OUDEJAARSDAG 2020 !

Al heel vroeg uit de veren, want om 10.15 uur komt mijn onderbuurvrouw op de koffie en voor die tijd wilde ik boodschappies hebben gedaan. Ik moet er niet aan denken me in al die drukte te moeten begeven met mijn benauwdheid.

En … ik wilde weer oliebollen halen en als je vroeg bent dan staat er nog niet zo’n rij en is de olie nog lekker vers. Dus huppelepup, bij dag en dauw opgestaan, onder de douche, etc. etc. en in het pikkiedonker met mijn toet-toet op weg. Eerst maar eens de Plus ingegaan, maar ik moest al gauw weer terug met mijn eigen karretje, want bedacht me opeens dat ik de winkelkar vergeten was. Dom natuurlijk, want dat is nu al maanden zo  de gewoonte en dan toch nog vergeten, maar goed, zal er wel aan gelegen hebben dat ik nog niet helemaal bij de wereld was door dat vroege opstaan. Kwam er ook nog achter dat ik mijn boodschappenlijstje vergeten was! Dat is ook zo’n tic van mij, altijd boodschappenlijstjes maken en ze dan thuis vergeten of niet meer weten waar ik ze gepropt heb en dan moet ik het hebben van mijn rampzalige en chaotische geheugen.
In elk geval allemaal lekkere happies in mijn kar geladen, want ik wil het oude jaar in elk geval wel smakelijk afronden en daarna hupsaketie naar de oliebollenkraam (gisteren had ik hun oliebollen al getest, want ik moet natuurlijk geen overvette happen of de smaak van oude olie). Stonden maar 2 klanten voor me, dus gauw aan de beurt. De jongens van de kraam waren uitermate vrolijk en zongen zo uit volle borst dat de oliebollen en de flappen er bijna een polka van gingen dansen.

Wil ik terugkijken op dit jaar? Nee, alsjeblieft niet, net als alle voorgaande jaren, nee! Alles wat achter me ligt wil ik verbranden in een vuur naar 2021. Alle rotzooi weg ermee en niet meer, nooit meer achterom zien. Dit jaar ook geen kerstboom opgetuigd en verder ook geen kerstversieringen aangebracht, want ik word er altijd zo verdrietig van.  Dan mis ik mijn moeder en zus als nooit tevoren en komen al die herinneringen weer boven. Ze zeggen altijd dat je blij moet zijn met al die mooie herinneringen, maar ik moet er alleen maar van huilen, wetende dat die tijd nooit en te nimmer meer terug zal komen. Alleen twee kersthangers vol kerstkaarten in mijn huiskamer getuigen van deze tijd van het jaar. Ik ben trouwens wel voornemens om volgend jaar geen kaarten meer te versturen. Elk jaar weer dat verplichte gedoe en wat een werk altijd! Sommige mensen die zie of hoor je al jaren niet meer en ik weet soms niet eens meer hoe ze eruit zien!  Het wordt volgend jaar dus gewoon via Facebook of whatssapp en alleen die mensen die geen computer of smartphone hebben wil ik dan nog wel een kaartje sturen. En ik ben trouwens niet de enige die er zo over denkt, want ik krijg elk jaar ook steeds minder kaarten, maar des te meer whatsappies of mailtjes, dus wat doe ik dan moeilijk! Er zijn ook altijd mensen die wachten tot ze eerst een kaart van jou hebben gekregen en zich dan verplicht voelen er eentje terug te ssturen. Nou, dergelijke ongein hoeft niet voor mij!

Ik heb tot op heden trouwens buiten alleen nog maar hier en daar  een verdwaald knalletje gehoord. Gewoonlijk word je al weken van tevoren bestookt met vuurwerk. Nou ja, vuurwerk. Het zijn tegenwoordig natuurlijk ware bommen! De dieren en een hoop mensen zullen er wel blij mee zijn zich niet steeds een hoedje te hoeven schrikken van al die explosieve knallen. En ik hoop dat al die hulpverleners nu ook eens wat veiliger hun werk kunnen doen dan steeds belaagd te worden door vuurwerk dat met opzet naar ze toe wordt gegooid om ze schade toe te brengen. Figuren die zo met vuurwerk omgaan mogen ze van mij een half jaar in de cel stoppen met een boete van 5000 euro de man, want ik vind het meer dan schandalig om hulpverleners zo te belagen. Die mensen doen gewoon hun werk en hebben ook een gezin dat op ze wacht! Overigens vrees ik er wel voor dat ze niet met rust gelaten zullen worden, want het zal wel weer rellen worden! Sommige figuren met een hersenpan vol pinda’s schijnen daar nu eenmaal zo’n enorme lol aan te beleven en voelen zich dan ook nog zo moedig in een grote groep!

24.00 uur zonder knallen, vreemd eigenlijk, nooit eerder meegemaakt.

Zo, net even twee uurtjes koffie gedronken met de buurvrouw en maar weer een flinke tompouce verorberd en nu weer verder met mijn babbels.
Gisteren bij een vriendin ook al een enorme broodbal gevuld met room gehad, nou, die was overigens heerlijk, maar ik had voor de hele dag gegeten! Vandaag zal ik ook niet echt een hoofdmaaltijd eten, want ik zit nog tegen die zak met oliebollen aan te kijken en dan al die lekkere hapjes die ik nog in de koelkast heb staan, nee, dat wordt alleen maar lekkere dingen peuzelen, hoor. 
Maar goed, gelukkig krijg ik vanavond wat versterking en hoef ik het niet allemaal alleen op te peuzelen. En nou ja, morgen is het nieuwjaar en dan komen die happies ook nog van pas. Ben overigens dolblij als deze dagen eindelijk voorbij zijn en nog blijer ben ik als we 19 januari hopelijk eindelijk horen dat alles weer open mag. Heb zo genoeg van dit geïsoleerde leven en voel me soms net een dolende zombie!

Enfin, ik heb wel weer genoeg gekakeld op deze oudejaarsdag en ik ga eens even een tukkie op de bank doen, want het zal wel een latertje worden vanavond.
Wens alle lezers in elk geval een gezellig uiteinde en een 2021 vol liefde en geluk, maar bovenal een goede gezondheid.

Oudejaarsdag 2019

17.42 uur

Oudejaarsdag, wat moet ik ermee? Ik heb het alleen maar een stuk benauwder door al dat vuurwerk dat al dagenlang aan de gang is en ik moet zelfs mijn ramen sluiten om die vuile lucht buiten te houden. Hebben ze het altijd zo over milieu en nog eens milieu, nou, wat die troep aanricht, daar hoor je niemand over. Laat ze bij mij dus maar niet meer aankomen over het milieu! Nog maar niet te praten over veel huisdieren die de stuipen voortdurend op het lijf worden gejaagd door al die troep en die daarna een tijdlang nog van slag zijn. Het is ook geen vuurwerk meer tegenwoordig, het zijn gewoon bommen. En politie, wie, wat, waar? Zie nooit een politieagent! Niet dat dat nou zoveel zou aanrichten, want die hebben het al net zo zwaar te verduren. Ook zij worden tegenwoordig belaagd met stenen en vuurwerk of worden in elkaar geslagen.

En allemaal maar klagen dat ze het zo arm hebben, maar wel voor duizenden euro’s de lucht inknallen!! Ben gewoon blij en opgelucht als deze dagen eindelijk voorbij zijn. En dan al die drukte overal, pffff. Heb de afgelopen dagen zo vroeg mogelijk mijn boodschappies gedaan om daarna gauw de supermarkt weer uit te vluchten.

Ik haat deze dagen ook zo nu mijn liefste dierbaren er niet meer zijn. Het geeft zoveel herinneringen die zo tweeledig zijn, mooie herinneringen, maar die toch zoveel pijn doen omdat je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Al die momenten met hen daarin zijn ontastbaar geworden.

En die pijn om het gemis, het voelt vaak zo ondraaglijk. Zoveel mensen verloren in zo een korte tijd en daarnaast nog zelf moeten blijven vechten voor je leven.

Ik zou willen dat mij nog een paar minuten vergund was om ze vast te houden, met ze te praten, met ze te lachen als vanouds, ze nog te zeggen wat ik ze nog wil zeggen en ze nog te vragen wat ik nog te vragen heb.

Ik wil de trouwe vrienden die ik nog heb koesteren, beseffen hoe een kostbaar bezit ze zijn in de meest zware tijden van mijn leven.

En dat ik nu zoveel hechter ben geworden met mijn halfzusje, waarvan ik nooit gedacht had dat ze ervoor me zou zijn en die er nu wel is als ik het even niet meer zie zitten. Ze heeft het zo druk met haar werk, met haar relatie en eigen kinderen en toch probeert ze zo nu en dan wat tijd voor me vrij te maken, terwijl ze toch een eind weg van me woont.

Het is waar, in je nood leer je je beste vrienden kennen! En die moet je als een kostbaar bezit in de schatkist van je hart dragen.

Er zijn ook mensen waarvan je zonder aanwijsbare reden opeens niets meer hoort, waar het aan ligt, ik weet het niet en ik wil het ook niet weten

Ik ben daar zo gemakkelijk in geworden, weg ermee, geen energie meer aan verspillen, wat niet uit het hart komt moet wegblijven.

2020 alweer en wat zal ons dat brengen? Soms benauwt me al dat geweld van tegenwoordig. Elke dag maar gewoon in woonwijken schietpartijen, mensen die om het kleinste geringste worden vermoord of half doodgeslagen of geschopt.

Oude, hulpeloze mensen die zich nauwelijks nog verweren kunnen gewelddadig beroofd en mishandeld. Jongelui die elkaar met messen te lijf gaan en elkaar doodsteken! Jee, wat een wereld en wat zijn de lontjes kort!

Ik lees zo goed als geen kranten meer, word zo misselijk van al dat zinloze geweld en die belachelijke taakstrafjes die ze vervolgens krijgen.

Ik denk aan mijn hartsvriendin Lucia en haar man die op zo’n gruwelijke wijze om het leven zijn gebracht en de dader die vervolgens helemaal in de watten wordt gelegd, terwijl naar de nabestaanden niet wordt omgekeken.

Soms wil ik haar weer bellen om dan te beseffen dat ze er niet meer is. We konden alles bij elkaar kwijt en wisten elkaar altijd weer op te beuren en nu, ook al weg door zo’n moordzuchtige psychopaat.     
Ik denk aan mijn dierbare moeder en lieve zus, die na zwaar lijden hun gevecht verloren en ik stuur kusjes de lucht in, in de hoop dat die ze zal bereiken.
Ach lieverds, ik mis jullie nog elke dag en met mijn tranen is inmiddels een oceaan te vullen.

Verder kan ik alleen maar hopen dat deze oudejaarsavond eens fatsoenlijk kan verlopen en dat al die hulpverleners die voor ons klaarstaan in de nood van ons leven met rust worden gelaten en niet in vijandige en gevaarlijke sferen hun werk moeten doen. Dat ook zij na afloop van hun zware taken veilig naar hun gezin kunnen gaan, ik leef in elk geval met ze mee.          
We moeten maar positief blijven en hopen dat deze wereld ooit tot zinnen komt en zullen inzien dat zachte heelmeesters helaas stinkende wonden hebben gemaakt.

Hoe dan ook wens ik de wereld een vreedzaam, liefdevol en gezond 2020 toe!