MET DE STROOM MEE

Wat heb ik na lange tijd te vertellen?
Dat ik heb getracht te leven zonder het besef ziek te zijn. Me elke dag heb gedragen – ondanks mijn beperkingen – alsof ik geheel gezond ben.

Wat me wel nog elke dag beheerst is dat intense verdriet om het verlies van de meest dierbare personen in mijn leven, mijn moeder en mijn zus. En dan ook nog het verlies van twee van mijn beste vriendinnen.

Elke dag nog moet ik huilen en op de meest onverwachte momenten.

Het gemis blijft en soms wil je ze nog zoveel vragen of vertellen.

Zo is er niets aan de hand en zo rollen de tranen uit mijn ogen.

28 augustus komt nader en nader en ben ik daar nerveus om?

Ik weet het eigenlijk niet. Het rare is dat ik soms niet meer weet wat ik werkelijk voel of denk, alsof alles langs me heengaat, alsof niets er nog toe doet.

De driemaandelijkse scan en de week daarop volgende uitslag staat dus weer voor de deur.

Ik zie er wel tegenop, ben zo witte-jassen-moe! Maar ja, ze zijn er natuurlijk voor jou en willen je helpen, maar steeds weer die gang naar het ziekenhuis, de onderzoeken, die ziekenhuissfeer!

En ik mis mijn vorige longarts die opeens met de noorderzon vertrokken was omdat hij een wereldreis wilde gaan maken. En volgens de assistentes komt hij ook niet meer terug. Zelden zo een betrokken specialist meegemaakt en dat verlicht je ziekte dan ook. Hij zei altijd ‘we gaan er samen voor’, maar nu moet ik het dus alleen doen. Maar ja, de man heeft groot gelijk. Elke dag te maken hebben met doodziekte patiënten en het was nog een jonge arts, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je er eens even een tijdje tussenuit wil.

Zijn opvolger is ook aardig, daar niet van, maar ik mis toch die enorme betrokkenheid en die vertrouwensband.

Heel vervelend is het dat ik ook al een tijdje niet kan schrijven. Ik heb duidelijk te lijden van een writer’s block, er komt bijna geen letter meer op papier.

Alles wordt dan ook verwaarloosd, mijn website, mijn blog, mijn andere literaire activiteiten, het werken aan mijn korte verhalenboek.

De wil is er wel, maar de inspiratie lijkt bevroren en dus is dat nu even ook geen uitlaatklep of afleiding. Daarentegen rust ik veel, ’s middags ben ik vaak uitgeteld, ga ik op de bank liggen, zet de televisie aan en val dan binnen de kortste ogenblikken in slaap. Word ik wakker dan ben ik verwonderd dat er opeens een heel andere programma aan de gang is dan waar ik naar zat te kijken!

Het leven kabbelt voort en ik kabbel maar met de stroom mee, dat lijkt me gewoon nog het beste. Niet meer vechten tegen de stroming, maar je gewoon laten meevoeren en zien waar je uitkomt.

Dat ik nu weer wat heb geschreven op mijn blog, het geeft mij hoop dat hopelijk mijn writer’s block zich gauw opheft,, want wat en wie ben ik nog zonder pen?