Zal ik, zal ik niet?
Ik bedoel, mijn kerstboompje optuigen? Wat valt er nog te vieren zonder mijn
lieve dierbare moeder en zus? Maar misschien voor een beetje sfeer en in
memoriam aan hun? Of zal de aanblik ervan me teveel pijn doen en nog meer dan
ooit doen beseffen dat ze er echt niet meer zijn?
Kerstfeest, het feest
van mijn moedertje waaraan zij altijd zoveel belang hechtte en wilde dat wij er
altijd waren met die dagen. En we hebben die traditie altijd in stand gehouden
en er altijd met elkaar zo van genoten.
Zelfs het horen van
kerstliedjes doet me pijn en rouw, rouw overvalt je op de meest onaangekondigde
momenten. Dan moet je je tranen zien weg te slikken en zo gauw mogelijk een
veilig onderkomen zien te zoeken waar je even niets hoeft tegen te houden.
Ik zou zo graag nog
even met ze willen babbelen, willen lachen, dicht bij ze willen zijn, maar
helaas … De tijd nam met wrede en gulzige handen en slokte alles zomaar op.
Vorig jaar geen
kerstkaarten verzonden, ik kon dat toen niet opbrengen.
Met de moed der
wanhoop dit jaar maar wel weer gedaan. Je wil toch die mensen die nog wat voor
je betekenen niet vergeten en ze toch alle goeds toewensen voor het nieuwe
jaar.
Ben wel uitgenodigd
voor 1e kerstdag door Anneroos, mijn andere zusje, maar dan moet ik
wel opgeknapt zijn en de rit naar Heiloo aan kunnen. En het weer moet
natuurlijk ook mee zitten. Het is
natuurlijk ontzettend lief van haar om mij niet te vergeten en gelukkig heb ik
nog wat steun aan haar.
Enfin, het weer met de
kerst maar afwachten en natuurlijk mijn conditie. Gelukkig voelde ik mij
vanmorgen al wat beter. Ietsje meer lucht en hopen dus dat ik de goede kant
opga met die medicijnen die ik trouw inneem.
Wat het weer betreft,
dacht ooit nog seizoensbanden aan te schaffen, maar sinds ik van de week las
over de onzin van winter- en seizoensbanden die uit de testen kwam die ze ermee
gedaan hebben, zie ik daar dus definitief vanaf. Ze schijnen zelfs vaak
gevaarlijker te zijn dan gewone banden. Ik had er altijd al een zuur smaakje
van eerlijk gezegd. Als ze wat nieuws uitvinden in dit land, dan gaat er bij
mij altijd al een soort alarmbel rinkelen in mijn bovenkamer ‘kassa, kassa,
kassa’. En dat blijkt dan alweer als je het prijskaartje ziet hangen. Gelukkig
had ik die ondingen dus nog niet aangeschaft, want was weer weggegooid geld
geweest.
Begreep er toch nooit
wat van. De mensen reden al sinds mensenheugenis zonder winterbanden en opeens
moest iedereen aan die dingen. En of dat nou het aantal ongelukken per jaar
heeft verminderd??
Zal ik nou of zal ik
niet mijn kerstboompje optuigen?
Ik weet het nog niet.
Eerst maar even op wat meer zuurstof wachten en dus even wat meer tijd nemen om
te beslissen.
Voor de mensen die op
bezoek komen is het natuurlijk wel leuk als er wat kerstsfeer bij je thuis is.
Ik kijk naar de buurvrouw, zij heeft haar man verloren eerverleden jaar en zij creëert
well kerstsfeer thuis. Moedig vind ik dat, misschien moet ik ook maar … ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten