OUDEJAARSDAG 2020 !

Al heel vroeg uit de veren, want om 10.15 uur komt mijn onderbuurvrouw op de koffie en voor die tijd wilde ik boodschappies hebben gedaan. Ik moet er niet aan denken me in al die drukte te moeten begeven met mijn benauwdheid.

En … ik wilde weer oliebollen halen en als je vroeg bent dan staat er nog niet zo’n rij en is de olie nog lekker vers. Dus huppelepup, bij dag en dauw opgestaan, onder de douche, etc. etc. en in het pikkiedonker met mijn toet-toet op weg. Eerst maar eens de Plus ingegaan, maar ik moest al gauw weer terug met mijn eigen karretje, want bedacht me opeens dat ik de winkelkar vergeten was. Dom natuurlijk, want dat is nu al maanden zo  de gewoonte en dan toch nog vergeten, maar goed, zal er wel aan gelegen hebben dat ik nog niet helemaal bij de wereld was door dat vroege opstaan. Kwam er ook nog achter dat ik mijn boodschappenlijstje vergeten was! Dat is ook zo’n tic van mij, altijd boodschappenlijstjes maken en ze dan thuis vergeten of niet meer weten waar ik ze gepropt heb en dan moet ik het hebben van mijn rampzalige en chaotische geheugen.
In elk geval allemaal lekkere happies in mijn kar geladen, want ik wil het oude jaar in elk geval wel smakelijk afronden en daarna hupsaketie naar de oliebollenkraam (gisteren had ik hun oliebollen al getest, want ik moet natuurlijk geen overvette happen of de smaak van oude olie). Stonden maar 2 klanten voor me, dus gauw aan de beurt. De jongens van de kraam waren uitermate vrolijk en zongen zo uit volle borst dat de oliebollen en de flappen er bijna een polka van gingen dansen.

Wil ik terugkijken op dit jaar? Nee, alsjeblieft niet, net als alle voorgaande jaren, nee! Alles wat achter me ligt wil ik verbranden in een vuur naar 2021. Alle rotzooi weg ermee en niet meer, nooit meer achterom zien. Dit jaar ook geen kerstboom opgetuigd en verder ook geen kerstversieringen aangebracht, want ik word er altijd zo verdrietig van.  Dan mis ik mijn moeder en zus als nooit tevoren en komen al die herinneringen weer boven. Ze zeggen altijd dat je blij moet zijn met al die mooie herinneringen, maar ik moet er alleen maar van huilen, wetende dat die tijd nooit en te nimmer meer terug zal komen. Alleen twee kersthangers vol kerstkaarten in mijn huiskamer getuigen van deze tijd van het jaar. Ik ben trouwens wel voornemens om volgend jaar geen kaarten meer te versturen. Elk jaar weer dat verplichte gedoe en wat een werk altijd! Sommige mensen die zie of hoor je al jaren niet meer en ik weet soms niet eens meer hoe ze eruit zien!  Het wordt volgend jaar dus gewoon via Facebook of whatssapp en alleen die mensen die geen computer of smartphone hebben wil ik dan nog wel een kaartje sturen. En ik ben trouwens niet de enige die er zo over denkt, want ik krijg elk jaar ook steeds minder kaarten, maar des te meer whatsappies of mailtjes, dus wat doe ik dan moeilijk! Er zijn ook altijd mensen die wachten tot ze eerst een kaart van jou hebben gekregen en zich dan verplicht voelen er eentje terug te ssturen. Nou, dergelijke ongein hoeft niet voor mij!

Ik heb tot op heden trouwens buiten alleen nog maar hier en daar  een verdwaald knalletje gehoord. Gewoonlijk word je al weken van tevoren bestookt met vuurwerk. Nou ja, vuurwerk. Het zijn tegenwoordig natuurlijk ware bommen! De dieren en een hoop mensen zullen er wel blij mee zijn zich niet steeds een hoedje te hoeven schrikken van al die explosieve knallen. En ik hoop dat al die hulpverleners nu ook eens wat veiliger hun werk kunnen doen dan steeds belaagd te worden door vuurwerk dat met opzet naar ze toe wordt gegooid om ze schade toe te brengen. Figuren die zo met vuurwerk omgaan mogen ze van mij een half jaar in de cel stoppen met een boete van 5000 euro de man, want ik vind het meer dan schandalig om hulpverleners zo te belagen. Die mensen doen gewoon hun werk en hebben ook een gezin dat op ze wacht! Overigens vrees ik er wel voor dat ze niet met rust gelaten zullen worden, want het zal wel weer rellen worden! Sommige figuren met een hersenpan vol pinda’s schijnen daar nu eenmaal zo’n enorme lol aan te beleven en voelen zich dan ook nog zo moedig in een grote groep!

24.00 uur zonder knallen, vreemd eigenlijk, nooit eerder meegemaakt.

Zo, net even twee uurtjes koffie gedronken met de buurvrouw en maar weer een flinke tompouce verorberd en nu weer verder met mijn babbels.
Gisteren bij een vriendin ook al een enorme broodbal gevuld met room gehad, nou, die was overigens heerlijk, maar ik had voor de hele dag gegeten! Vandaag zal ik ook niet echt een hoofdmaaltijd eten, want ik zit nog tegen die zak met oliebollen aan te kijken en dan al die lekkere hapjes die ik nog in de koelkast heb staan, nee, dat wordt alleen maar lekkere dingen peuzelen, hoor. 
Maar goed, gelukkig krijg ik vanavond wat versterking en hoef ik het niet allemaal alleen op te peuzelen. En nou ja, morgen is het nieuwjaar en dan komen die happies ook nog van pas. Ben overigens dolblij als deze dagen eindelijk voorbij zijn en nog blijer ben ik als we 19 januari hopelijk eindelijk horen dat alles weer open mag. Heb zo genoeg van dit geïsoleerde leven en voel me soms net een dolende zombie!

Enfin, ik heb wel weer genoeg gekakeld op deze oudejaarsdag en ik ga eens even een tukkie op de bank doen, want het zal wel een latertje worden vanavond.
Wens alle lezers in elk geval een gezellig uiteinde en een 2021 vol liefde en geluk, maar bovenal een goede gezondheid.

Laurens Windig zingt Nachtbal van Ingrid E. Noppen

Laurens Windig sings 'Latin Nightball' with lyrics of Ingrid E. Noppen

Laurence Windig sings 'The prill wings blues' text Ingrid E. Noppen

7 november

Op mijn ziel geëtst

7 november

naast 23 maart

twee dagen waarop

zelfs de zon mij kastijdt

 

denken aan jou, lieve zus

en aan mama en alsmaar het

snijden voelen van een tergend gemis

 

zal ik ooit nog de vogels

kunnen zien vliegen en de knoppen

van de bloemen zien opengaan

 

hoe ga je om met herinneringen

die nooit meer realiteit zullen zijn

 

zal ik ooit nog de vogels kunnen zien vliegen?

 

 

Het inloophuis

 

Het lijkt de beste stap die ik na lange tijd  en veel wikken en wegen heb genomen. Me aanmelden bij het Inloophuis in Krimpen. Zal ik, zal ik niet en o jee, als er maar niet steeds over onze ziekte wordt gesproken. Het duurde een tijdje, maar toen realiseerde ik me dat het zo ook niet langer ging en ik voelde ook helemaal geen echte vooruitgang bij die maatschappelijke ondersteuning. Dus ik sprak mezelf eens ernstig toe ‘vooruit nu, opschieten, als het je niet bevalt, dan kan je altijd nog zo de deur uitlopen’, dus wat let je?’

En twee weken geleden me dus aangemeld per email en ik werd al meteen gebeld door de manager en een medewerkster. Ik wilde meedoen aan de trainingen Mindfulness en of dat wel kon als je in Schoonhoven woont. Was geen enkel probleem, elke lotgenoot in de Krimpenerwaard was welkom.
Vorige week voor het eerst dus geweest en het was bijna ontroerend zo lief als ik ontvangen werd door de twee gastvrouwen en vrijwilligers aldaar. Om 14.00 uur kreeg ik de eerste Mindfulness en ik had nooit gedacht zo rustig te kunnen worden met al die onrust en spanning in mijn lijf. We kregen huiswerk mee, een boekwerk en een app en we moeten elke dag minstens een half uurtje ermee bezig zijn en dat is me tot heden aardig gelukt.

Vorige week zei ik dat ik het jammer vond dat de ontspanningsmassage samenviel met de Mindfulnesstrainingen, maar ook daar hadden ze meteen een oplossing voor. Ze schreven me in voor anderhalf uur daarvoor en aansluitend kon ik dan naar mijn Mindfulness.

Gisteren dus mijn eerste ontspanningsmassage gehad en jee, wat een weelde was dat. Het is een zachte massage, speciaal gericht op kankerpatiënten en binnen een mum van tijd raakte mijn hele lichaam ontspannen en dacht ik werkelijk nergens meer aan dan alleen maar aan die vredige sfeer waarin ik terechtkwam. Na afloop zei Jasmijn, de masseuse, dat ik me meteen mocht inschrijven voor volgende week en daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken.

Daarna naar de tweede mindfulness en die meditatie bracht wel veel emotie boven. Een  hoop ballast van ons leven kwam boven en voor het eerst in mijn even kon ik huilen vanuit mijn ziel en het mocht. Ik stikte er bijna in, alsof alles vanuit mijn tenen opborrelde. Ik probeerde het tegen te houden, maar ze bleven me stimuleren alle spanning los te laten en eruit te laten vloeien. Mijn leven lang sterk moeten zijn en het voelde als zwakte me zo te moeten laten gaan. In eerste instantie ervaarde ik het als verschrikkelijk, maar later voelde het alsof al die ballast wat lichter was geworden. En die liefdevolle reacties  van die andere lotgenoten en de trainster, ze voelden als een warme deken.

Het was me het dagje wel en ook vandaag blijven al die begraven emoties komen. Het is zo uitputtend, maar ik weet nu ook dat het moet wil ik ooit vrede vinden in mezelf. Het is allemaal niet mijn schuld wat er is gebeurd in mijn leven, het is me helaas gewoon overkomen en ik moet leren aanvaarden dat ook ik een mens van waarde ben en dat Mindfulness me zal leren anders tegen situaties aan te kijken en ermee om te gaan. En alle dierbaren die ik zo plotseling kwijt ben geraakt en zo pijnlijk mis, ze zijn er nog steeds. Ik hoef alleen maar stil te zijn en proberen te luisteren. Het zal nog een lange weg zijn, maar ik ben op weg en dat is een goede zaak.

Hier zit ik dan me opgezwollen ogen die ik maar steeds onder kraan hou om ze weer in hun eigen proporties terug te brengen, want poeh, poe, ze zien er niet uit. Vandaag blijf ik dus thuis om de nodige rust te nemen en weer wat noodzakelijke energie op te bouwen. Ons huiswerk voor deze week? We moeten proberen naar kleine dingetjes in het leven proberen te kijken, te observeren hoe mooi en waardevol die zijn en ze helemaal in ons trachten op te nemen. Vanmorgen keek ik dus uit het raam en daar zag ik hem, de kleine, tengere boom die in prachtig rood zo stilletjes daar staat te bloeien. Niets ter wereld kan hem deren, zo tenger en bescheiden en kleiner dan al die andere reuzen van bomen, maar moedig staat hij daar, vol in zijn blad en in zijn kracht. Alle gif in de lucht, alle uitlaatgassen, alle agressie van levende wezens, storm of regen, hagel of wind of brandende zon, niets kan hem deren. Ik heb hem eerder gezien, maar nooit zo bekeken. Het was gewoon een boompje en verder niets voor mij. En nu, nu lijkt hij voor mij iets van een voorbeeld, zo is het, zo moet het zijn.

Het inloophuis met al die lieve, warme vrijwilligers en daarnaast lotgenoten met hun eigen ballast, waar alles een plaats mag hebben en krijgen en er niets is om je voor te schamen. Applaus voor al die vrijwilligers daar, die zich zo kosteloos inspannen ons leven aangenamer te maken. Alsof ik in een warm huis ben gekomen waar ik me eindelijk veilig kan voelen! Ik zie weer uit naar volgende week.

Laurens Windig zingt Ingrid E. Noppen 'ZOEKTOCHT'

 

Laurens Windig zingt 'Call me' van Ingrid Noppen

 

Al die bagage!

Vanmorgen met mijn weinige energie toch wat spullen uit mijn berghok beneden in mijn auto gezet om dat naar de afvalstortplaats in Lopik te brengen.
Heb ik natuurlijk weer. Daar aangekomen stond er al een auto voor de poort, dus ik er netjes achter. Opeens komt die auto steeds meer naar achteren, dus ik geef een flinke toeter, waarvan de bestuurder flink geschrokken bleek. Enfin, hij stapte uit en kwam naar mijn auto toe, waarop ik mijn raampje opende.

Hij zei me dat de werf gesloten was i.v.m. corona en pas morgen weer open was. Nou moe, weer al je spullen mee naar huis en terug in je berghok plaatsen!

Ik was op sterven na dood daarna. Maar ja, wat moet je als je overal alleen voor staat en je er een hekel aan hebt iemand om hulp te vragen. Wat dat betreft ben ik altijd onafhankelijk geweest en al moet ik ergens naar toe kruipen, het zal me zelf lukken iets voor elkaar te krijgen. In het ziekenhuis en in het revalidatiecentrum heb ik het medisch personeel ook menigmaal met open mond van verbazing laten staan en noemden ze mij een ongelooflijke  vechter. En ja, dat wordt je wel na alles wat je in je leven hebt moeten meemaken en dat is dus wel het goede wat voortkomt uit zoveel ellende.
Heb ik met de moed der wanhoop toch zelf weer wat voor elkaar gekregen, ja, dan ben ik wel enorm trots op mezelf, zeker weten.

Wat heb ik niet moeten doorstaan in mijn leven? Maar toch, ik sta er nog en ben er nog steeds. Zelfs de meest zware strijd in mijn leven vecht ik alleen en ik vraag mezelf vaak af waar al mijn kracht daarvoor nog vandaan komt?
Soms zie ik programma’s op televisie over mensen die dezelfde strijd voeren tegen kanker, maar zich zo gesteund weten door hun familie of vriendenkring.
Dan moet ik wel even huilen en mis ik de armen van mijn overleden moeder en zus om mij heen en het luisterende oor van mijn twee overleden hartsvriendinnen. Ze zijn allemaal weg en soms ben ik zelfs boos op ze dat ze mij hier alleen hebben achtergelaten. Achtergelaten met een strijd die ik tussen vier muren helemaal alleen moet strijden en liever dan ook had ik met ze meegegaan of willen ruilen.

Ik denk ook nog weleens aan die mensen die zich je familie of goede vrienden noemden en waarvan je plotseling zonder opgave van redenen zo laf niets meer hoort, alsof je opeens aan een besmettelijke ziekte lijdt. Zelfs mijn zwager heeft zich zo wreed van me afgekeerd omdat hij het me kwalijk neemt dat niet ik maar mijn zus is overleden! Ik kan me voorstellen dat je dat jammer vindt, omdat je vrouw nu eenmaal logischerwijs na bijna vijftig jaar huwelijk, zoveel meer voor je betekent dan een simpele schoonzus. Maar jee, wat kan ik eraan doen en moet je mij dan zo wreed opeens behandelen alsof ik het voor het zeggen had? Ik had mijn leven willen geven voor mijn zus, maar zelfs dat was mij niet vergund. 
In een uiteindelijke confrontatie met hem waarin ik zoveel meer dan kwetsends tot in mijn ziel over me heen kreeg, heb ik definitief met hem gebroken. En het was niet zomaar, want ik heb er erg veel om moeten huilen, maar ik had gewoon geen keus meer na zoveel lelijks dat ik over me heen kreeg.
Hij presteerde het ook nog om de vrouw van zijn overleden broer en twee van mijn familieleden tegen me op te zetten, hoe een hypocriet ben je dan al die jaren geweest?

Ik besef nu meer dan ooit dat ik gewoon zelf debet ben aan het altijd slachtoffer worden van mensen hun nukken en kuren. Het is waar, ik heb altijd wel een grote mond, maar dan betreft het altijd zaken die ver van me afstaan. Is het dichtbij, dan heb ik altijd maar geslikt en gepikt, want dan vond ik het zo lullig hier en zo lullig daar om er wat van te zeggen en dat moet gewoon afgelopen zijn.

Ja, ik heb kanker en het is niet besmettelijk en niet gevaarlijk voor jou en als je zou komen hoef je niet te vragen hoe het met me gaat of wat dan ook wat je moeilijk zou vinden. In deze zware periode scheidt het kaf zich overduidelijk van het koren en nee, ik weiger verbitterd te raken, maar mijn deur zal voor die categorie nu wel voor altijd gesloten blijven. Aan zulke figuren wil ik mijn broodnodige energie geen seconde van mijn leven meer verspillen.

De familie van mijn vader, die zich altijd zo verheven voelde boven mijn moeder, Suzette en mij en die er nooit voor ons zijn geweest, dolen ook nog steeds door mijn gedachten.  Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren wanneer Suzette en ik als kinderen ooit maar een piepklein cadeautje van ze hebben gekregen voor onze verjaardag of alleen maar een vriendelijk woord. We bestonden gewoonweg niet voor ze. De verbazing ten top dus toen ik enkele jaren geleden door een broer van mijn vader, die zich altijd als een echte koloniaal kon gedragen, werd aangevallen omdat ik geen groot feest voor zijn 90^e verjaardag had georganiseerd. Ik had dat verdomme voor mijn moeder toch ook gedaan toen ze 85 jaar werd? Toen ik hem duidelijk maakte dat dat mijn moeder was, nou, toen kreeg ik helemaal de wind van voren, waarna ik dus met de hooghartige man en zijn vrouw gebroken heb.

Gelukkig is er nog wel een kringetje dat mij trouw gebleven is en dat beschouw ik als iets kostbaars, alhoewel ik helaas altijd wel op mijn hoede blijf na zulke slechte ervaringen met mensen. Deze ziekte heeft me wel doen beseffen dat ik op zoek moest gaan naar de mens in me, die zich nooit voldoende waard gevonden voelde om er te mogen zijn. Die altijd maar dacht te moeten zwijgen over wat er werkelijk in haar omging en nooit een plaatsje durfde opeisen op deze aardbol. Ik wil geen vuilniszak meer zijn, die men zomaar aan de kant van de weg kan neergooien of een wezen dat je zomaar in de rug kan steken. Ik was er altijd voor mensen als ze me nodig hadden of hulp nodig hadden bij iets en ik hoef daarvoor geen dankbaarheid of wat dan ook, maar me te laten behandelen als een vuilniszak, nee, dat zal voorgoed verleden tijd zijn.

Misschien is alle ellende die ik moet meemaken mijn karma, maar als dat zo is, nou, dan heb ik daar inmiddels al meer dan dubbel en dwars voor betaald en het is wel genoeg geweest.
Hoeveel levenstijd ik nog heb, ik weet het niet, ik ben geen god of helderziende, maar de eventuele dagen die mij nog resten wil ik waardevol besteden en er zijn voor mezelf.

Wat heeft mij doen besluiten zo open te zijn op mijn blog? Ik las met warme belangstelling de verhalen van twee mensen op Facebook, die zo moedig waren daar hun verdrietige verhaal te doen en ik dacht ‘ja, zo moet het, alles eruit, openlijk afrekenen met alles wat je ziek maakt, eindelijk je mond opendoen en de waarheid loslaten op het papier, dat altijd je beste en trouwste vriend is gebleken. De waarheid de wereld in om voorgoed af te rekenen met wat je zoveel pijn heeft gedaan. Een begin te hebben gemaakt met het ontdoen van zoveel te zware bagage, het voelt eigenlijk wel heel goed!

Jij, mijn moeder

Denken aan jou

en aan jouw wereld

van een treiterend oud verleden

waarvan de oorden eigenlijk

vaak ontoegankelijk bleven

 

zo getergd konden jouw

ogen mij antwoorden

wanneer mijn vragen

voorzichtig naar jou reikten

wát wil je toch weten?

 

in een verstilde worsteling

te willen vergeten van rood

kleurende velden en vogels

die neervielen uit inktzwarte lucht

 

kenmerkte jouw bestaan zich

door een eeuwige vlucht

uit de realiteit van een

nog aanklampende oude tijd

jij, mijn moeder, dappere vrouw

(Uit mijn gedichtenbundel 'En nu het stil geworden is')

 

What did we know?

Ommezwaai

Deze week de ene na de andere verwarde droom waar ik geen touw aan kan vastknopen. Vannacht bijvoorbeeld woonde ik in het huis met een vreemde man. Hij zag mij en ik zag hem, maar we negeerden elkaar gewoon en hielden ons allebei bezig met ons eigen leventje en ik zat er ook niet mee. De man komt mij in het echte leven ook helemaal niet bekend voor, dus wie dat mocht wezen, zou het niet weten.

De nacht daarvoor droomde ik dat een neef van mij (heb ik al lang geen contact meer mee) was overleden.

Toen zijn vrouw even weg was, ging ik stiekem de rouwkaart zitten lezen, want ik wilde niet dat zij zag dat ik geïnteresseerd was.

Verder droomde ik in diezelfde droom ook van een klein donker mannetje, dat van het toilet kwam en ik dacht ‘jee, als hij maar geen grote heeft gedaan en dat het er nu stinkt.’     

In elk geval, het gaat er de laatste twee weken dus zo aan toe in mijn nachtrust, allemaal verwarde dromen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik weer zoveel aan mijn hoofd heb gehad de laatste tijd en ook die opwinding over die regendouche deed er geen goed aan natuurlijk.

Nu ben ik sinds een paar dagen ook een nieuwe weg ingeslagen, waarin ik definitief heb willen afrekenen met bepaalde toestanden, die  mijn  leven al veel te lang getekend hebben. Ik heb getracht alle dingen en mensen die nooit een positieve bijdrage hebben geleverd aan  mijn wezen, voorgoed uit te bannen en ook niet meer toe te laten.

Ik ben er eindelijk achter waarom ik waarschijnlijk zo ziek ben. Net als mijn overleden moeder en zus heb ook ik  een leven lang alles maar met de mantel der liefde bedekt en geslikt en gepikt en me laten misbruiken en  daar wil ik nu voor eens en altijd mee afrekenen, dat moet gewoon afgelopen zijn. Voor mijn moeder en zus is het helaas te laat (goh, wat mis ik ze toch nog elke dag!), maar ik wil een totale ommezwaai maken en heb al flink de bezem gehaald door al mijn toestanden en contacten. Zo ben ik al drastisch bezig geweest mijn contactenlijst smartphone te verschonen, want met die kleine toetsjes is een misser ook zo gemaakt of er staat opeens een totaal andere tekst. Zo stuurde ik per ongeluk een whatsappie naar een persoon, waar ik al geen doen meer mee wil hebben en dus is dat vervelend als je daarachter komt. Ook eigen schuld, dikke bult, want dat soort dingen moet je altijd meteen doen en niet uit gemakzucht maar laten verslonzen.

En ik moet zeggen, na eens flink gebezemd te hebben was het alsof ik voor het eerst van mijn leven kon ademen en voel ik mij zoveel lichter.     
Zal het zo gemakkelijk blijven gaan? Nee, natuurlijk niet, je karakter en persoonlijkheid verander je niet opeens, dat kost tijd.

Ik heb daarin dus nog een lange weg te gaan, maar goed, het begin is gemaakt en ik voel me er een stuk beter bij. En nu ik kan genieten van mijn heerlijke regendouche spoelt alles misschien wat gemakkelijker weg (hihi!).

En wie zich niet thuis voelt bij mijn nieuwe mens-zijn, die moet gewoon lekker wegblijven en daar zal ik niet rouwig om zijn, want die hoort gewoon niet meer thuis in mijn leven.

Je kan beter helemaal alleen door het leven stappen, dan een bron van ergernis van andere mensen hebben!

Maar eerlijk gezegd, het valt me wel op dat er juist allemaal nieuwe mensen voor in de plaats komen en het is een leuke verrassing dat mee te maken.

Gisterenavond ookk weer lang zitten appen met de vrouw van mijn lievelingsneef in Groningen, waar ik altijd gezellig mee kan babbelen. Dat vind ik wel jammer dat mijn neven en nichten van mijn moeders kant zo ver weg wonen, want daar heb ik altijd wel dat geborgen familiegevoel bij. Door de afstand zien we elkaar veel te weinig, maar met belangrijke familiegebeurtenissen trachten we altijd wel aanwezig te zijn en dan is het 1 grote familiereünie.

Het zou leuk zijn als we zomaar bij elkaar konden aanlopen om een bakkie te doen, maar helaas.

Ik kijk naar buiten, het weer kijkt me zo somber aan, maar mijn gemoed voelt wat verlost van zoveel ballast en wie weet, wie weet zal het meewerken mijn ziekte te verslaan.

Wat vind jij er nou van en jij?

Oh, wat heb ik gisterenavond eindelijk weer eens kunnen schuddebuiken van het lachen. Had zo genoeg van dit land vol betweters. Zelfs FB verschaft me nog nauwelijks ontspanning en laat ik me door dat fenomeen  (heb er zelfs aan gedacht mijn account te sluiten, maar ja, voor sommige promotiedoeleinden heb ik het toch ook nodig, alhoewel ik vraag me af wat dat eigenlijk voor toegevoegde waarde levert!!)ook weer steeds uit de tent lokken tot reacties. 

