PASEN 2019

Morgen is het eerste Paasdag en ik denk aan jou, lieve zus, en aan mama en voel me zo verdrietig. Wat valt er nog te vieren? Vorig jaar zaten we nog aan het Paasontbijt bij De Brug en het was zo gezellig. We hebben toen zo gelachen en lekker gesmuld van allerlei lekkernijen daar. Dit jaar ben ik niet gegaan, wat moet ik er nog? Het zal me alleen maar doen herinneren aan onze laatste Pasen samen. Met dit soort dagen is het zo moeilijk om steeds weer geconfronteerd te worden met al die herinneringen      enkel seintje of je goed bent aangekomen.

Ik zou je willen vertellen van de contactlenzen die me verleden week gedwongen zijn aangemeten, omdat ik opeens een afwijking had in mijn linkeroog. De oogspecialist was van mening dat ik dan zou winnen aan zicht.

Jij zou gegierd hebben van het lachen als je me zo had zien prutsen met die dingen.
Ik had ze net een dag en meteen zat er al eentje gescheurd in mijn oog.
Deed hartstikke pijn natuurlijk, dus ik moest dat ding er met een rot gang zien uit te krijgen. Nou, dat is ook nog een heel 10-jarenplan, hoor. Bijna niet uit je ogen te krijgen. Je moet eraan wennen, zeggen ze. Jaja wennen, nou, tot nu toe heb ik alleen maar zwaar geïrriteerde ogen en hou ik eens even een paar dagen rust met die dingen. Kost je nog een kapitaal ook en dan zijn ze maar voor een half jaar! Nou, eentje is er dus al gescheurd en nu kom ik er straks dus eentje te kort. Maar ik denk niet dat het wat voor mij is. Ik heb natuurlijk al artrose en dan moet ik die dingen nog op mijn oogbollen zien te krijgen. Kun je je voorstellen met die pijnlijke handen en een boel gebibber van de zenuwen ook nog. Zitten ze erin, dan ben ik bang dat ik ze er niet meer uitkrijg. Dat mens zei nog ‘u moet niet ’s avonds oefenen, want als u ze er niet uitkrijgt, dan moet u gauw een opticien opzoeken die u kan helpen. Nou, heb ik meteen de zenuwen natuurlijk, want dan moet je maar gauw bij zo’n opticien zien te komen! Dus dan zitten ze er net in en dan probeer ik ze er maar weer gauw uit te prutsen!     
Moest ze de eerste dag 2 uur inhouden, de 2^e dag 4 uur en zo oplopend. Nou, tot op heden ben ik niet verder gekomen dan een uurtje. Soms doen die dingen ook nog pijn in je ogen, maar dat is ook een kwestie van wennen, zeggen ze. Poeh poeh en dan dat gezanik met die vloeistoffen! Vloeistof om te ontsmetten, vloeistof waarin ze tien minuten van tevoren moeten liggen alvorens ze in je ogen mogen, ik kom helemaal in de war.

O ja, ook nog zoiets. Vooral die zachte lens, die wiebelt als een gek op je vinger en dan klapt hij weer binnenstebuiten en dan weet je op het laatst weer niet of hij aan de goede kant zit! Ik hoor jou al schateren in mijn verbeelding, zus. Jij zou er niet zo’n moeite mee hebben, jij was altijd zo’n pietje precies en een geduldig type. Maar ik,  ik ben natuurlijk de ongeduldheid zelve, dus zoiets is niks voor mij. Die dingen zijn ook al een paar keer gevallen en dan moet ik ze voorzichtig gaan zoeken, want jee, je zal er maar op gaan staan als ze op de grond liggen. Die dingen zijn zo minutieus!       
Met de Paasdagen begin ik al helemaal niet aan die dingen, zul je net zien, krijg je ze er straks niet uit en geen opticien open dan natuurlijk.
Het was daar in dat oogziekenhuis al zo’n gepruts, maar dat kwam omdat ik er nog niet aan gewend was, zei dat mens. Dan knipper je veel en o ja, mijn ogen lagen diep, dus dan ging het moeilijker. Ja, ze kon het leuk verkopen, maar ik vind het dus helemaal niks. De 30^e april moet ik weer komen. Graag met uw contactlenzen in, zei ze. Nou, zoals het nu gaat kan ze dat wel vergeten!

Vanmorgen boodschapjes gaan doen en tjonge, wat een gekkenhuis. Ik wist niet hoe gauw ik moest maken dat ik wegkwam.   
Voor mijn buurtjes een appelpunt meegenomen, want ze zijn toch altijd lief voor me en ik vond dat wel leuk voor de Pasen. Ze vonden het zo lief en waren er zo blij mee, dat doet mij dan weer goed. Ben blij dat ik hier nog lieve buurtjes om me heen heb. Mijn buurvrouw heeft begin vorig jaar ook haar man verloren en dus huilen we vaak bij elkaar uit en dat lucht dan weer eventjes op.

Sinds de chemo steeds maar last van uitslag op mijn rug en in mijn nek, zo vervelend. Moet anders volgende week maar even naar de huisarts.

Ach lieve zus, nu maar even zo met je gebabbeld, wat moet ik anders?
Ik mis je zo en ik mis mama en alles heeft nog zo weinig zin.
Ik zou willen dat ik wakker werd en dat alles alleen maar een nachtmerrie bleek te zijn geweest, maar helaas!