Sneeuwwitte vogel

 

SNEEUWWITTE VOGEL

Hoe hij vloog
met krachtige vleugels
over wilde zeeën en door
ondoordringbare wouden
voor de allerzwakste wezens

de sneeuwwitte vogel
voor niets terugdeinzend
voor niemand wijkend
maar altijd ijzersterk
op weg naar zijn doel

hoe kon hij weten
van de zwarte kraaien
die hem op de rug met valse
kraalogen al zo lang beloerden

op één moment van
onoplettendheid pikten ze
hem met vlijmscherpe snavels
tot de verschijning van de dood

hoe hij eens vloog
de sneeuwwitte vogel
met een oervast geloof in
gaan voor het recht

onbevreesd en ijzersterk

 

Wat vind jij er nou van en jij?

Oh, wat heb ik gisterenavond eindelijk weer eens kunnen schuddebuiken van het lachen. Had zo genoeg van dit land vol betweters. Zelfs FB verschaft me nog nauwelijks ontspanning en laat ik me door dat fenomeen  (heb er zelfs aan gedacht mijn account te sluiten, maar ja, voor sommige promotiedoeleinden heb ik het toch ook nodig, alhoewel ik vraag me af wat dat eigenlijk voor toegevoegde waarde levert!!)ook weer steeds uit de tent lokken tot reacties. 

En o jee, als je er een andere mening op nahoudt, dan ben je nog even niet jarig! Ben zo dood- en doodmoe van al die betweters die het allemaal zo goed weten en denken de wijsheid in pacht te hebben! Zogenaamd allemaal wereldverbeteraars, maar heb vooral geen andere mening, want dan …       
Laat me eindelijk met rust met al dat paranoïde gedoe over racisme en hoe het werkelijk zit met corona! Pfff!! Ik heb een ander gevecht te strijden dan al die vervelende hobby’s van weer even kijken waar we nu weer bijna een opstand over kunnen veroorzaken! Dus gisterenavond op You Tube gezeten en bij toeval gekomen op de shows van Ronald Goedemondt (de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik nog nooit gehoord had van de goede man). En na afloop besefte ik hoe lang het geleden was dat ik weer eens had kunnen lachen met de tranen over mijn wangen (waar is mijn moeder gebleven en waar mijn zus, we hebben zovaak zo onbedaarlijk kunnen lachen met elkaar). Of ik die Ronald Goedemondt nu echt goed vond of dat die luchtigheid mij als een verademing bevrijdde van alle betweters (mezelf incluis voor ik daarover opmerkingen krijg!), in elk geval, ik heb zitten genieten. Enfin, na flink te hebben genoten als afsluiting even de t.v. aangezet voor het laatste nieuws! En brrrr, de eerste zender weer een tafel vol paranoïde zielenpoten over racisme en het gesprek met de MP. Ook weer niet goed, want hij had een hoop zielepoten weer niet uitgenodigd! Vervolgens gauw gezapt, want ik wilde mijn gemoed weer niet negatief laten oplaaien en ja hoor, over de toespraken van Rutte en De Jonge! Wat vind jij en wat vind jij ervan!! Weer allemaal betweters aan het roer!        
Als de sode die kast uitgezet en mijn bedje opgezocht!         

Mijn artsen adviseren mij voortdurend negatieve situaties verre te houden, maar helaas, ik ben dus zo’n sulletje dat mij altijd weer laat meeslepen! Dat komt natuurlijk ook wel doordat ik van nature helaas ook iets van een rebel in me heb en de hobby om op te boksen tegen wat ik onrecht vind (vaak is het niet eens mijn probleem maar moet ik me er zo nodig mee bemoeien en het opnemen voor de zwakste partij). Dat bracht mij in mijn leven menigmaal geen vruchten, maar slechts akkers vol slechte oogsten, want mensen houden nu eenmaal niet van dat recht voor zijn raap! Maar ja, je karakter veranderen is geen kattenpis, hoor. Dat op zich is alweer een nieuwe strijd.   

