Het was weer bal met Noppie

 

Het was weer bal met Ingrid Noppen gisteren. Moest me gisteren op de dagverpleging melden voor een behandeling.
Was een kwartier eerder in het ziekenhuis, dus er kon gelijk begonnen worden. Ik al blij, des te eerder kon ik dan naar huis. Enfin, eerst allerlei metingen. Blijk ik verdikkie koorts te hebben, 39 graden. Nou moe, 'hoe ik me voelde. Ik zei dat ik me niet ziek voelde. Nu had ik die avond ervoor van die rare koude rillingen en ben toen vroeg naar bed gegaan. Ander meetapparaat dan. Zelfde laken een pak. Moest eerst mijn longarts geraadpleegd worden! En het duurde en het duurde. 
Enfin, ik lag daar te wachten en zag opeens iets onder mijn linkerschoen bungelen. Wat was dat? Bij nader onderzoek bleek de zool er voor de helft vanaf te liggen. Kijk ik naar mijn rechterschoen, zelfde laken een pak. Nou moe! Zie ik dat de stiksels van mijn linkerschoen aan de bovenkant ook nog losraakten en kwam mijn grote teen met rode nagellak er bijna doorheen. Hoop niet dat het de verpleging was opgevallen, want dan zullen ze wel gedacht hebben ‘wat een armoedzaaier.’ Maar gauw mijn jas er overheen gegooid. Nu wilde ik helemaal gauw naar huis natuurlijk, want jeetje, dat zat me niet lekker. Straks had ik geen schoen meer om op te lopen!

De verpleging intussen maar meten en vragen hoe ik me voelde! Ze vonden het een hele rare zaak, temeer daar mensen met 39 graden toch wel een zieke indruk moesten maken. Ik zei dat ik nu eenmaal een raar lijf had dat altijd anders reageert dan gewoonlijk bij andere mensen. Na ongeduldig gewacht te hebben werd er eindelijk toch groen licht gegeven en kon de behandeling beginnen. Die duurde slechts een kwartiertje, dus ik al blij, kon ik lekker naar huis waartoe ik al aanstalten maakte. Nee, nee, dat ging zomaar niet. Ik mocht nog niet weg. Er zat dus niets anders op dan andere patiënten dan maar vrolijk uitzwaaien.
Steeds als er een zuster kwam veerde ik op, maar kon haar alleen weer gauw zien vertrekken. Uiteindelijk kreeg ik een lunch aangeboden. Nou, die was zeer uitgebreid met soep vooraf en allerlei extra’s, blokjes kaas, schijfjes komkommer (ze dachten natuurlijk ‘wat een zielenpoot met zulke schoenen, die kan misschien geen eten kopen’!!). Nadat ik die naar binnen had gewerkt was het weer wachten. Maar gelukkig, eindelijk kreeg ik dan toch na weer een meting eindelijk de verheugende mededeling dat ik naar huis mocht. Ik had zo’n haast dat ik bijna met zuurstofapparaat en al van het bed viel. Met die flipflapschoenen zo’n beetje naar mijn auto gesloft en maar hopen dat die zolen er niet helemaal vanaf vielen.

In mijn auto zat ik te denken hoe het toch kwam dat ik met die 39 graden koorts er niet bijzat als een verzopen kat.    
En opeens ging mij een lichtje op. Ik krijg natuurlijk levenslang 3x per week speciale antibiotica (is speciaal voor longpatiënten) die eventuele infecties/ontstekingen etc. tegen moet gaan. Vandaar natuurlijk dat die antibiotica meteen aan de gang is gegaan om vijandelijke indringers te lijf te gaan.
Ik moet zeggen dat die antibiotica altijd goed hun werk doen.  

Thuisgekomen meteen die rot schoenen in de vuilniszak gegooid. Nou ja, mag ik eigenlijk niet zeggen, want ze hebben me wel meer dan twee jaar regelmatig overal naar toe gebracht. Dus enige dankbaarheid is wel op zijn plaats, Ingrid Noppen.
Waren mijn lievelingsschoenen, want ze liepen altijd zo heerlijk.        

Net belde het ziekenhuis weer hoe het nu met me gaat en vroegen ze of ik mijn koorts had gemeten. Ik moest dat eerlijk gezegd ontkennen en ook niet aan gedacht omdat ik me nog steeds goed voel. Nu bellen ze over een half uur weer en moet ik intussen gaan meten. Net gedaan en netjes 36.5 graden. Keurig toch? Morgen weer naar het ziekenhuis, want ik moet als test 10 capsules met een nieuw medicijn ophalen. Kijken hoe die de komende 10 dagen werken!