En o jee, als je er een andere mening op nahoudt, dan ben je nog even niet jarig! Ben zo dood- en doodmoe van al die betweters die het allemaal zo goed weten en denken de wijsheid in pacht te hebben! Zogenaamd allemaal wereldverbeteraars, maar heb vooral geen andere mening, want dan …       
Laat me eindelijk met rust met al dat paranoïde gedoe over racisme en hoe het werkelijk zit met corona! Pfff!! Ik heb een ander gevecht te strijden dan al die vervelende hobby’s van weer even kijken waar we nu weer bijna een opstand over kunnen veroorzaken! Dus gisterenavond op You Tube gezeten en bij toeval gekomen op de shows van Ronald Goedemondt (de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik nog nooit gehoord had van de goede man). En na afloop besefte ik hoe lang het geleden was dat ik weer eens had kunnen lachen met de tranen over mijn wangen (waar is mijn moeder gebleven en waar mijn zus, we hebben zovaak zo onbedaarlijk kunnen lachen met elkaar). Of ik die Ronald Goedemondt nu echt goed vond of dat die luchtigheid mij als een verademing bevrijdde van alle betweters (mezelf incluis voor ik daarover opmerkingen krijg!), in elk geval, ik heb zitten genieten. Enfin, na flink te hebben genoten als afsluiting even de t.v. aangezet voor het laatste nieuws! En brrrr, de eerste zender weer een tafel vol paranoïde zielenpoten over racisme en het gesprek met de MP. Ook weer niet goed, want hij had een hoop zielepoten weer niet uitgenodigd! Vervolgens gauw gezapt, want ik wilde mijn gemoed weer niet negatief laten oplaaien en ja hoor, over de toespraken van Rutte en De Jonge! Wat vind jij en wat vind jij ervan!! Weer allemaal betweters aan het roer!        
Als de sode die kast uitgezet en mijn bedje opgezocht!         

Mijn artsen adviseren mij voortdurend negatieve situaties verre te houden, maar helaas, ik ben dus zo’n sulletje dat mij altijd weer laat meeslepen! Dat komt natuurlijk ook wel doordat ik van nature helaas ook iets van een rebel in me heb en de hobby om op te boksen tegen wat ik onrecht vind (vaak is het niet eens mijn probleem maar moet ik me er zo nodig mee bemoeien en het opnemen voor de zwakste partij). Dat bracht mij in mijn leven menigmaal geen vruchten, maar slechts akkers vol slechte oogsten, want mensen houden nu eenmaal niet van dat recht voor zijn raap! Maar ja, je karakter veranderen is geen kattenpis, hoor. Dat op zich is alweer een nieuwe strijd.   

Tegen al die betweters en mensen die zich zo zielig slachtoffer voelen van wat dan ook in dit land, zou ik willen zeggen eens te gaan genieten van alle dagen die ze er mogen zijn. We zitten nog niet achter tralies, we kunnen nog van alles, misschien wat beperkter dan voorheen, maar je kan er zelf wat van maken natuurlijk! Misschien, ooit op een dag (wat ik voor niemand hoop) zul je inzien wat werkelijk van belang en waarde is in dit leven! Laat die les een ver-van-je-bedshow blijven, maar eerlijk gezegd, voor sommige mensen zouden wat harde en wrede levenslessen eens goed zijn! Alhoewel, soms ben ik zelf ook nog aardig hardleers en menigmaal moet ik ook mezelf dan weer streng toespreken!

Bezoek ziekenhuis en corona

Gisteren dus bij de longspecialist geweest voor de uitslagen van mijn CT-scan en verdere onderzoeken. Hoera, nog geen nieuwe uitzaaiing te zien en zo kan ik er weer 3 maanden tegen! Pssst, zou mijn eigen methode van die citroenen elke dag toch een gunstig effect hebben??? 

Heeft nog naar mijn litteken gekeken omdat ik daar zoveel pijn aan heb.   
Was niet verkleefd, maar het zijn de zenuwbanen, waar ze helaas niets aan kunnen doen. Nou lekker dan, moet leren leven met al die tintelingen in handen en voeten en pijn litteken! Maar goed,  zware pijnstillers gekregen voor die pijnen. Weer een medicijn erbij dus! Ik weet soms al niet meer wat ik slik allemaal. Maar goed, niet klagen, mevrouwtje Noppen, want je bent er toch weer aardig vanaf gekomen deze keer met geen nieuwe uitzaaiingen! Mijn instelling heeft tot op heden dus duidelijk een gunstig effecct!!

Wel moet ik naar de neuroloog voor een filmpje van mijn hersens en een uitgebreid slaaponderzoek. Mijn adem schijnt in elk uur vijf keer te stokken en het lijkt hem toch beter om nader onderzoek door de neuroloog te laten doen.

Dus het wachten is nu op een telefoontje van de neuroloog voor een afspraak.

Tijdens een gesprek over corona vertelde hij mij dat hij ook erg ziek was geweest en corona had gehad, doordat hij dag en nacht met coronapatiënten bezig was geweest. Doordat ze niet aan hun rust toekomen, verliezen ze dan ook weerstand en worden zelf vatbaar.  Ik natuurlijk meteen angstig, maar ook medelevend, vragen of hij nu wel genezen was. Hij zei dat de test uitwees dat hij nu geen corona meer heeft. Echter, hij had de tijd niet om daarna weer aan te sterken en hij was eigenlijk nog steeds erg moe. Hij probeert dan ook tussen consulten en behandelingen in om af en toe een uurtje te gaan liggen in zijn behandelkamer.

Ik kon hem meteen vragen over de noodzaak van al die beschermingsmiddelen, want iedereen weet het maar beter dan een ander en hij is uiteindelijk een deskundige en zijn wij over het algemeen leken.

Ik vertelde dus dat ik met plastiek handschoenen mijn boodschappen deed en vroeg hem of dat enige bescherming bood. Hij antwoordde daarop, dat als ik met die handschoenen iets aanraak wat besmet is en per ongeluk mijn gezicht aanraak, ik dus ook corona kan oplopen. Verder was hij bang dat mensen nonchalant zouden worden met de veiligheid omdat ze denken beschermd te worden door die handschoenen!

Vervolgens vroeg ik hem het effect van mondkapjes. Hij zei dat mondkapjes alleen resultaat zouden hebben als heel Nederland een mondkapje droeg, wat nu dus niet het geval is. Verder beschermt zo’n mondkapje jou niet, maar wel een ander tegen jou als jij dus besmet zou zijn.

Mondkapjes moet je na gebruik meteen weggooien en stoffen mondkapjes moet je na elk gebruik dus uitwassen.

Ik vroeg hem of hij het nodig vond dat ik gewapend met mondkapje en handschoenen de straat opging? Hij zei daarop dat dat niet nodig was, want  ook met dergelijke beschermingsmiddelen kun je besmet raken. Immers, je zit toch al gauw ongemerkt aan je gezicht e.d.

Gezien bovenstaande ga ik dus voortaan maar zonder handschoenen boodschappen doen, want hij heeft natuurlijk wel gelijk. En of je handschoenen en of je handen nu besmet raken, wat is dan het verschil?

Wel raadde hij het voortdurend handen wassen en het ontsmetten bij de ingang van winkels/bedrijven aan, maar goed, dat lijkt me ook logisch.

