De uitslag

28 mei 2019

Deze dag, mijn lieve zus Suzette, zou je jarig zijn geweest en ik denk aan je, zoals ik alle dagen aan je denk en ik mis je nog elke seconde van de dag.       
En precies op jouw geboortedag moest ik naar het ziekenhuis voor de uitslag van mijn scan. Volgens de longarts ziet de scan er schoon uit, dus dat is uiteraard voor nu een goed bericht, maar er is wel weer een ander probleem opgetreden. De ruimte waar mijn longkwabben zijn weggehaald, is opgevuld door flink littekenweefsel wat nooit meer weg zal gaan, waardoor ik het steeds benauwder kan krijgen en meer zal gaan hoesten. Ze kunnen er niets aan doen en dat alleen verlichten door langdurige Prednison en nog een ander middel, maar dat heb ik even geweigerd. Ik merkte al dat ik weer wat benauwder werd en meer moest hoesten, maar zo lang het zo nog gaat, wil ik absoluut geen Prednison of nog andere rommel. Ik ben al een lopende apotheek en dan nog van die zware middelen erbij, waar ik helemaal pafferig van word, alsjeblieft zeg. De pijn in mijn rechterborst en aan het litteken kan ook nog jaren duren volgens hem, evenals de kwetsbaarheid van mijn huid door al die bestralingen.
Heb hem gevraagd of ik nu nog wel beter kan worden, maar dat kon hij niet beloven en pas over vijf jaar zou hij wat optimistischer kunnen zijn.   
Ik mis wel mijn eigen longarts erg, die zomaar opeens weg was omdat hij een wereldreis wilde maken en daarna komt hij ook niet meer terug. Zelden zo’n menselijke en kundige specialist meegemaakt als hij was en ik had daar zo’n steun aan. Zijn vervanger is ook aardig, daar niet van, maar ik moet nog vertrouwen krijgen in die man en dat duurt bij mij altijd even. Het was wel extreem druk in en om het ziekenhuis en ik moest heel wat rondjes rijden aleer ik een parkeerplaatsje kon bemachtigen. Op de weg zelf viel het me nog wel mee, terwijl de radio het toch had over 600 km file door de spoorwegstaking. Gelukkig had ik alleen op de heenweg een kleine file, maar die loste zich al gauw op.      

27 augustus a.s. moet ik dan weer voor een scan en een week daarna weer voor de uitslag.
Kan het niet helpen, maar ik ben zo depri geraakt de laatste tijd en het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen allemaal. Ik verlang zo naar alleen maar rust, rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf.    
Nergens meer aan denken, nergens meer over piekeren, gewoon lekker in een lange en diepe slaap zijn en ook niet meer, nooit meer naar het ziekenhuis hoeven.    
Ik zie ook geen enkel doel meer en dat is nog wel het ergste, niet weten waarvoor je het nog moet doen. En ik schaam me ervoor dat ik me zo moet voelen, terwijl zoveel mensen ook vechten voor hun leven, maar ik kan er op het ogenblik niets aan doen. Je probeert overeind te blijven, maar dat is elke dag weer een enorme worsteling.     
Ik denk dat het een beetje teveel in te korte tijd is geweest en dat ik te lang voor alles heb willen wegvluchten in allerlei afleidingen.          
Wat is er niet misgegaan in mijn leven vanaf mijn vroege kinderjaren? En er komt maar geen einde aan, alsof er één of andere vloek op je rust of misschien ben je dan gewoon een geboren loser, wie zal het zeggen?

Het heeft ook de hele dag al geregend en ik stel me zo voor dat dat al mijn tranen zijn die maar naar beneden blijven vallen. Ik kijk naar buiten en wat een somberheid, de dag ziet er vandaag klaarblijkelijk uit zoals ik mij voel, wat een treurigheid.         
Ik vraag me af waar ze zijn gebleven, Suzette en mijn moedertje en al die dierbare mensen die ik kwijt ben geraakt. Zijn ze nog ergens of is ook dat alleen maar wat we ons wensen, dat ze nog ergens zijn, dat je ze later misschien nog terugziet. Ik weet het niet, ik ben aan alles gaan twijfelen en ergens nog in geloven kan ik al helemaal niet meer.     
Heel erg om je zo verslagen te voelen, maar wat doe je eraan? En nee, ik wil niet naar een psycholoog waar mensen steeds mee komen aanzetten, weer praten, weer alles oprakelen, weer over je toeren raken en wat lost het op? Je moet het uiteindelijk toch zelf doen en weer vrede met jezelf vinden.