Die kerstliedjes, het
geeft mij iets verdrietigs, herinneringen aan toen alles nog goed was en we
altijd zo gezellig gezamenlijk kerst vierden.
Soms kan het me zomaar
overvallen. In de auto, in een winkel of waar dan ook, dat immense gemis, dat diepe
verdriet.
Dan probeer je het met
alle macht weg te slikken, maar daar word je dan weer zo benauwd van. In de
auto is het niet erg, niemand die het ziet, maar elders, ja, dan gauw de uitgang
zoeken en naar buiten. Buiten dan even diep ademhalen en proberen afleiding te
zoeken in de wereld om je heen.
Het lukt natuurlijk
niet altijd om zo gauw buiten te komen. Soms sta je met je karretje vol
boodschappen, die toch eerst afgerekend moeten worden en dan probeer je
wanhopig maar je gedachten te verzetten.
Ik heb toch maar op
advies van mijn vrienden en vriendinnen mijn kleine kerstboompje opgetuigd en
de kamer wat in kerstsfeer gebracht. Maar ook dat ging niet zonder slag of
stoot. Soms wilde ik alles weer teruggooien in de dozen, zag er het nut niet
meer van in, maar dan nam ik even pauze en ging daarna dan maar weer verder.
Ik denk aan mijn lieve
moedertje, aan mijn dierbare zus, aan mijn vader, mijn ‘, hartsvriendinnen Coby
en Lucia en het is zo’n wreed besef dat ze nooit meer terugkomen, dat ze
definitief weg zijn.
In korte tijd alles
zomaar weg. Ik wil met ze praten, met ze
bellen, ze vertellen wat er in me omgaat en ik wil gewoon weer onbedaarlijk met ze kunnen lachen. Het voelt zo leeg in je
huis, in je hart en elke dag vangt weer aan met dat zelfde besef, ze zijn er
niet meer, nee, ze zijn er echt niet meer.
Vanmorgen vroeg al even
boodschappies wezen doen en brrrr, het was zo nat vandaag. Maar zo lekker vroeg
is het gelukkig nog niet zo druk en kan ik op mijn gemak mijn boodschapjes doen.
Ik kan echt helemaal crazy worden van al die duwende mensen en krijsende
kinderen. Ik stond even wat maaltijden uit te zoeken kwam er wel zo’n
overhaastig geval dat mijn rijdende krat
uit mijn hand trok en dat helemaal aan
de overkant deponeerde. Ik had mijn karretje notabene nog vast. ‘Hallo zak
patat, gaat ie lekker’, vroeg ik. Hij schrok daarvan en bood gauw zijn excuses
aan, maar ik zei dat hij notabene zo mijn karretje uit mijn handen trok omdat
hij er waarschijnlijk bij moest. Nou, ik ben opgevoed met ‘pardon, zou ik er
even bij mogen?’ Maar goed, hij greep maar gauw zijn maaltijd en weg was meneer
Onopgevoed. Brr, soms kan ik toch zo’n afkeer van mensen hebben, hรจ, kan er niks aan doen, hoor. Na al mijn slechte ervaringen
kan ik ze soms wel schieten!
Maar goed,, buiten
even diep ademgehaald en toch wel lekker
even die frisse wind door je wangen en die regen op je bol, hoor, voel je je
echt Hollands glorie!
Ik ben gelukkig aardig
opgeknapt, alleen nog steeds zo’n griepgevoel in mijn hoofd en dat is wel
irritant, maar dan neem ik maar weer wat paracetamol. Ben al lang opgelucht dat
ik even niet meer van die blaffende hoestbuien heb.
Ik kijk naar de
kerstkaarten van de mensen die me niet vergeten zijn en die zo dierbaar hangen
in mijn kersthanger. En ik kijk naar de mooie kerstdecoratie, die mijn vriendin
Rianne van de week met haar bezoek zo lief
cadeau aan me gaf en die ik een mooi plekje op mijn wandkast heb gegeven,
hij staat daar zo prachtig te pronken. En ik voel me dankbaar voor die mensen
die me in deze tragische tijd trouw zijn gebleven en me daardoor zoveel steun
en troost geven.
Ben wel erg blij als
al die feestdagen straks voorbij zijn, want voor mij hoeft dat dus echt niet
meer.
Bijna 2020 en wat een
verschrikkelijke jaren heb ik achter de rug, niet echt om leuk op terug te
kijken en ik ril bij de gedachte wat je misschien nog voor ellende te wachten
staat . Soms zou je gewoon in slaap willen vallen en niet meer, nooit meer
wakker worden totdat alles gewoon een nachtmerrie is gebleken. Maar ja, we moeten door en positief blijven en met de moed der wanhoop maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten