De bionische vrouw

Nou hihi, daar ben ik dan, ik lijk nu wel een bionische vrouw.

Het was nog een hele bedoeling om vandaag het ziekenhuis binnen te komen, hoor. Iedereen mocht pas 5 minuten voor zijn afspraak het ziekenhuis in en dan moest je eerst een tent door waar je allemaal vragen werden gesteld en dan pas mocht je naar binnen waar je eerst je handen moest ontsmetten en dan werd je verteld hoe je moest lopen, want er waren allemaal speciale routes aangebracht om bij de afdeling te komen waar jij moet zijn.

Bij de balie word je dan weer dezelfde gezondheidsvragen gesteld en dan word je pas onder assistentie naar de betreffende afdeling gebracht.

Degene die mij de apparatuur moest aanmeten was ook helemaal in beschermende kleding compleet met mondkapje en handschoenen.

Ik moest in slaapshirt verschijnen omdat je dus gereed wordt gemaakt voor de nacht en mijn bh moest daarom dus ook terplekke uit.

Uiteindelijk kreeg ik de apparatuur aangemeten en zo moet ik dan vannacht gaan slapen. Ik moet dan ook nog een neusbrilletje opdoen en een apparaat om mijn pols en dat moet worden verbonden met mijn middelvinger.

Ik weet niet of ik zo wel kan slapen met al die apparatuur, hoor, want ik ben natuurlijk bang dat je iets lostrekt of zo. Volgens die dokter kan het geen kwaad en moet ik gewoon gaan slapen zoals ik altijd slaap en me er niet aan storen. Maar ja, zoiets zit dan natuurlijk tussen je oren en nou ja, ik weet het niet.
Ik had een vest meegenomen, want ik wilde natuurlijk zo niet over straat en het was natuurlijk erg warm vandaag, maar toch maar dat ding even aangetrokken totdat ik in mijn auto zat. Had geen zin in allerlei starende blikken van ‘wat loopt daar nou!’ Nu ben ik ook nog een eeuwige chaoot, dus inmiddels heb ik alweer een paar keer ruzie gehad met al die bedrading en banden en ik hoop dan maar dat ik niet iets heb losgetrokken of zo, want dan kan de riedel weer opnieuw worden gedaan.

Bij de balie trof ik trouwens ook nog mijn longspecialist en hebben we even gebabbeld en vroeg ik hem of hij de vermoeidheid alweer een beetje te boven was. Hij zei dat hij weer aardig fit was en er weer tegenkon.    
Het was ook nog een hele bedoeling om na afloop het ziekenhuis weer uit te komen, want door de getroffen maatregelen was er inmiddels een hele file aan patiënten ontstaan en je mocht maar met 1 man tegelijk eruit.

Maar goed, ik heb het weer overleefd en ik moet morgen voor 10 uur de apparatuur weer terugbrengen, dus weer vroeg mijn bedje uit.

Had trouwens ook nog een bedoeling met de apotheek, want ik had een herhaalrecept besteld voor mijn ogen. Nu heb ik twee verschillende middelen voorgeschreven gekregen van het oogziekenhuis destijds en de ene is Liposic en die moet ik 1x per dag aanbrengen en de andere Duratears 4x per dag. Nu had ik een herhaalrecept voor Liposic gebracht en wat kreeg ik thuis bezorgd?? Juist ja, Duratears waar ik nog een hele doos van heb.

Dus weer gebeld met de apotheek die doodleuk vertelde dat Liposic pas over een maand wordt geleverd en dat ze daarom maar Duratears hadden gestuurd.

Ik zei dat dat niet de bedoeling was, want de oogspecialist schrijft natuurlijk niet voor niets 2 verschillende middelen voor. Nou, zij dacht dat het misschien geen kwaad kon om dan maar Duratears te gebruiken, maar ja, dat wist ze niet zeker. Nou moe, dus dan sturen ze maar weer Duratears, maar ze weten niet zeker of dat geen kwaad kan.

Oogziekenhuis kon ik niet bereiken, dus nu mijn oogspecialist maar een emailbericht gestuurd en nu maar wachten op antwoord.

Wat geen gezanik toch elke keer met die medicijnen. Mijn thyrax was toen ook al niet meer leverbaar, moest ook iets anders voor komen en nu dit weer.

Ik word helemaal krankjorum van elke keer die medicijntekorten, omdat de overheid altijd zo nodig voor een duppie op de eerste rang wenst te zitten.

En dan elke keer die verschillende verpakkingen met weer andere benamingen (dat is dan weer goedkoper!!), waardoor ik met grote regelmaat niet meer weet wat wat is!

Goed, dat was dus weer mijn overdrukke dag en nu moe, moe en nogeens moe, dus ik ga even op de bank rusten.

Genieten!

maandag, 23 juli 2018

Eindelijk thuis. En het is genieten in mijn eigen paleisje.  

Toen ik gisteren thuiskwam hingen er allemaal welkoms- en sterktekaartjes van de bewoners aan mijn buitendeur. Was zo een leuk gezicht!

Het eerste wat ik deed toen mijn afhalers weg waren was een heerlijke douche nemen in mijn eigen badkamer. Wat was dat genieten zeg.

Daarna even gerust en toen een flink wasje gedaan, want ik wilde dat hele revalidatiecentrum uit mijn kleding. Alles moet ik met pauzes doen, zoals mij daar geleerd is, maar het geeft niet, ik red mezelf in elk geval.

Vandaag kwam de Ergo op controle om te kijken of ik mij wel red en of ik me braaf aan de voorschriften hou en ze leek in elk geval tevreden.

Vandaag wel herhaaldelijk contact gezocht met het ziekenhuis, want ik slaap al nachten niet door vreselijke jeukaanvallen in mijn armen en benen, die volgens mij veroorzaakt worden door dat foliumzuur, dat ik elke dag moet slikken.

Er helpt geen voorgeschreven zalf tegenaan en het enige wat ik dan kan doen om het enigszins verdraagzaam te houden, is mijn armen en benen in natte, koude doeken wikkelen en dan maar duimen dat je in slaap valt.

Mijn armen en benen zijn dan vuurrood met hier en daar flinke bultjes en dat trekt dan in de loop van de volgende dag weer helemaal weg.

Elke nacht is een ware beproeving, want het is niet een beetje jeuk, nee, het is werkelijk niet te harden.

Ziekenhuis heeft teruggebeld dat de wnd longspecialist (de mijne is op vakantie) een 3-daagse kuur Prednison heeft voorgeschreven! Lijkt me een beetje vreemd voor een allergie, maar goed, hij zal het wel weten!

Op een gegeven moment stond de apotheek op de stoep met een zak medicijnen van heb ik jou daar. Ik schrok me een hoedje, wat moest ik ermee? Stonden allemaal vreemde opschriften op en dus weer contact gezocht met het ziekenhuis. 

Nee, ik moest daar nog niet aan beginnen, want dat was bedoeld voor de 2^e chemokuur. Nou, wel slordig dan, want ik was bijna begonnen met innemen. Geen schema erbij, helemaal niks.

Het ergste van alles is dat ik die Prednison nog steeds niet binnen heb en dat het dus weer een martelende nacht wordt. De apotheek ontkent de fax te hebben ontvangen, het ziekenhuis zegt bij herhaling dat ze hem gestuurd hebben. En zo werd het later en later en het is nu 18.22 uur en ik verwacht dus niet meer dat ze nog zullen komen. 

Ach ja, zij hebben geen last van die ondraaglijke jeuk, dus waarom haast maken ermee?

Ik ben wel geschrokken van de hoeveelheden medicijnen die ik straks allemaal zal moeten innemen, want hoeveel kan een maag aan? Ik word al misselijk als ik ernaar kijk!

In elk geval kan ik nu nog even genieten van mijn huis alvorens de chemo begint en over aanloop niet te klagen. Soms wel een beetje teveel, want ik moet wel aan mijn rust komen natuurlijk. Mijn lieve buurtjes komen elke dag vragen wat voor boodschappen ik nodig heb en leveren dat dan aan, zo lief allemaal. Ik heb echt geluk in dit complex te wonen, want anders ben je toch aan de goden overgeleverd?

Mijn zwager overlaadt mij met het heerlijkste fruit van de fruittelers hier in de omgeving. Ze staan weer langs de kant van de weg en nee, in de supermarkt zul je dit kwaliteitsfruit niet aantreffen. Grote zwarte, heerlijke zoete kersen, sappige blauwe pruimen en overheerlijke frambozen en aardbeien. Het is genieten! In de zomer voor ons gelukkig geen afvalfruit meer uit de supermarkt! Of het fruit is niet te pruimen of het is zo hard als keien en tegen de tijd dat het rijp is, is het verrot! Betaal je dan nog ontzettend veel voor ook.

26 juli en 30 juli komen steeds dichterbij, maar niet aan denken, nog even genieten van elke dag, even vergeten wat je mankeert en …. snakken naar heerlijke, verkoelende regen!

FROM OUT OF THE BLUE

Het is vrijdagavond, 19 juni, als je na een gezellige dag, plaatsneemt achter je laptop om al je mail e.d. door te nemen.
Je koffertje is al half gepakt, want dinsdag zul je voor een paar heerlijke dagen met vrienden verblijven in een hotel in het land, om van daaruit allerlei leuke uitstapjes te ondernemen. Je verheugt je er al zo lang op.        

En dan from out of the blue is er opeens die ijskoude rug die erg onaangenaam aanvoelt en je besluit even op de bank te gaan liggen, want het voelt niet goed.
Je ligt nog niet of je begint opeens enorm te klappertanden en te rillen en bent met nog geen tig dekbedden warm te krijgen. Alsof je de malaria hebt!
En dan opeens moet je een spurt maken naar het toilet en met golven tegelijk vliegt je hele maaginhoud naar buiten.     
In een mum van tijd ben je een doodziek wrak en je bent te eigenwijs – ondanks het aandringen van je zus en vrienden – om de dokter te waarschuwen.
Immers, na al die ziekenhuisbezoeken kun je even geen witte jas meer zien.
En zo breng je vier dagen al overgevend bij het knipperen met je ogen, met ’s nachts de vreselijkste nachtmerries door de ijlkoortsen, een ribbenkast vol pijn en brandende pijn in je linkerzij en linker onderrug bij elke ademhaling, door. Maar goed, wie eigenwijs verkiest te zijn, moet maar onnodig lijden, nietwaar? Uiteindelijk ben je zo ziek en hap je zo naar adem, dat er niets anders opzit dan toch maar de dokter bellen, want anders vrees je zelfs de volgende morgen niet meer te halen.

Hij komt vrijwel meteen en begint zijn onderzoek.  

Ik zeg hem dat er een rotsblok in mijn maag en op mijn borst ligt en hij onderzoekt mijn buik en maag dan ook grondig. Dan komt hij met zijn stethoscoop en al uitgeput moet ik blijven inademen en het blijkt eindeloos te duren. ‘Ik hoor iets wat niet goed zit in die linkerlong, het lijkt wel een longontsteking’, hoor ik hem mompelen, terwijl ik alleen maar kan denken ‘man, schiet op, ik ben al zo uitgeput’!         
Ik zeg hem dat ik toch helemaal niet verkouden ben en niet hoest en dat dat toch voortekenen moeten zijn. “Het zit hem niet lekker’, zegt hij. En hij laat meteen de trombosedienst aanrukken voor bloedprikken en de apotheek met alvast 2 kuren antibiotica en Prednison. Hij hoopt dat ik hoe dan ook kan trachten de medicijnen binnen te houden, al is het maar drie kwartier!  Intussen heb ik toch mijn twijfels bij zijn diagnose, niks verkouden, niks hoesten! Nee, volgens mij zit er iets niet goed in mijn maag!
Het wordt steeds weer een gevecht tussen mij en het overgeven. Alsmaar probeer ik op het meest rustige moment van mijn doodzieke lijf de medicijnen in te nemen. 1x ging het bijna mis toen mijn maag vijf minuten na inname van de medicijnen enorme pijnlijke en krachtige overgeefstoten teweeg bracht. Maar geluk bij een ongeluk, mijn maag had gewoon geen enkele inhoud meer om naar buiten te werken en dat beetje water met die medicijnen zijn er dan ook gelukkig in gebleven.  
De volgende morgen om 09.00 uur de dokter gebeld op zijn verzoek voor de bloeduitslagen. Hij was ervan geschrokken, het bloedbeeld gaf een forse longontsteking aan en zijn diagnose was dus correct geweest.   Vanmidddag komt hij weer langs, want hij wil het even streng in de gaten houden.
Nu heb ik al heel wat longontstekingen gehad, maar zo agressief, pijnlijk en sneaky, zonder enig voorteken, heb ik een longontsteking nog niet meegemaakt!
 

En ik had nota bene ook nog net mijn bezoek achter de longarts achter de rug! Nu heb ik een nieuwe, nog jonge longarts en ik moet zeggen, van mijn oude longarts moest ik altijd in zo’n apparaat gaan staan en dan kon hij mijn longen zien en het meteen opmerken als er wat aan de hand was. En hij luisterde met ieder bezoek naar mijn longen en o ja, bij de longonderzoeken liet hij altijd zuurstof prikken en ook liet hij regelmatig foto’s maken. Deze nieuwe longarts? Ik zal het nog even aanzien.  1x per jaar zuurstof prikken vindt hij wel genoeg voor al zijn patiënten! Hij kwam me halen en we namen plaats en hij is niet meer van zijn stoel af geweest. Het hele bezoek bestond uit vragen die ik dan moest beantwoorden en zonder enig onderzoek vooraf wijzigde hij 1 van mijn inhalatoren. Nu weet ik wel dat hij de resultaten van mijn longfunctieonderzoeken voor zich had, maar die waren al 2 weken eerder gedaan!

