Zondag, 15 juli 2018
Vandaag weer gezellig bezoek gehad
van mijn broer en schoonzus en dat gaf weer een welkome afleiding. Zijn we
gezellig beneden in het restaurant gaan zitten, want dat is heel wat gezelliger
dan in zo’n bedompte kamer je bezoek ontvangen. Was blij ze weer te zien en het was ook erg gezellig.
Om 16.45 uur gingen ze weer weg
richting Ede en toen ben ik met mijn buurvrouwtje in de kamer naast mij
heerlijk gaan eten in het restaurant.
Er stond stamppot op het menu en daar
hadden wij met die warmte even geen trek in. Wij hebben toen heerlijke patat
besteld met rauwkostsalade en een kippenbout en we hebben gesmuld. Daarna
kregen we van het huis nog een coupe ijs met slagroom na al die weken van vla
en waren wij zo blij als kleine kinderen. Onze buikjes zo gevuld dat ik daarna
de krampen kreeg en haastje-repje naar het toilet moest. Mijn darmen zijn al dat
vele eten al niet meer gewend. Maar ik moet er voor de chemo toch even flink
wat aan eten, want ik weeg met kleding en al nog net 60 kg en dat is te weinig
voor de komende chemo, want volgens de artsen moet ik dan flink reserve hebben.
Maar goed, met die enorme ijscoupe en
dat grote bord patat e.d. komen er nu misschien weer wat grammetjes bij.
Een tafeltje verder had een mevrouw
duidelijk ook geen trek in stamppot en die had weer een uitsmijter besteld en
die zat er eigenlijk ook wel appetijtelijk uit. Dus bevalt ons het menu de
volgende keer niet, dan nemen we een uitsmijter, dat hebben we onszelf al
beloofd.
Maar goed, ik heb nog heel wat
dessertjes in de koelkast staan die Ine en Plonie hebben meegebracht, dus ik
kan er nog flink wat aan eten.
A.s. vrijdag heb ik een
behandelplangesprek met de revalidatiearts en dan wil ik toch vragen of ik al
naar huis mag, want ik verlang zo naar mijn huissie en gezellige complex. Ik
kan mezelf al aardig redden dankzij al die fysio en ik denk dat ik thuis beter
eet dan hier en misschien ook niet zoveel last zal hebben van depressies.
Ik ben druk aan het oefenen met die
oehm-klank door die buis in een flesje water en moet enkele keren per dag
lijsten met woordjes uitspreken op een lage toon en mijn stem is al
ietsiepietsie sterker, maar natuurlijk nog lang niet de oude. Ik hoop van harte
dat ik op een dag mijn stem weer terug zal hebben, maar dat is afwachten. Als
er niet snel verbetering optreedt, dan sturen ze me toch naar de KNO-arts om te
zien hoeveel schade er is aangericht.
Ik hoop zo van harte dat mijn stem
weer terugkomt en doe dan ook erg mijn best met al die oefeningen. Het is ook
zo vermoeiend praten met zo’n hese stem en vaak moet je ook alles nog herhalen
en herhalen omdat ze je niet verstaan of horen.
Met de fysio scoor ik hoger dan
gemiddeld en dus heb ik nog altijd profijt van het feit dat mijn lichaam altijd
nog zo lenig is doordat ik mijzelf altijd tot prestaties ben blijven aanzetten
ondanks de COPD.
Morgen wordt weer een drukke dag met
een boel therapie en krijg ik ’s morgens bezoek en ’s middags, dus de dag zal
wel omvliegen.
Vandaag voelde ik mij wat positiever
en laat ik maar hopen dat dat zo blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten