MET OPEN OGEN

Ik had niet moeten kijken, maar ik deed het wel. Om de een of andere reden wil je toch op de hoogte blijven van wat er zich in de wereld afspeelt.

Maar soms is het eigenlijk gewoon beter om je kop maar in het zand te steken en van niets te weten.

Nu zit ik er al mee sinds het moment dat ik keek. Een uitzending, ik meen van Metterdaad, over wat Boko Haram allemaal voor leed heeft aangericht.

Met zulke barbaarse wreedheden op je geweten vraag ik me af hoe je nog rustig kan slapen zonder al die gezichten van je slachtoffers te zien!

Ik denk aan het meisje dat het hoofd van haar vader over de grond zag rollen nadat het was afgekapt door zo’n Boko Haramstrijder en hoe ze vervolgens haar broertje zwaargewond terugvond met alleen zijn hoofdje boven de grond uit. Ik denk aan al die moeders die werden verkracht en waarvan hun kinderen voor hun ogen onnoemelijk wreed werden afgeslacht.

En wat is mijn leed dan nog vergeleken bij dat van hen? En toch hebben ze hun ruggen gerecht en gaan ze door met ademhalen en met leven.

Zelfs dat kleine jongetje, dat alles en iedereen verloren heeft en nog maar alleen op de wereld is.

Al die regeringsleiders die de wereld besturen, realiseren zij zich weleens wat ze zouden kunnen betekenen voor de wereld? Ze houden zich constant maar bezig met elkaar uitdagen, met machtsspelletjes, met intimidatie van elkaar, met wapenwedloop. Ze zouden het goede voorbeeld kunnen geven en kunnen trachten de wereld een beetje beter te maken.

Dan hebben we nog al die geloven, die zgn allemaal in God of Allah geloven en uit diens naam denken zich te kunnen veroorloven overal dood en verderf te zaaien met straks als beloning …. ???!!! Hoe naïef moet je zijn te geloven in de hersenspoelingen van een zooitje dat zo een geloof misbruikt om zichzelf macht te vergaren?

Wat is de mens eigenlijk voor wezen? We hebben het over beschaving en menselijkheid en nog meer van dat moois, maar elke minuut van de dag worden er op deze wereld mensen afgeslacht alsof het niets is.

Zelfs in ons eigen, kleine wereldje weten we de vrede niet te bewaren, hebben we altijd wel conflicten met elkaar. En waarom en waarvoor eigenlijk?

Hoeveel jaren telt een leven en wat zouden we voor antwoord geven als ons straks wordt gevraagd wat we met ons leven hebben gedaan?

Wat mogen we straks meenemen van alles wat we vergaard hebben?

Het leven is eindig en de afgelopen jaren heb ik dat helaas meer dan ooit moeten beseffen. Meer dan ooit denk ik dan ook na over mijn eigen leven. Wat heb ik er meegedaan, wat voor mens was ik eigenlijk en wie ben ik in feite?

Ik heb de mensen nooit begrepen en zij mij niet en dat maakt het zo triest, want daardoor kwam ook ik menigmaal ongewild in conflict.

We spreken altijd zo een onverstaanbare taal voor elkaar, dat ik me vaak afvraag of ik niet op de verkeerde planeet terechtgekomen moet zijn.

Soms verlang ik zo naar huis. Maar waar staat dat huis, waar is thuis, waar hoor ik en bij wie hoor ik?

Hoeveel tijd heb ik nog om uit te vinden waar het misging tussen mij en de mensen om mij heen? Tussen mij en de wereld? Tussen mij en mijn eigen wezen?

Ik denk aan die kinderen uit die documentaire die zo alleen op de wereld staan en toch zo dapper doorgaan met leven. Ook ik ben al mijn dierbaren kwijt, maar toch heb ik zoveel meer dan zij in hun armoede en honger.

De 27^e nadert nu met grote sprongen. Ik moet weer voor die scan en ik moet er alleen doorheen. Geen moeder meer of grote zus die een arm om mij heenslaan als je even zo bang bent, als je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Maar dat meisje en dat jongetje, ik hou ze voor ogen als twee kleine helden en ik zal mijn rug rechten, gewoon omdat ik ze dat op zijn minst verschuldigd ben.

Wat hebben we misdaan?

Gisteren weer de zoveelste slechte diagnose over de toestand van mijn zus moeten aanhoren. Eigenlijk had ik op dat moment willen wegrennen, me onvindbaar willen verstoppen voor steeds weer al die nieuwe rampspoed.. Deze dagen vraag ik me af wat we ooit zo ernstig misdaan hebben  dat er zo'n ondraaglijk kruis op onze schouders is gelegd. Mijn zus heeft longkanker en bloedkanker tegelijk, ik heb longkanker met uitzaaiingen en we kunnen elkaar nauwelijks tot steun zijn. Mijn gedachten zijn voortdurend bij mijn dierbare zus die ondraaglijke pijnen heeft en zo doodziek is  en ik kan niet eens meer vechten tegen mijn eigen ziekte. Ik heb het zo gehad met het leven. Mijn leven is 1 groot gevecht geweest en toch wist ik altijd weer de moed bijeen te rapen. Maar nu, nu niet meer. Ik ben moe, doodmoe en er is niemand tot wie ik mij kan wenden. Zoals ik negen jaar geleden met heel mijn hart en ziel voor mijn doodzieke moeder heb gebeden, zo heb ik dat ook gedaan voor mijn lieve zus. Maar mijn geloof is gewankeld, ik kan niet meer geloven in een God die zo wreed en genadeloos is. En steeds weer krijgen we er nog een mokerslag bovenop. Gisterenavond keek ik naar de documentaire Ambulance met alle ellende die mensen moesten ondergaan in oorlogsgebied. En ik vroeg mij af welke God een mens kon schapen met zoveel vernietigingsdrang en moordzuchtigheid in zich? En dan nog niet te praten over die mensen die door veel te diepe dalen moeten gaan en zo genadeloos moeten lijden. Welke God kan zo trots zijn op een dergelijke schepping? We hebben een vrije wil gekregen? O ja zeker, een vrije wil, maar kon zo'n God van tevoren al niet inzien dat zijn schepping de verantwoording van dat geschenk van vrije wil nooit zou kunnen dragen?
Ik zie het lijden van mijn zus en ik vraag mij af wat zij ooit misdaan heeft dat zo'n God haar martelt met twee van die wrede ziektes. Ik had mijn eigen ziekte kunnen aanvaarden, maar nee, niet die van haar. Zij is de goedheid zelf, stond met mijn zwager altijd voor anderen klaar, was immer liefdevol en gul naar anderen toe en helaas hebben heel veel mensen daar misbruik van gemaakt. , Zij is net onze moeder, ligt daar maar in dat witte bed en met alles wat ze moet ondergaan komt er geen geweeklaag over haar lippen. Geen klagen, alleen maar verdragen.
Maar ik, ik ben boos, heel boos en voel alleen nog maar leegte en apathie in mezelf. Niet mijn zus verdomme, niet mijn dierbare zus.

Vandaag moet ik weer naar het ziekenhuis voor mezelf, voor weer het zoveelste onderzoek. 'Je moet vechten', zeggen ze, maar ik weet niet eens meer hoe en niet zonder mijn zus. Ik wil  alleen nog maar mijn ogen sluiten, niets meer horen, niets meer zien, gewoon alleen maar niemand zijn. Ik kijk terug op mijn leven en het was 1 rampenscenario op elk gebied. Oh nee, het leven is nooit lief voor ons geweest en waarom moet ik dan nog de strijdbijl opnemen. Ik ben alleen nog maar moe, doodmoe. Neem mijn dierbare zus van mij weg en mijn hart wordt voorgoed uit mijn lijf gerukt. Ik kon altijd weer een horizon zien aan de verte, maar nu niet meer. Het leven bestaat uit oogappels en stiefkinderen en behoor je tot de eerste categorie, dan mag je in je handen klappen.

GEEN NACHTMERRIE HELAAS

GEEN NACHTMERRIE HELAAS!

Van de ene op de andere dag moet je vechten voor je leven, hoor je op dezelfde dag dat je dierbare zus dezelfde uitslag krijgt, dat je longkanker met uitzaaiingen hebt. Zomaar een paar mokerslagen op je hoofd, die je doen denken dat je in een vacuüm wordt getrokken van onwerkelijkheid. Wat een wrede en bizarre ironie!
We moesten allebei, soms heel pijnlijke – onderzoeken ondergaan en konden elkaar daarin niet eens tot steun zijn.

Ze zeggen dat ik moet vechten voor mijn leven, maar mijn gedachten zijn alleen maar bij mijn dierbare zus Suzette, die ook nog eens een hele agressieve kanker heeft en die ontzettend veel pijn lijdt en alsmaar moet overgeven en zo moet hoesten dat het vaak lijkt dat ze erin blijft. Zij is zo vreselijk ziek dat ik het bijna niet kan aanzien en ze geven haar al bijna geen hoop meer. Maandag krijgt ze voor het eerst een chemokuur en als die niet aanslaat, dan is het afgelopen.

Mijn moeder stierf 9 jaar geleden door medisch gepruts van een arts in het ziekenhuis en ik heb haar drie weken lang zo zien lijden en dat zelfde machteloze gevoel dat ik toen had heb ik nu weer.

Ik zou alles willen overnemen van mijn lieve, lieve zus, maar helaas, ik ben geen God. Mijn zus en zwager hebben elkaar nog, maar ik heb niets te verliezen, mijn hele leven was een rampscenario en ik ben alleen maar moe van het voortdurend moeten vechten tegen allerlei tegenslagen. Ik heb op het ogenblik geen relatie, geen kinderen, niets. En laat mij dan alles dragen en laat mijn lieve zus dan toch met rust.

Ik word alleen steeds kortademiger en heb af en toe al wat lichte pijnen die wel steeds regelmatiger worden, maar die kunnen natuurlijk ook van iets anders zijn. En ik heb al dagen last van mijn keel en mond, maar misschien komt dat ook door het vele huilen als ik alleen ben, ik weet het niet.

Mijn arts is er nog niet uit over mijn behandelplan dat hij samen met een team van artsen van het Erasmus MC moet bespreken. Ik moet eerst nog meer onderzoeken ondergaan voordat ze een uiteindelijke beslissing kunnen nemen.

Van de week hebben ze een hersenscan gemaakt en moest ik ook nog voor een nucleaire scan. Als er geen uitzaaiingen in mijn hoofd en verdere lichaam te zien zijn, dan willen ze misschien die bewuste long weghalen, maar dan moet mijn andere long wel alles kunnen opvangen en daar twijfelen ze ook over, want ik heb al COPD en mijn longen zijn nu niet in de allerbeste staat. Dus moet ik straks eerst nog een zware fietstest ondergaan en ik heb ernstige twijfels of ik die wel kan halen. Is opereren geen optie, dan willen ze chemokuren met gelijker tijd bestralingen geven.

Vanmorgen was ik weer bij Suzette en ze keek me aan en zei ‘over twee weken ben ik jarig, misschien haal ik dan nog 69 jaar, maar natuurlijk niet meer’. Mijn laatste stukje hart brak doormidden en ik zei ‘maar we gaan toch samen vechten’? “Ja’ , zei ze, maar soms ben ik zo ontzettend beroerd en dan …

Verder kwam ze niet, maar toch had ik haar verstaan. Er waren geen woorden nodig. Ik mag het misschien niet denken, maar toch, soms denk ik ‘wat voor barbaar is God dat hij zo’n zwaar kruis op onze schouders heeft geladen’? Welke mafkees verzint zoiets?

Destijds had ik zo gebeden voor mijn moeder, maar al mijn gebeden werden genegeerd en uiteindelijk bezweek ze na drie weken van lijden.

Voor mijn zus heb ik eveneens gebeden en gebeden en ik zie haar alleen maar zieker worden en soms voel ik dan die woede.

En in al haar lijden zegt Suzette dan ook nog dat ik God niet zo mag bejegenen en dan denk ik ‘jee, jij lijdt zo en nog verdedig je hem?’ Dan weet ik het zeker ‘zij is honderd maal een beter mens dan ik ben’! Ik kan alleen maar denken dat ook God zijn oogappels heeft en zijn stiefkinderen en dat hij een barbaar moet zijn, ik kan het even niet helpen zo te denken!

Ik moet vechten, maar ik weet niet meer hoe en eigenlijk wil ik ook niet meer vechten. Wat heeft het nog voor zin als ik mijn dierbare zus kwijtraak, die altijd als een tweede moeder voor me was en mijn grootste steun en toeverlaat? We hebben samen zoveel meegemaakt en moeten doorstaan en nu worden we ook nog gestraft met zo’n zware ziekte. En niets, zelfs niet mijn eigen ziekte, is nog belangrijk dan alleen maar de toestand van Suzette. Het is mijn allerliefste en diepste wens dat ze als een wondertje beter mag worden en nog een fijne toekomst mag hebben met mijn zwager die het ook al zo ontzettend moeilijk heeft en tegen overspannenheid aanzit.

Elke morgen word ik huilend wakker, denkend dat ik weer een nachtmerrie heb gehad, maar dan moet ik alweer beseffen dat het de keiharde realiteit is.

Ik probeer me vast te houden door te denken dat wij niet de enigen zijn, dat er zo, ik weet niet hoeveel mensen, vechten voor hun leven.