De inhalator Seretide met ontstekingsremmend middel  wijzigde hij dus notabene. Hij gaf daar een andere voor, want die ontstekingsremmer vond hij niet nodig. Nu wil ik hem niet meteen beschuldigen, maar gezien mijn toestand nu, vraag ik mij af of zo’n ontstekingsremmer inderdaad niet nodig is. En o ja, ik kreeg er nog een pilletje bij voor de benauwdheid. Op 17 september a.s. moet ik bij hem terugkomen en dan zal ik hem uitgebreid verslag doen van wat mij nu is overkomen!  Het is nog een erg jonge arts en of dat nu altijd in je voordeel is? Waarschijnlijk mist hij nog de broodnodige ervaring, maar wie weet, de tijd zal het verder uitwijzen.    
Ik weet wel dat ik zijn werkwijze vanaf nu in de gaten ga houden en wanneer ik het echt niet vertrouw, dan ben ik dus zo vertrokken naar een andere longarts. Mijn longen kunnen het zich namelijk niet permitteren om nog meer schade op te lopen dan ze al hebben!         
 

Gelukkig heb ik nog voor 2 maandjes even mijn gouden huisarts en goh, wat gaat er straks een kennis verloren bij het vertrek van die man!  Maar ik begrijp hem wel. Na zo'n dienstbaar leven als arts heeft hij alle recht om nu straks eindelijk tijd aan zichzelf te besteden en zijn eigen dromen te verwezenlijken. Hij heeft de intentie nog zoveel te willen reizen en hij verdient dat dan ook.   
Het zal lang duren voor ik nog een andere arts zo kan vertrouwen als ik hem doe! Hij is niet alleen een goede arts door zijn kennis, maar ook nog een arts die arts is geworden uit roeping. Die nooit te beroerd is om meteen te komen als je hem dringend nodig hebt! Die ook meteen actie onderneemt als hij ziet dat het foute boel is en die actie ook zelf onmiddellijk ten uitvoer laat brengen! Immers, voor ik het wist stond hier de Trombosedienst en de apotheek op mijn stoep.
Ik betreur het nu dat ik hem niet eerder gebeld had. Waarschijnlijk was me dan het leed van zoveel dagen bespaard gebleven! Maar ja, ik ben nu eenmaal eigenwijs geboren en schijn erg hardleers te zijn in het afleren daarvan!      
Dus die vreselijke dagen beschouw ik nu maar als een harde les, die mij de volgende keer hopelijk veel leed zal besparen.          

En vandaag, vandaag is eindelijk mijn beste dag van al die dagen bij elkaar. Ik ben voor het eerst niet misselijk meer en dat alleen al is een enorme winst en maakt je weer een beetje mens en bij de wereld. Mijn leuke dagen heb ik helaas moeten afzeggen en ook de operatie aan mijn hand is door het ziekenhuis met een maand uitgesteld. Intussen kan ik alleen maar proberen te herstellen om alsjeblieft weer gauw mijn oude leventje op te pakken. Vanmorgen voor het eerst een bruin boterhammetje met een vleugje boter en een dun plakje kaas gegeten en ik wist niet meer hoe lekker dat kon smaken! Van elke rustige hap heb ik genoten, want ik heb er alle tijd voor genomen.

Wil koste wat het kost voorkomen dat mijn maag weer in de oude situatie vervalt. En eerlijk is eerlijk, zo rustig je boterhammetje kauwen is heel wat meer genieten dan hap, slik, weg! En o ja, twee zacht gekookte eitjes gegeten, die perfect gegaard waren dankzij het Delfts blauwe zingende ei, dat ik van mijn vriendin Plonie voor mijn verjaardag kreeg! Speelt bij zacht, medium of hard een ander melodietje. Bij een zacht ei speelt het In Holland staat een huis, bij medium 2 emmertjes water halen en bij hard het Wilhelmus. Het is raar, hoe je als je ziek bent kunt verlangen naar dingen als zachte eitjes waar je gewoonlijk nauwelijks naar omkijkt!

Ik kijk naar buiten, het zonnetje schijnt en ik verlang na al die dagen binnen zo naar buiten, maar ik weet dat ik dat nog niet aankan. Ik heb net lucht voor 2 meter. Maar ik ben al dolgelukkig zoals ik mij nu voel, weer een klein beetje op weg van een doodziek vogeltje weer mens te worden.