Om het ziekenhuis in te kunnen is tegenwoordig trouwens ook een hele toer. Er staat een grote tent voor en als je je meldt vragen ze hoe laat je een afspraak hebt. Je mag dan pas 10 minuten van te voren naar binnen en overal staan ontsmettingsmiddelen en bij binnenkomst worden er druk veiligheidsvragen aan je gesteld.     
Ik was wat vroeg en dus zat ik daar in de brandende zon. Toen verhuisd naar de bankjes aan de overkant, maar daar zat ik flink op de toch en dus maar weer terug. Ze komen wel steeds vragen of je wat wilt drinken en dat vind ik wel netjes.

Song Nightbal

Mijn gedicht Nachtbal gecomponeerd en gezonden door Laurens Windig

Mother of sons

Mijn gedicht Mother of sons door Laurens Windig gecomponeerd en gezongen

Homeless

ngrid E. Noppen's poetry is extremely suitable by converting it into song lyrics. Some of her poems have been translated into the English language by me. Also her poem 'DAKLOOS' which I call as 'Homeless Heartbroken' which also sings like Blues.

Pure Nature

Op dit nummer kan ik wel blijven dansen. Mooie vertolking door Laurens Windig van mijn gedicht Puur natuur. Heerlijk om te horen en ben er trots op!

Wynia's week

Het is zelden dat ik zo’n eerlijk en open artikel heb gelezen als dat van Wynia (https://www.wyniasweek.nl/de-oorlog-om-aandacht-en-geld/?fbclid=IwAR3OtjPM_GznNojU5yui22V39JAqg4igbiE1JDQCh5u6vpK9wpE2hxwrT1s

En moedig dat te durven plaatsen, wat hem zeker veel haatreacties en dreigementen zal opleveren.

Ook ik heb – als kind van een Indische moeder en Nederlandse vader – last van al dat gehersenspoel en van alles wat ik naar mijn hoofd krijg om me maar gediscrimineerd te moeten voelen.

Ik zal en moet maar meeheulen met al die figuren met tig minderwaardigheidscomplexen om hun kleur en zo niet, nou, dan moet ik het weten, hoor. Menigmaal ben ik al in een felle discussie beland. omdat ik mijn eigen mening daaromtrent heb en tja, dat wordt niet gewaardeerd.

Maar ik weiger me mee te laten sleuren in iets waarin ik niet geloof en geen waarheid vind.

Ik ril bij de uitspraken van ene Akwasi, een BN’er die zich denkt te kunnen veroorloven haat en geweld te kunnen prediken, met een zo fanatiek gezicht dat je er bang van zou worden!

Natuurlijk keur ik het ten strengste af wat er met George Floyd is gebeurd. Zolang iemands nek dichtdrukken is onacceptabel en ook sadistisch, maar de man is met zijn collega’s ontslagen en zij zullen zich voor de rechter moeten verantwoorden en terecht.

Wat mij buiten dit geval altijd wel vreselijk stoort is het feit dat ik altijd filmpjes zie waarin de politie de grote duivel is, maar helaas zie ik nooit wat daartoe geleid heeft, zodat ik mij een eerlijk beeld kkan vormen. Vreemd is dat toch!     
Wat mij ook stoort is dat dat zgn racisme vervolgens wordt gebruikt om plunderingen te plegen, een agent door zijn hoofd te schieten (in Las Vegas), andere agenten te mishandelen en ik vraag me af, gaan ze daar nu ook voor de straat op?? Of lezen en zien we alleen wat ons uitkomt?

Wat ben ik blij te zijn opgevoed door een wijze, Indische moeder, die mij heeft geleerd trots te zijn op elke kleur waarmee een mens geboren wordt! Die mij heeft geleerd dat niet de kleur van je huid, maar de kleur van je hart belangrijk is. Die mij heeft geleerd niet mijn omgeving de schuld te geven van mijn eventuele levensfouten, maar me af te vragen hoe ik daarvan kan leren en het de volgende keer beter of anders kan doen. Die me heerlijk liet smikkelen van negerzoenen en moorkoppen (wees toch blij dat zulke lekkernijen naar je vernoemd worden!) en me niet opzadelde met een vieze smaak omdat ik er racisme in moest zoeken.

Die me liet genieten van Zwarte Piet, die ik heel wat liever zag in zijn fleurige kleding dan die oude, strenge man met zijn dikke boek vol stoute kindertjes! Zwarte Piet, die altijd een handjevol lekkernijen voor me had en altijd zijn witte tanden voor me bloot lachte en waar ik mee kon lachen om zijn malle fratsen. Die eigenlijk het recht had - na alles wat ze in het voormalig Nederlands-Indie had gemaakt –mij op te zadelen met haar erfenis van ellende.  Maar nee, zij heeft me altijd geleerd alles van twee kanten te bezien en goh, wat ben ik haar daar dankbaar voor. 

Ik weet nog hoe ik als kind menigmaal thuiskwam met de mededeling dat ik tijdens een kinderruzietje was uitgemaakt voor pinda poepchinees of potkachel en hoor nog hoe mijn moeder dan luchtig kon reageren ‘dan zeg jij melkfles.’ En dat was het dan, er werd verder geen woord aan vuil gemaakt. Kwam ik klagen dat ik geslagen werd, dan zei ze weer net zo luchtig dat ik dan terug moest slaan en moedertje ging vervolgens gewoon verder met haar dagelijkse bezigheden. En door haar opstelling leerde ik net zo luchtig met mijn ervaringen om te gaan.

Maar ja, dit verhaal is natuurlijk helemaal niet interessant. Interessant is het pas dat ik alles verfoei waarmee ik ben opgevoed. Dat ik met de massa ga meegillen ‘me tooooooo, me toooooooo.’

Tjonge zeg, er gebeurt iets in Amerika en heel Nederland is opeens racistisch en iedereen of zijn/haar familie is wel een groot slachtoffer van al dat onrecht! ‘Me toooo, me tooooo, me tooooo.’

Oh, wat ben ik het eens met die cabaretier Steven Brunswijk, de spijker op zijn kop!!

Ook ik ben dat gezanik en die demonisering zat. Nog nooit ben ik me zo bewust moeten zijn van mijn kleur als dat al die zgn wereldverbeteraars denken mij te moeten opzadelen met hun helaas povere denkwijze. Laat me verdikkie met rust. Recht je rug en wees trots op de kleur die je draagt. Pimpelpaars, ravenzwart, chocoladebruin, sneeuwwit, jeetje draag die kleur met trots en geen eventueel racisme kan je deren! 

En voer je strijd, maar laat mij er buiten alsjeblieft! 

Ik geloof in de kleur van het hart van een mens en daarmee uit! Verbeter de wereld, begin bij jezelf!       

Laurens Windig sings Ingrid E. Noppen 'SURE'

TUESDAY AFTERNOON Laurens Windig sings Ingrid E. Noppen

Lieve, lieve zus, vandaag zou het je verjaardag zijn. Ik zou je als eerste bellen en je later je lievelingsbloemen brengen, pioenrozen. 

