Met mijn hersenpan

Ach jeetje, de vrouw van een buurman op een verdieping onder mij zat in een verzorgingstehuis en hij ging haar dagelijks opzoeken. Eergisteren werd ze opeens erg ziek en nu werd ze gisteren met spoed op de IC opgenomen met corona en moest hij vanmorgen al .afscheid nemen. Zo met hem te doen.        
Maar nu word ik dus zelf ook wel angstig, want het komt nu wel erg dichtbij.
Hij heeft hier in het gebouw toch alles aangeraakt en stond ook in de lift met je, etc.     
Niet dat ik nu, na het verlies van al mijn dierbaren, nog zoveel heb om voor te leven, maar het idee dat als ik het krijg, ik kan stikken met die longziekte van mij, dat vind ik geen prettige gedachte. De vraag is of ze jou ook nog wel opnemen wanneer ze eventueel pijnlijke keuzes moeten maken.

Ik draag al constant plastiek weggooihandschoentjes wanneer ik boodschappen moet doen of de deur uitga om naar de post te kijken, maar misschien moet ik nu toch ook een mondkapje gaan dragen, want voor mij kan een besmetting dodelijk zijn. Ook loop ik voortdurend met een flesje ontsmettingsmiddel, maar dat deed ik al lang voor corona haar intrede deed, dus dat is niks nieuws, Verder heb ik thuis ook een grote fles staan en vraag ik de mensen eerst even hun handen daarmee te doen als ze hier noodgedwongen moeten zijn.

           
Ik ben ook voortdurend thuis tenzij ik boodschapjes moet doen en dan ga ik heel vroeg, zodat ik niet geheel in de ergste drukte kom. Het valt mij toch ook nog op dat er van die ongeduldige mensen zijn die toch boven op je snufferd gaan staan in de supermarkt, omdat ze zo nodig iets nodig hebben waar jij wat aan het zoeken bent. Verder doe ik zoveel mogelijk mijn aankopen via internet, dat is mij nu nog het veiligst.   
Gelukkig houden ze zich in dit complex goed aan de regels en ja, die buurman kon ook niet weten dat zijn vrouw besmet was.

Ik hoop wel dat deze toestand niet al te lang gaat duren, want zo langzamerhand voel je je een gevangene in je eigen huis en nog even en je gaat tegen jezelf praten. Doordat ik nu ook zo goed als geen afleiding heb komen alle nare herinneringen in volle hevigheid vaak naar boven en kan ik dat nu niet ontlopen door naar buiten te gaan of te gaan winkelen en daar heb ik het wel erg moeilijk mee.

Het is ook zo verschrikkelijk saai allemaal, maar ja, we moeten ons wel aan de regels houden willen we dat deze ellende z.s.m. kan worden ingedamd. Gelukkig bellen we als onderlinge bewoners elkaar nog geregeld en kunnen we weer even sociaal kakelen.

Ook de huisartsenpost is gesloten hier  en nu gebeurt alles telefonisch en komt de dokter alleen als het een spoedgeval betreft. Logisch natuurlijk, want zo’n huisartsenpost kan ook al gauw een besmettingshaard worden met zoveel mensen in die wachtruimtes.

Vooral die hulpverleners neem ik wel mijn petje af, hoor, want ze staan er toch maar met z’n allen voor ons!

Nu is het maar te hopen dat, als dit alles voorbij is, de regering eindelijk eens haar portemonnee trekt om ze financieel te belonen, want aan die mondelinge bedankjes die niks kosten hebben ze straks niks.

Verder hoop ik van harte dat de regering haar lesje meer dan geleerd heeft, want dankzij hen is het nu 1 grote noodtoestand in al die ziekenhuizen en moeten al die medische hulpverleners dat maar proberen op te lossen.

Want wie, o wie, moest in het verleden zo nodig zoveel ziekenhuizen sluiten met de gedachte dat we onaantastbaar waren voor welke toekomstige crisis dan ook? Wie heeft voortdurend al die bezuinigingen doorgedrukt in de zorg, zodat  het medisch personeel en straks de burger daar de dupe van is? Zij zijn het immers die nu, onder enorme stress, al die patiënten maar moeten zien te herbergen en allerlei oplossingen moeten bedenken als IC-ínrichtingen in hotels en zelfs in vervoersbussen!       

