PFFFFFF!

 

Moet hier maar weer even mijn verhaal kwijt, want niets betrouwbaarder en geduldiger dan hagelwit papier.
Of je nog van papier kan spreken is een tweede, want het is eigenlijk een Word-format natuurlijk of hoe dat dan ook mag heten.
Maar goed, ik heb weer een turbulente periode achter de rug, die ik maar weer zo gauw mogelijk achter me wil laten en dat lukt waarschijnlijk wel nadat ik het van me afgeschreven heb.

Enfin, afgelopen dinsdag moest ik mij weer eens melden in het ziekenhuis en dit keer voor een bronchoscopie.
Ik moest er al heel vroeg nuchter zijn en dus om 06.00 uur al onder de douche en ook mijn haar gewassen, want ik heb toch altijd ruim tijd nodig met mijn niet al te overvloedige zuurstof. Je wilt jezelf uiteindelijk toch helemaal fris en fruitig in handen van het medisch personeel geven.
Om 07.45 uur van huis gegaan, want ik moest mij om 09.10 uur melden en gezien allerlei wegwerkzaamheden overal ruim op tijd vertrokken.
Kwam gelukkig op tijd aan en hup, me met frisse moed gemeld bij de desbetreffende afdeling en ik trof het met een gezellig zaaltje. De vrouw naast mij moest ook een bronchoscopie ondergaan, de Surinaamse meneer aan de overkant een schouderoperatie en naast hem lag een meneer die we bijna voortdurend slapend hebben meegemaakt.
Ik voelde al een beetje nattigheid toen de zuster er bij mij een beetje omheen draaide. Op haar vraag of ik de folder goed gelezen had antwoordde ik bevestigend en toen ik opmerkte dat het volgens die inhoud gelukkig geen pijn zou doen begon ze ietwat ongemakkelijk te draaien en zei ‘ja, nou ja, uhh, uhh’. Ik dacht nog in mijn hoogmoed dat zij er waarschijnlijk niet genoeg van afwist en liet het voor wat het was. Ik installeerde mij volgens haar aanwijzingen op het mij aangewezen bed dat ze gezien mijn lengte eerst nog veel lager moest zetten.
De Surinaamse meneer aan de overkant van mij was the opposite, namelijk 1.93 meter en daarvoor moest dus een ander bed aangerukt worden.
De buurvrouw naast mij was al gauw aan de beurt. Haar buurman aan de overkant was al een tijdje daarvoor geholpen. Nadat zij weggehaald was moest ik aan de inhalatie, waar ik altijd een vreselijke hekel aan heb, want dat duurt altijd zo lang en ik ben nu eenmaal mevrouwtje ongeduld!

Mijn buurvrouw kwam na een tijdje monter terug en stak haar duim op. Zij had het achter de rug, maar het leek me wijsheid niet te vragen hoe het was, want dat lieve mens moest natuurlijk even rustig bijkomen.
Het duurde niet lang of ik werd gehaald en naar de OK gebracht. Mijn keel werd bij herhaling verdoofd, wat ook niet erg prettig was, want je hebt het gevoel alsof je keel opzet en je niet meer kan slikken. Ik onderging het dapper, want ik heb inmiddels al zoveel te verduren gehad, dat dit er ook nog wel bij kon.

De zusters waren heel lief en na een tijdje kwam de arts erbij. Hij zei dus dat hij in mijn longen ging kijken. Ik kreeg een bitje in om mijn tanden te beschermen en toen ….
Voor ik het wist voelde ik  de buis langzaam door mijn luchtpijp steeds verder naar beneden gaan en toen opeens gierende hoestbuien, waardoor ik totaal geen lucht meer kreeg.  Ik hapte naar adem, trapte in het wilde weg als een paard in paniek  met mijn benen en wilde schreeuwen die apparatuur eruit te halen die inmiddels flink pijn ging doen naarmate die verder zakte. Maar ja, hoe wil je om hulp schreeuwen met een verdoofde keel en zo’n buis door je luchtpijp. Volgens de inmiddels verontruste zuster bleef mijn zuurstof maar dalen en aan die hoestbuien kwam geen einde meer. De arts beloofde het zo snel mogelijk te doen, maar ik kon gewoon geen lucht meer krijgen en dacht dat ik zou stikken. Uiteindelijk was de martelgang ten einde en werd de buis eruit gehaald.