Tegen al die betweters en mensen die zich zo zielig slachtoffer voelen van wat dan ook in dit land, zou ik willen zeggen eens te gaan genieten van alle dagen die ze er mogen zijn. We zitten nog niet achter tralies, we kunnen nog van alles, misschien wat beperkter dan voorheen, maar je kan er zelf wat van maken natuurlijk! Misschien, ooit op een dag (wat ik voor niemand hoop) zul je inzien wat werkelijk van belang en waarde is in dit leven! Laat die les een ver-van-je-bedshow blijven, maar eerlijk gezegd, voor sommige mensen zouden wat harde en wrede levenslessen eens goed zijn! Alhoewel, soms ben ik zelf ook nog aardig hardleers en menigmaal moet ik ook mezelf dan weer streng toespreken!

Ik dacht dat ik je zag

Ik dacht dat ik je zag vandaag. Van achteren dezelfde coupe, hetzelfde postuur.

Bijna had ik je geroepen, maar toen jouw gelijkenis zich omdraaide, was het een hele teleurstelling, jij was het niet.

Natuurlijk kon dat ook niet zo zijn, maar toch, ik wilde zo graag blijven geloven dat jij het was en mijn ogen bleven de vrouw op haar rug nog lang volgen.

Me even inbeelden dat ik je weer zag lopen, lieve zus, zoekend naar mooie outfits in de kledingrekken.

Op weg naar huis moest ik er zo van huilen.

Wensen dat je de tijd terug kon draaien en alle tragedies ongedaan kon maken, maar daarin zo machteloos zijn.

Ik mis jou en mama nog elke dag. Ondanks de toch regelmatige aanloop in dit huis voelt het binnenin mij zo verlaten, zo alleen op de wereld. En in je uppie moeten vechten tegen je ziekte, het voelt soms zo doelloos. 

Waarom is alles zoals het is?

Ik kan alleen nog maar hopen dat jullie nu bij elkaar zijn en niet meer lijden en gelukkig zijn, ergens op een heel mooi plekje.

Elke dag probeer ik overeind te blijven, voor jou en voor mama, die zo dapper hebben gestreden tegen deze zelfde verschrikkelijke ziekte.

En mag ik dan zo laf zijn om op te geven? Nee lieverds, nee, voor jullie, alleen maar voor jullie is dit gevecht. Dapper zijn, alleen maar dapper zijn.

Zo dicht bij de dood

Vrijdag, 28 juni 2018

Alsof ik reeds voorvoelde dat het gruwelijk mis zou gaan, nooit eerder was ik zo bang voor een operatie als voor deze keer. Mijn hele lichaam en geest verzette zich tegen wat komen zou. Maar het operatieteam wist mij uiteindelijk toch te kalmeren en rustig te laten inslapen.

Na de operatie ben ik geen moment echt goed wakker geweest. Ik was voortdurend versuft en in een andere dimensie, moest steeds maar overgeven en hield niets binnen. Mijn lichaam voelde zo zwak dat ik niet in staat was maar iets te pakken, alleen al het kijken naar iets putte me uit en ik wilde alleen nog maar slapen. Regelmatig hoorde ik mijn naam roepen en dat ik mijn ogen moest opendoen, maar het leek alsof ze zaten vastgeplakt, ik kreeg ze gewoonweg niet open.