En waarom hebben we ons zo onafhankelijk gemaakt van andere landen, zodat er nu voortdurend overal een medisch tekort aan is en Jan met de pet daar onder moet lijden? Omdat Nederland zoals gewoonlijk altijd maar voor een duppie op de eerste rang wil zitten!

Gewoon weer onze eigen fabrieken openen en ons zo gauw mogelijk weer onafhankelijk maken, wat ook meteen weer voor een enorme werkgelegenheid kan zorgen!   
Maar goed, ik zal het wel allemaal verkeerd zien met mijn gewone hersenpan!

Wel denk ik dat een dergelijke ramp weleens nodig is om de mensheid weer eens met beide benen op de grond te zetten, want we nemen alles altijd maar als vanzelfsprekend aan en zijn er zo aan gewend dat alles altijd maar moet kunnen.

Genoeg gekakeld, ik ga weer even mijn dagelijkse rustuurtjes houden.

Ik hoop van harte dat jullie allemaal gevrijwaard blijven van dat verschrikkelijke virus en dat deze ramp gauw achter de rug zal zijn. Sterkte allemaal!

Mijn eigen zuurmethode!

Werkt mijn eigen behandeling waar overigens niemand geloof aan hecht, dan toch haar vruchten af???
Vanmorgen weer voor controle geweest en gelukkig ook dit keer geen nieuwe vlekken te zien.
Ik had destijds gelezen dat kanker gek op suiker is en als dat zo is dan moet het dus zuur haten, was mijn redenering.
Vanaf dat er bij mij longkanker werd geconstateerd drink ik dus elke morgen pure, zelf uitgeperste, citroensap van 2 citroenen. Daarnaast drink ik ook nog aangelengde appelazijn, dus per dag krijg ik zo heel wat zuur binnen. Ja, het is vreselijk zuur allemaal, maar ook daar wen je aan en als ik erg dorst heb verlang ik nu zelfs naar citroen. Ik drink al dat zure gedoe wel door een rietje, want ik wil natuurlijk geen aanslag plegen op mijn tanden.
Verder mijd ik zoveel mogelijk het gebruik van suiker. Natuurlijk eet ik best wel af en toe iets lekkers of een gebakje, maar ik beperk dat zoveel mogelijk.

Na de chemo en bestralingen heb ik ontzettend veel last van tintelingen in mijn handen en vaak ook in mijn voeten die erg storend zijn en mijn longspecialist vreest dat mijn zenuwbanen door de bestralingen beschadigd zijn.
Daarvoor is geen herstel mogelijk en daar zal ik dus mee moeten leren leven (bah!). Is geen pretje met grote regelmaat met slapende handen en voeten te zitten, hoor!

24 maart a.s. moet ik trouwens terugkomen voor het aanmeten van een kastje, want hij wil uitsluiten dat ik aan slaapapneu ben komen te lijden door al die behandelingen. Dat kastje moet je dan tijdens de slaap dragen en de volgende morgen voor 10.00 uur terugbrengen. Op 15 april a.s. hoor ik dan weer de uitslag van mijn longspecialist. Dus nou ja, weer wat nieuws. Ik ben zo langzamerhand een grote ervaringsdeskundige wat betreft ziektes en aandoeningen.
Moest ook nog bloedprikken en daarna kon ik eindelijk weer opgelucht naar huis. Als mensen het over een ziekte hebben, durf ik niet eens meer te reageren, want 9 van de 10x heb ik het gehad of lijd ik eraan en dan zouden ze nog denken 'heb je haar weer, die denkt dat ze van alles heeft'. Dus hou ik zoveel mogelijk altijd wijselijk mijn mond als het daarover gaat.
Ik denk dat mijn vader van mij een afraffelproject heeft gemaakt, een zogezegd vluggertje, want ik ben gewoon niet goed afgewerkt!
Maar goed, ik moet niet klagen, want alweer geen nieuwe vlekjes en zelfs mijn longspecialist kreeg een beetje meer hoop dan anders.
Vertel ik medici of andere mensen over mijn methode, dan kijken ze me allemaal verontwaardigd aan en mijn huisarts zei 'nou, het is nooit wetenschappelijk bewezen, maar ik verbied het je niet, want het is in elk geval een enorme vitamineshot.'
Nou, voor mij hoeft het ook niet wetenschappelijk bewezen te zijn, ik doe gewoon wat mijn intuïtie mij vertelt en gezien het resultaat tot nu toe hou ik me daar maar even aan.

Ik zou willen dat ik Suzette toen die citroenen had kunnen laten innemen, maar ja, ik had daar helaas niets over te zeggen, want haar man wist immers altijd alles beter!!! Ze is er nu niet meer en daar heb ik het nog elke dag zo moeilijk mee. Ik had mijn leven voor haar willen geven, maar wie ben ik? Ik heb nu eenmaal niets te vertellen! Ik ben nu eenmaal de eeuwige loser die altijd alleen maar in onmacht moet toezien hoe al het dierbare en waardevolle in mijn leven wordt weggenomen en waartegen ik niets kan doen.

In elk geval, ik ben weer thuis en kan met die longen er weer 3 maanden tegen.
En nu, nu ga ik weer mijn citroenen uitpersen en opdrinken en vanavond die o zo zure appelazijn (die ruikt wel erg sterk, hoor!).

Ik dacht dat ik je zag

Ik dacht dat ik je zag vandaag. Van achteren dezelfde coupe, hetzelfde postuur.

Bijna had ik je geroepen, maar toen jouw gelijkenis zich omdraaide, was het een hele teleurstelling, jij was het niet.

Natuurlijk kon dat ook niet zo zijn, maar toch, ik wilde zo graag blijven geloven dat jij het was en mijn ogen bleven de vrouw op haar rug nog lang volgen.

Me even inbeelden dat ik je weer zag lopen, lieve zus, zoekend naar mooie outfits in de kledingrekken.

Op weg naar huis moest ik er zo van huilen.

Wensen dat je de tijd terug kon draaien en alle tragedies ongedaan kon maken, maar daarin zo machteloos zijn.

Ik mis jou en mama nog elke dag. Ondanks de toch regelmatige aanloop in dit huis voelt het binnenin mij zo verlaten, zo alleen op de wereld. En in je uppie moeten vechten tegen je ziekte, het voelt soms zo doelloos. 

Waarom is alles zoals het is?

Ik kan alleen nog maar hopen dat jullie nu bij elkaar zijn en niet meer lijden en gelukkig zijn, ergens op een heel mooi plekje.

Elke dag probeer ik overeind te blijven, voor jou en voor mama, die zo dapper hebben gestreden tegen deze zelfde verschrikkelijke ziekte.

En mag ik dan zo laf zijn om op te geven? Nee lieverds, nee, voor jullie, alleen maar voor jullie is dit gevecht. Dapper zijn, alleen maar dapper zijn.

Oudejaarsdag 2019

17.42 uur

Oudejaarsdag, wat moet ik ermee? Ik heb het alleen maar een stuk benauwder door al dat vuurwerk dat al dagenlang aan de gang is en ik moet zelfs mijn ramen sluiten om die vuile lucht buiten te houden. Hebben ze het altijd zo over milieu en nog eens milieu, nou, wat die troep aanricht, daar hoor je niemand over. Laat ze bij mij dus maar niet meer aankomen over het milieu! Nog maar niet te praten over veel huisdieren die de stuipen voortdurend op het lijf worden gejaagd door al die troep en die daarna een tijdlang nog van slag zijn. Het is ook geen vuurwerk meer tegenwoordig, het zijn gewoon bommen. En politie, wie, wat, waar? Zie nooit een politieagent! Niet dat dat nou zoveel zou aanrichten, want die hebben het al net zo zwaar te verduren. Ook zij worden tegenwoordig belaagd met stenen en vuurwerk of worden in elkaar geslagen.

En allemaal maar klagen dat ze het zo arm hebben, maar wel voor duizenden euro’s de lucht inknallen!! Ben gewoon blij en opgelucht als deze dagen eindelijk voorbij zijn. En dan al die drukte overal, pffff. Heb de afgelopen dagen zo vroeg mogelijk mijn boodschappies gedaan om daarna gauw de supermarkt weer uit te vluchten.

Ik haat deze dagen ook zo nu mijn liefste dierbaren er niet meer zijn. Het geeft zoveel herinneringen die zo tweeledig zijn, mooie herinneringen, maar die toch zoveel pijn doen omdat je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Al die momenten met hen daarin zijn ontastbaar geworden.

En die pijn om het gemis, het voelt vaak zo ondraaglijk. Zoveel mensen verloren in zo een korte tijd en daarnaast nog zelf moeten blijven vechten voor je leven.

Ik zou willen dat mij nog een paar minuten vergund was om ze vast te houden, met ze te praten, met ze te lachen als vanouds, ze nog te zeggen wat ik ze nog wil zeggen en ze nog te vragen wat ik nog te vragen heb.

Ik wil de trouwe vrienden die ik nog heb koesteren, beseffen hoe een kostbaar bezit ze zijn in de meest zware tijden van mijn leven.

En dat ik nu zoveel hechter ben geworden met mijn halfzusje, waarvan ik nooit gedacht had dat ze ervoor me zou zijn en die er nu wel is als ik het even niet meer zie zitten. Ze heeft het zo druk met haar werk, met haar relatie en eigen kinderen en toch probeert ze zo nu en dan wat tijd voor me vrij te maken, terwijl ze toch een eind weg van me woont.

Het is waar, in je nood leer je je beste vrienden kennen! En die moet je als een kostbaar bezit in de schatkist van je hart dragen.

Er zijn ook mensen waarvan je zonder aanwijsbare reden opeens niets meer hoort, waar het aan ligt, ik weet het niet en ik wil het ook niet weten

Ik ben daar zo gemakkelijk in geworden, weg ermee, geen energie meer aan verspillen, wat niet uit het hart komt moet wegblijven.

2020 alweer en wat zal ons dat brengen? Soms benauwt me al dat geweld van tegenwoordig. Elke dag maar gewoon in woonwijken schietpartijen, mensen die om het kleinste geringste worden vermoord of half doodgeslagen of geschopt.

Oude, hulpeloze mensen die zich nauwelijks nog verweren kunnen gewelddadig beroofd en mishandeld. Jongelui die elkaar met messen te lijf gaan en elkaar doodsteken! Jee, wat een wereld en wat zijn de lontjes kort!

Ik lees zo goed als geen kranten meer, word zo misselijk van al dat zinloze geweld en die belachelijke taakstrafjes die ze vervolgens krijgen.

Ik denk aan mijn hartsvriendin Lucia en haar man die op zo’n gruwelijke wijze om het leven zijn gebracht en de dader die vervolgens helemaal in de watten wordt gelegd, terwijl naar de nabestaanden niet wordt omgekeken.

Soms wil ik haar weer bellen om dan te beseffen dat ze er niet meer is. We konden alles bij elkaar kwijt en wisten elkaar altijd weer op te beuren en nu, ook al weg door zo’n moordzuchtige psychopaat.     
Ik denk aan mijn dierbare moeder en lieve zus, die na zwaar lijden hun gevecht verloren en ik stuur kusjes de lucht in, in de hoop dat die ze zal bereiken.
Ach lieverds, ik mis jullie nog elke dag en met mijn tranen is inmiddels een oceaan te vullen.

Verder kan ik alleen maar hopen dat deze oudejaarsavond eens fatsoenlijk kan verlopen en dat al die hulpverleners die voor ons klaarstaan in de nood van ons leven met rust worden gelaten en niet in vijandige en gevaarlijke sferen hun werk moeten doen. Dat ook zij na afloop van hun zware taken veilig naar hun gezin kunnen gaan, ik leef in elk geval met ze mee.          
We moeten maar positief blijven en hopen dat deze wereld ooit tot zinnen komt en zullen inzien dat zachte heelmeesters helaas stinkende wonden hebben gemaakt.

Hoe dan ook wens ik de wereld een vreedzaam, liefdevol en gezond 2020 toe!

Een groot ei op mijn bol !

Dankzij mijn zusje Anneroos toch nog hele gezellige kerstdagen gehad bij haar in Heiloo en wat een verrassing, ook nog kerstcadeautjes. Maar oh, oh, teruggekomen met een dikke bult op mijn hoofd en een bont en blauwe reechterbil en rug. Wilde vanmorgenvroeg even kijken hoe laat het was op mijn horloge, grote licht aangedaan en daarna weer in bed gestapt, maar wat een verschrikkelijk klap, op de een of andere manier, ik weet niet hoe, maar ik viel uit bed, met mijn hoofd op een kunststofbak (gelukkig liepen de hoeken daarvan rond, maar wel stukken er vanaf door de klap!) en toen op mijn rug en bil. Zo een klap, dat Rosie op de klap afkwam en mij daar kreunend aantrof. Ze ondernam meteen actie met ijsblokjes in een washandje en bovenop mijn hoofd. Gelukkig geen gat, want ik was al bang weer naar het ziekenhuis te moeten. Wel een dik vet ei op mijn bol en een pijnlijke rug en bil. 

Sindsdien zware hoofdpijn, maar goed, dat los ik steeds op met paracetamol. Heb ik natuurlijk weer. Ze zei dat er zoveel mensen in dat bed hadden geslapen en niemand was dat ooit overkomen. Ik heb ook al eerder in dat bed geslapen en nooit a problem, maar nu dus wel. Ze dachten daar boven zeker, het wordt weer eens de hoogste tijd om een vuilniszak op jouw bol te gooien! Maar goed, het waren wel gezellige kerstdagen en ze had zelf overheerlijke kokoscake gebakken en tiramisu gemaakt (ik kan haar zo opgegeven voor 'Heel Holland bakt', maar toen ik dat zei kreeg ze meteen paniekerige stuipen 'nee hoor, niet doen'. Kreeg ik nog heel wat van mee voor thuis inclusief nog een biefstuk die ik bij thuiskomst meteen in de pan heb gebakken en opgepeuzeld.

De kerstmannetjes hadden ook nog leuke kerstcadeautjes onder de boom voor me gelegd en gelukkig had ik voor iedereen ook cadeautjes meegebracht, want ik kom nooit graag met lege handen! Ook nog heerlijk gegeten, want ze hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt en gekocht, maar poeh, poeh, ik heb niet zo’n grote maag, dus ik zit al gauw vol. Ik moet altijd zo eten dat er eigenlijk nog een hapje bijkan, want anders word ik beroerd. Vanuit die ervaring stop ik dan ook altijd op tijd met nog meer versmaden, want anders zit ik de hele verdere avond en nacht met de gebakken peren.  

Vanmiddag om 13.30 uur weer huiswaarts gegaan (moet altijd voor donker terug zijn, want ik heb last van nachtblindheid)  en het was heerlijk weer eens zo’n lange rit te maken, want het geeft mij altijd zo’n gevoel van vrijheid en ik heb zeker geen hekel aan autorijden.

Ik had lang getwijfeld of ik wel zou gaan, maar ben toch blij dat ik uiteindelijk toch met de kerstdagen besloot aan haar uitnodiging gehoor te geven en ik niet thuis met al mijn verdrietige herinneringen alleen ben gebleven. Het leidt toch af en dat is goed. Onderweg wel weer een traantje moeten laten, want dan denk je toch weer aan alle ellende die de afgelopen twee jaar gepasseerd is.

Nu ga ik wel even rusten op de bank, want ik ben weinig aan mijn broodnodige rust toegekomen en ik ben nu wel erg moe.
Dus even lekker relaxen op de bank en voor de buis!   

