Rotterdam, 23 maart
2019
Vandaag, lieve mama, is het precies
tien jaar geleden toen u na een lijdensweg van drie weken in de armen van mij en Suzette stierf.
Wat gaat de tijd toch vreselijk hard,
lieverd. Voor mij is het allemaal nog gisteren en ik mis u nog elke dag, hoor.
Ze zeggen dat het minder wordt met de tijd, maar dat is niet zo, hoe langer het
duurt, hoe groter het gemis. U bent weg, Suzette is weg, alles wat me zo dierbaar
was is weg.
Ik zou willen dat de tijd terug kon
worden gedraaid, maar dat kan nu eenmaal niet en ik kan daar zo verdrietig om
zijn. Soms zie ik iemand van achteren die op u of Suzette lijkt, maar
dichterbij lijkt dat dan meer de wens geweest, dan dat de gelijkenis maar
enigszins klopt.
Dat verlaten gevoel, dat voelt soms
zo ondraaglijk zwaar en elke dag is weer een gevecht.
Overal in wegvluchten, maar nergens
rust vinden en blijven zoeken naar wat er niet meer is, het kost zoveel
energie. Het liefst maar willen slapen, nergens meer aan hoeven denken of over
piekeren, alleen maar slapen en blijven slapen.
De dag is ook nog eens somber vandaag,
zo heel anders dan de dag dat u toen stierf.
Toen scheen de zon in volle glorie en
ik vroeg me toen af hoe dat mogelijk was, net als al die vrolijke kinderen die beneden
in de hal van het ziekenhuis toen verstoppertje speelden.
Voor mij stond de wereld toen stil, maar uiteraard niet voor al het leven om mij heen.
Voor mij stond de wereld toen stil, maar uiteraard niet voor al het leven om mij heen.
Ik doe mijn best de dagen door te
komen en overal afleiding in te zoeken, maar het is en blijft een hard gelag
jullie voortdurend zo te moeten missen.
Het voelt zo vreselijk verlaten!
www.Ingrideleonora.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten