Van alles wat

Zo, dat is ook weer achter de rug. In het oogziekenhuis weer een operatieve ingreep aan mijn linkeroog ondergaan, zat een bobbeltje onder mijn ooglid, waardoor het steeds leek of er iets in mijn oog zat. Lag daar als een veer gespannen, want de oogspecialist had gezegd dat de 2 spuitjes erg venijnig zouden zijn. Nou, voor mij was het peanuts na alles wat ik al heb moeten ondergaan. De klem die in mijn oog werd gezet vond ik minder aangenaam.. Nu weer wachten op de uitslag, want het moet naar de patholoog omdat ze het niet helemaal vertrouwen. Gelukkig was mijn goede vriendin Rianne zo lief om uit zichzelf aan te bieden mij te halen en te brengen. Morgen weer voor een scan in het IJsselland z'huis en vrijdag weer voor de uitslag. Het wordt dus weer een spannende tijd! Zo witte jasssen moe, maar we blijven optimistisch.

Net even wezen stemmen. Wilde het eigenlijk overslaan deze keer, want ik sta niet voor 100% achter al die partijen en ze beloven van alles met de verkiezingen, maar ze zijn nog niet voorbij of alles is vergeten. Maar ja, ik vind het niet o.k. om ons hard verworven recht verloren te laten gaan. Heb van de week alle programma's van alle politieke partijen zo''n beetje doorgenomen en voor mijn stem was het belangrijk dat het eigen risico zorg wordt afgeschaft, dat er niet langer wordt bezuinigd op zorg, politie, er een stop komt op de huurverhogingen (niet alleen voor de lage inkomens). Dus als ricisogroep maar naar de stembus gegaan en mijn stem gegeven aan een partij die het dichtst bij mijn standpunten staat. Gewoonlijk zit ik zelf altijd op het stembureau, maar ja, deze keer kon niet, want ze hadden me ingedeeld op de 16e, morgen dus, en dan moet ik naar het ziekenhuis (had ze dat van tevoren bericht, maar tegenwoordig lezen ze klaarblijkelijk niet meer). Best jammer, want ik vind het altijd leuk om te doen. Ik zeg hier even niet wie ik mijn stem gegeven heb, want voor je het weet beland je weer in heftige discussies, omdat sommige mensen toch altijd de tic hebben je te willen overtuigen dat je moet stemmen op de partij waarop zij stemmen. Over politiek en geloof valt nu eenmaal niet te discussiëren en ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.

De coronamaatregelen ben ik ook helemaal zat. Begrijp helemaal niets meer van al die maatregelen. Horeca en winkels mogen niet open, maar als ik zie hoe druk het in de drogisterijen en in de supermarkten is, dan vraag ik me af wat dat harde treffen van de horeca en andere winkels nu voor zin heeft dan dat onze economie naar de knoppen gaat. Zie ik ook nog 9 van de 10 mensen zonder de winkelkar of hun handen te ontsmetten (snap nooit dat mensen zo bang zijn om hun kluiven nat te maken!) naar binnen gaan. Sta er versteld van hoeveel volwassenen na toiletbezoek zonder handen wassen gewoon weer verder gaan met waar ze gebleven waren. Verder vind ik het allemaal zo krom als het maar zijn kan.

Kappers, tatoeageshops en rijscholen mogen open, nou hallo, alsof tatoeëren en je rijbewijs halen van levensbelang is en je zit dan toch 1 op 1 boven op elkaars lip?

Ik voel me zo langzamerhand een gevangene in mijn huis, bah. Waar kun je nu nog naar toe? Zit je maar thuis met al je pijnlijke herinneringen en de spanning van je ziekte en daar word je alleen maar flink depri van. Eerst kon je nog wegvluchten door te gaan winkelen of ergens wat te gaan eten en drinken, maar nu bestaat je enige uitje uit naar de supermarkt of drogist te gaan en 's woendags naar de markt die hier uit een paar kraampjes bestaat. Verder af en toe op de koffie bij de buurtjes of zij bij mij, maar dan houdt het ook op, bah! Gezellig wandelen is er ook niet bij, want ik ben natuurlijk al gauw uitgeput en met die voorgeschreven rollator op stap, dat zie ik ook niet zitten. Voel me door zoiets meteen 30 jaar ouder! Gelukkig wippen wat vrienden af en toe ook nog aan, want anders wordt je wereldje wel erg klein.

Ontbreekt het mij ook nog aan voldoende inspiratie om te schrijven, bah!

Enfin, ik heb niet veel meer te vertellen , want wat maak je nu nog mee in deze tijd?

Maar goed, het is niet anders. Je kan een partij mopperen (ben je het wel even kwijt!), maar dat helpt je ook niet verder. Dus maar weer je schouders rechten, even diep ademhalen en maar weer doorgaan.

Morgen

Maandag, 20 mei 2019

Sinds gisteren bonst mijn hart weer in mijn keel. Morgen weer voor de scan en dan weer afwachten wat de uitslag wordt. Heb de laatste dagen wel weer kriebelende hoestbuien, maar dat kan natuurlijk ook een kou zijn of aan mijn COPD liggen. In elk geval positief blijven!

Wel is dat heel moeilijk nu ik weer in spanning moet zitten en ook om het feit dat Suzettes levensjaar nadert. Op 28 mei a.s. zou ze jarig zijn en ik moet steeds maar aan haar denken. Hoe ik samen nog met haar achter haar computer zat omdat ze zelf de muziek wilde uitzoeken voor haar afscheid en ze wilde weten wat ik er van vond. Maar natuurlijk moest ze zelf haar keuze maken en dat zei ik haar ook. Ik zie haar nog zitten, toen nog met allemaal vlashaartjes omdat haar haar aan het uitvallen was. De kapster had nog wat laten zitten omdat ze er dan langzaam aan kon wennen, maar dat had ze beter niet kunnen doen, want al die haartjes die er in veelvoud uitvielen, dat was nu niet bepaald opwekkend voor haar. Dan zie ik haar weer in bed liggen, helemaal kaal geworden, zo mager en zo broos en net als haar moeder toen zo zonder klagen. Verdragen, alleen maar verdragen.

Hoe ziek en beroerd ik zelf was van al mijn behandelingen, ik ging elke dag naar haar toe. Elke minuut nog met haar was immers belangrijk. Ze had de kerst nog mee willen maken en voor één keer nog haar verjaardag, maar zelfs dat was haar niet toegestaan. Ik kan er niets aan doen, maar ik voel me helaas toch in een depressie zitten. Ik denk gewoon dat ik teveel heb willen vluchten in allerlei bezigheden en afleiding en dat alle ellendige gebeurtenissen van de laatste maanden zich nu wreken. Het ergste is dat ik nergens meer in kan geloven, niet in een God, niet meer in wonderen, niet meer in de dag van morgen. Alles wat mij dierbaar was ben ik kwijtgeraakt en ik vraag me steeds meer af waarom ik nog moet vechten? Het lijkt allemaal zo simpel wat mensen zeggen om je op te beuren ‘je moet zus doen, je moet zo doen, misschien moet je zus, misschien zo.’ Allemaal goed bedoeld natuurlijk, want wat moeten ze anders zeggen ‘hang je maar meteen op’. Maar het werkt helaas niet zo simpel allemaal.

Je probeert weg te vluchten van al die kwellende beelden die zich als een eindeloze herhaling op het doek van je gedachten afspelen, maar dan lijkt het alleen maar of ze versterkt terugkomen.  Mijn moeder, mijn zus, mijn beste vriendinnen die ik ook nog ben kwijtgeraakt in korte tijd, ik wil ze nog zoveel vertellen en vragen, maar waarheen nu met je verhalen en al je vragen?

Nog altijd krijst die machteloosheid in mij, beseffen hoe klein mens je eigenlijk bent. Dat je niets hebt kunnen doen om je dierbaren te beschermen, al hun lijden ongedaan te maken, alles van ze over te nemen. Alleen maar hun hand vasthouden en ze laten weten dat je er was, dat was alles, het minimale dat je kon doen.

Het is stil geworden, zo vreselijk doodstil zonder hen. Steeds weer wil je ze bellen, dan weer beseffend dat dat niet meer kan, nooit meer.

Het voelt als in een bootje zitten zonder roeispanen op een veel te ruwe zee.

En ik ben bang geworden, doodsbang voor elke nieuwe dag. Wat hangt er dan nog meer boven mijn hoofd aan ellende, wat staat mij nog meer te wachten aan vuilniszakken vol troep? Ja, je moet positief blijven, ik weet het allemaal, maar dat is verdomd moeilijk als je achter elkaar zoveel tegenslagen en verdriet hebt moeten verwerken.

Na de scan moet ik morgen ook meteen door naar de internist voor mijn schildklier, maar dat is gelukkig in hetzelfde ziekenhuis, dus dat kan achter elkaar. Al met al wordt het dus weer een wittejassendag morgen.

Mijn huishoudelijke hulp is er en die is gelukkig altijd wel gezellig en kunnen we samen toch nog even lachen. Ik kijk naar buiten, sombere dag weer, bah!

Straks nog even naar de Lidl, want heb hoognodig natte schoonmaakdoekjes nodig. Daarna weer aan de contactlenzen, waar het nu wonderwel goed meegaat. Maar of ik er mee aan de gang blijf in de toekomst, ik betwijfel het.

De uitslag

woensdag, 27 februari 2019

Vandaag dus, gesteund door mijn zusje Anneroos, naar het ziekenhuis geweest voor de uitslag.  Natuurlijk waren we gespannen van tevoren en ik zat me te bedenken hoe dat moest als ik voor dat dilemma kwam te staan van weer chemo en bestralingen.

Het duurde en het duurde, maar uiteindelijk werd ik dan binnengeroepen.

De nieuwe longarts stak meteen zijn hand uit en zei ‘ik mag u voor nu feliciteren, u lijkt clean te zijn’.

Ik moest het nog een keer horen om het te geloven, maar het was echt zo.

Volgens hem heb ik de zwaarste behandelingen gekregen die er waren, na deze behandelingen zou er niets meer geweest zijn, maar het heeft dus wel zijn werk gedaan.

Nu heeft mijn eigen tactiek misschien ook wel gedeeltelijk bijgedragen tot een goede uitslag, want sedert weken pers ik elke dag 2 citroenen uit om die vervolgens puur op te drinken zonder vermenging van wat dan ook.

Had ergens gelezen dat suiker funest is voor kanker, want kanker schijnt daar dol op te zijn! Nou, dacht ik, als ze dol zijn op kanker, dan moeten ze zuur moeilijk verdragen en zodoende dus. Verder negeer ik tegenwoordig elke dag mijn ziekte en doe gewoon alsof ik gezond ben. Ga elke dag naar buiten en doe nog van alles, kom nou zeg, ik zal toch zeker de baas zijn in mijn eigen lichaam en niet zo’n ziekte die ik niet heb uitgenodigd? Misschien heeft het er allemaal toe bijgedragen, zeker weten doe je het nooit natuurlijk, maar ik ga toch maar gewoon op die voet verder!

De komende 2 jaar moet ik nog wel  om de 3 maanden weer een scan laten maken en bij hem komen, daarna om de 5 maanden en na die 2 jaar om het jaar en pas na 5 jaar kunnen ze daadwerkelijk zeggen of ik echt een goede kans maak als genezen te worden bestempeld.

Deze opvolger was ook een vriendelijke man, wel een beetje een sloompie, maar wel vriendelijk en hij houdt ook wel van lachen.

En toch, ik mis mijn vorige longarts, maar helaas, die komt niet meer terug.

Ik hoorde van deze arts potjandosie dat hij een wereldreis aan het maken is en nu in Costa Rica zit. Voor hem natuurlijk hartstikke leuk en hij heeft gelijk ook, maar ik mis hem toch wel.

Maar goed, de komende 3 maanden kan ik weer even ademhalen en tot mezelf komen. Wel vind ik het nog steeds oneerlijk tegenover Suzette, die helemaal geen kans heeft gekregen en dat kan me nog zo ontzettend veel pijn doen.

Natuurlijk ben ik erg opgelucht, maar echt blij zijn, nee, dat kan ik gewoon niet, vind dat gewoon onrecht t.o.v. haar. Zij heeft zo moeten lijden en dat staat nog elke dag op mijn netvlies. Het is oneerlijkl, zo ontzettend oneerlijk!

Ik heb het er nog elke dag zo moeilijk mee, kan nergens meer echt blij mee zijn, alsof er gewoon 1 groot gat in mijn hart zit.

Na het ziekenhuis zijn Anneroos en ik de uitslag nog wel even gaan vieren in Brasserie de Veerpont aan het water in Schoonhoven, waar ze je altijd de heerlijkste gerechten weten voor te schotelen en de bediening altijd zo vriendelijk is en er alles aan doet het naar je zin te maken. En, wat ook erg belangrijk is, het is daar altijd erg schoon en het is allemaal supervers.

Het was er weer erg druk, maar gelukkig, alsof het zo moest zijn, nog 1 tafeltje over voor ons beidjes. Gauw gaan zitten, want achter ons kwamen nog meer mensen binnen. We moesten al langs de weg parkeren, want op de parkeerplaats van het restaurant was geen plekje meer te vinden. Maar langs de weg ook weer net 1 lege parkeerplek voor ons, alsof het op ons gewacht had!

Ik heb carpaccio genomen  en Anneroos nam zalm en wat hebben we gesmuld.

Maar die lege stoel, op die lege stoel hoorde iemand thuis.

We kregen het eten bijna niet op, want het was zoveel, maar wel overheerlijk en je krijgt daar altijd echt meer dan waar voor je geld!

Het is dan ook mijn stamrestaurantje geworden. Het is ook heerlijk zitten aan dat water en vooral op een lentedag zoals vandaag.

Zo, nu ga ik weer even rusten, want ik ben weer bekkie-af van al die spanningen van de afgelopen dagen en van deze drukke dag.

Witte-jassen-rust voor 3 maanden, wat een heerlijk vooruitzicht!