De zoveelste confrontatie

  

Eergisteren weer een CT-scan ondergaan en gisteren een looptest moeten doen en daarna naar mijn longspecialist.      
Gelukkig vertoonde de CT-scan geen nieuwe uitzaaiingen, dus ik was blij met de uitslag. Het is toch altijd weer een spannend gebeuren en dus een hele opluchting als de uitslag goed blijkt te zijn. Ik was in eerste instantie blij, maar dat werd al meteen de kop ingedrukt door de uitslagen van de looptest en het zuurstofgehalte.
Mijn longarts schrok daar ontzettend van en vond dat ik nu toch echt aan het zuurstof moest. Het was een zoveelste tegenslag en de tranen rolden deze keer toch over mijn wangen. Iedereen zou straks kunnen zien dat ik ziek ben en daar zit ik helemaal niet op te wachten. Ik was ook boos, want ik had me weken voorbereid op die looptest door elke dag een stuk te wandelen en alles bleek uiteindelijk voor niets geweest. Natuurlijk voelde ik zelf ook wel dat het eigenlijk niet meer ging, maar wat dat betreft ben ik altijd net een struisvogel die zijn kop liever in het zand steekt. 
Een lang gesprek met mijn longarts gehad, waarin hij me probeerde te troosten door allerlei voordelen van zo’n zuurstofapparaat op te noemen.
Toen ik zei dat ik het vreselijk vond met slangen in mijn neus te moeten rondlopen, waardoor iedereen zal kunnen zien dat ik wat mankeer, zei hij doodleuk ‘je moet het zien als een accessoire, je draagt toch ook een sjaaltje, nou, zo moet je die slangetjes ook zien.’  
‘Jeetje’, dacht ik, ‘wat is dat voor vergelijking?’     
Maar goed, waarschijnlijk wist hij niets beter te verzinnen om het voor mij zo aantrekkelijk mogelijk te maken en ik moest toch wel even lachen om zo’n dwaze vergelijking.

Enfin, er was uiteindelijk geen ontkomen aan en voor ik nog maar wat kon zeggen belde hij met de longverpleegkundige. Tjonge zeg, ze lieten er ook geen gras over groeien. Ik was nog niet thuis of die longverpleegkundige hing alweer aan de telefoon voor wat verdere gegevens. Vanochtend om klokslag 09.00 uur werd ik al gebeld dat ze de boel vandaag kwamen installeren.  
Nou had die longverpleegkundige me gerustgesteld dat ik een mobiel apparaat zou krijgen en dat het dus allemaal wel zou meevallen. Mooi niet dus!
Om 13.00 uur stond die installateur dus op mijn stoep met een paar apparaten, waarvan ik dacht dat die voor een oorlogsslagveld bedoeld waren.          

Eens soort grote, witte raket en dan nog een zwarte kast met knoppen en bellen en lampjes en een 15 meter lange slang (kon ik tenminste lekker vrij mee rondlopen in huis, zei die monteur olijk). Verder nog een draagbaar apparaat met ook een lange slang eraan en dat kon ik dan zo gemakkelijk als een schoudertas dragen, zei hij weer voldaan. 

 

Nou, niks geen schoudertas voor mij, want dat ding bleek loodzwaar, dus dat moet dan maar in mijn maseratirollator, want anders zit ik straks nog met een gehandicapte schouder als extraatje.

Ik zei hem nog dat de longverpleegkundige had gezegd dat ik een mobiel apparaat zou krijgen, waarop hij zei dat ik die ook erbij kreeg.
Ik vroeg hem wat ik dan met die andere apparaten moest. ‘Nou, die zijn voor thuis’, zei hij ‘en dat heeft uw longarts voorgeschreven, dus wij doen wat hij zegt en niet uw longverpleegkundige.          
Vervolgens hele verhalen hoe alles werkte, waarvan ik nu al meer dan de helft vergeten ben.          
Gelukkig had hij mij het advies gegeven om een video op te nemen van wat hij allemaal te vertellen zou hebben, want anders was ik nu al wanhopig geweest.
Kreeg er wel een handleiding bij, maar die is in bruikleen, want anders bleven ze kopiëren, zei hij (nou moe, ik heb dus zelf maar het halve boek gekopieerd, want anders zit ik straks met de gebakken peren en weet ik niet meer wat ik moet doen). Toen liet hij me nog zien hoe ik gemakkelijk iets kon verwisselen. Nou, heb ik dus ook nog artrose, dus het werd trek- en duwwerk, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Hij heeft vervolgens dus een handje geholpen en zei toen opgewekt ‘ziet u wel, hoe gemakkelijk? En anders vraagt u even een buurman om hulp’.        

Die witte raket maar in mijn slaapkamer gezet, want anders is mijn hele inrichting naar de maan met al dat lelijks.   
Kreeg ook nog een sticker op mijn buitendeur voor de brandweer en als waarschuwing dat mensen niet gaan staan roken voor mijn deur, want dan kan de boel ontploffen. Mag ook niet meer gezellig een kaarsje opsteken, want dat is ook vuur en dat is dan gevaarlijk als je zo’n kaars uitblaast. Het idee alleen al maakt me bang   
Energie is al niet te betalen en die apparaten werken allemaal op stroom, dus tel uit je winst straks.          

Gisteren ook nog iets dols meegemaakt in het ziekenhuis. Sta ik daar aan de balie, omdat ik weer nieuwe afspraken moest maken en praat die baliemedewerkster wel zo op fluistertoon dat ik haar bijna niet kon verstaan.
Ik verstond dus alles verkeerd of ik moest weer vragen wat ze zei. Staat ze opeens op, komt naast me staan en zegt doodleuk ‘u heeft zeker ook nog een slecht gehoor, want ik zie u steeds liplezen.’               
Ik antwoordde haar dat ik gewoonlijk nog wel over een uitmuntend gehoor beschikte, maar dat ik van al dat zuurstofgedoe helemaal in de war was geraakt. Ik had eigenlijk gewoon moeten zeggen dat ze eens duidelijk moest leren praten, maar ja, dat vond ik dan weer zo kwetsend (alsof het niet kwetsend is dat jij voor liplezer wordt uitgemaakt). Nu ik dit zo zit te vertellen moet ik er eigenlijk wel erg om lachen.   

Nou ja, dat lachen heb ik nu gewoon hard nodig, want ik ben even flink depri en verdrietig van dat hele zuurstofgedoe.    
Steeds moet ik weer een nieuwe drempel over, alsof ik nog niet genoeg tegenslagen heb gehad.  Steeds maar weer opnieuw een vuilniszak vol rotzooi op mijn hoofd gegooid, hebben ze daar boven niks anders te doen?           

 

Ontsnapt aan de boze wolf !

7 december 2019

Gisteren voor de uitslag scans geweest en gelukkig, er waren geen nieuwe haarden of uitzaaiingen te zien, dus hoera. Over drie maanden dus weer dezelfde riedel ondergaan, maar dus even rust.

Maar jee, grote schrik, hij wilde me meteen opnemen omdat mijn COPD ernstig is opgevlamd en zelfs na de antibiotica en 2 Prednisonkuren nog niet onder controle is. Gelukkig had ik niemand bij me en zei ik dat ik helemaal niets bij me had en me toch moest kunnen verschonen en zo en dat mijn auto ook in de parkeer stond. Nou, voor die auto hadden ze altijd wel een oplossing, maar of ik niemand had die mij spulletjes kon komen brengen. Nee, die had ik niet, want iedereen woont een eind weg en dus ben ik op mezelf aangewezen. Hij vond het niet verantwoord me naar huis te sturen, want hij is bang voor de druk op mijn organen die nu op topsnelheid moeten werken. Gelukkig had ik de avond ervoor Anneroos afgebeld, want ik moest zo laat in het ziekenhuis zijn en als zij daarna nog helemaal naar Heiloo moest in dat verschrikkelijke weer en op die tweebaanswegen, dat wilde ik niet, dan zit ik maar ongerust te zijn of ze dan wel veilig thuiskomt. Weer iemand kwijtraken, dat kan ik immers niet meer opbrengen. Zij is net als ik ook al nachtblind, dus dat vind ik dan al helemaal niets. Ze voelde zich wel bezwaard, maar dat hoefde ze niet te zijn, want ik heb het zelf voorgesteld.

Maar gelukkig was ze er niet bij, want dan had hij me natuurlijk opgenomen en had zij weer naar mijn huis moeten rijden om mijn spulletjes te halen en weer te brengen en nog meer van die poppenkast.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

Enfin, na een hoop gezeur mocht ik toch naar huis gelukkig, maar moest wel langs de apotheek in het ziekenhuis om meteen medicijnen op te halen ervoor Mocht er na het weekend geen verbetering optreden, dan moet ik meteen bellen en moet ik alsnog worden opgenomen.

O, wat was ik blij toen ik uiteindelijk in mijn toet-toet zat op weg naar mijn eigen huissie. Moest er niet aan denken weer in het ziekenhuis te moeten liggen, brrrr! Daar knap ik alleen maar af i.p.v. op.

Thuis meteen aan die extra medicijnen begonnen die ik viermaal daags moet innemen en nu maar hopen dat er eindelijk gauw verbetering optreedt. En ik ben ook nog op de Prednison, dus laat die alsjeblieft ook goed werk doen eindelijk.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

 Poeh, poeh, had ik weer, hoor. Toen ik thuiskwam meteen op de bank gaan liggen, want ik was bekkie-af!  Had die ochtend ook nog een longfunctie gehad. Nou, je hebt al geen zuurstof en dan word je neus nog afgeklemd, iik werd er bijna paniekerig van. Maar goed, dat was ook wel een lieverd van die longfunctie en hij had zoveel geduld.

En nu maar gauw opknappen en zorgen dat ik niet in dat ziekenhuis terechtkom. Ik schrok me het eppeleppie toen mijn longarts daarmee aankwam, pffff!

Zo meteen, even mijn maaltijdje nuttigen dat ik heb gehaald, eens even proberen, zoete aardappelpuree met zuurkool en spruitjes en spekjes, nou, zal mij benieuwen. Kant en klaar gehaald, dus lekker makkelijk.