De volgende dag verslechterde mijn toestand al gauw en op de derde dag leek het alsof ik in een andere dimensie was beland. Voor ik het wist lag ik op de IC en in de verte hoorde ik de artsen zeggen dat ik een spoedoperatie moest ondergaan. Ik schudde heftig van nee en weigerde nog welke ingreep dan ook, ik kon het gewoonweg niet meer aan. De dokter zei dat het mijn enige kans was op overleving, omdat de middelste longkwab was gaan instorten en bezig was mijn bloedbanen te doorsnijden en dat ik het anders niet zou redden. Ik wilde alleen maar rust, niet meer hoeven vechten, nooit meer hoeven vechten, gewoon alleen maar rust van dit leven dat ik als 1 lang rampscenario heb beleefd.
Toen opeens hoorde ik gesnik en een smeken ‘Ingrid alsjeblieft, alsjeblieft, je moet het doen, je moet het laten doen, we willen je niet kwijt’. De dokter had de telefoon aan mijn oor gelegd en ket was Roos, mijn jongere zusje die mij uiteindelijk deed zwichten voor haar smeekbedes.. Daarna weet ik niets meer en de dagen daarna zijn onbewust en als in een trance aan me voorbijgegaan. Na de verwijdering van de tweede longkwab bleek ik ook nog longontsteking te hebben opgelopen en was het alsnog vechten voor mijn leven.         
Nadat ik dat alles had overwonnen bleek ik in het Erasmus MC in de uitslaapkamer naast een man met een bacterie te hebben gelegen en dus lig ik al 10 dagen in isolatie en mag iedereen alleen met handschoenen en in blauw pak bij me komen. Dat kon er ook nog wel bij. Tot nu toe zijn alle kweekjes negatief gebleken en mijn longarts verwacht dat ook de komende uitslagen negatief zullen zijn en ik dus niet besmet ben geraakt met die bacterie. Maar ja, het protocol schrijft voor dat er zoveel dagen elke dag een kweek moet worden gedaan en mijn geduld begint nu ook aardig op te raken. Wat een vette pech allemaal, ik ben en blijf ook een eeuwige pechvogel!      Maar goed, ik ben er nog en de artsen hebben gezegd versteld te staan van hoeveel vechtlust er in mijn kleine lijf zit. Drie zware operaties in korte tijd doorstaan en nog een longontsteking ook en ik ga al alleen naar het toilet en kan alweer wat lopen, al is het dan met een rollator.  
Hoe ziek ik ben geweest en hoeveel ondraaglijke pijn ik heb geleden, het is niet meer om ooit nog aan terug te denken en ik ben er nog lang niet. Mijn lichaam is nog erg verzwakt en ik krijg nog steeds eiwitrijke bijvoeding en dus mocht ik tot mijn grote verdriet ook nog niet naar huis van mijn longarts, maar ben ik gisteren naar een revalidatiekliniek in Gouda overgebracht. Hier proberen ze weer een beetje mens van me te maken en me klaar te stomen voor de komende chemokuren en bestralingen. Helaas heb ik nog steeds niet mijn stem terug na de eerste lymfeklieroperatie en het is de vraag of die nog wel terug zal komen. De zenuwbaan van mijn stembanden is waarschijnlijk geraakt en daardoor kan ik nu alleen nog hees praten, verslik ik me vaak en hakkel ik soms opeens op een woord, wat zeer frustrerend kan zijn.

In mijn zware strijd naar overleving heb ik wel ontroerd waargenomen hoeveel lieve mensen ik eigenlijk in mijn leven heb. Zelfs mensen waar ik het nooit van had verwacht, hebben zoveel voor me betekend en spelen nog steeds een onbetaalbare rol gedurende mijn ziekbed.  Zij weten mij steeds te stimuleren niet op te geven, te blijven vechten en het is dankzij hen dat ik de strijd  nu nog niet heb opgegeven.