En je zou uit eten willen, want je was een smulpaap en je kon zo genieten van alle lekkernijen die je dan voorgeschoteld kreeg. 

Ik ben blij om alles waarvan je genoten hebt, dat je zo kon genieten van alle dingen in je leven, het was altijd een lust om te zien hoe je kon genieten. Ach lieverd, ik hoop zo dat daar waar je ook mag zijn, je een denderend feestje kan houden met alle dierbaren die daar ook al zijn.

Ik mis je, o ja,, ik mis je nog altijd en in mijn uppie moet ik door. Helemaal alleen, met af en toe de steun van Anneroos. Maar ze woont zo ver weg en ze kan niet zomaar aanwippen. En onze lievelingsneven en nichten wonen helemaal zo eind weg, helemaal in Groningen. Ik zou willen dat ze allemaal wat meer in de buurt woonden, dat ik zo bij ze kon binnenlopen of zij bij mij voor zomaar een gezellig bakkie.

Zoveel mensen, waarvan ik het nooit verwacht had, hebben me zo teleurgesteld en me zo wreed in de steek gelaten in de moeilijkste tijd van mijn leven,, maar weet je, ik ben er sterker door geworden en ik hoef ze niet meer in mijn leven, nóóit meer! Wat dat betreft heb ik nu eindelijk eelt op mijn ziel gekregen, het heeft lang geduurd, maar eindelijk kies ik voor mezelf!

Maar ik moet ook zeggen,  daarvoor in de plaats zijn weer andere lieve mensen gekomen, die ik in mijn leven heb toegelaten, mensen waar je juist niets van verwacht had en die er nu wél zijn! Maar mijn vertrouwen in mensen, ja helaas, het is voorgoed geschonden en het zal heel, heel lang duren eer ik dat weer terugkrijg.

Mama, jij en ik, wij zijn altijd vechters geweest, door alle woeste baren van ons leven wisten we overeind te blijven en voor jullie, alleen voor jullie doe ik mijn best door te gaan met  te vechten. Zo dapper als jij en mama hebben gevochten tegen die wrede ziekte die ons alle drie moest treffen, zo dapper wil ook ik zijn.

Ik stuur je denkbeeldig de pioenrozen waar je zo gek op was, hier lieverd, een enorm boeket pioenrozen en ze bloeien, ze bloeien allemaal voor jou.

Een dikke, dikke pakkerd, lieverd!

De bionische vrouw

Nou hihi, daar ben ik dan, ik lijk nu wel een bionische vrouw.

Het was nog een hele bedoeling om vandaag het ziekenhuis binnen te komen, hoor. Iedereen mocht pas 5 minuten voor zijn afspraak het ziekenhuis in en dan moest je eerst een tent door waar je allemaal vragen werden gesteld en dan pas mocht je naar binnen waar je eerst je handen moest ontsmetten en dan werd je verteld hoe je moest lopen, want er waren allemaal speciale routes aangebracht om bij de afdeling te komen waar jij moet zijn.

Bij de balie word je dan weer dezelfde gezondheidsvragen gesteld en dan word je pas onder assistentie naar de betreffende afdeling gebracht.

Degene die mij de apparatuur moest aanmeten was ook helemaal in beschermende kleding compleet met mondkapje en handschoenen.

Ik moest in slaapshirt verschijnen omdat je dus gereed wordt gemaakt voor de nacht en mijn bh moest daarom dus ook terplekke uit.

Uiteindelijk kreeg ik de apparatuur aangemeten en zo moet ik dan vannacht gaan slapen. Ik moet dan ook nog een neusbrilletje opdoen en een apparaat om mijn pols en dat moet worden verbonden met mijn middelvinger.

Ik weet niet of ik zo wel kan slapen met al die apparatuur, hoor, want ik ben natuurlijk bang dat je iets lostrekt of zo. Volgens die dokter kan het geen kwaad en moet ik gewoon gaan slapen zoals ik altijd slaap en me er niet aan storen. Maar ja, zoiets zit dan natuurlijk tussen je oren en nou ja, ik weet het niet.
Ik had een vest meegenomen, want ik wilde natuurlijk zo niet over straat en het was natuurlijk erg warm vandaag, maar toch maar dat ding even aangetrokken totdat ik in mijn auto zat. Had geen zin in allerlei starende blikken van ‘wat loopt daar nou!’ Nu ben ik ook nog een eeuwige chaoot, dus inmiddels heb ik alweer een paar keer ruzie gehad met al die bedrading en banden en ik hoop dan maar dat ik niet iets heb losgetrokken of zo, want dan kan de riedel weer opnieuw worden gedaan.

Bij de balie trof ik trouwens ook nog mijn longspecialist en hebben we even gebabbeld en vroeg ik hem of hij de vermoeidheid alweer een beetje te boven was. Hij zei dat hij weer aardig fit was en er weer tegenkon.    
Het was ook nog een hele bedoeling om na afloop het ziekenhuis weer uit te komen, want door de getroffen maatregelen was er inmiddels een hele file aan patiënten ontstaan en je mocht maar met 1 man tegelijk eruit.

Maar goed, ik heb het weer overleefd en ik moet morgen voor 10 uur de apparatuur weer terugbrengen, dus weer vroeg mijn bedje uit.

Had trouwens ook nog een bedoeling met de apotheek, want ik had een herhaalrecept besteld voor mijn ogen. Nu heb ik twee verschillende middelen voorgeschreven gekregen van het oogziekenhuis destijds en de ene is Liposic en die moet ik 1x per dag aanbrengen en de andere Duratears 4x per dag. Nu had ik een herhaalrecept voor Liposic gebracht en wat kreeg ik thuis bezorgd?? Juist ja, Duratears waar ik nog een hele doos van heb.

Dus weer gebeld met de apotheek die doodleuk vertelde dat Liposic pas over een maand wordt geleverd en dat ze daarom maar Duratears hadden gestuurd.

Ik zei dat dat niet de bedoeling was, want de oogspecialist schrijft natuurlijk niet voor niets 2 verschillende middelen voor. Nou, zij dacht dat het misschien geen kwaad kon om dan maar Duratears te gebruiken, maar ja, dat wist ze niet zeker. Nou moe, dus dan sturen ze maar weer Duratears, maar ze weten niet zeker of dat geen kwaad kan.

Oogziekenhuis kon ik niet bereiken, dus nu mijn oogspecialist maar een emailbericht gestuurd en nu maar wachten op antwoord.

Wat geen gezanik toch elke keer met die medicijnen. Mijn thyrax was toen ook al niet meer leverbaar, moest ook iets anders voor komen en nu dit weer.

Ik word helemaal krankjorum van elke keer die medicijntekorten, omdat de overheid altijd zo nodig voor een duppie op de eerste rang wenst te zitten.

