geholpen wordt door grote donaties van o.a. het KWF, AH en de Jumbo en dat de Vijverhoek het maar financieel moet zien te rooien met de weinige donaties die zij weten te bemachtigen.
Ik heb al eens voorgesteld dat ze maar een euro of zo voor de koffie en thee moeten vragen, maar daar willen ze niets van weten. Ze willen dat geld geen eventuele belemmering mag worden voor mensen die dat niet kunnen missen.           
Voor de van tijd tot tijd georganiseerde lunches mochten ze altijd met korting inkopen doen bij de Jumbo, maar ook dat schijnt nu afgesnoept te zijn door het Ondersteuningscentrum en die korting is dus voor de Vijverhoek ook al ingetrokken. De Jumbo kwam met de smoes dat ze het financieel zo moeilijk hebben nu (nou moe, al die supermarkten hebben zich tijdens de coronatijd als enige winkels die toen open mochten flink kunnen verrijken). Al gauw kwam echter de aap uit de mouw, ze hadden een grote donatie gedaan aan het Ondersteuningscentrum (alsof die nog niet genoeg geld krijgen!).

Ik vind dat heel verdrietig voor die vrijwilligsters van de Vijverhoek, die met hart en ziel hun Inloophuis overeind proberen te houden.
Promoten, zij zijn daar niet zo goed in, dus probeer ik als gast op bescheiden wijze mijn steentje bij te dragen door regelmatig het Inloophuis wat bekendheid te geven.

Afgelopen dinsdag hadden we weer een gezellige lunch. Zonder korting dus van de Jumbo, maar toch waren de vrijwilligsters erin geslaagd de lunch ook deze keer weer tot een groot succes te maken.

 

Inloophuis de Vijverhoek, wat zouden ik en de andere gasten moeten zonder dat toevluchtsoord

7 november 2022

 

Vandaag  alsmaar denken aan jou, lieve, dierbare zus.

Alweer vier jaar geleden dat je je gevecht verloor tegen die vreselijke ziekte die ons allebei trof en het lijkt nog maar zo kort geleden. Deze dag is je sterfdag en ik kan er niets aan doen het nog altijd zo moeilijk te hebben met kwijt te zijn wat mij zo dierbaar was.

Maar soms, soms ben ik ook wel blij dat jullie deze wereld met al haar problemen en agressiviteit niet meer hoeven mee te maken. Dan troost ik mij maar met de gedachte dat jullie nu veilig zijn en hopelijk gelukkig.

Ik vecht mijn strijd nu alweer zo lang alleen en ik doe dat eigenlijk voor jou, lieve zus. Voor jou omdat ik dat aan je verplicht ben en moet leven voor jou. Jij wilde nog zo graag leven, had nog zoveel wensen en werd zelfs geen tijd vergund om nog maar iets van je bucket list af te kunnen strepen. Ik weet nog hoe je een laatste, klein reisje boekte waar je zo naar toe leefde. Het werd je niet vergund, je was te ziek en kon al niet meer lopen. Zo dapper als jij en mama waren in het gevecht tegen jullie ziekte, zo dapper moet ook ik zijn.

Nog elke dag zijn mijn gedachten bij jou en mama en ik mis jullie nog zo ontzettend veel.

WEET JE

 

Dit moet je weten

dat om mij heen

alles gewoon doorgaat

 

maar als de zon schijnt

voel ik de regen en

als de dag is aangevangen

ervaar ik nog de nacht

 

dit moet je weten

dat zoveel lentes gepasseerd zijn

en zoveel zomers reeds

maar dat het winter is gebleven

 

dat ik je mis en

elke dag alleen maar meer

mijn lief, dat moet je weten

Onderzoek 'Leven met kanker'

 Gaarne jullie aandacht voor het volgende:

Inloophuis De IJssel

Het Inloophuis in zowel Krimpen aan den IJssel als ook in Capelle aan den IJssel voor kankerpatiënten.

BETER LEVEN MET KANKER

Hoe doe je dat?

Inloophuis de IJssel is de ontmoetingsplaats wanneer kanker in je leven komt. Bij jezelf of een naaste. Bij het inloophuis kun je in een ongedwongen sfeer terecht voor een luisterend oor, lotgenotencontact, informatie en activiteiten. Maar gewoon een kop koffie drinken kan ook, er is aandacht voor ieders verhaal. 

Het inloophuis biedt ondersteuning voor (ex)patiënten, mantelzorgers, naasten en nabestaanden (waarvan partner recent is overleden). 

Iedereen die te maken heeft met kanker is van harte welkom. De inloop is vrij en gratis toegankelijk.

Voor wie het aangaat, kijk eens op de website  

https://www.inloophuisdeijssel.nl/

. 

Het inloophuis

 

Het lijkt de beste stap die ik na lange tijd  en veel wikken en wegen heb genomen. Me aanmelden bij het Inloophuis in Krimpen. Zal ik, zal ik niet en o jee, als er maar niet steeds over onze ziekte wordt gesproken. Het duurde een tijdje, maar toen realiseerde ik me dat het zo ook niet langer ging en ik voelde ook helemaal geen echte vooruitgang bij die maatschappelijke ondersteuning. Dus ik sprak mezelf eens ernstig toe ‘vooruit nu, opschieten, als het je niet bevalt, dan kan je altijd nog zo de deur uitlopen’, dus wat let je?’

En twee weken geleden me dus aangemeld per email en ik werd al meteen gebeld door de manager en een medewerkster. Ik wilde meedoen aan de trainingen Mindfulness en of dat wel kon als je in Schoonhoven woont. Was geen enkel probleem, elke lotgenoot in de Krimpenerwaard was welkom.
Vorige week voor het eerst dus geweest en het was bijna ontroerend zo lief als ik ontvangen werd door de twee gastvrouwen en vrijwilligers aldaar. Om 14.00 uur kreeg ik de eerste Mindfulness en ik had nooit gedacht zo rustig te kunnen worden met al die onrust en spanning in mijn lijf. We kregen huiswerk mee, een boekwerk en een app en we moeten elke dag minstens een half uurtje ermee bezig zijn en dat is me tot heden aardig gelukt.

Vorige week zei ik dat ik het jammer vond dat de ontspanningsmassage samenviel met de Mindfulnesstrainingen, maar ook daar hadden ze meteen een oplossing voor. Ze schreven me in voor anderhalf uur daarvoor en aansluitend kon ik dan naar mijn Mindfulness.

Gisteren dus mijn eerste ontspanningsmassage gehad en jee, wat een weelde was dat. Het is een zachte massage, speciaal gericht op kankerpatiënten en binnen een mum van tijd raakte mijn hele lichaam ontspannen en dacht ik werkelijk nergens meer aan dan alleen maar aan die vredige sfeer waarin ik terechtkwam. Na afloop zei Jasmijn, de masseuse, dat ik me meteen mocht inschrijven voor volgende week en daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken.

Daarna naar de tweede mindfulness en die meditatie bracht wel veel emotie boven. Een  hoop ballast van ons leven kwam boven en voor het eerst in mijn even kon ik huilen vanuit mijn ziel en het mocht. Ik stikte er bijna in, alsof alles vanuit mijn tenen opborrelde. Ik probeerde het tegen te houden, maar ze bleven me stimuleren alle spanning los te laten en eruit te laten vloeien. Mijn leven lang sterk moeten zijn en het voelde als zwakte me zo te moeten laten gaan. In eerste instantie ervaarde ik het als verschrikkelijk, maar later voelde het alsof al die ballast wat lichter was geworden. En die liefdevolle reacties  van die andere lotgenoten en de trainster, ze voelden als een warme deken.

Het was me het dagje wel en ook vandaag blijven al die begraven emoties komen. Het is zo uitputtend, maar ik weet nu ook dat het moet wil ik ooit vrede vinden in mezelf. Het is allemaal niet mijn schuld wat er is gebeurd in mijn leven, het is me helaas gewoon overkomen en ik moet leren aanvaarden dat ook ik een mens van waarde ben en dat Mindfulness me zal leren anders tegen situaties aan te kijken en ermee om te gaan. En alle dierbaren die ik zo plotseling kwijt ben geraakt en zo pijnlijk mis, ze zijn er nog steeds. Ik hoef alleen maar stil te zijn en proberen te luisteren. Het zal nog een lange weg zijn, maar ik ben op weg en dat is een goede zaak.

Hier zit ik dan me opgezwollen ogen die ik maar steeds onder kraan hou om ze weer in hun eigen proporties terug te brengen, want poeh, poe, ze zien er niet uit. Vandaag blijf ik dus thuis om de nodige rust te nemen en weer wat noodzakelijke energie op te bouwen. Ons huiswerk voor deze week? We moeten proberen naar kleine dingetjes in het leven proberen te kijken, te observeren hoe mooi en waardevol die zijn en ze helemaal in ons trachten op te nemen. Vanmorgen keek ik dus uit het raam en daar zag ik hem, de kleine, tengere boom die in prachtig rood zo stilletjes daar staat te bloeien. Niets ter wereld kan hem deren, zo tenger en bescheiden en kleiner dan al die andere reuzen van bomen, maar moedig staat hij daar, vol in zijn blad en in zijn kracht. Alle gif in de lucht, alle uitlaatgassen, alle agressie van levende wezens, storm of regen, hagel of wind of brandende zon, niets kan hem deren. Ik heb hem eerder gezien, maar nooit zo bekeken. Het was gewoon een boompje en verder niets voor mij. En nu, nu lijkt hij voor mij iets van een voorbeeld, zo is het, zo moet het zijn.

Het inloophuis met al die lieve, warme vrijwilligers en daarnaast lotgenoten met hun eigen ballast, waar alles een plaats mag hebben en krijgen en er niets is om je voor te schamen. Applaus voor al die vrijwilligers daar, die zich zo kosteloos inspannen ons leven aangenamer te maken. Alsof ik in een warm huis ben gekomen waar ik me eindelijk veilig kan voelen! Ik zie weer uit naar volgende week.

Al die bagage!

Vanmorgen met mijn weinige energie toch wat spullen uit mijn berghok beneden in mijn auto gezet om dat naar de afvalstortplaats in Lopik te brengen.
Heb ik natuurlijk weer. Daar aangekomen stond er al een auto voor de poort, dus ik er netjes achter. Opeens komt die auto steeds meer naar achteren, dus ik geef een flinke toeter, waarvan de bestuurder flink geschrokken bleek. Enfin, hij stapte uit en kwam naar mijn auto toe, waarop ik mijn raampje opende.

Hij zei me dat de werf gesloten was i.v.m. corona en pas morgen weer open was. Nou moe, weer al je spullen mee naar huis en terug in je berghok plaatsen!

Ik was op sterven na dood daarna. Maar ja, wat moet je als je overal alleen voor staat en je er een hekel aan hebt iemand om hulp te vragen. Wat dat betreft ben ik altijd onafhankelijk geweest en al moet ik ergens naar toe kruipen, het zal me zelf lukken iets voor elkaar te krijgen. In het ziekenhuis en in het revalidatiecentrum heb ik het medisch personeel ook menigmaal met open mond van verbazing laten staan en noemden ze mij een ongelooflijke  vechter. En ja, dat wordt je wel na alles wat je in je leven hebt moeten meemaken en dat is dus wel het goede wat voortkomt uit zoveel ellende.
Heb ik met de moed der wanhoop toch zelf weer wat voor elkaar gekregen, ja, dan ben ik wel enorm trots op mezelf, zeker weten.

Wat heb ik niet moeten doorstaan in mijn leven? Maar toch, ik sta er nog en ben er nog steeds. Zelfs de meest zware strijd in mijn leven vecht ik alleen en ik vraag mezelf vaak af waar al mijn kracht daarvoor nog vandaan komt?
Soms zie ik programma’s op televisie over mensen die dezelfde strijd voeren tegen kanker, maar zich zo gesteund weten door hun familie of vriendenkring.
Dan moet ik wel even huilen en mis ik de armen van mijn overleden moeder en zus om mij heen en het luisterende oor van mijn twee overleden hartsvriendinnen. Ze zijn allemaal weg en soms ben ik zelfs boos op ze dat ze mij hier alleen hebben achtergelaten. Achtergelaten met een strijd die ik tussen vier muren helemaal alleen moet strijden en liever dan ook had ik met ze meegegaan of willen ruilen.

Ik denk ook nog weleens aan die mensen die zich je familie of goede vrienden noemden en waarvan je plotseling zonder opgave van redenen zo laf niets meer hoort, alsof je opeens aan een besmettelijke ziekte lijdt. Zelfs mijn zwager heeft zich zo wreed van me afgekeerd omdat hij het me kwalijk neemt dat niet ik maar mijn zus is overleden! Ik kan me voorstellen dat je dat jammer vindt, omdat je vrouw nu eenmaal logischerwijs na bijna vijftig jaar huwelijk, zoveel meer voor je betekent dan een simpele schoonzus. Maar jee, wat kan ik eraan doen en moet je mij dan zo wreed opeens behandelen alsof ik het voor het zeggen had? Ik had mijn leven willen geven voor mijn zus, maar zelfs dat was mij niet vergund. 
In een uiteindelijke confrontatie met hem waarin ik zoveel meer dan kwetsends tot in mijn ziel over me heen kreeg, heb ik definitief met hem gebroken. En het was niet zomaar, want ik heb er erg veel om moeten huilen, maar ik had gewoon geen keus meer na zoveel lelijks dat ik over me heen kreeg.
Hij presteerde het ook nog om de vrouw van zijn overleden broer en twee van mijn familieleden tegen me op te zetten, hoe een hypocriet ben je dan al die jaren geweest?

Ik besef nu meer dan ooit dat ik gewoon zelf debet ben aan het altijd slachtoffer worden van mensen hun nukken en kuren. Het is waar, ik heb altijd wel een grote mond, maar dan betreft het altijd zaken die ver van me afstaan. Is het dichtbij, dan heb ik altijd maar geslikt en gepikt, want dan vond ik het zo lullig hier en zo lullig daar om er wat van te zeggen en dat moet gewoon afgelopen zijn.

Ja, ik heb kanker en het is niet besmettelijk en niet gevaarlijk voor jou en als je zou komen hoef je niet te vragen hoe het met me gaat of wat dan ook wat je moeilijk zou vinden. In deze zware periode scheidt het kaf zich overduidelijk van het koren en nee, ik weiger verbitterd te raken, maar mijn deur zal voor die categorie nu wel voor altijd gesloten blijven. Aan zulke figuren wil ik mijn broodnodige energie geen seconde van mijn leven meer verspillen.

De familie van mijn vader, die zich altijd zo verheven voelde boven mijn moeder, Suzette en mij en die er nooit voor ons zijn geweest, dolen ook nog steeds door mijn gedachten.  Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren wanneer Suzette en ik als kinderen ooit maar een piepklein cadeautje van ze hebben gekregen voor onze verjaardag of alleen maar een vriendelijk woord. We bestonden gewoonweg niet voor ze. De verbazing ten top dus toen ik enkele jaren geleden door een broer van mijn vader, die zich altijd als een echte koloniaal kon gedragen, werd aangevallen omdat ik geen groot feest voor zijn 90^e verjaardag had georganiseerd. Ik had dat verdomme voor mijn moeder toch ook gedaan toen ze 85 jaar werd? Toen ik hem duidelijk maakte dat dat mijn moeder was, nou, toen kreeg ik helemaal de wind van voren, waarna ik dus met de hooghartige man en zijn vrouw gebroken heb.

Gelukkig is er nog wel een kringetje dat mij trouw gebleven is en dat beschouw ik als iets kostbaars, alhoewel ik helaas altijd wel op mijn hoede blijf na zulke slechte ervaringen met mensen. Deze ziekte heeft me wel doen beseffen dat ik op zoek moest gaan naar de mens in me, die zich nooit voldoende waard gevonden voelde om er te mogen zijn. Die altijd maar dacht te moeten zwijgen over wat er werkelijk in haar omging en nooit een plaatsje durfde opeisen op deze aardbol. Ik wil geen vuilniszak meer zijn, die men zomaar aan de kant van de weg kan neergooien of een wezen dat je zomaar in de rug kan steken. Ik was er altijd voor mensen als ze me nodig hadden of hulp nodig hadden bij iets en ik hoef daarvoor geen dankbaarheid of wat dan ook, maar me te laten behandelen als een vuilniszak, nee, dat zal voorgoed verleden tijd zijn.

Misschien is alle ellende die ik moet meemaken mijn karma, maar als dat zo is, nou, dan heb ik daar inmiddels al meer dan dubbel en dwars voor betaald en het is wel genoeg geweest.
Hoeveel levenstijd ik nog heb, ik weet het niet, ik ben geen god of helderziende, maar de eventuele dagen die mij nog resten wil ik waardevol besteden en er zijn voor mezelf.

Wat heeft mij doen besluiten zo open te zijn op mijn blog? Ik las met warme belangstelling de verhalen van twee mensen op Facebook, die zo moedig waren daar hun verdrietige verhaal te doen en ik dacht ‘ja, zo moet het, alles eruit, openlijk afrekenen met alles wat je ziek maakt, eindelijk je mond opendoen en de waarheid loslaten op het papier, dat altijd je beste en trouwste vriend is gebleken. De waarheid de wereld in om voorgoed af te rekenen met wat je zoveel pijn heeft gedaan. Een begin te hebben gemaakt met het ontdoen van zoveel te zware bagage, het voelt eigenlijk wel heel goed!

Ommezwaai

Deze week de ene na de andere verwarde droom waar ik geen touw aan kan vastknopen. Vannacht bijvoorbeeld woonde ik in het huis met een vreemde man. Hij zag mij en ik zag hem, maar we negeerden elkaar gewoon en hielden ons allebei bezig met ons eigen leventje en ik zat er ook niet mee. De man komt mij in het echte leven ook helemaal niet bekend voor, dus wie dat mocht wezen, zou het niet weten.

De nacht daarvoor droomde ik dat een neef van mij (heb ik al lang geen contact meer mee) was overleden.

Toen zijn vrouw even weg was, ging ik stiekem de rouwkaart zitten lezen, want ik wilde niet dat zij zag dat ik geïnteresseerd was.

Verder droomde ik in diezelfde droom ook van een klein donker mannetje, dat van het toilet kwam en ik dacht ‘jee, als hij maar geen grote heeft gedaan en dat het er nu stinkt.’     

In elk geval, het gaat er de laatste twee weken dus zo aan toe in mijn nachtrust, allemaal verwarde dromen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik weer zoveel aan mijn hoofd heb gehad de laatste tijd en ook die opwinding over die regendouche deed er geen goed aan natuurlijk.

Nu ben ik sinds een paar dagen ook een nieuwe weg ingeslagen, waarin ik definitief heb willen afrekenen met bepaalde toestanden, die  mijn  leven al veel te lang getekend hebben. Ik heb getracht alle dingen en mensen die nooit een positieve bijdrage hebben geleverd aan  mijn wezen, voorgoed uit te bannen en ook niet meer toe te laten.

Ik ben er eindelijk achter waarom ik waarschijnlijk zo ziek ben. Net als mijn overleden moeder en zus heb ook ik  een leven lang alles maar met de mantel der liefde bedekt en geslikt en gepikt en me laten misbruiken en  daar wil ik nu voor eens en altijd mee afrekenen, dat moet gewoon afgelopen zijn. Voor mijn moeder en zus is het helaas te laat (goh, wat mis ik ze toch nog elke dag!), maar ik wil een totale ommezwaai maken en heb al flink de bezem gehaald door al mijn toestanden en contacten. Zo ben ik al drastisch bezig geweest mijn contactenlijst smartphone te verschonen, want met die kleine toetsjes is een misser ook zo gemaakt of er staat opeens een totaal andere tekst. Zo stuurde ik per ongeluk een whatsappie naar een persoon, waar ik al geen doen meer mee wil hebben en dus is dat vervelend als je daarachter komt. Ook eigen schuld, dikke bult, want dat soort dingen moet je altijd meteen doen en niet uit gemakzucht maar laten verslonzen.

En ik moet zeggen, na eens flink gebezemd te hebben was het alsof ik voor het eerst van mijn leven kon ademen en voel ik mij zoveel lichter.     
Zal het zo gemakkelijk blijven gaan? Nee, natuurlijk niet, je karakter en persoonlijkheid verander je niet opeens, dat kost tijd.

Ik heb daarin dus nog een lange weg te gaan, maar goed, het begin is gemaakt en ik voel me er een stuk beter bij. En nu ik kan genieten van mijn heerlijke regendouche spoelt alles misschien wat gemakkelijker weg (hihi!).

En wie zich niet thuis voelt bij mijn nieuwe mens-zijn, die moet gewoon lekker wegblijven en daar zal ik niet rouwig om zijn, want die hoort gewoon niet meer thuis in mijn leven.

Je kan beter helemaal alleen door het leven stappen, dan een bron van ergernis van andere mensen hebben!

Maar eerlijk gezegd, het valt me wel op dat er juist allemaal nieuwe mensen voor in de plaats komen en het is een leuke verrassing dat mee te maken.

Gisterenavond ookk weer lang zitten appen met de vrouw van mijn lievelingsneef in Groningen, waar ik altijd gezellig mee kan babbelen. Dat vind ik wel jammer dat mijn neven en nichten van mijn moeders kant zo ver weg wonen, want daar heb ik altijd wel dat geborgen familiegevoel bij. Door de afstand zien we elkaar veel te weinig, maar met belangrijke familiegebeurtenissen trachten we altijd wel aanwezig te zijn en dan is het 1 grote familiereünie.

Het zou leuk zijn als we zomaar bij elkaar konden aanlopen om een bakkie te doen, maar helaas.

Ik kijk naar buiten, het weer kijkt me zo somber aan, maar mijn gemoed voelt wat verlost van zoveel ballast en wie weet, wie weet zal het meewerken mijn ziekte te verslaan.

Lieve, lieve zus, vandaag zou het je verjaardag zijn. Ik zou je als eerste bellen en je later je lievelingsbloemen brengen, pioenrozen. 

En je zou uit eten willen, want je was een smulpaap en je kon zo genieten van alle lekkernijen die je dan voorgeschoteld kreeg. 

Ik ben blij om alles waarvan je genoten hebt, dat je zo kon genieten van alle dingen in je leven, het was altijd een lust om te zien hoe je kon genieten. Ach lieverd, ik hoop zo dat daar waar je ook mag zijn, je een denderend feestje kan houden met alle dierbaren die daar ook al zijn.

Ik mis je, o ja,, ik mis je nog altijd en in mijn uppie moet ik door. Helemaal alleen, met af en toe de steun van Anneroos. Maar ze woont zo ver weg en ze kan niet zomaar aanwippen. En onze lievelingsneven en nichten wonen helemaal zo eind weg, helemaal in Groningen. Ik zou willen dat ze allemaal wat meer in de buurt woonden, dat ik zo bij ze kon binnenlopen of zij bij mij voor zomaar een gezellig bakkie.

Zoveel mensen, waarvan ik het nooit verwacht had, hebben me zo teleurgesteld en me zo wreed in de steek gelaten in de moeilijkste tijd van mijn leven,, maar weet je, ik ben er sterker door geworden en ik hoef ze niet meer in mijn leven, nóóit meer! Wat dat betreft heb ik nu eindelijk eelt op mijn ziel gekregen, het heeft lang geduurd, maar eindelijk kies ik voor mezelf!

Maar ik moet ook zeggen,  daarvoor in de plaats zijn weer andere lieve mensen gekomen, die ik in mijn leven heb toegelaten, mensen waar je juist niets van verwacht had en die er nu wél zijn! Maar mijn vertrouwen in mensen, ja helaas, het is voorgoed geschonden en het zal heel, heel lang duren eer ik dat weer terugkrijg.

Mama, jij en ik, wij zijn altijd vechters geweest, door alle woeste baren van ons leven wisten we overeind te blijven en voor jullie, alleen voor jullie doe ik mijn best door te gaan met  te vechten. Zo dapper als jij en mama hebben gevochten tegen die wrede ziekte die ons alle drie moest treffen, zo dapper wil ook ik zijn.

Ik stuur je denkbeeldig de pioenrozen waar je zo gek op was, hier lieverd, een enorm boeket pioenrozen en ze bloeien, ze bloeien allemaal voor jou.

Een dikke, dikke pakkerd, lieverd!

Mijn eigen zuurmethode!

Werkt mijn eigen behandeling waar overigens niemand geloof aan hecht, dan toch haar vruchten af???
Vanmorgen weer voor controle geweest en gelukkig ook dit keer geen nieuwe vlekken te zien.
Ik had destijds gelezen dat kanker gek op suiker is en als dat zo is dan moet het dus zuur haten, was mijn redenering.
Vanaf dat er bij mij longkanker werd geconstateerd drink ik dus elke morgen pure, zelf uitgeperste, citroensap van 2 citroenen. Daarnaast drink ik ook nog aangelengde appelazijn, dus per dag krijg ik zo heel wat zuur binnen. Ja, het is vreselijk zuur allemaal, maar ook daar wen je aan en als ik erg dorst heb verlang ik nu zelfs naar citroen. Ik drink al dat zure gedoe wel door een rietje, want ik wil natuurlijk geen aanslag plegen op mijn tanden.
Verder mijd ik zoveel mogelijk het gebruik van suiker. Natuurlijk eet ik best wel af en toe iets lekkers of een gebakje, maar ik beperk dat zoveel mogelijk.

Na de chemo en bestralingen heb ik ontzettend veel last van tintelingen in mijn handen en vaak ook in mijn voeten die erg storend zijn en mijn longspecialist vreest dat mijn zenuwbanen door de bestralingen beschadigd zijn.
Daarvoor is geen herstel mogelijk en daar zal ik dus mee moeten leren leven (bah!). Is geen pretje met grote regelmaat met slapende handen en voeten te zitten, hoor!

24 maart a.s. moet ik trouwens terugkomen voor het aanmeten van een kastje, want hij wil uitsluiten dat ik aan slaapapneu ben komen te lijden door al die behandelingen. Dat kastje moet je dan tijdens de slaap dragen en de volgende morgen voor 10.00 uur terugbrengen. Op 15 april a.s. hoor ik dan weer de uitslag van mijn longspecialist. Dus nou ja, weer wat nieuws. Ik ben zo langzamerhand een grote ervaringsdeskundige wat betreft ziektes en aandoeningen.
Moest ook nog bloedprikken en daarna kon ik eindelijk weer opgelucht naar huis. Als mensen het over een ziekte hebben, durf ik niet eens meer te reageren, want 9 van de 10x heb ik het gehad of lijd ik eraan en dan zouden ze nog denken 'heb je haar weer, die denkt dat ze van alles heeft'. Dus hou ik zoveel mogelijk altijd wijselijk mijn mond als het daarover gaat.
Ik denk dat mijn vader van mij een afraffelproject heeft gemaakt, een zogezegd vluggertje, want ik ben gewoon niet goed afgewerkt!
Maar goed, ik moet niet klagen, want alweer geen nieuwe vlekjes en zelfs mijn longspecialist kreeg een beetje meer hoop dan anders.
Vertel ik medici of andere mensen over mijn methode, dan kijken ze me allemaal verontwaardigd aan en mijn huisarts zei 'nou, het is nooit wetenschappelijk bewezen, maar ik verbied het je niet, want het is in elk geval een enorme vitamineshot.'
Nou, voor mij hoeft het ook niet wetenschappelijk bewezen te zijn, ik doe gewoon wat mijn intuïtie mij vertelt en gezien het resultaat tot nu toe hou ik me daar maar even aan.

Ik zou willen dat ik Suzette toen die citroenen had kunnen laten innemen, maar ja, ik had daar helaas niets over te zeggen, want haar man wist immers altijd alles beter!!! Ze is er nu niet meer en daar heb ik het nog elke dag zo moeilijk mee. Ik had mijn leven voor haar willen geven, maar wie ben ik? Ik heb nu eenmaal niets te vertellen! Ik ben nu eenmaal de eeuwige loser die altijd alleen maar in onmacht moet toezien hoe al het dierbare en waardevolle in mijn leven wordt weggenomen en waartegen ik niets kan doen.

In elk geval, ik ben weer thuis en kan met die longen er weer 3 maanden tegen.
En nu, nu ga ik weer mijn citroenen uitpersen en opdrinken en vanavond die o zo zure appelazijn (die ruikt wel erg sterk, hoor!).

Ik dacht dat ik je zag

Ik dacht dat ik je zag vandaag. Van achteren dezelfde coupe, hetzelfde postuur.

Bijna had ik je geroepen, maar toen jouw gelijkenis zich omdraaide, was het een hele teleurstelling, jij was het niet.

Natuurlijk kon dat ook niet zo zijn, maar toch, ik wilde zo graag blijven geloven dat jij het was en mijn ogen bleven de vrouw op haar rug nog lang volgen.

Me even inbeelden dat ik je weer zag lopen, lieve zus, zoekend naar mooie outfits in de kledingrekken.

Op weg naar huis moest ik er zo van huilen.

Wensen dat je de tijd terug kon draaien en alle tragedies ongedaan kon maken, maar daarin zo machteloos zijn.

Ik mis jou en mama nog elke dag. Ondanks de toch regelmatige aanloop in dit huis voelt het binnenin mij zo verlaten, zo alleen op de wereld. En in je uppie moeten vechten tegen je ziekte, het voelt soms zo doelloos. 

Waarom is alles zoals het is?

Ik kan alleen nog maar hopen dat jullie nu bij elkaar zijn en niet meer lijden en gelukkig zijn, ergens op een heel mooi plekje.

Elke dag probeer ik overeind te blijven, voor jou en voor mama, die zo dapper hebben gestreden tegen deze zelfde verschrikkelijke ziekte.

En mag ik dan zo laf zijn om op te geven? Nee lieverds, nee, voor jullie, alleen maar voor jullie is dit gevecht. Dapper zijn, alleen maar dapper zijn.

Puinruimen

1 december 2019

Alweer een tijdje niet geschreven op dit blog, maar nu voel ik de drang toch weer wat neer te pennen. Ben druk bezig vrede in mezelf te vinden, mijn misschien kortstondige leven niet langer te verspillen aan nonsens en dingen die toch niet kunnen veranderen. Wel kan ik mezelf nog veranderen, puinruimen in mijn huis, alle overbodige dingen weg. Heb al zoveel opgeruimd, maar ben nog lang niet klaar. Wat kan een mens toch veel troep hebben! Nog veel te veel rotzooi die weg kan, maar ik moet even weer momenten hebben dat het wat beter gaat, want de laatste twee weken gaat het bar. Alsmaar uitputtende hoestbuien en zelfs ’s nachts word je geen rust gegund. Zit op de Prednison en de antibiotica, maar heb niet het gevoel dat dat tot op heden werkt. 
Maar goed, meestal helpt het pas als je de kuur hebt afgemaakt, dus afwachten maar en niet meteen doemdenken. Moet morgen weer voor een scan en dat valt me wel zwaar, want je maakt je nu toch erger ongerust. Al die uitputtende hoestbuien, het voelt gewoon niet goed.             

Afgelopen week las ik op FB een tekst van de vrouw van een ex collega die de kracht niet meer had. Zij had een hersentumor en of dat nog niet genoeg was lijdt haar man ook nog eens aan de ziekte van Alzheimer.  En ik kon het me zo goed voorstellen, gewoonweg doodmoe zijn, niet meer kunnen, de kracht in jezelf niet meer vinden.  

Ze is vorige week overleden, want ze was klaar met haar leven en ze koos ervoor te gaan. Ik vond dat zo moedig, dat gewoon maar openlijk durven zeggen ‘ik heb er de kracht niet meer voor en ben er klaar mee’!

En ik besefte meer dan eens dat het tijd werd om puin te ruimen, om met stoffer en blik en een reuzenbezem alles bijeen te vegen wat niet thuishoort in je leven en de deur uit te bezemen. Genoeg gehuild, genoeg gevochten, genoeg overhoop gelegen met jezelf. En het geeft toch een gevoel van bevrijding eindelijk die stap te durven zetten en nu te kiezen voor jezelf.         
Durven puinruimen, ik ben er helemaal klaar voor. Ook in mijn persoonlijke leven, weg met die mensen die alleen maar ballast voor me zijn geweest, die je alleen maar ziet als het goed met je gaat of als er wat te halen valt of die je alleen maar gekwetst hebben. Helaas ben ik een gevoelsmens, dus alles komt altijd extra hard aan.  Juist die mensen waarvan je het niet verwachtte, dat is nog wel het ergste. Ben ik dan zo een afschuwelijk mens dat het een rechtvaardiging is voor dergelijke behandelingen? Ja, natuurlijk ben ik ook flink bij mezelf ten rade gegaan. Ik heb ook mijn fouten, net als ieder ander, ben – wat nooit voor mensen goede eigenschappen zijn gebleken – altijd recht voor zijn raap, ben vaak te impulsief en ik heb altijd gestreden tegen dat wat in mijn ogen onrecht was, waardoor je dus vaak tegen heilige huisjes en pijnlijke schenen trapte. Dat dat voor mensen niet prettig is als je zo bent, omdat ze je al gauw als een bedreiging zien, ik kan het me voorstellen. Heb vaak geprobeerd het wat minder te doen, maar ja, het is zo moeilijk je karakter te moeten plooien om anderen te plezieren. Wel heb ik altijd getracht gevraagd of ongevraagd anderen te helpen, maar ook dat is niet altijd juist gebleken. Mijn deur blijft open voor al die lieverds die me wel steunen en er wel voor me zijn, maar voor anderen heb ik die potdicht gesloten, voor hen is geen plaats meer in mijn leven.

Ik moet zeggen, het geeft wel een groot gevoel van bevrijding je innerlijk huis te durven schoonmaken, alsof je niet al die last meer op je rug hoeft mee te torsen, het voelt zoveel lichter.
Gelukkig krijg ik er ook deskundige hulp bij en dat scheelt je de blindvlekken te zien die je zelf nog niet ziet. Ik zag die hele therapie eerst niet zitten, maar ik moet zeggen dat het me toch wel goed doet en ik stapjes vooruit bij mezelf ontwaar. 

Maakt het mijn rouw om mijn dierbare zus en moeder minder? Nee, dat zeker niet. Ik mis ze nog elke dag en hun lijden  blijft op mijn netvlies gebrand en blijft pijn doen. Mijn meest dierbare mensen ben ik kwijt en ze komen nooit meer terug.  Ook daar moet ik de confrontatie mee aangaan, maar dat vind ik nog te zwaar en ik kan dus nog niet voldoen aan alle opdrachten. Maar ik ben op weg en tot zover ben ik toch wat trots op mezelf. In mijn uppie sta ik nog altijd overeind en durf ik nu eindelijk voor mezelf te kiezen, durf eindelijk in te zien wat zo scheef zit in mijn leven. Ziekte, ik zie het als volledige uit balans geraakt zijn tussen lichaam en geest. En de tijd die me nog rest wil ik eindelijk gebruiken om met mezelf in het reine te komen en vrede te vinden in mezelf en daarmee de noodzakelijke balans te bereiken.

Ben ik zenuwachtig voor die scan morgen? Ja, ik ben zenuwachtig, want het liefst zou ik als een struisvogel mijn kop in het zand willen steken. Even niet meer ziek hoeven zijn, even ver weg te kunnen blijven van al die ziekenhuizen en witte jassen. En als de uitslag niet goed is, wat dan? Wat wil ik? Welke beslissing moet ik dan nemen,  wil ik nog wel behandeld worden en weer door die lijdensweg gaan van chemo en bestralingen? Ook ik ben moe en waarvoor dan nog, voor wie of voor wat? Elke dag probeer ik te leven alsof ik niet ziek ben, alsof ik een volkomen gezond mens ben en ik probeer alles zoveel mogelijk te blijven doen. Voor mij werkt dat het beste, even alles negeren en gewoon de dagen leven. Niet meer piekeren, nooit meer piekeren, daar verlang ik zo naar, gewoon naar rust, heerlijke vredige rust.

Ik kijk naar buiten en de winter ligt er zo vredig bij. Ik hou van de winter, een rustige winter met maagdelijke sneeuw, maar wel zonder ijzel en snijdende wind. Alleen morgenochtend, morgenochtend mag het even niet gevroren hebben, wanneer ik al die landwegen over moet op weg naar het ziekenhuis en daar heb ik het niet op wanneer het glad is. En hopelijk hoef ik niet te krabben, want daar heb ik nu even niet genoeg adem voor. Maar goed, vanavond maar even een snelle blik werpen hoe mijn toet-toet erbij staat. Mijn totnutoe trouwe toet-toet!

Een uitputtingsslag

Wat een uitputtingsslag en wat een confrontaties, maar wel weer gedaan!

Stapje voor stapje door Therapieland waarvoor ik online werd aangemeld door maatschappelijke ondersteuning. Doel, leren omgaan met je rouw.

Na elke sessie opdrachten waarin je steeds de confrontatie aangaat met je emoties, je verdriet, het verlies. Ik voelde er in eerste instantie helemaal niets voor, maar uiteindelijk helpt het me toch beter dan een menselijke helper.

Kun je een opdracht nog niet aan, dan mag je hem later doen of even een pauze inlassen. Ik wist niet dat sommige dingen bij rouw eigenlijk heel gewoon zijn, zoals soms je boosheid op wie je verloren hebt. Zo krom als het zijn kan natuurlijk, maar dat blijkt heel normaal te zijn. Je opeens in de steek gelaten voelen, het gevoel dat je dierbare je niet waardevol genoeg achtte om op je te wachten bij het sterven! Het blijkt er allemaal bij te horen.

Het duurde lang alvorens ik besefte dat ik het niet meer alleen kon en dus uiteindelijk op dringend advies van de huisarts hulp accepteerde.

Vooral nu de maand november weer nadert is het zo zwaar. Alweer bijna een jaar is ze weg, mijn lieve, dierbare zus en alweer zo’n 10 jaar mijn dierbare, unieke moedertje.

In deze meest moeilijke tijd van mijn leven, waarin ik het gevoel heb dat alles weg is, leer je ook je beste vrienden en familie kennen. Wie er voor je zijn en wie zich opeens helemaal niet meer laten zien of horen en je zomaar in de steek laten en nog erger, je soms in je rug steken. Het ergste om te constateren is als het gaat om mensen die je het meest dierbaar waren. Maar dat geeft niet, want liever mensen vanuit het hart dan van die figuren die zich alleen laten zien als het goed met je gaat. Het verdrietige is dat ik geen mens meer durf tee vertrouwen, dat je altijd op je hoede blijft en liever vertrouwt op jezelf dan op een ander.

En je echt goede vrienden, die verdienen zo’n instelling niet, want zij zijn er als ze zien dat je even niet meer kan.

Ik leef elke dag zoals die komt. Er is geen tijd te verspillen aan allerlei kwats en gepieker over wat je nog te wachten staat en ik wil het ook niet weten.

Soms is er wel die afgrijselijke schreeuw binnenin je, die door al je aderen sscheurt en je in tomeloze paniek laat zijn. Waar zijn ze, zij, die je het liefste waren, ze zijn allemaal weg, er is niets en niemand meer! Je wilt ze terughalen, ze weer levend maken, maar wat er alleen nog maar is, is die machteloosheid van kleiner zijn dan klein!

Gelukkig heft mijn writers block zich inmiddels beetje bij beetje op, het is nog niet optimaal, maar toch vloeiden er alweer 3 gedichten uit mijn brein. En dat is gelukkig een goede ontwikkeling. Want wat ben ik nog zonder mijn schrijven, zonder het praten met papier?      
Ook schilderen zondert mij af van de wereld om mij heen en van al dat gesomber in mijn hoofd. Bezig zijn met alleen maar je scheppingen en verder helemaal niets. Helender dan welk medicijn dan ook.

Hoe pijn kan leven doen? Vroeger dacht ik altijd dat alles beter zou worden met de tijd, maar dat is dus niet zo, dat is vals gevende hoop, want als het je lot is, dan is het je lot en daar helpt niets of niemand nog tegen.

Maar het kan altijd nog erger. Zoveel mensen op de wereld die helemaal niets hebben, die in een eeuwigdurende oorlog leven en/of dakloos zijn en/of gewoonweg geen eten hebben. Daar denk ik vaak aan en dan vraag ik me af of te mogen leven nu echt zo waardevol is?

En de vogels blijven vliegen

terwijl jij mank gevlogen tracht

een laatste keer weer op te stijgen

in eindeloze vlucht

nog eenmaal langs de wolkenlinie

achter de einders willen zien

met nog ongeschonden vleugels        

(uit mijn laatste bundel ‘Voorbij het zicht’)         

DE REMEDIE !

Niet meer willen denken, nooit meer willen denken. Je gedachten stil willen zetten, maar ze malen maar door. Schrijven lukt ook nog steeds niet, drie strofen staan er toch alweer op papier, maar the finishing touch lukte even niet meer. Gewoon al een tijdje een writers block!

En dus maar weer aan het verven geslagen, een nieuwe techniek die ik helemaal wil uitproberen. Gisteren en eergisteren dus weer op stap geweest voor extra verf en doeken en het is mengen, mengen en nogeens mengen, alvorens je aan de slag kan. Dan moet alles nog worden afgedekt, want het laatste wat je wil is natuurlijk verf op je meubels en vloer. Alhoewel, af en toe wappert er toch stiekem een druppeltje daarheen waar het niet mag, hoor. Dan sta ik meteen klaar met mijn natte doekje om het te verwijderen, want eenmaal opgedroogd is het funest. Ik gebruik ook geen echte schorten meer, want dat was niet aan mij besteed. Gewoon van een grote vuilniszak even een schort maken en die kan na afloop lekker gemakkelijk zo de vuilnisbak in.

Lijkt me heerlijk als je een groot atelier zou hebben en je niet zo zou hoeven oppassen. Nu ben ik nog met kleine stukken bezig, maar straks wil ik toch het schilderij in mijn huiskamer vervangen voor weer een doek van 75 x 120 cm. Je kan soms zo uitgekeken raken op iets en weer iets nieuws willen!

Nou, waar ik dat ga doen, daar moet ik nog even mijn hoofd over breken.

Maar voor mij is het wel de remedie om met niks anders bezig te zijn dan met het creëren van je schepping. Je denkt gewoon nergens meer aan, bent alleen maar bezig met die nieuwe schepping en verder met niets.

Alleen naderhand dat opruimen en schoonmaken van alle spullen, verfpotten, kwasten, plastiek, handschoenen, etc. etc. Pfffff, steeds weer een heel karwei, maar ja, je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

Gisterenavond gekeken naar de documentaire over Fernando Riksen, de voetballer die pas is overleden aan die vreselijke ziekte ALS

Hij was zo ontzettend moedig en bleef maar de illusie houden die ziekte te kunnen overwinnen.

Heel erg vond ik het dat zo’n stervoetballer als Maradonna hem beloofde te ontmoeten wanneer hij in Nederland was. En dus reisde Fernando in zijn doodzieke toestand van Schotland naar Nederland, vol verwachting zijn grote idool te ontmoeten. Maar al wie er uiteindelijk kwam, geen Maradonna!

De tranen biggelden gewoon over mijn wangen. Hoe kan je zo een doodziek iemand beloven te komen en dat vervolgens niet nakomen, nadat die zo een zware reis heeft moeten ondernemen voor jou?. Is dat sterrendom je dan zo naar je bol gestegen? 
Uit troost namen ze hem maar mee naar zijn amateurclub waar hij als kleine jongen had leren voetballen. Bah, wij mensen kunnen zo wreed zijn! Eigenlijk moet ik gewoon niet naar dergelijke programma’s kijken, want ik blijf er altijd zo lang mee zitten en dat kan ik nu helemaal niet gebruiken.

Maar hij gaf me wel een boost, zo dapper als hij was in zijn toestand, want uiteindelijk kon hij niets meer, zelfs niet meer praten, maar hij wilde maar blijven leven en geloven dat hij beter zou worden.

Had vannacht zo een rare droom. Ik ging naar mijn werk en aldaar aangekomen kon ik niet parkeren, want de hele parkeergarage was daar afgesloten. Enfin, ik vond een uitweg. Naast het gebouw waar ik werkte zat een ministerie en die had ook een parkeergarage. Ik reed dus door zo’n smal gangetje er naar toe en kon mijn auto daar kwijt, want daar was plenty ruimte. Al die andere auto’s achter mij durfden dat waarschijnlijk niet aan, want niemand volgde mij. Toen zat ik opeens op de fiets en die moest ik ook kwijt en die stalde ik dus in de enorme hal van dat ministerie. De fiets zie ik nog zo voor me, rood met zilver. Enfin, kon ik later die fiets toch nergens meer terugvinden, terwijl ik zeker wist dat ik hem naast een van de vele uitgangen had gestald. Ben nog op zoek gegaan met een medewerker van daar, maar niks hoor.
Ik zat ook mijn hoofd te pijnigen hoe ik toch bij mijn auto moest komen, want het bleek dat je daar een pasje voor nodig had en dat had ik natuurlijk niet.

In elk geval bleef ik maar op zoek gaan naar mijn fiets en zo werd ik uiteindelijk wakker, bekkie-af van al dat zoeken.

Mijn schilderijen liggen nu te drogen en het zijn best mooie creaties geworden, alhoewel het nog niet helemaal naar mijn zin is. Hoe droger ze worden, hoe mooier de kleuren, dus het is afwachten. Moeten nu dagen drogen en dan in de lak en ergens een plaatsje zoeken om ze op te hangen.

Zo, weer genoeg gebabbeld voor vandaag. Ga nu even lekker rusten op de bank, want ben alweer zo moe van alles.

IK HAD HET NOG ZO GEZEGD!

Ik had het nog zo gezegd bij herhaling. Die scan moet met contrastvloeistof van de dokter. Maar helaas, eigenwijs ‘nee hoor, dat hoeft niet, gaat u nu maar liggen’.

Dan kom je op de afgesproken datum (3 september jl.) bij de specialist die dan een tijd lang zit te staren op die schermen en uiteindelijk zegt ‘maar zo kan ik haast niks zien behalve wat littekenweefsel’. ‘Hoezo, waarom kunt u niks zien?’

‘Nou, ze hebben geen contrastvloeistof gebruikt dus zo heb ik er niets aan’.

Dan word je toch even helemaal niet goed zeg. Zit je te wachten op zo’n belangrijke uitslag, kan de man niks zien door zo’n eigengereid duo van de Radiografie, m.a.w. alles was dus voor snottebel!

Maar goed, het begon ’s morgensvroeg al toen ik in de wachtkamer zat te wachten. De balieassistente kwam na een tijdje bij me en vroeg of ik in de wachtkamer van een andere dokter wilde gaan zitten, want mijn specialist had een aanrijding met de auto en kon niet komen. Ik balen, want ik dacht ‘kan ik weer wennen aan iemand anders’. Achteraf leek het alsof het zo moest zijn!! Nog altijd zat ik te treuren om mijn vorige specialist, die opeens weg was omdat hij een wereldreis wilde maken, een zo betrokken arts waar ik zoveel vertrouwen in had en mijn ziekte zodoende een beetje draaglijker wist te maken.

Nou enfin, ik zat daar dus in de wachtkamer toen ik opeens mijn goede vriendin ʕita zag komen aanlopen. Ik was uitermate verrast, want ze zou in eerste instantie met me meegaan als steun, maar had afgebeld omdat ze verkouden was en bang was mij aan te steken.

Ze zei dat dat natuurlijk flauwekul was, want zo’n ziekenhuis zit ook vol bacteriën, dus loop je het van haar niet op dan wel van het ziekenhuis en daar had ze natuurlijk helemaal gelijk in. Ik was al lang blij dat ze er was als steun en vond dat erg lief van haar, want je bent toch al flink nerveus voor de uitslag en buiten dat kan een gezelschap je altijd flink afleiden van al dat gepieker.     
De dokter kon dus zo goed als niets zien, maar zei dat het in het beginstadium na al die operaties, chemo en bestralingen toch vaak te snel is om wat te kunnen zien, dus moet het in december opnieuw. Als ze dan weer zo eigengereid doen daar, dan moet ik eisen dat ze hem bellen.

In elk geval bleek deze vervanger een net zo lieve en betrokken arts als mijn specialist, die opeens met de noorderzon was vertrokken en er was dan ook meteen een goede klik. Ik durfde al mijn vragen te stellen, mijn klachten neer te leggen en hij gaf overal duidelijk en uitgebreid antwoord op, zodat ik meteen weer wat wijzer was. Uiteindelijk mag ik gelukkig bij hem blijven en dat is een hele geruststelling, want alhoewel die vorige opvolger wel vriendelijk was had ik er toch geen klik mee en dan zit mijn mond gewoon op slot.

ʕita stelde ook nog een paar goede vragen en zo waren we meteen weer heel wat wijzer. Verder schreef hij wel een extra medicijn uit omdat ik erg veel last heb van geschraap door slijm dat er haast niet uitkomt en hij hoorde ook een piep.

Ik waagde het er nu ook op te vragen wat mijn overlevingskansen zijn, want elke dag die onzekerheid hoe het ervoor staat met me vind ik ook een belasting.

Hij zei mij eerlijk dat na 5 jaar nog maar 15% in leven is en dat ik ook nog de pech heb aan zeer ernstige COPD te lijden. Verder heb ik natuurlijk nog maar 1 long en een kwart long en dat is nu ook niet bepaald hoopgevend allemaal. Maar ik moet elke dag maar leven en beleven en blij zijn met elke dag. Het toekomstperspectief is dus niet echt goed, maar ik ben tenminste af van die onzekerheid voor mezelf en wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Verder mag ik niet klagen of jammeren, want ik denk aan Suzette, mijn dierbare zus, die niet wat meer tijd vergund was. Nog elke dag moet ik om haar huilen en vraag ik me af of het nu echt niet alleen maar een nachtmerrie is allemaal.

Zij en mijn moeder, ik mis ze nog elke dag en met hen ben ik uiteindelijk alles kwijt. Ik heb ze nog zoveel te vragen en te vertellen, maar hoe dan? Je praat tegen hun foto’s en soms lijkt het of je wat antwoorden krijgt in je hoofd en dan vraag je je af of het je eigen verbeelding is of dat …

Op 2 december a.s. gaan we dus weer voor een vernieuwde scan MET CONTRASTVLOEISTOF!!!!! en ook een longfunctieonderzoek en hopelijk wordt het dan wel volgens voorschrift van mijn specialist gedaan. Die eigengereidheid kost natuurlijk weer zorgkosten voor niks en daar zit de Nederlandse burger nou niet bepaald op te wachten (immers, de zorgpremie gaat volgend jaar weer met vier tientjes omhoog met de zoveelste smoes, is alweer uitgelekt van dat schijnheilige Prinsjesdagkoffertje). Maar de regering is er heel trots op dat het minimaal maar ver tientjes per jaar zijn, voor hen natuurlijk peanuts met hun salaris!!!)!!

Ik voel me wel weer een stuk veiliger met deze specialist en hij zei me dat ik elke dag mag bellen als ik iets niet vertrouw of me ergens zorgen over maak.

Daarna gezellig wat gaan eten en drinken met ʕita en heel wat gebabbeld met elkaar. Zij is echt de rust zelve, waardoor ik me dan ook weer een stuk rustiger voel en zij was dus echt een hele steun voor me.

Vanmorgen ook weer om 06.30 uur opgestaan, want moest vandaag voor bloedonderzoek voor mijn schildklierziekte en moest daarvoor ook mijn ochtendurine gaan inleveren. Nou, nou, hele procedure leek het me. Een potje met 3 buisjes erbij en een hele handleiding (heb ik zo nog nooit eerder gehad). Ik zag dat helemaal niet zitten allemaal, maar uiteindelijk leek het toch een fluitje van een cent. Ze waren maar open tot 10.30 uur, dus nadat ik klaar was er maar meteen heengegaan. Zo meteen krijg ik een buurvrouw op de koffie en om 01.15 uur moet ik weer een andere buurvrouw naar de fysio brengen, dus al met al een druk dagje. Maar goed, het houdt je van gepieker af en geeft allemaal afleiding.

Nou, ik ga de koffie klaarmaken en het gebak, want de buurvrouw zal zo onderhand wel komen.

Tot het volgende relaas dus maar weer en geniet allemaal van elke dag!