En Colin en Trijnie? Zij zijn vrienden voor het leven geworden. Een onbetaalbaar duo dat zoveel voor me doet, zorgt voor mijn schone kleding, mij dagelijks opzoekt, mij troost wanneer ik het even niet meer zie zitten, die er steeds zijn wanneer ik iemand nodig heb. Onvermoeibaar en met liefde staan ze steeds klaar en als ik ze een attentie geef of een financiële vergoeding wil geven, dan is het bijna ruzie geblazen. Doodleuk zeggen ze dan dat ze geld zat hebben en niks nodig en dat ze alles uit liefde doen. Maar voor mij is het ook uit een liefdevol hart ze toch eens op mijn manier te mogen belonen. Wist niet dat er nog zulke gouden mensen bestonden en ik ken ze nog maar net een jaar, sinds mijn verhuizing naar Schoonhoven. En nog meer bewoners die op bezoek komen, van zich laten horen, kaartjes sturen, teveel om op te noemen. En dan mijn vrienden, die echte vrienden blijken te zijn. Die er nu ook voor me zijn, die me komen opzoeken, me weer even aan het lachen brengen en mij een welkome afleiding bezorgen. Ze zijn me allemaal zo dierbaar geworden. En nu pas ervaar ik hoe rijk ik daar eigenlijk mee ben. Zij allen en mijn even zo doodzieke zus Suzette maken het waard er nog voor te gaan.

Ik heb nog een hele, lange weg te gaan en natuurlijk heb ik regelmatig mijn inzinkingen en ben ik vaak bang om alles wat nog komen moet. Maar ik heb al zoveel doorstaan in mijn leven en elke dag is er weer eentje om een stapje verder te komen.

Weer een dag

Vrijdag, 25 mei 2018

Je wordt wakker en je denkt dat je 1 grote, verschrikkelijke nachtmerrie hebt gehad, maar dan realiseer je je dat het allemaal opnieuw allemaal realiteit is en je vraagt je af waarom je wakker moest worden. 

Jij en ik, lieve zus, vechten samen voor ons leven. 

Jij vecht omdat je nog leven wilt en nog leuke dingen wilt doen met Jan, ik, omdat ik je moest beloven samen te vechten. 

Jij, mijn altijd tweede lieve moedertje, met Jan samen mijn dierbaarste bezit nog. 

We waren er altijd voor elkaar en zelfs nu we door het diepste, donkere dal van ons leven gaan, zijn we er voor elkaar. 

Doodziek en met zoveel pijn lig je daar en je maakt je zorgen of je me straks wel kunt opzoeken in het ziekenhuis. 

We zitten in elkaars hart, waar ik ga ga jij mee in mijn hart en ik weet dat ik ook in dat van jullie ben.

Mijn allerliefste wens is dat er een wonder gebeurt, een wonder voor jou, mijn lieve zus. Dat, als met een toverstok je genezen bent, je weer wordt toegestaan zorgeloos te leven. Ik zou jouw hele ziekte willen overnemen, al die pijnen, al dat beroerd zijn, zodat ik niet meer zo machteloos moet hoeven toekijken hoe jij lijdt. 

Jij hebt zoveel nog om voor te leven, maar ik? 

Mijn leven was 1 groot rampenscenario en misschien zal het een verlossing zijn deze wereld te mogen verlaten. 

Ik wil eigenlijk alleen nog maar niet meer hoeven denken, niet meer hoeven voelen, niet meer hoeven vechten, ik ben alleen nog maar moe. 

Mijn eigen ziekte zou ik kunnen dragen, maar niet dat van jou, niet dat van jou, lieve zus. Het scheurt steeds weer mijn hart in miljoenen splinterstukken, elke dag dat ik je zo beroerd moet aanzien, zo ziek. En ik vraag me af waar je dat aan te danken hebt. Je was altijd bescheiden, altijd denkend aan anderen, altijd vergevingsgezind naar iedereen toe. Ik begrijp het leven niet, ik begrijp er helemaal niets van. 

Ik heb me altijd zitten ergeren aan mensen die kanker als scheldwoord gebruiken en dat soort mensen zou verplicht moeten worden te kijken en/of te ondergaan wat voor verschrikkelijke ziekte kanker is. Dat je bevoorrecht bent wanneer je niet getroffen wordt door die afgrijselijke ziekte, dat je er elke dag dankbaar voor zou moeten zijn dat je gezond door het leven mag stappen.