De arts verontschuldigde zich achteraf en zei dat hij mij helaas, gezien de toestand van mijn longen, niet de gebruikelijke verdoving had kunnen toedienen, omdat ik dan alleen maar meer in de problemen was geraakt. Hij had mijn longen helemaal leeggespoeld en dat wordt op kweek gezet, waarvan ik de 22^e dan de uitslag krijg. Ik heb na dat onderzoek nog zeker een flink kwartier last gehouden van gierende hoestbuien en kreeg extra zuurstof toegediend. Tot ’s avonds laat heb ik zitten nabeven en hiervan heb ik dus een levenslang trauma overgehouden. Nooit meer van mijn leven, ze zullen echt iets anders moeten verzinnen, want dit zal ik echt nooit meer toelaten. Wat een martelgang was dat. En na mijn medische geschiedenis heb ik toch heus een hele hoge pijngrens opgebouwd!
Overigens had ik ook wel medelijden met die Surinaamse meneer. Hij was al naar de OK gebracht, maar kwam weer terug, want er was iets tussen gekomen en dus werd zijn operatie uitgesteld. Voor hem begon de spanning dus weer opnieuw.

Eenmaal weer helemaal bij mijn positieven hebben mijn buurvrouw en ik nog wel even hartelijk kunnen lachen. We kregen na twee uur eten, nadat ze zich hadden vergewist dat wij ons niet verslikten bij het drinken van wat water. Alleen waren ze mijn water natuurlijk weer vergeten, maar ik had inmiddels zo’n honger dat ik maar niets gezegd heb en gelijk ben aangevallen, nadat ik eerst voorzichtig een slokje had genomen van mijn karnemelk om te kijken of ik mij niet zou verslikken. 

Opeens een hoop tumult!
De man aan de overkant van mijn buurvrouw was zo gulzig aangevallen dat hij zich danig verslikte en dreigde te stikken. Zijn broer die bij hem zat stak geen vinger uit en zat er als een ijskonijn bij. Ik zag al gauw de ernst van de situatie, want hij liep paars aan  en dus riep ik om de zuster die meteen kwam aangesneld.. Nadat de man weer normaal kon ademen zei ze 'uw brood halen we maar een weg,  want uw verdoving werkt nog na’.     Daarop reageerde de man uiterst geschrokken ‘ze haalt zo mijn brood weg, ze haalt mijn brood weg verdikkie.’ In plaats van dat hij zich bekommerde om het feit dat hij zich zo verslikt had kon hij alleen maar treuren om zijn weggehaalde brood.

Ik kan er niets aan doen, maar moest daar zo om lachen en ik zei tegen mijn buurvrouw ‘gauw aanvallen, hoor, anders halen ze ons blad ook nog weg’.
Toen hij later weer om zijn brood smeekte, bleek zijn blad te zijn weggehaald door de keuken. Gelukkig zou de zuster zorgen voor een nieuwe lunch voor hem.

Ik had de hele week nodig om weer wat tot rust te komen, zo over mijn ik toeren was ik nog van wat ik had moeten ondergaan.
Ik nam dus de nodige rust en zocht overal mijn afleiding in om er maar niet meer aan te hoeven denken.

Die donderdag reageerde ik op een FB-bericht van iemand waarvan ik op 14-jarige leeftijd oppas was geweest en die ik inmiddels heel wat heb geholpen, omdat ze altijd in de zorgen zit.
Ze schreef dat mensen met een uitkering en lage inkomens hun eigen risico terug konden vragen.                                          
Ik reageerde daarop dat ze dat hele eigen risico moesten afschaffen, want dat het ook voor die  mensen met slechts 1 inkomen of die net boven die minimum grens zitten ook zwaar kan zijn om die 385 euro op te brengen en dat als je chronisch ziek bent je ook vaak nog moet bijbetalen voor allerlei medicijnen.
Nou ja zeg, wat voor reactie ik toen kreeg, mevrouwtje was als door een adder gebeten! Stuurde ze mij  een chat dat nergens het geweld zo erg was als in haar buurt (ik heb het niet over geweld gehad!!!??), dat ze mij nooit meer kon vertrouwen (???), dat er nog meer chronisch zieken waren en nog meer van dat moois!!!            

Mijn mond viel open van verbazing en toen ik mij per chat wilde verweren bleek ze mij geblokkeerd te hebben !!!            
Nu ben ik helemaal niet gediend van dergelijke lafbekkerij om er gauw vandoor te gaan en iemand de kans te ontnemen zich te verweren, dus heb ik haar inmiddels via een mail maar danig de oren gewassen. Verder heb ik haar dringend geadviseerd voortaan bij haar artikelen te vermelden, dat alleen die reacties welkom zijn, die geheel in haar straatje passen en die alleen begaan zijn met haar en de uitkeringstrekkers in haar buurtje.

Wat heb ik toch vaak van doen met vreemde snuiters. Het is niet de eerste keer dat ik in botsing kom met mensen die je reactie niet kunnen waarderen of een andere mening niet respecteren en zich vervolgens overgeven aan beledigingen en/of kwetsende uitingen aan jouw adres. Of ze blijven opeens zonder een duidelijke reden aan te geven laf weg.
Wat willen die nou eigenlijk?          
Ze willen gewoon dat je hun mening deelt en daarmee uit of gewoon naar hun pijpen danst.  

Nu ben ik een echte Rotterdammer, dus ik steek mijn mening nooit onder stoelen of banken en zeg recht voor zijn raap wat ik van iets vind. Dat zoiets verre van gewaardeerd word, daar ben ik  al jaren achter, want mensen houden liever van 1 grote komedie dan dat er eerlijk wordt gereageerd!
Maar goed, ik kan mijn energie wel beter gebruiken, dan die te moeten verspillen aan allerlei moeilijke mensen met een gebruiksaanwijzing.    
Verder vertrouw ik zo langzamerhand helemaal geen mens meer, want voor je het weet heb je weer een paar messen in je rug! Ik heb altijd het goede met mensen voor, probeer ze altijd te helpen als ze hulp nodig hebben en mijn deur staat altijd hartelijk open voor iedereen! Maar misschien is dat het wel en moet ik mij eens wat egoïstischer en harder gaan opstellen.  Nee, ik ben hier echt op een verkeerde planeet terechtgekomen, hoor. Mijn hele leven heb ik al van doen met mensen die mij niet begrijpen en die ik niet begrijp. Maar goed, het zal mijn karma zijn, weet ik veel. Het zal wel aan mij liggen, maar feit is, ik ben zo verschrikkelijk moe van dat soort rare mensen!

Ik ben dus voornemens om helemaal nergens meer op te reageren en mochten betweters blijven zeuren, ze alleen nog maar groot gelijk te geven, want dat is uiteindelijk wat ze alleen maar willen horen. Heb het er helemaal mee gehad en verder moeten dergelijke moeilijke en tiranniserende mensen gewoon ver uit mijn buurt blijven, want die ben ik meer dan zat!

Verder ben ik inmiddels weer een jaartje ouder geworden. Ik  wilde mijn verjaardag niet vieren in verband met het feit dat ik mij nog steeds schuldig voel dat mijn dierbare zus Suzette deze leeftijd niet heeft kunnen halen. Mijn jongere zusje liet zich echter niet afschepen en stond erop,  dat ik een restaurant uitzocht wat zij vervolgens zou reserveren om mij daar een verjaardagslunch te kunnen aanbieden.         
Ik koos op haar aandringen voor Aan den Dijck in Bergambacht, bij de veerpont en aan het water en dat bleek geen slechte keuze. Zeker voor herhaling vatbaar.
Zo werd het toch nog gezellig met haar en mijn twee nichtjes en we hebben ervan genoten. Het leek wel of we op vakantie waren en kwamen helemaal tot leven.
We hadden een prachtig uitzicht op het water en het bruiste er van vrolijk leven!
Eindelijk weer eens genieten, het voelde als een weelde.

Gelukkig is het Inloophuis ook weer open en gaan we daar weer met plezier heen. Inmiddels daar ook weer ontspanningsmassages gehad en volgende week ook een workshop schilderen daar, dus weer wat om mij op te verheugen na al dat gezanik in mijn leven.