En dan elke keer die verschillende verpakkingen met weer andere benamingen (dat is dan weer goedkoper!!), waardoor ik met grote regelmaat niet meer weet wat wat is!

Goed, dat was dus weer mijn overdrukke dag en nu moe, moe en nogeens moe, dus ik ga even op de bank rusten.

Publicatie 'Het Kontakt'

In de krant van de Krimpener- en Lopikerwaard 'Het Kontakt' van 12 mei 2020 de publicatie van mijn gedicht 'Hoelang dan nog?'

Speciaal geschreven voor al die mensen in verzorgings- en verpleegtehuizen, die door de coronacrisis in isolatie zitten:

HOELANG DAN NOG?

Niet een omhelzing

geen kus, geen hand

zelfs geen anderhalve meter afstand

maar jij achter gesloten ramen

en binnen de betonnen muren

dondert het tikken van de uren

voelt alleen zijn meer dan verlaten

is er dat murmelen in het niets

zoveel voelbaarder dan gisteren

koud, kouder jouw huid

te lang al onaangeraakt

hunkerend naar

al was het maar

een vluchtige aanraking

hier in de verte noem ik je

mijn woorden als in pluche dekens

getergd door een wanhopig weten

jij hoort ze niet

en onbeantwoord sjokt de tijd

hoelang, hoelang dan nog?

Ingrid E. Noppen

Met mijn hersenpan

Ach jeetje, de vrouw van een buurman op een verdieping onder mij zat in een verzorgingstehuis en hij ging haar dagelijks opzoeken. Eergisteren werd ze opeens erg ziek en nu werd ze gisteren met spoed op de IC opgenomen met corona en moest hij vanmorgen al .afscheid nemen. Zo met hem te doen.        
Maar nu word ik dus zelf ook wel angstig, want het komt nu wel erg dichtbij.
Hij heeft hier in het gebouw toch alles aangeraakt en stond ook in de lift met je, etc.     
Niet dat ik nu, na het verlies van al mijn dierbaren, nog zoveel heb om voor te leven, maar het idee dat als ik het krijg, ik kan stikken met die longziekte van mij, dat vind ik geen prettige gedachte. De vraag is of ze jou ook nog wel opnemen wanneer ze eventueel pijnlijke keuzes moeten maken.

Ik draag al constant plastiek weggooihandschoentjes wanneer ik boodschappen moet doen of de deur uitga om naar de post te kijken, maar misschien moet ik nu toch ook een mondkapje gaan dragen, want voor mij kan een besmetting dodelijk zijn. Ook loop ik voortdurend met een flesje ontsmettingsmiddel, maar dat deed ik al lang voor corona haar intrede deed, dus dat is niks nieuws, Verder heb ik thuis ook een grote fles staan en vraag ik de mensen eerst even hun handen daarmee te doen als ze hier noodgedwongen moeten zijn.

           
Ik ben ook voortdurend thuis tenzij ik boodschapjes moet doen en dan ga ik heel vroeg, zodat ik niet geheel in de ergste drukte kom. Het valt mij toch ook nog op dat er van die ongeduldige mensen zijn die toch boven op je snufferd gaan staan in de supermarkt, omdat ze zo nodig iets nodig hebben waar jij wat aan het zoeken bent. Verder doe ik zoveel mogelijk mijn aankopen via internet, dat is mij nu nog het veiligst.   
Gelukkig houden ze zich in dit complex goed aan de regels en ja, die buurman kon ook niet weten dat zijn vrouw besmet was.

Ik hoop wel dat deze toestand niet al te lang gaat duren, want zo langzamerhand voel je je een gevangene in je eigen huis en nog even en je gaat tegen jezelf praten. Doordat ik nu ook zo goed als geen afleiding heb komen alle nare herinneringen in volle hevigheid vaak naar boven en kan ik dat nu niet ontlopen door naar buiten te gaan of te gaan winkelen en daar heb ik het wel erg moeilijk mee.

Het is ook zo verschrikkelijk saai allemaal, maar ja, we moeten ons wel aan de regels houden willen we dat deze ellende z.s.m. kan worden ingedamd. Gelukkig bellen we als onderlinge bewoners elkaar nog geregeld en kunnen we weer even sociaal kakelen.

Ook de huisartsenpost is gesloten hier  en nu gebeurt alles telefonisch en komt de dokter alleen als het een spoedgeval betreft. Logisch natuurlijk, want zo’n huisartsenpost kan ook al gauw een besmettingshaard worden met zoveel mensen in die wachtruimtes.

Vooral die hulpverleners neem ik wel mijn petje af, hoor, want ze staan er toch maar met z’n allen voor ons!

Nu is het maar te hopen dat, als dit alles voorbij is, de regering eindelijk eens haar portemonnee trekt om ze financieel te belonen, want aan die mondelinge bedankjes die niks kosten hebben ze straks niks.

Verder hoop ik van harte dat de regering haar lesje meer dan geleerd heeft, want dankzij hen is het nu 1 grote noodtoestand in al die ziekenhuizen en moeten al die medische hulpverleners dat maar proberen op te lossen.

Want wie, o wie, moest in het verleden zo nodig zoveel ziekenhuizen sluiten met de gedachte dat we onaantastbaar waren voor welke toekomstige crisis dan ook? Wie heeft voortdurend al die bezuinigingen doorgedrukt in de zorg, zodat  het medisch personeel en straks de burger daar de dupe van is? Zij zijn het immers die nu, onder enorme stress, al die patiënten maar moeten zien te herbergen en allerlei oplossingen moeten bedenken als IC-ínrichtingen in hotels en zelfs in vervoersbussen!       

En waarom hebben we ons zo onafhankelijk gemaakt van andere landen, zodat er nu voortdurend overal een medisch tekort aan is en Jan met de pet daar onder moet lijden? Omdat Nederland zoals gewoonlijk altijd maar voor een duppie op de eerste rang wil zitten!

Gewoon weer onze eigen fabrieken openen en ons zo gauw mogelijk weer onafhankelijk maken, wat ook meteen weer voor een enorme werkgelegenheid kan zorgen!   
Maar goed, ik zal het wel allemaal verkeerd zien met mijn gewone hersenpan!

Wel denk ik dat een dergelijke ramp weleens nodig is om de mensheid weer eens met beide benen op de grond te zetten, want we nemen alles altijd maar als vanzelfsprekend aan en zijn er zo aan gewend dat alles altijd maar moet kunnen.

Genoeg gekakeld, ik ga weer even mijn dagelijkse rustuurtjes houden.

Ik hoop van harte dat jullie allemaal gevrijwaard blijven van dat verschrikkelijke virus en dat deze ramp gauw achter de rug zal zijn. Sterkte allemaal!