En ik wil mijn tijd niet verdoen met jammeren, maar soms, soms moet je heel gewoon even je ellende kwijt. En ik weeklaag liever even op mijn blog dan dat ik dat tegen mensen doe.

WAT IS DAT TOCH IN ONS?

Soms lijkt het me beter om maar geen kranten meer te lezen.
Ik hoef me dan tenminste niet meer op te winden over al die berichten, die regelmatig melding maken van graaiende witte boorden, maatregelen van de regering die de meest zwakke groepen van onze samenleving treffen en nog erger, kennis te moeten nemen hoe wij mensen elkaar afslachten en voor wat?
Voor maar zo’n korte tijd op aarde?      
Wat is het toch in ons mensen, dat ons drijft tot zulke waanzin van elkaar afslachten? Zelfs kinderen en oude mensen worden niet ontzien.
Vernietiging, dat lijkt veel van ons mensen te drijven tot invulling van het leven. En menigmaal vraag ik me af hoe je rustig kunt gaan slapen met zulke wrede daden op je geweten!       
Je medemens angst aanjagen, mishandelen, martelen en vermoorden, hoe voelt zoiets? Geeft het vrede in je hart, stilt het voor even die verbittering en haat in je of vraagt het steeds meer vergelding voor je eigen falen in het leven? Sta je er ooit bij stil hoe je ziel er misschien uitziet na zulke vernietigende daden? Vraag je je ooit af of je misschien eens op een dag zult moeten ondergaan wat je je slachtoffers hebt aangedaan? Het verbaast mij ook steeds weer hoe mensen in naam van God of Allah hun wrede daden vergoelijken! Hoe haal je het eigenlijk in je hoofd op die zetel te gaan zitten en uit die naam zogenaamd recht te spreken? Welke hoogmoed drijft je tot zoiets?
     
‘In elk mens schuilt een duistere zijde’ hoor ik vaak en dat jaagt mij angst aan. Ook in mij? Schuilt er ook in mij iets zwarts, iets duisters? Zou ook ik in staat zijn tot zulke wreedheden? Ik kan het me onder geen beding voorstellen, maar stel je voor dat mijn dierbaren iets zou worden aangedaan? Dan kan ik me best indenken hoe ik wraakgevoelens zou koesteren ten opzichte van de dader(s), dat ik zoveel woede zou voelen dat ik best … ! Maar wraakgevoelens en haat voelen t.o.v. onschuldige mensen, die part noch deel uitmaken van wat mijn dierbaren zou zijn aangedaan? Nee, dat kan ik mij absoluut niet voorstellen! Ik betrap me zelf er soms op dat ik zo kwaad op iemand kan zijn dat ik … ! Maar tot uitvoer brengen van wat ik in mijn woede zou willen doen, zou ik daar werkelijk toe in staat zijn? Waarom zijn wij mensen toch zoals wij zijn? Is er werkelijk weer een wereldoorlog nodig om ons tot bezinning te brengen, onze vernietigingsdrang en onverdraagzaamheid jegens elkaar weer tot bedaren te brengen? Waarom is het, dat wij mensen zo graag rassen willen zuiveren, land willen inpikken dat een ander volk toebehoort, met geweld willen eisen dat een ander ons geloof aanhangt? Zoveel vragen waarop ik maar zo moeilijk een antwoord kan vinden en mij doen graven in mijzelf. Wie ben ik eigenlijk achter mijn naam?

Ik wil geen duistere zijde hebben, maar hoe vaak niet voeren wij oorlogen in het klein? Waar helpen wij mee aan die vernietiging die steeds nadrukkelijker massa’s slachtoffers eist? Is het onze negativiteit die zich als een besmettelijke ziekte verspreidt over de aarde? Immers, we mopperen en klagen over alles en nog wat, het weer, ons inkomen, de politiek, onze carrières die maar niet opschieten, etc. etc.
Zijn we ooit wel tevreden te stellen? Kunnen we ooit wel eens gelukkig zijn met wat we eigenlijk hebben? Ik zoek de antwoorden op mijn vragen in anderen, in mijzelf, in elke nieuwe dag die weer begint. Tracht bij herhaling het drukke verkeer in mijn hoofd uit te schakelen en te leren luisteren naar de stem van mijn ziel. Wat is gelukkig zijn, waar begint gelukkig zijn, hoe voelt gelukkig zijn eigenlijk? Misschien moet ik helemaal geen vragen stellen en gewoon maar elke dag leven, alles laten komen zoals het komt, met de levensstroom meedrijven i.p.v. trachten er tegenin te zwemmen.
Misschien begint het daar, het leven jou laten leiden i.p.v. andersom.