GRIEP

Het werd hoog tijd weer eens wat te schrijven op mijn blog. Je kunt je dagelijkse beslommeringen daarop zo lekker kwijt. Het praat niet terug en luistert geduldig en dat heb je vaak nodig. Iemand die gewoon luistert. Voel me overigens meer dan belabberd, al gaat het ietsje beter nu. Getroffen door een gemene griep met gierende hoestbuien en met 1 long is dat natuurlijk aanpompen en mij doen happen naar adem ondanks mijn zuurstof. Dokter heeft me op de Prednison gezet. Daar krijg je altijd zo'n mooie plofkop van 😂😅, maar goed, als ik me maar gauw beter ga voelen, dat is het belangrijkste. Overigens heb ik het sinds gisterenavond ook zelf weer radicaal aangepakt. Sterk zout water door mijn neus en keel gegoten en jee, de snot kwam vanuit mijn tenen los. Deze ochtend weer hetzelfde aangepakt. En ik moet zeggen, weer een goede remedie om die gierende hoestbuien tot stoppen te dwingen. 

Morgen weer bij de dokter op controle komen, want die voortdurende te horen piep baart zorgen. Gelukkig moet ik in november alweer op controle in het ziekenhuis en daar zien ze het wel als er weer wat mis is of dat het inderdaad door die griep komt wat m.i. het geval is. 

Komen ze 9 november pas met de griepprik aan! De halve wereld heeft al griep gehad! Mosterd na de maaltijd. 

Het ergste is dat ik niet naar het Inloophuis kon en a.s. week waarschijnlijk ook nog niet en dat mis ik dan wel heel erg. Het is toch mijn nieuwe familie geworden. Ze appen me wel veelvuldig en dat is erg lief. Kreeg van een vriendin daar een enorm beterschapsboeket bezorgd en dat vond ik wel zo lief en ontroerend. Heb ik het moeilijk, dan kijk ik daar maar even naar en dan geeft dat weer een opkikkertje. 

Wat ik het ergste vind is dat ik al zo beperkt ben door mijn zuurstof en nu dus helemaal. Mijn geest wil nog zoveel, maar dit verdomde lichaam wil gewoon niet. Ik dwing het vaak toch over de top, want dat ligt nu eenmaal in mijn aard,  maar dat moet ik dan later weer extra bezuren. En dan is het eigen schuld, dikke bult natuurlijk, daar ga ik niet moeilijk over doen. 

Soms heb ik ook zo genoeg van alles. Heb gewoon geen zin in zo'n beperkt leven en als een gevangene opgesloten te zijn in mijn eigen lichaam. Ik wil mijn eigen IK terug, weer alles kunnen doen, niet voortdurend die slangen van die zuuurstofapparaten in de gaten moeten houden als ik wat doe, want menigmaal raak ik daar danig in verstrikt of struikel ik erover. Maar eigenlijk mag ik daarover niet klagen, het is er voor jou en als het er niet was, dan zou je helemaal niks meer kunnen. Dus eigenlijk moet ik het dankbaar zijn.

Ik sta mezelf toe een paar minuten per dag eens flink uit te huilen. Gelukkig val je daar niemand mee lastig als je alleen bent en kun je dat lekker laten gaan. Waar ik het altijd nog moeilijk mee heb is het verlies van mijn dierbare zus. Ze was nog veel te jong om te gaan en het was gewoon niet eerlijk. Hoe ze stierf kwelt me nog altijd. En het feit dat ik naar de bestraling moest terwijl zij intussen stierf, het voelt als een schuld die ik nooit meer kan inlossen. En hoe ze er bijlag bij haar opbaring, zonder haar prachtige haar waar ik altijd jaloers op was en dat ik tijdens haar afscheid er niet voor kon zorgen dat al haar laatste wensen werden vervuld, omdat ... de regie bij iemand anders lag die mij totaal negeerde. 

Je realiseren dat niemand ooit nog van je zal houden zoals je dierbare moeder en zus, doet een constante leegte voelen, die niemand kan begrijpen die niet hetzelfde heeft meegemaakt. 

Ik kijk uit het raam naar die prachtige bomen in diep roodbruin gekleurd, ze zijn op hun mooist nu. Door alle seizoenen heen staan ze er nog altijd, fier en rechtop. Maar ik ook!

28 mei

 

Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag zou je weer jarig zijn. Ik zou de eerste zijn die je zou bellen en zou je later nog een verrassing brengen. Jij zou wel weer ergens een etentje hebben georganiseerd, waarop je je altijd zo kon verheugen en ik natuurlijk ook. We konden daar zo van genieten en het was altijd een lust jou zo te zien smikkelen. En ik ben zo blij dat je van zoveel dingen hebt kunnen genieten en we zoveel hebben kunnen lachen samen. Het was een ruk uit mijn hart  je zo gauw te moeten missen en te moeten toezien hoe je ten onder ging in een zo oneerlijke strijd die je niet kon winnen. Je was zo dapper als mama toen was, geen klacht over jullie lippen, alleen maar moedig alles ondergaan.       
Ik mis jullie, ik mis jullie nog elke dag en voel me soms net als een zombie door het leven gaan. Het beangstigt me dat het zo definitief is en er nooit een weg terug zal zijn. Ik heb met mijn eeuwige impulsieve en chaotische bol jullie wijsheid en advies nog zo vaak nodig en in moeilijke tijden vraag ik me altijd af wat jullie mij zouden zeggen in zo’n situatie. Alles is voorbijgegaan, zo snel en wreed en dat blijft zo pijn doen.

Ik kan alleen maar hopen dat jullie nog ergens zijn, dat jij nog altijd ergens je verjaardag kan vieren met alle dierbaren die daar al zijn. En als dat zo is, dan toost ook op mij, lieve zus, want in gedachten ben ik nog altijd zo dicht bij je. Catch my birthdaykisses, mis je, mis jullie nog elke dag.

7 november 2022

 

Vandaag  alsmaar denken aan jou, lieve, dierbare zus.

Alweer vier jaar geleden dat je je gevecht verloor tegen die vreselijke ziekte die ons allebei trof en het lijkt nog maar zo kort geleden. Deze dag is je sterfdag en ik kan er niets aan doen het nog altijd zo moeilijk te hebben met kwijt te zijn wat mij zo dierbaar was.

Maar soms, soms ben ik ook wel blij dat jullie deze wereld met al haar problemen en agressiviteit niet meer hoeven mee te maken. Dan troost ik mij maar met de gedachte dat jullie nu veilig zijn en hopelijk gelukkig.

Ik vecht mijn strijd nu alweer zo lang alleen en ik doe dat eigenlijk voor jou, lieve zus. Voor jou omdat ik dat aan je verplicht ben en moet leven voor jou. Jij wilde nog zo graag leven, had nog zoveel wensen en werd zelfs geen tijd vergund om nog maar iets van je bucket list af te kunnen strepen. Ik weet nog hoe je een laatste, klein reisje boekte waar je zo naar toe leefde. Het werd je niet vergund, je was te ziek en kon al niet meer lopen. Zo dapper als jij en mama waren in het gevecht tegen jullie ziekte, zo dapper moet ook ik zijn.

Nog elke dag zijn mijn gedachten bij jou en mama en ik mis jullie nog zo ontzettend veel.

WEET JE

 

Dit moet je weten

dat om mij heen

alles gewoon doorgaat

 

maar als de zon schijnt

voel ik de regen en

als de dag is aangevangen

ervaar ik nog de nacht

 

dit moet je weten

dat zoveel lentes gepasseerd zijn

en zoveel zomers reeds

maar dat het winter is gebleven

 

dat ik je mis en

elke dag alleen maar meer

mijn lief, dat moet je weten

 

13 JUNI

Dat ik vandaag feest moet vieren
maar dat die lege stoel daar staat
waar niemand op mag zitten
omdat ik wacht op jou
ik kan het niet, nog altijd niet

blij zijn om elk jaar erbij
het voelt gestolen, niet van mij
het is dat schuldig blijven voelen
ik weet het, onterecht
maar toch …

vanmorgenvroeg
ik wachtte en ik wachtte
jij belde niet, alweer niet
het waren andere namen
en ik speelde mijn spel

ik weet het wel
je zal niet kunnen komen
maar ik bewaak die lege stoel
hij blijft voor jou bedoeld

-------------------------

 

28 mei

 

28 mei! Vandaag zou je jarig zijn geweest en daar werd ik mee wakker, lieve zus.
Al die herinneringen kwamen weer boven en ze doen me altijd pijn, omdat ik weet dat dat geweest is en nooit meer terug zal komen.
Hoe je mij veters leerde strikken, hoe je mij mijn naam leerde schrijven, helaas wel met een k en een t en hoe mama mij dat opnieuw moest aanleren met een g en een d.
Wanneer de kleuterschool uitging, stond jij daar altijd zo trots tussen al die grote moeders op me te wachten. Mama kreeg niet eens de kans mij van de kleuterschool te halen. Zodra ze zei dat ze me ging halen, rende je naar de kapstok om je jas ervan af te rukken en weg was je.

Ik herinner mij ook nog hoe ik ooit van mijn leraar op het speelplein van de lagere school om een of andere reden een harde klap in mijn gezicht kreeg. Nog voor ik zelf kon reageren vloog je - van wie weet waar - als een beschermende leeuwin voor haar welp op hem af. Ik bleef jouw eeuwige, kleine zusje en jij was gewoon mijn tweede moedertje en dat is altijd zo gebleven. Door de boze buitenwereld, die ons zoveel pijn heeft gedaan, werden we een hechte drie-eenheid - mama, jij en ik - en niemand heeft dat ooit kunnen verbreken. Altijd als iemand me te na kwam vertoonde je die enorme beschermingsdrang en zelfs toen ik al lang volwassen was geworden, wilde je me nog altijd beschermen tegen – in jouw ogen – vermeende misstappen die ik kon maken. Jij en mama, jullie waren het enige goede in mijn leven. Helaas moest de dood zo nodig het laatste dierbare van me wegnemen en niemand weet, o, niemand weet hoeveel verdriet ik nog altijd met me meedraag, lieverd.

Jou kwijt te zijn en zo snel al nadat we afscheid hadden moeten nemen van mama, heeft voor altijd  een tweede, gapend gat in mijn hart geslagen.
Als het mogelijk was geweest, dan had ik mijn leven voor jou gegeven, lieve zus.
Waarom jij moest sterven en ik nog moet leven, ik heb er nog altijd geen antwoord op.
Jij was zo een beter en mooier mens dan ik en ik voel me alsmaar zo hopeloos verloren nu je er niet meer bent.
Ik kan je nooit meer om advies vragen, nooit meer iets met je delen, nooit meer met je praten of lachen en soms stel ik me voor dat het niet zo is. Dat je er nog bent en ik gewoon maar een lelijke nachtmerrie heb gehad.
Als ik je belde nam je steevast op met ‘what’s the mattie, Noppio?’
Ze zeggen dat het gemis minder wordt met de tijd, maar nee, ze hebben het zo mis, het wordt alleen maar erger.

Het doet me nog altijd pijn dat je toen niet op me gewacht hebt tot ik terug was van mijn bestraling. Ik had je zo graag in mijn armen willen  houden tot aan je laatste ademzucht, tot daar waar het niet meer kon, lieverd. Maar nee, je bent zomaar geruisloos weggeglipt en ik heb er niets aan kunnen doen.

Helaas werd ik – om mij totaal onbegrijpende redenen -geen deelgenoot gemaakt in je afscheid. Alsof me zo kwalijk werd genomen dat jij er niet meer was en ik wel. 
Het enige wat ik voor je heb kunnen doen was een mooi gedicht voor je maken en voordragen, zoals je mij op je ziekbed gevraagd had. Maar weet je, je raakt er aan gewend wat mensen je kunnen aandoen en jou in mijn hart dragen als een fonkelend diamantje, dat kan niemand mij afnemen en dat is alleen nog maar belangrijk.

En weet je, jouw ring draag ik elke dag om mijn hals, want hij is helaas net iets te groot voor mijn vingers. Zo draag ik toch elke dag iets van je bij me en dat geeft me nog enige houvast. We zouden samen vechten tegen onze ziekte en zolang al moet ik die strijd nu alleen voeren. En ik ben daar zo moe van, maar ben dat zo verplicht aan jou. Ik mis je, lieve zus, ik mis jou en mama nog elke dag

 

ALLEEN NOG WILLEN SLAPEN

 

Altijd weer bij het wakker worden

meteen weer denken aan jou

en dan eeuwig willen slapen

 

niet weer een dag te moeten leven

met die pijn van dat gemis

niet meer hoeven voelen dat

gapend gat van leegte

 

nog eenmaal met je mogen praten

nog eenmaal met je mogen lachen

je mogen bellen en vertellen

van wat ik weer eens heb beleefd

 

overal en altijd

alleen maar denken aan jou

en dan eeuwig willen slapen

 

 

7 november

Op mijn ziel geëtst

7 november

naast 23 maart

twee dagen waarop

zelfs de zon mij kastijdt

 

denken aan jou, lieve zus

en aan mama en alsmaar het

snijden voelen van een tergend gemis

 

zal ik ooit nog de vogels

kunnen zien vliegen en de knoppen

van de bloemen zien opengaan

 

hoe ga je om met herinneringen

die nooit meer realiteit zullen zijn

 

zal ik ooit nog de vogels kunnen zien vliegen?

 

 

Lieve, lieve zus, vandaag zou het je verjaardag zijn. Ik zou je als eerste bellen en je later je lievelingsbloemen brengen, pioenrozen. 

En je zou uit eten willen, want je was een smulpaap en je kon zo genieten van alle lekkernijen die je dan voorgeschoteld kreeg. 

Ik ben blij om alles waarvan je genoten hebt, dat je zo kon genieten van alle dingen in je leven, het was altijd een lust om te zien hoe je kon genieten. Ach lieverd, ik hoop zo dat daar waar je ook mag zijn, je een denderend feestje kan houden met alle dierbaren die daar ook al zijn.

Ik mis je, o ja,, ik mis je nog altijd en in mijn uppie moet ik door. Helemaal alleen, met af en toe de steun van Anneroos. Maar ze woont zo ver weg en ze kan niet zomaar aanwippen. En onze lievelingsneven en nichten wonen helemaal zo eind weg, helemaal in Groningen. Ik zou willen dat ze allemaal wat meer in de buurt woonden, dat ik zo bij ze kon binnenlopen of zij bij mij voor zomaar een gezellig bakkie.

Zoveel mensen, waarvan ik het nooit verwacht had, hebben me zo teleurgesteld en me zo wreed in de steek gelaten in de moeilijkste tijd van mijn leven,, maar weet je, ik ben er sterker door geworden en ik hoef ze niet meer in mijn leven, nóóit meer! Wat dat betreft heb ik nu eindelijk eelt op mijn ziel gekregen, het heeft lang geduurd, maar eindelijk kies ik voor mezelf!

Maar ik moet ook zeggen,  daarvoor in de plaats zijn weer andere lieve mensen gekomen, die ik in mijn leven heb toegelaten, mensen waar je juist niets van verwacht had en die er nu wél zijn! Maar mijn vertrouwen in mensen, ja helaas, het is voorgoed geschonden en het zal heel, heel lang duren eer ik dat weer terugkrijg.

Mama, jij en ik, wij zijn altijd vechters geweest, door alle woeste baren van ons leven wisten we overeind te blijven en voor jullie, alleen voor jullie doe ik mijn best door te gaan met  te vechten. Zo dapper als jij en mama hebben gevochten tegen die wrede ziekte die ons alle drie moest treffen, zo dapper wil ook ik zijn.

Ik stuur je denkbeeldig de pioenrozen waar je zo gek op was, hier lieverd, een enorm boeket pioenrozen en ze bloeien, ze bloeien allemaal voor jou.

Een dikke, dikke pakkerd, lieverd!

Ik dacht dat ik je zag

Ik dacht dat ik je zag vandaag. Van achteren dezelfde coupe, hetzelfde postuur.

Bijna had ik je geroepen, maar toen jouw gelijkenis zich omdraaide, was het een hele teleurstelling, jij was het niet.

Natuurlijk kon dat ook niet zo zijn, maar toch, ik wilde zo graag blijven geloven dat jij het was en mijn ogen bleven de vrouw op haar rug nog lang volgen.

Me even inbeelden dat ik je weer zag lopen, lieve zus, zoekend naar mooie outfits in de kledingrekken.

Op weg naar huis moest ik er zo van huilen.

Wensen dat je de tijd terug kon draaien en alle tragedies ongedaan kon maken, maar daarin zo machteloos zijn.

Ik mis jou en mama nog elke dag. Ondanks de toch regelmatige aanloop in dit huis voelt het binnenin mij zo verlaten, zo alleen op de wereld. En in je uppie moeten vechten tegen je ziekte, het voelt soms zo doelloos. 

Waarom is alles zoals het is?

Ik kan alleen nog maar hopen dat jullie nu bij elkaar zijn en niet meer lijden en gelukkig zijn, ergens op een heel mooi plekje.

Elke dag probeer ik overeind te blijven, voor jou en voor mama, die zo dapper hebben gestreden tegen deze zelfde verschrikkelijke ziekte.

En mag ik dan zo laf zijn om op te geven? Nee lieverds, nee, voor jullie, alleen maar voor jullie is dit gevecht. Dapper zijn, alleen maar dapper zijn.

ALWEER EEN JAAR GELEDEN

donderdag, 7 november 2019

Lieve grote zus,

Vandaag, precies een jaar geleden  stierf je om ca 09.00 uur ’s morgens.

Je hebt toen je ogen voorgoed gesloten nadat ik nog bij je was geweest om 08.00 uur. Je ademde toen al zo snel en ik had moeten beseffen dat je bezig was met je afscheid van deze wereld. Ik had je nog gezegd dat ik naar mijn bestraling moest en dat ik daarna zou snel mogelijk weer bij je terug zou komen.

Je hebt niet meer op me kunnen wachten, lieverd, en daar in de wachtkamer van het ziekenhuis moest ik horen hoe je net overleden was.

Wat ging er in je om, lieve zus, de laatste weken van je leven?

Was je wanhopig, verdrietig, bang?

Ik weet het niet, vroeg je zo vaak zoveel dingen en sprak zoveel tegen je, vooral wat je voor mij betekende en hoeveel ik van je hield. Ik wilde je alles zeggen, omdat ik wilde dat het niet te laat zou zijn om te zeggen wat ik je nog wilde zeggen. Je reageerde altijd zo bedeesd, alsof je bang was je uit te spreken. Slechts 1x keer besefte ik wat het voor je betekende. Toen ik voor de zoveelste keer  zei hoeveel ik van je hield en je zo ontzettend zou missen als je er niet meer was. Je borg je hoofd in je kussen en ik vroeg waarom je dat deed en je zei ‘omdat ik anders huilen moet’. En mijn hart huilde, lieve zus, en voelde zo een diepe, machteloze pijn.

Ik zei je dat je huilen mocht en je jezelf niet hoefde te verbergen voor je tranen, maar je hoofd bleef verscholen in dat kussen. Je leek zoveel op mama, nooit klagen, altijd dapper zijn en bescheiden.

Ik probeerde nog grapjes met je te maken en dan moest je er nog om lachen en als ik binnenkwam, dan was er die kleine, lieve glimlach om je mond die mij toonde dat je blij was mij te zien.

Dan ging ik naast je bed zitten, nam je hand in de mijne en streelde vaak je kale hoofd met de kleine stoppeltjes. Ook dat deed me zo pijn, dat je al je mooie haar kwijt was en je koppie opeens zo klein en mager leek. Dan zei ik dat je haar vast weer aan het groeien was omdat ik al stoppeltjes voelde.

De laatste dagen van je leven kon ik geen contact meer met je krijgen. Je was al in een coma en reageerde nergens meer op. Maar ik bleef tegen je praten, in de hoop dat je alles nog kon horen.

Ik herinner mij hoe je als grote zus mij mijn hele leven hebt beschermd , hoe je voor me opkwam als ik door iemand geslagen werd, als een tijger was je dan dat opkwam voor haar jong.

We kregen zo een hechte band in onze zo moeilijke en trieste jeugdjaren en door alle tragedies in ons leven. Dat smeedde zo’n hechte band tussen mama en jou en mij. We waren  er altijd voor elkaar, altijd. Jij leerde mij mijn veters strikken, mijn naam te schrijven, al was het dan met een k en op het eind een t en jij stond daar als klein, trots moedertje tussen al die grote moeders op mij te wachten bij de kleuterschool.

En toen mama was gestorven was je nog de enige waar ik mijn toevlucht kon zoeken wanneer het even niet goed met me ging. Je was er altijd met je wijze raad, je rustige houding, je frisse kijk op de omstandigheden waarin ik kon verkeren.

Jij, altijd weer mijn baken in ruwe zee.

Ach, lieve zus, niemand, niemand zal ooit weten wat er in mij omging toen ik je kwijtraakte. Een afgrijselijke schreeuw van machteloosheid die door heel mijn innerlijk ging als messen. Dezelfde pijn die ik voelde toen mama ons verliet.

Zo vaak voel ik mij in een bootje zonder roeispanen op veel te hoge golven en nergens is dan een baken, nergens licht. Dan denk ik aan jou en aan mama en probeer ik mij voor de geest te halen wat jullie mij zouden zeggen, welke richting jullie mij zouden wijzen en probeer ik me mee te laten drijven op de stroom van het leven.  

Ik mis jullie, ik mis jullie zo verchrikkelijk.

De uitslag

28 mei 2019

Deze dag, mijn lieve zus Suzette, zou je jarig zijn geweest en ik denk aan je, zoals ik alle dagen aan je denk en ik mis je nog elke seconde van de dag.       
En precies op jouw geboortedag moest ik naar het ziekenhuis voor de uitslag van mijn scan. Volgens de longarts ziet de scan er schoon uit, dus dat is uiteraard voor nu een goed bericht, maar er is wel weer een ander probleem opgetreden. De ruimte waar mijn longkwabben zijn weggehaald, is opgevuld door flink littekenweefsel wat nooit meer weg zal gaan, waardoor ik het steeds benauwder kan krijgen en meer zal gaan hoesten. Ze kunnen er niets aan doen en dat alleen verlichten door langdurige Prednison en nog een ander middel, maar dat heb ik even geweigerd. Ik merkte al dat ik weer wat benauwder werd en meer moest hoesten, maar zo lang het zo nog gaat, wil ik absoluut geen Prednison of nog andere rommel. Ik ben al een lopende apotheek en dan nog van die zware middelen erbij, waar ik helemaal pafferig van word, alsjeblieft zeg. De pijn in mijn rechterborst en aan het litteken kan ook nog jaren duren volgens hem, evenals de kwetsbaarheid van mijn huid door al die bestralingen.
Heb hem gevraagd of ik nu nog wel beter kan worden, maar dat kon hij niet beloven en pas over vijf jaar zou hij wat optimistischer kunnen zijn.   
Ik mis wel mijn eigen longarts erg, die zomaar opeens weg was omdat hij een wereldreis wilde maken en daarna komt hij ook niet meer terug. Zelden zo’n menselijke en kundige specialist meegemaakt als hij was en ik had daar zo’n steun aan. Zijn vervanger is ook aardig, daar niet van, maar ik moet nog vertrouwen krijgen in die man en dat duurt bij mij altijd even. Het was wel extreem druk in en om het ziekenhuis en ik moest heel wat rondjes rijden aleer ik een parkeerplaatsje kon bemachtigen. Op de weg zelf viel het me nog wel mee, terwijl de radio het toch had over 600 km file door de spoorwegstaking. Gelukkig had ik alleen op de heenweg een kleine file, maar die loste zich al gauw op.      

27 augustus a.s. moet ik dan weer voor een scan en een week daarna weer voor de uitslag.
Kan het niet helpen, maar ik ben zo depri geraakt de laatste tijd en het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen allemaal. Ik verlang zo naar alleen maar rust, rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf.    
Nergens meer aan denken, nergens meer over piekeren, gewoon lekker in een lange en diepe slaap zijn en ook niet meer, nooit meer naar het ziekenhuis hoeven.    
Ik zie ook geen enkel doel meer en dat is nog wel het ergste, niet weten waarvoor je het nog moet doen. En ik schaam me ervoor dat ik me zo moet voelen, terwijl zoveel mensen ook vechten voor hun leven, maar ik kan er op het ogenblik niets aan doen. Je probeert overeind te blijven, maar dat is elke dag weer een enorme worsteling.     
Ik denk dat het een beetje teveel in te korte tijd is geweest en dat ik te lang voor alles heb willen wegvluchten in allerlei afleidingen.          
Wat is er niet misgegaan in mijn leven vanaf mijn vroege kinderjaren? En er komt maar geen einde aan, alsof er één of andere vloek op je rust of misschien ben je dan gewoon een geboren loser, wie zal het zeggen?

Het heeft ook de hele dag al geregend en ik stel me zo voor dat dat al mijn tranen zijn die maar naar beneden blijven vallen. Ik kijk naar buiten en wat een somberheid, de dag ziet er vandaag klaarblijkelijk uit zoals ik mij voel, wat een treurigheid.         
Ik vraag me af waar ze zijn gebleven, Suzette en mijn moedertje en al die dierbare mensen die ik kwijt ben geraakt. Zijn ze nog ergens of is ook dat alleen maar wat we ons wensen, dat ze nog ergens zijn, dat je ze later misschien nog terugziet. Ik weet het niet, ik ben aan alles gaan twijfelen en ergens nog in geloven kan ik al helemaal niet meer.     
Heel erg om je zo verslagen te voelen, maar wat doe je eraan? En nee, ik wil niet naar een psycholoog waar mensen steeds mee komen aanzetten, weer praten, weer alles oprakelen, weer over je toeren raken en wat lost het op? Je moet het uiteindelijk toch zelf doen en weer vrede met jezelf vinden.    

Vandaag

8 mei, 2019

Niet te geloven, ze zitten erin. Ik weet niet hoe, maar opeens zaten ze en nu zit ik met die dingen in achter mijn laptoppie. De linker zat er eerst niet goed in, maar met voorzichtig geschuif wist ik die op de juiste plaats te krijgen. Ik blijf het ondingen vinden en het is een eindeloos gepriegel wil je ze erin krijgen. Waardeloos gewoon. Maar goed, nu zitten ze eindelijk en als beloning blijf ik er maar even mee zitten. 

Het is gelukkig nog vroeg en krijg ik ze er straks niet uit, dan kan ik altijd nog naar een opticien rijden. Ik kan er niet mee lezen natuurlijk en dus typ ik maar in het wilde weg. Laat ze voorlopig even zitten om eraan te wennen. Vanochtend had ik ze meteen in de neutraliserende vloeistof gezet, want dat moet minstens een half uur van tevoren (ook al zo’n bedoeling!).

Ben helaas al dagen erg depri en moet zoveel huilen en huilen. Het is me eigenlijk allemaal teveel geworden en het is ook nog eens extra spanning, want de 21^e van deze maand moet ik weer voor een scan en de 28^e (nota bene op Suzettes geboortedag) voor de uitslag. Morgen eerst bloedprikken. Het wordt een drukke maand, want ik moet ook naar de internist en voor tandartscontrole, dus weer helemaal in de medische molen.

Ik mis Suzette steeds meer en meer en kan er niets tegen doen. Ze zeggen altijd dat het met de tijd minder wordt, maar dan vorm ik zeker weer een uitzondering, want bij mij wordt het dan alleen maar erger. Met mijn moeder was het hetzelfde laken een pak en die mis ik ook nog altijd. Ik heb ze onderhand zoveel te vertellen, maar dat kan niet meer, dat is definitief over en uit.

Ik heb getracht zoveel mogelijk afleiding te zoeken in alles en nog wat, maar helaas. Ik werd alweer huilend wakker vanmorgen en voelde me nog zo depri, dat ik maar besloot om vandaag maar eens  thuis te blijven. Soms heb ik helaas geen in meer om te leven en moet ik er alles aan doen om mezelf streng toe te spreken en door te gaan.

Maar goed, vandaag lekker rustig thuis. Kon ik mooi oefenen met die ondingen en wonder boven wonder en tot mijn eigen, grote verbazing zaten ze er na een aantal pogingen eindelijk in.

Mijn onderbuurvrouwtje kwam nog even op de babbel en dat was wel weer even gezellig en zo meteen maar weer eens mijn noodzakelijke rustuurtjes doen.

