Vandaag alsmaar denken aan jou, lieve, dierbare zus.
Alweer vier jaar
geleden dat je je gevecht verloor tegen die vreselijke ziekte die ons allebei
trof en het lijkt nog maar zo kort geleden. Deze dag is je sterfdag en ik kan
er niets aan doen het nog altijd zo moeilijk te hebben met kwijt te zijn wat
mij zo dierbaar was.
Maar soms, soms ben ik
ook wel blij dat jullie deze wereld met al haar problemen en agressiviteit niet
meer hoeven mee te maken. Dan troost ik mij maar met de gedachte dat jullie nu
veilig zijn en hopelijk gelukkig.
Ik vecht mijn strijd
nu alweer zo lang alleen en ik doe dat eigenlijk voor jou, lieve zus. Voor jou
omdat ik dat aan je verplicht ben en moet leven voor jou. Jij wilde nog zo
graag leven, had nog zoveel wensen en werd zelfs geen tijd vergund om nog maar
iets van je bucket list af te kunnen strepen. Ik weet nog hoe je een laatste,
klein reisje boekte waar je zo naar toe leefde. Het werd je niet vergund, je
was te ziek en kon al niet meer lopen. Zo dapper als jij en mama waren in het
gevecht tegen jullie ziekte, zo dapper moet ook ik zijn.
Nog elke dag zijn mijn gedachten bij jou en mama en ik mis jullie nog zo ontzettend veel.
WEET JE
Dit moet je weten
dat om mij heen
alles gewoon doorgaat
maar als de zon
schijnt
voel ik de regen en
als de dag is
aangevangen
ervaar ik nog de
nacht
dit moet je weten
dat zoveel lentes
gepasseerd zijn
en zoveel zomers
reeds
maar dat het winter
is gebleven
dat ik je mis en
elke dag alleen maar
meer
mijn lief, dat moet
je weten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten