Weer eens een leuke dag

zaterdag, 14 juli 2018

Vandaag hebben mijn lieve vriendinnen Ine en Plonie mij zo een leuke dag bezorgd, waar ik helemaal van opkikkerde in mijn depri-toestand.

Ze hebben me in een rolstoel gehesen en zijn met mij naar het centrum van Gouda gereden en ook nog de markt over. Op een terrasje hebben we cappuccino gedronken, sinaasappelsap gedronken en een heerlijk broodje gegeten. Eindelijk een daggie weg uit dit revalidatiecentrum waar ik helemaal teneergeslagen van word. 

Heb ik ook nog een leuk shirt kunnen kopen en een dekbedhoes en nog een cadeautje voor mijn zus en zwager. 

Vond het zo lief van mijn vriendinnen om me zo’n dag te bezorgen, een complete verrassing, hoor.

Ben ik echt een beetje van opgeknapt, want al weken zit ik al in ziekenhuizen en nu in dit revalidatiecentrum en op den duur heb je het wel gehad.

Bezoek neemt me ook vaak mee naar buiten, maar vandaag was het mijn langste uitstapje. Nu ben ik wel moe, maar toch voldaan, want je hebt weer een dag gehad om leuk op terug te kijken en eindelijk zag ik weer eens een andere omgeving. 

Ze hadden ook nog allerlei lekkernijen meegebracht en dat komt mooi uit, want het eten is hier pet, karig en onsmakelijk! Heb daarna ook altijd de diarree.  

Vandaag was het de eerste keer dat de maaltijd meeviel en lekker was, maar voor sommige mensen was het weer veel te weinig. Snap niet dat ze altijd zo karig eten laten aanvoeren!

Morgen komen mijn broer en mijn schoonzus en dat is dan ook weer afleiding.

Volgende week vrijdag heb ik hier een behandelplangesprek met de arts en ik hoop dat ik nu eens naar huis mag. Als ik het gewoon rustig aandoe, dan kan ik mij best al zelf redden. Ik mis mijn eigen bedoeling, mijn zus en zwager en mijn gezellige wooncomplex en het zal mij alleen maar goed doen weer in mijn eigen huis te zijn.

p.s. Nog steeds moet ik lachen om een voorval vandaag bij Jamin. Ine vroeg of we een ouderwetse ijswafel wilden van Jamin en ja, dat wilden we wel, want nostalgie nietwaar? Enfin, wij naar binnen en Ine zei 'wij komen voor die ouderwetse Jamin ijswafel'. Zei die man 'o, die hebben we niet meer, hoor'!
Zei Plonie 'o sorry, we zijn ook niet meer buiten geweest sinds de oorlog'. De hele zaak lag in een deuk en mijn wond deed flink pijn van het schuddebuiken.

Later reed Ine mij in mijn rolstoel over het fietspad omdat fietsen onze weg steeds blokkeerden. Er kwamen allemaal fietsers aan en Ine zei 'nou, ze wachten maar, ik blijf er gewoon voorlopen met mijn dikke reet'! Wij weer in een deuk natuurlijk.
Dat lachen had ik echt even goed nodig! Nog steeds kan ik erom lachen!