Bijna kerst

Die kerstliedjes, het geeft mij iets verdrietigs, herinneringen aan toen alles nog goed was en we altijd zo gezellig gezamenlijk kerst vierden.

Soms kan het me zomaar overvallen. In de auto, in een winkel of waar dan ook, dat immense gemis, dat diepe verdriet.

Dan probeer je het met alle macht weg te slikken, maar daar word je dan weer zo benauwd van. In de auto is het niet erg, niemand die het ziet, maar elders, ja, dan gauw de uitgang zoeken en naar buiten. Buiten dan even diep ademhalen en proberen afleiding te zoeken in de wereld om je heen.

Het lukt natuurlijk niet altijd om zo gauw buiten te komen. Soms sta je met je karretje vol boodschappen, die toch eerst afgerekend moeten worden en dan probeer je wanhopig maar je gedachten te verzetten.

Ik heb toch maar op advies van mijn vrienden en vriendinnen mijn kleine kerstboompje opgetuigd en de kamer wat in kerstsfeer gebracht. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Soms wilde ik alles weer teruggooien in de dozen, zag er het nut niet meer van in, maar dan nam ik even pauze en ging daarna dan maar weer verder.

Ik denk aan mijn lieve moedertje, aan mijn dierbare zus, aan mijn vader, mijn ‘, hartsvriendinnen Coby en Lucia en het is zo’n wreed besef dat ze nooit meer terugkomen, dat ze definitief weg zijn.

In korte tijd alles zomaar weg. Ik wil met ze praten,  met ze bellen, ze vertellen wat er in me omgaat en ik wil gewoon weer onbedaarlijk  met ze kunnen lachen. Het voelt zo leeg in je huis, in je hart en elke dag vangt weer aan met dat zelfde besef, ze zijn er niet meer, nee, ze zijn er echt niet meer.

Vanmorgen vroeg al even boodschappies wezen doen en brrrr, het was zo nat vandaag. Maar zo lekker vroeg is het gelukkig nog niet zo druk en kan ik op mijn gemak mijn boodschapjes doen. Ik kan echt helemaal crazy worden van al die duwende mensen en krijsende kinderen. Ik stond even wat maaltijden uit te zoeken kwam er wel zo’n overhaastig geval dat  mijn rijdende krat uit mijn hand trok  en dat helemaal aan de overkant deponeerde. Ik had mijn karretje notabene nog vast. ‘Hallo zak patat, gaat ie lekker’, vroeg ik. Hij schrok daarvan en bood gauw zijn excuses aan, maar ik zei dat hij notabene zo mijn karretje uit mijn handen trok omdat hij er waarschijnlijk bij moest. Nou, ik ben opgevoed met ‘pardon, zou ik er even bij mogen?’ Maar goed, hij greep maar gauw zijn maaltijd en weg was meneer Onopgevoed. Brr, soms kan ik toch zo’n afkeer van mensen hebben, hè, kan er niks aan doen, hoor. Na al mijn slechte ervaringen kan ik ze soms wel schieten!

Maar goed,, buiten even diep ademgehaald en  toch wel lekker even die frisse wind door je wangen en die regen op je bol, hoor, voel je je echt Hollands glorie!

Ik ben gelukkig aardig opgeknapt, alleen nog steeds zo’n griepgevoel in mijn hoofd en dat is wel irritant, maar dan neem ik maar weer wat paracetamol. Ben al lang opgelucht dat ik even niet meer van die blaffende hoestbuien heb.

Ik kijk naar de kerstkaarten van de mensen die me niet vergeten zijn en die zo dierbaar hangen in mijn kersthanger. En ik kijk naar de mooie kerstdecoratie, die mijn vriendin Rianne van de week met haar bezoek zo lief  cadeau aan me gaf en die ik een mooi plekje op mijn wandkast heb gegeven, hij staat daar zo prachtig te pronken. En ik voel me dankbaar voor die mensen die me in deze tragische tijd trouw zijn gebleven en me daardoor zoveel steun en troost geven.

Ben wel erg blij als al die feestdagen straks voorbij zijn, want voor mij hoeft dat dus echt niet meer.

Bijna 2020 en wat een verschrikkelijke jaren heb ik achter de rug, niet echt om leuk op terug te kijken en ik ril bij de gedachte wat je misschien nog voor ellende te wachten staat . Soms zou je gewoon in slaap willen vallen en niet meer, nooit meer wakker worden totdat alles gewoon een nachtmerrie is gebleken. Maar ja, we moeten door en positief blijven en met de moed der wanhoop maar weer.

Zal ik of zal ik niet?

Zal ik, zal ik niet? Ik bedoel, mijn kerstboompje optuigen? Wat valt er nog te vieren zonder mijn lieve dierbare moeder en zus? Maar misschien voor een beetje sfeer en in memoriam aan hun? Of zal de aanblik ervan me teveel pijn doen en nog meer dan ooit doen beseffen dat ze er echt niet meer zijn?

Kerstfeest, het feest van mijn moedertje waaraan zij altijd zoveel belang hechtte en wilde dat wij er altijd waren met die dagen. En we hebben die traditie altijd in stand gehouden en er altijd met elkaar zo van genoten.

Zelfs het horen van kerstliedjes doet me pijn en rouw, rouw overvalt je op de meest onaangekondigde momenten. Dan moet je je tranen zien weg te slikken en zo gauw mogelijk een veilig onderkomen zien te zoeken waar je even niets hoeft tegen te houden.

Ik zou zo graag nog even met ze willen babbelen, willen lachen, dicht bij ze willen zijn, maar helaas … De tijd nam met wrede en gulzige handen en slokte alles zomaar op.

Vorig jaar geen kerstkaarten verzonden, ik kon dat toen niet opbrengen.

Met de moed der wanhoop dit jaar maar wel weer gedaan. Je wil toch die mensen die nog wat voor je betekenen niet vergeten en ze toch alle goeds toewensen voor het nieuwe jaar.

Ben wel uitgenodigd voor 1^e kerstdag door Anneroos, mijn andere zusje, maar dan moet ik wel opgeknapt zijn en de rit naar Heiloo aan kunnen. En het weer moet natuurlijk ook mee zitten.  Het is natuurlijk ontzettend lief van haar om mij niet te vergeten en gelukkig heb ik nog wat steun aan haar.

Enfin, het weer met de kerst maar afwachten en natuurlijk mijn conditie. Gelukkig voelde ik mij vanmorgen al wat beter. Ietsje meer lucht en hopen dus dat ik de goede kant opga met die medicijnen die ik trouw inneem.

Wat het weer betreft, dacht ooit nog seizoensbanden aan te schaffen, maar sinds ik van de week las over de onzin van winter- en seizoensbanden die uit de testen kwam die ze ermee gedaan hebben, zie ik daar dus definitief vanaf. Ze schijnen zelfs vaak gevaarlijker te zijn dan gewone banden. Ik had er altijd al een zuur smaakje van eerlijk gezegd. Als ze wat nieuws uitvinden in dit land, dan gaat er bij mij altijd al een soort alarmbel rinkelen in mijn bovenkamer ‘kassa, kassa, kassa’. En dat blijkt dan alweer als je het prijskaartje ziet hangen. Gelukkig had ik die ondingen dus nog niet aangeschaft, want was weer weggegooid geld geweest.

Begreep er toch nooit wat van. De mensen reden al sinds mensenheugenis zonder winterbanden en opeens moest iedereen aan die dingen. En of dat nou het aantal ongelukken per jaar heeft verminderd??    

Zal ik nou of zal ik niet mijn kerstboompje optuigen?

Ik weet het nog niet. Eerst maar even op wat meer zuurstof wachten en dus even wat meer tijd nemen om te beslissen.

Voor de mensen die op bezoek komen is het natuurlijk wel leuk als er wat kerstsfeer bij je thuis is. Ik kijk naar de buurvrouw, zij heeft haar man verloren eerverleden jaar en zij creëert well kerstsfeer thuis. Moedig vind ik dat, misschien moet ik ook maar … ?