Heb intussen ook alvast aardappelschijfjes gebakken voor straks en dan doe ik er maar tuinboontjes bij. Ik ben nu eenmaal geen groentemens, alleen gewokte of gegrilde groente kan ik aardig verdragen, maar gekookte, nee, dat heeft mij nooit kunnen bekoren. Asperges en tuinboontjes daarentegen, die lust ik dan wel weer en die maak ik dan ook geregeld. Maar ja, je hebt natuurlijk afwisseling nodig en zo moet ik elke keer weer wat verzinnen. Dus bij mij wordt verder alle groente gewokt of gegrild op sla na natuurlijk. Van de week shoarma gemaakt en dat was ook wel weer eens lekker na lange tijd. Een boel knoflooksaus erbij en mmmm was het. Kon er twee dagen van eten.

Ik kijk naar buiten en bah, ook nog dat sombere weer, daar word je natuurlijk ook niet echt vrolijk van.

Net van mijn buffertje maar weer de driehonderd euro inkomstenbelasting betaald, dan ben ik er maar vanaf en hopelijk is dat nu het laatste dit jaar, want ik heb het wel even gehad met al die hoge rekeningen betalen!

Ik had de stembureauzittingen voor dit jaar i.v.m. mijn ziekte afgezegd, maar ben de 23^e mei toch ingedeeld. Nou ja, dan ga ik toch maar, ik vind het altijd wel leuk al die sociale contacten met mensen en het levert weer wat geld op.

Het vervelende is dat je hier in Schoonhoven ’s avonds terug moet komen om te tellen en ik hoop dat ik dat dan wel kan opbrengen in mijn toestand, maar ja, dat zie ik wel. Tussendoor dan maar flink rusten en een dutje doen. Laten we dan maar hopen dat de telling gauw klopt, des te eerder weer naar huis. Maar je hebt er altijd van die slome duikelaars bij die meer voor de gezelligheid komen en dan is het maar kakel, kakel, maar tellen, ho maar. Heb me vorig jaar met Suzette de rambam geteld. Hadden sommigen nog verkeerd geteld ook en dan heb je het gedonder in de glazen. Het mag gezellig zijn, daar hou ik ook van, maar wel intussen serieus je werk doen alsjeblieft.

In Rotterdam hoefde je als ochtendploeg nooit terug te komen ’s avonds om te tellen, maar hier dus wel. En Rotterdam zorgt heel wat beter voor haar stembureauleden, want daar krijg je altijd een uitgebreide lunch, allerlei soorten drinken en lekkernijen. Hier moet je je eigen lunch meebrengen en krijg je alleen koffie en thee en wat snoepjes. Maar goed, ik maak mijn eigen lunch wel klaar, hoor, want ik kan zelf de heerlijkste broodjes in elkaar flansen.

Zo, nu ga ik eens even de televisie aanzetten en wat rusten op de bank. Door de televisie val ik dan altijd al gauw in slaap en als ik wakker word, dan kan ik er weer even tegenaan. En o ja, die dingen moeten er eerst nog uit, want je mag er niet mee slapen, nou, dat wordt dus weer even een tienjarenplan! 

PASEN 2019

Morgen is het eerste Paasdag en ik denk aan jou, lieve zus, en aan mama en voel me zo verdrietig. Wat valt er nog te vieren? Vorig jaar zaten we nog aan het Paasontbijt bij De Brug en het was zo gezellig. We hebben toen zo gelachen en lekker gesmuld van allerlei lekkernijen daar. Dit jaar ben ik niet gegaan, wat moet ik er nog? Het zal me alleen maar doen herinneren aan onze laatste Pasen samen. Met dit soort dagen is het zo moeilijk om steeds weer geconfronteerd te worden met al die herinneringen      enkel seintje of je goed bent aangekomen.

Ik zou je willen vertellen van de contactlenzen die me verleden week gedwongen zijn aangemeten, omdat ik opeens een afwijking had in mijn linkeroog. De oogspecialist was van mening dat ik dan zou winnen aan zicht.

Jij zou gegierd hebben van het lachen als je me zo had zien prutsen met die dingen.
Ik had ze net een dag en meteen zat er al eentje gescheurd in mijn oog.
Deed hartstikke pijn natuurlijk, dus ik moest dat ding er met een rot gang zien uit te krijgen. Nou, dat is ook nog een heel 10-jarenplan, hoor. Bijna niet uit je ogen te krijgen. Je moet eraan wennen, zeggen ze. Jaja wennen, nou, tot nu toe heb ik alleen maar zwaar geïrriteerde ogen en hou ik eens even een paar dagen rust met die dingen. Kost je nog een kapitaal ook en dan zijn ze maar voor een half jaar! Nou, eentje is er dus al gescheurd en nu kom ik er straks dus eentje te kort. Maar ik denk niet dat het wat voor mij is. Ik heb natuurlijk al artrose en dan moet ik die dingen nog op mijn oogbollen zien te krijgen. Kun je je voorstellen met die pijnlijke handen en een boel gebibber van de zenuwen ook nog. Zitten ze erin, dan ben ik bang dat ik ze er niet meer uitkrijg. Dat mens zei nog ‘u moet niet ’s avonds oefenen, want als u ze er niet uitkrijgt, dan moet u gauw een opticien opzoeken die u kan helpen. Nou, heb ik meteen de zenuwen natuurlijk, want dan moet je maar gauw bij zo’n opticien zien te komen! Dus dan zitten ze er net in en dan probeer ik ze er maar weer gauw uit te prutsen!     
Moest ze de eerste dag 2 uur inhouden, de 2^e dag 4 uur en zo oplopend. Nou, tot op heden ben ik niet verder gekomen dan een uurtje. Soms doen die dingen ook nog pijn in je ogen, maar dat is ook een kwestie van wennen, zeggen ze. Poeh poeh en dan dat gezanik met die vloeistoffen! Vloeistof om te ontsmetten, vloeistof waarin ze tien minuten van tevoren moeten liggen alvorens ze in je ogen mogen, ik kom helemaal in de war.

O ja, ook nog zoiets. Vooral die zachte lens, die wiebelt als een gek op je vinger en dan klapt hij weer binnenstebuiten en dan weet je op het laatst weer niet of hij aan de goede kant zit! Ik hoor jou al schateren in mijn verbeelding, zus. Jij zou er niet zo’n moeite mee hebben, jij was altijd zo’n pietje precies en een geduldig type. Maar ik,  ik ben natuurlijk de ongeduldheid zelve, dus zoiets is niks voor mij. Die dingen zijn ook al een paar keer gevallen en dan moet ik ze voorzichtig gaan zoeken, want jee, je zal er maar op gaan staan als ze op de grond liggen. Die dingen zijn zo minutieus!       
Met de Paasdagen begin ik al helemaal niet aan die dingen, zul je net zien, krijg je ze er straks niet uit en geen opticien open dan natuurlijk.
Het was daar in dat oogziekenhuis al zo’n gepruts, maar dat kwam omdat ik er nog niet aan gewend was, zei dat mens. Dan knipper je veel en o ja, mijn ogen lagen diep, dus dan ging het moeilijker. Ja, ze kon het leuk verkopen, maar ik vind het dus helemaal niks. De 30^e april moet ik weer komen. Graag met uw contactlenzen in, zei ze. Nou, zoals het nu gaat kan ze dat wel vergeten!

Vanmorgen boodschapjes gaan doen en tjonge, wat een gekkenhuis. Ik wist niet hoe gauw ik moest maken dat ik wegkwam.   
Voor mijn buurtjes een appelpunt meegenomen, want ze zijn toch altijd lief voor me en ik vond dat wel leuk voor de Pasen. Ze vonden het zo lief en waren er zo blij mee, dat doet mij dan weer goed. Ben blij dat ik hier nog lieve buurtjes om me heen heb. Mijn buurvrouw heeft begin vorig jaar ook haar man verloren en dus huilen we vaak bij elkaar uit en dat lucht dan weer eventjes op.

Sinds de chemo steeds maar last van uitslag op mijn rug en in mijn nek, zo vervelend. Moet anders volgende week maar even naar de huisarts.

Ach lieve zus, nu maar even zo met je gebabbeld, wat moet ik anders?
Ik mis je zo en ik mis mama en alles heeft nog zo weinig zin.
Ik zou willen dat ik wakker werd en dat alles alleen maar een nachtmerrie bleek te zijn geweest, maar helaas!

TIEN JAAR ALWEER!

Rotterdam, 23 maart 2019

Vandaag, lieve mama, is het precies tien jaar geleden toen u na een lijdensweg van drie weken in de armen van mij en Suzette stierf.

Wat gaat de tijd toch vreselijk hard, lieverd. Voor mij is het allemaal nog gisteren en ik mis u nog elke dag, hoor. Ze zeggen dat het minder wordt met de tijd, maar dat is niet zo, hoe langer het duurt, hoe groter het gemis. U bent weg, Suzette is weg, alles wat me zo dierbaar was is weg.

Ik zou willen dat de tijd terug kon worden gedraaid, maar dat kan nu eenmaal niet en ik kan daar zo verdrietig om zijn. Soms zie ik iemand van achteren die op u of Suzette lijkt, maar dichterbij lijkt dat dan meer de wens geweest, dan dat de gelijkenis maar enigszins klopt.

Dat verlaten gevoel, dat voelt soms zo ondraaglijk zwaar en elke dag is weer een gevecht.

Overal in wegvluchten, maar nergens rust vinden en blijven zoeken naar wat er niet meer is, het kost zoveel energie. Het liefst maar willen slapen, nergens meer aan hoeven denken of over piekeren, alleen maar slapen en blijven slapen.

De dag is ook nog eens somber vandaag, zo heel anders dan de dag dat u toen stierf.

Toen scheen de zon in volle glorie en ik vroeg me toen af hoe dat mogelijk was, net als al die vrolijke kinderen die beneden in de hal van het ziekenhuis toen verstoppertje speelden.         
Voor mij stond de wereld toen stil, maar uiteraard niet voor al het leven om mij heen.

Ik doe mijn best de dagen door te komen en overal afleiding in te zoeken, maar het is en blijft een hard gelag jullie voortdurend zo te moeten missen.

Het voelt zo vreselijk verlaten!

www.Ingrideleonora.nl

Overpeinzingen

24 februari 2019

Het zonnetje schijnt, lieve zus, en ik denk aan jou en aan mama en aan Coby (mijn schoolvriendin vanaf de 2^e klas lagere school). Ik denk aan Lucie, mijn hartsvriendin, en ik stel me voor dat jullie achter elkaar allemaal komen binnenlopen hier. Even vluchten uit de realiteit en mijn enorme visualisatievermogen gebruiken om weer even met jullie te zijn, ver weg van hier. Praten, zoveel te praten hebben we nog en ook zoveel nog om weer smakelijk te lachen. Ik stel me een grote, ronde tafel voor waar we allemaal gezellig aan bijeen zitten en we babbelen en lachen erop los.    En alles is als voorheen, zo vertrouwd, zo veilig.   

Vorig jaar, om deze tijd, was jij er nog Suzette en we hadden er geen idee van wat ons binnen korte tijd allemaal voor drama te wachten stond. We maakten zoveel plannetjes en genoten van onze nieuwe huis en de omgeving en van alle nieuwe contacten die we hier opdeden. We waren blij op loopafstand van elkaar te wonen, zodat wij op onze oude dag elkaar tenminste nog konden blijven bezoeken. Waarom het lukte dat we binnen zo korte tijd allebei in dit complex terecht konden, we vonden het een wondertje! Maar nu, nu vraag ik me af met welk doel kwamen we hier terecht? Was het omdat het lot al wist wat ons stond te wachten en ons in elk geval wilde toestaan dan bij elkaar te mogen zijn?
Ik kon in elk geval elke dag naar je toe, aan je bed zitten, met je babbelen en soms nog even lachen, totdat je niet meer kon praten en steeds verder verzwakte. Toen kon ik alleen nog maar je wangen strelen en je arme hoofd dat al haar mooie haar verloren had. Soms moest ik huilen en dan zei jij ‘niet huilen, niet huilen’. En ik zei je steeds weer wat je voor mij betekend had, hoe waardevol je voor me was en ik bedankte je dan voor alles wat je altijd voor me gedaan had.
Soms neem ik het mezelf kwalijk dat ik die ochtend toch naar die noodzakelijke bestraling ben gegaan. Ik had bij je moeten blijven, had moeten beseffen hoe dicht je het einde al was genaderd. Ik had dan in elk geval je hand kunnen vasthouden en kunnen zeggen dat je niet bang hoefde te zijn, dat alles goed zou komen en dat we elkaar vast gauw terug zouden zien. Maar een uur nadat ik was weggegaan stierf je, helemaal alleen, toen Jan net een kopje koffie voor zichzelf aan het maken was. 

En ik vraag me af hoe je dat beleefd hebt, was je bang of net zo dapper als je altijd was geweest? Ik denk het laatste, o ja, net zo dapper als mama destijds.  

En misschien heb je wel gewacht totdat wij allebei niet aanwezig waren, zodat wij het voor jou niet moeilijker zouden maken dan het al was.  
Soms, eerlijk gezegd, ben ik ook wel boos op jullie. Vreemd is dat, alsof jullie het zelf voor het zeggen hadden, wat een kronkel moet ik dan toch in mijn bovenkamer hebben. Maar ja, dan ben ik dus even boos, gewoon omdat jullie zomaar zijn weggegaan, mij hier helemaal alleen achterlatend. En elke dag wakker worden is een beproeving, beseffen dat jullie er niet meer zijn, weg is mijn vertrouwde basis en wat is er nu nog dan met de moed der wanhoop mijn eigen gevecht in mijn uppie te moeten voeren?

Het is nu bijna de 27^e en dan moet ik naar het ziekenhuis voor de uitslag.
Ik zie er tegenop, temeer daar mijn longarts per 15 februari daar ontslag heeft genomen. Die man gaf mij altijd zoveel vertrouwen en had me beloofd samen met mij de strijd aan te gaan. En nu, nu is hij weg en krijg ik straks met een vreemde peer te maken, die ik helemaal niet ken en om daar nu een uitslag van te vernemen. Ik moet altijd eerst vertrouwen in een arts krijgen en er een klik mee hebben alvorens ik mijn mond opendoe. Die opvolger schijnt in elk geval uit het Erasmus MC te komen en tja, die radiografiearts komt ook uit het Erasmus en dat is zo’n rare pief. Het is een Belg en dat geeft allemaal niks, maar die man is niet te verstaan en zo vreselijk zakelijk, dat ik vaak denk dat hij meer bezig is met de statistieken bijhouden dan met mij als patiënt. Heeft ook totaal geen humor, maar ja, misschien hebben Belgen een ander soort humor.  Vorige week was ik bij hem en maar druk met alles wat ik zei in die computer verwerken. Toen hij daar eindelijk mee klaar was vroeg hij me ‘ik zal u nog even onderzoeken of vindt u dat niet nodig?’ Nou moe!!!! Ik zei hem dat het er niet omging of ik dat nodig vond maar wat hij als arts voor mij nodig vond. Enfin, toen volgde er even een bliksemonderzoek! Hij zei me wel dat die opvolger van mijn longarts ook een aardige man was, maar ik vroeg me af of  hij wel in staat was met zijn vreemde inslag om dat te kunnen beoordelen.  Maar goed, ik mag niet te negatief zijn, immers, ik heb tijdens mijn verblijf daar ook hele goede en lieve artsen meegemaakt. En ze hebben uiteindelijk wel mijn leven gered toen het helemaal misging na die eerste longoperatie.       

Ik zit wel in tweestrijd wanneer de uitslag woensdag negatief uitpakt, want wat moet ik dan? Weer aan de chemo en aan de bestralingen? Eerlijk gezegd, ik heb daar geen zin meer in. Moet er niet aan denken me weer zo vreselijk beroerd te voelen, zo ontzettend ziek. En de vraag is wat het eigenlijk voor zin heeft? Ook Suzette kreeg chemo en bestralingen en binnen korte tijd stierf ze. En ik heb in het verleden zoveel afscheid moeten nemen van mensen met dezelfde ziekte. Voor ik de diagnose kreeg voelde ik me prima. Ja, ik merkte wel dat ik steeds meer kortademiger werd, maar ik schreef dat toe aan mijn COPD. Maar in elk geval, ik kon er mee leven en als ik er dan aan denk hoe een wrak ik was tijdens die chemo en bestralingen, brrr! 
Ik vraag me ook steeds meer af of al die giftige troep die in mijn lijf gespoten wordt niet meer schade zal toebrengen dan de schade die ik al heb? En buiten dat, wie heeft longkanker met uitzaaiingen ooit overleefd? De statistieken geven zo een somber beeld en moet ik dan de tijd die ik eventueel nog zou hebben verdoen met me steeds doodziek voelen? Het is echt een dilemma voor me wanneer ik voor die keus kom te staan. Maar hoe dan ook, laat ik toch maar van een goede uitslag uitgaan. Die Belg heeft wel gezegd dat als de uitslag goed zou zijn ik toch nog jaren onder controle zal moeten blijven om te checken of het niet terugkomt. Nou, dan zit je dus ook elke controle weer in spanning.        
Eerlijk gezegd, soms ben ik zo moe van het leven, elke keer weer nieuwe ellende, nieuwe tegenslagen, weer verdriet, weer sterk moeten zijn om dat allemaal aan te kunnen.      
En dat gemis, dat elke dag moeten missen van mijn meest waardevolle dierbaren, ik vind dat zo moeilijk.

Het zonnetje blijft hier schijnen en het lijkt nu al lente te worden.
Ben even naar buiten geweest en het is heerlijk weer en ik herinnerde me ….
Ze zeggen dat je de herinneringen moet koesteren, maar ik vind ze eigenlijk alleen maar pijn doen. Weten dat wat was nooit meer terugkomt, dat het definitief voorbij is, dat je de tijd met geen mogelijkheid  kan terugdraaien.
Kijken ze ooit nog weleens over hun schouder naar wat ze achterlieten?

Ik weet het niet, het is en blijft zo stil.


https://ingrideleonora.nl/

14 januari 2019

Er komt zo weinig uit mijn handen de laatste tijd.

Ik heb steeds weer plannen, maar wil ik eraan beginnen, dan vraag ik me af of het allemaal nog wel nut heeft. Steeds vaker ben ik depri en blijf ik maar huilen en huilen.

Ik mis Suzette, zou haar zo graag weer willen bellen of spreken, want zij zou altijd wel weer een wijs advies geven, waarmee ik verder zou kunnen.

Wie kende mij beter dan zij? We hadden immers samen vroeger zoveel meegemaakt en hadden toen alleen elkaar om op te vertrouwen.

En nu, nu is ze voorgoed weg, net als mijn moedertje, de twee meest dierbare mensen in mijn leven. Het voelt als zitten in een bootje op volle zee zonder roeispanen, van alles en iedereen verlaten en nergens meer een horizon zien.

Soms onder het rijden kijk ik naar die vertes en vraag ik stilletjes ‘zeg me toch waar jullie gebleven zijn’, maar ja, antwoord krijg je er niet op natuurlijk.

Dan stel ik me voor dat ze ergens wonen voorbij de wolken, voorbij de horizon en ik kan er net niet bij.

Ze zeggen dat je verder moet, dat je nu je eigen strijd moet vechten en ervoor moet gaan. En ik, ik kan me alleen maar afvragen waarom en waarvoor nog.

Mijn leven was helaas één groot drama en ondanks dat heb ik me altijd overal doorheen weten te vechten, maar nu ben ik eigenlijk alleen nog maar moe.

Het grijpt me ook naar de keel als ik eraan denk dat ik in februari weer scans krijg en naar al die artsen moet. Ik probeer er steeds niet aan te denken, wil nu nog genieten van die zalige rust zonder al die witte jassen en al die medische apparaten. Alhoewel, ik moet a.s. vrijdag nog wel naar mijn internist voor mijn schildklierziekte, maar goed, dat beangstigt mij niet zo, dat ben ik al jaren gewend. En het is ook nog een hele fijne internist, legt altijd alles heel goed uit en heeft niet zo dat formele van vaak een hoop artsen. Het is een echte Rotterdamse jongen en misschien is het daarom dat ik het zo goed met hem kan vinden. Rotterdammers onder elkaar, nietwaar!

Morgen moet ik ook nog naar een keuringsarts in Stolwijk voor mijn gehandicaptenparkeerkaart. Is natuurlijk weer kassa voor ze (zo’n 140 euro, ik kon hem ook thuis laten komen, maar dan kwamen er nog een paar tientjes bij!), want een telefoontje naar mijn artsen en ze hebben alle gegevens die ze willen hebben.

Maar goed, ik heb mijn dikke medische dossier al klaarliggen voor de man en dan bekijkt hij het maar met dat hele pakket.

Woensdag komt dan ook weer mijn huisarts op bezoek en vrijdag dan weer naar het ziekenhuis, dus weer een drukke week.

Mijn huishoudelijke hulp is net geweest en die heeft de galerij en het balkon weer lekker schoongeschrobd en alle ramen gezeemd, de badkamer en het toilet gedaan en ook nog gestofzuigd en gedweild. Ben zo blij met haar, want ze werkt als een echte Marleen Spaargaren en ik hoef haar niks te zeggen, ze werkt zo zelfstandig.

Hiervoor had ik vaak jonge hulpen, maar die kunnen over het algemeen echt niet schoonmaken. Waren ze weg, dan kon ik alles weer zo’n beetje overdoen en alles moest je uitleggen, want anders werd de helft alleen maar gedaan. Ik heb nu gelukkig een vaste, oudere hulp en die weet goed van wanten en ze is ook nog eens altijd goed geluimd. Ik ben blij dat ik haar nu voor vast heb, want steeds maar verschillende hulpen, dat is ook niks.

Gelukkig heb ik hier wel veel aanloop en pas was er beneden een nieuwjaarsreceptie. Ik wilde er niet heen, want ik kon het niet opbrengen iedereen gelukkig nieuwjaar te moeten wensen. Ze kwamen me echter halen en zeiden dat ik niemand iets hoefde te wensen, dat ze het allemaal begrepen en dat ik gewoon mee moest om wat te drinken en wat hapjes te nuttigen, zodat ik toch afleiding had. Ik ben toen toch maar meegegaan en even moest ik toch huilen (vorig jaar zat ik er nog met Suzette), maar uiteindelijk heeft het me toch goed gedaan en afgeleid van al dat gemaal in mijn hoofd en van dat verdriet. Was toch nog even gezellig en al die troostende armen om je heen sterken je dan weer voor even.

Kreeg ook weer uitnodigingen van de verkiezingsbureaus van Schoonhoven en ook van Rotterdam om in maart en september weer plaats te nemen op de stembureaus. Alhoewel ik het altijd leuk vind om te doen, heb ik het deze keer maar afgewezen. Het is me net iets te vermoeiend nu, temeer daar ik hier in Schoonhoven  ’s avonds ook nog terug moet komen om te tellen en dat kan ik nu niet opbrengen met mijn ziekte. En Rotterdam is me net even te ver weg nu om daar op en neer naar toe te gaan. Rotterdam heeft wel als voordeel dat je daar niet terug hoeft te komen om te tellen. Maar met deze ziekte is het me gewoon te zwaar, want ik ben zo uitgeput natuurlijk en dan moet ik kunnen rusten. Nou, ik kan moeilijk een slaapzak meenemen om daar af en toe even mijn broodnodige rust te kunnen nemen.

Zo, ik ga maar eens proberen een boterhammetje te eten, voel mijn maag wat knorren en ik heb even helemaal geen zin in straks een hele maaltijd..

Lekker makkelijk maar wat boterhammies klaarmaken en misschien een kommetje soep, ik zie wel.

http://www.ingrideleonora.nl

1 januari 2019

Ik wilde het niet meemaken, wilde me het liefst verstoppen voor die ellendige  avond en de wisseling van het jaar. Ik kon alleen maar denken aan Suzette en mijn moedertje, die ik allebei op zo’n wrede wijze verloren had. Hoe ik vorig jaar op oudejaarsdag gezellig zat te gourmetten bij Suzette, nog onwetend van alle drama’s die ons al zo spoedig te wachten stonden.

We lachten, hadden zoveel plezier en genoten van alle lekkernijen.

Ik weet nog hoe we al volgepropt zaten met al dat heerlijke eten, toen Suzette voorstelde nog een coupe ijs te nemen. Ik sloeg het af, kon al niet meer, maar nog zie ik haar smikkelen van die enorme bol ijs met een likeurtje er doorheen en een toet slagroom van heb ik jou daar, steeds maar genietend tegen mij mompelend ‘je weet niet wat je mist’! Ze was een echte smulpaap en gelukkig maar, want al zo gauw zou ze niet meer in staat zijn om te eten en te drinken of alleen maar te slikken. 

Haar enige beetje verlichting zou toen alleen nog maar het bevochtigen van haar lippen zijn met een wattenstokje.

En nu, Gelukkig Nieuwjaar, ik kan het niet eens meer uitspreken.

Kerstmis en oudejaarsavond, het zal nooit meer worden als voorheen.

Nog voor 23.00 uur ben ik mijn bed ingeslopen, ik wilde de jaarwisseling niet meemaken, wilde me ergens verstoppen voor heel de wereld, maar mijn enige schuilplaats was onder mijn dekbed.. Ik wilde slapen, alles wegslapen, niet meer denken, niet meer malen, maar die enorme knallen hielden me uit mijn zo gewenste slaap en een steeds repeterende film over mijn moedertje en Suzette op hun zware ziekbed bleven zich maar voor mij afspelen. Ik wilde mij de leuke tijden met ze herinneren, maar steeds weer drongen die verschrikkelijke beelden zich aan mij op.

Mijn moedertje was gelukkig nog in onze liefdevolle armen gestorven, maar Suzette, Suzette was zo alleen ingeslapen, net een uurtje nadat ik vertrokken was voor mijn bestraling en haar man even een kopje koffie voor zichzelf aan het inschenken was.

Ik had haar beloofd zo snel mogelijk terug te komen, maar ze had de kracht al niet meer om op me te wachten.

Ik had haar zo graag in mijn armen willen laten inslapen, haar hebben willen  toefluisteren dat alles goed was, dat ze niet bang hoefde te zijn en dat ze een uniek, warm en liefdevol mens was geweest en ik had haar nog willen bedanken voor de liefste zus ter wereld voor mij te zijn geweest.

Aan haar ziekbed, ja, ik had haar zo vaak gezegd wat ze voor mij betekende, hoeveel ik van haar hield en hoe waardevol ze voor me was, maar toch vraag je je steeds weer af of je wel alles genoeg gezegd hebt en of je alles wel voor haar gedaan hebt wat mogelijk was.

Mijn gevecht alleen tegen die afschuwelijke ziekte die mij al het dierbare reeds zo wreed ontnomen heeft, vind ik zo zwaar en ik vraag me af wat eigenlijk nog genoeg waardevol is om ervoor te gaan.

Al die verschrikkelijke behandelingen waar je zo doodziek van bent en dan steeds weer die spanning waarmee je te dealen hebt in afwachting van …

En Suzette? Ze heeft zoveel verschrikkelijke behandelingen ondergaan om uiteindelijk toch te moeten sterven en was dat allemaal dan wel nodig geweest?

1 januari 2019, een heel nieuw jaar zonder de mensen waar je zoveel van hield, die je elke dag weer zo ontzettend mist en het vooruitzicht van alsmaar durende onwetendheid hoe het verder met je zal gaan, ik zie er zo erg tegenop.

In februari zal ik weer een oproep krijgen voor scans en mijn longarts, want de bestralingen werken nu nog wat weekjes door en tot dan wil ik even bevrijd zijn van al dat medische gedoe.

Ik kon het niet opbrengen om dit jaar kerstkaarten te schrijven en te versturen en ik kon het ook niet opbrengen iedereen de beste wensen te wensen en dat spijt me. 

Maar ik hoop en wens dat binnen korte tijd die vreselijke ziekte 'kanker' te genezen zal zijn en dat die niet meer in staat zal zijn nog nieuwe slachtoffers te maken. 

En ik wens ook dat deze wereld een betere wereld mag worden, waarin mensen zich ervan bewust zullen zijn hoe kort het leven is, te kort om dood en verderf te zaaien, te kort om alleen bezig te zijn met de hunkering naar je alleen maar te verrijken met enkel materie en dat ten koste te bereiken van alles en iedereen.

En ik hoop van harte, dat al die lieve mensen die ik nu nog om mij heen heb, bovenal gezond mogen blijven en zullen genieten van elke dag die ze gegeven is.

Voor nu heb ik niet veel meer te vertellen. 

Ik kijk naar buiten en het is nevelig en somber en doodstil en zo voelt heel mijn binnenste zich eigenlijk ook.

http://www.ingrideleonora.nl