Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag zou je weer jarig
zijn. Ik zou de eerste zijn die je zou bellen en zou je later nog een
verrassing brengen. Jij zou wel weer ergens een etentje hebben georganiseerd,
waarop je je altijd zo kon verheugen en ik natuurlijk ook. We konden daar zo van
genieten en het was altijd een lust jou zo te zien smikkelen. En ik ben zo blij
dat je van zoveel dingen hebt kunnen genieten en we zoveel hebben kunnen lachen
samen. Het was een ruk uit mijn hart je
zo gauw te moeten missen en te moeten toezien hoe je ten onder ging in een zo
oneerlijke strijd die je niet kon winnen. Je was zo dapper als mama toen was,
geen klacht over jullie lippen, alleen maar moedig alles ondergaan.
Ik mis jullie, ik mis jullie nog elke dag en voel me soms net als een zombie
door het leven gaan. Het beangstigt me dat het zo definitief is en er nooit een
weg terug zal zijn. Ik heb met mijn eeuwige impulsieve en chaotische bol jullie wijsheid en advies nog
zo vaak nodig en in moeilijke tijden vraag ik me altijd af wat jullie mij zouden
zeggen in zo’n situatie. Alles is voorbijgegaan, zo snel en wreed en dat blijft zo pijn doen.
Ik kan alleen maar hopen dat jullie nog ergens zijn, dat jij nog altijd ergens
je verjaardag kan vieren met alle dierbaren die daar al zijn. En als dat zo is,
dan toost ook op mij, lieve zus, want in gedachten ben ik nog altijd zo dicht bij
je. Catch my birthdaykisses, mis je, mis jullie nog elke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten