Lekker gegeten!

Zondag, 15 juli 2018

Vandaag weer gezellig bezoek gehad van mijn broer en schoonzus en dat gaf weer een welkome afleiding. Zijn we gezellig beneden in het restaurant gaan zitten, want dat is heel wat gezelliger dan in zo’n bedompte kamer je bezoek ontvangen. Was blij ze weer te zien en het was ook erg gezellig.

Om 16.45 uur gingen ze weer weg richting Ede en toen ben ik met mijn buurvrouwtje in de kamer naast mij heerlijk gaan eten in het restaurant.

Er stond stamppot op het menu en daar hadden wij met die warmte even geen trek in. Wij hebben toen heerlijke patat besteld met rauwkostsalade en een kippenbout en we hebben gesmuld. Daarna kregen we van het huis nog een coupe ijs met slagroom na al die weken van vla en waren wij zo blij als kleine kinderen. Onze buikjes zo gevuld dat ik daarna de krampen kreeg en haastje-repje naar het toilet moest. Mijn darmen zijn al dat vele eten al niet meer gewend. Maar ik moet er voor de chemo toch even flink wat aan eten, want ik weeg met kleding en al nog net 60 kg en dat is te weinig voor de komende chemo, want volgens de artsen moet ik dan flink reserve hebben.

Maar goed, met die enorme ijscoupe en dat grote bord patat e.d. komen er nu misschien weer wat grammetjes bij.

Een tafeltje verder had een mevrouw duidelijk ook geen trek in stamppot en die had weer een uitsmijter besteld en die zat er eigenlijk ook wel appetijtelijk uit. Dus bevalt ons het menu de volgende keer niet, dan nemen we een uitsmijter, dat hebben we onszelf al beloofd.

Maar goed, ik heb nog heel wat dessertjes in de koelkast staan die Ine en Plonie hebben meegebracht, dus ik kan er nog flink wat aan eten.

A.s. vrijdag heb ik een behandelplangesprek met de revalidatiearts en dan wil ik toch vragen of ik al naar huis mag, want ik verlang zo naar mijn huissie en gezellige complex. Ik kan mezelf al aardig redden dankzij al die fysio en ik denk dat ik thuis beter eet dan hier en misschien ook niet zoveel last zal hebben van depressies.

Ik ben druk aan het oefenen met die oehm-klank door die buis in een flesje water en moet enkele keren per dag lijsten met woordjes uitspreken op een lage toon en mijn stem is al ietsiepietsie sterker, maar natuurlijk nog lang niet de oude. Ik hoop van harte dat ik op een dag mijn stem weer terug zal hebben, maar dat is afwachten. Als er niet snel verbetering optreedt, dan sturen ze me toch naar de KNO-arts om te zien hoeveel schade er is aangericht.

Ik hoop zo van harte dat mijn stem weer terugkomt en doe dan ook erg mijn best met al die oefeningen. Het is ook zo vermoeiend praten met zo’n hese stem en vaak moet je ook alles nog herhalen en herhalen omdat ze je niet verstaan of horen.

Met de fysio scoor ik hoger dan gemiddeld en dus heb ik nog altijd profijt van het feit dat mijn lichaam altijd nog zo lenig is doordat ik mijzelf altijd tot prestaties ben blijven aanzetten ondanks de COPD.

Morgen wordt weer een drukke dag met een boel therapie en krijg ik ’s morgens bezoek en ’s middags, dus de dag zal wel omvliegen.

Vandaag voelde ik mij wat positiever en laat ik maar hopen dat dat zo blijft.

Vorderingen

maandag, 9 juli 2018

Morgen moet ik naar de Oncologie voor een voorbereidend gesprek over de komende chemo en de bestralingen daarna. Als ik zie hoe ziek Suzette er elke dag van is, dan krijg ik wel flink de zenuwen, hoor. Moet er niet aan denken me elke dag zo beroerd te voelen. Ik zou zo graag in mijn auto willen stappen en er vandoor willen gaan. Geeft niet waarheen, maar ver weg van alle ellende de vrijheid tegemoet. Voel me nu zo gevangen en beperkt in dat lijf van me.

Gisteren ben ik in het restaurant beneden een patatje met een kroket gaan eten, want ik was dat eten in dit revalidatiecentrum even een beetje zat. Genoot er op dat moment van, maar mijn darmen zijn het helemaal ontwend, geloof ik, want ik kreeg daarna toch flink de krampen en zat tot aan vanmorgen veelvuldig op het toilet. Dus ik ben flink afgestraft.  Maar … het was wel lekker even een beetje junkfood te eten! Vandaag wel weer gewoon spinazie, aardappelpuree en een schnitzel gegeten.

Als ik hier om me heen kijk, dan word ik soms wel extra verdrietig, hoor. Zoveel hulpeloze mensen die niet eens meer hun boterhammetje zelf kunnen beleggen of snijden. Dan help je ze maar een beetje, want dan zitten ze maar te wachten op hulp en sommigen kunnen niet eens meer praten, zo zielig, ik kan daar allemaal niet tegen, hoor. En de zusters en hulpen hebben het soms gewoonweg te druk. Het is ook belachelijk met hoe weinig mensen ze een hele afdeling moeten runnen, schandalig gewoonweg. Dan mogen ze ook nog eens geen fatale fouten maken, nou, gaar er maar aan staan. Bezuiniging, bezuiniging en nog eens bezuiniging! Die ministers zouden eens twee weken moeten meelopen, maar dan wel met dezelfde zwaarte, helemaal in hun uppie, alleen dus. Zitten maar met die witte boordjes om broodnodige dingen weg te bezuinigen zonder te weten waar ze het over hebben!
Mankeren ze zelf wat, dan kunnen ze natuurlijk allerlei dure hulp zelf inkopen, dus zelf merken ze er weinig van.

Vandaag weer fysio gehad en ik krijg bijna elke dag wel de complimenten omdat ik zo snel vorderingen maak en al zo’n eind ben gekomen. Heb vandaag bijvoorbeeld met de fysiotherapeut twee keer door het hele restaurant gelopen en dat is best een enorm eind, hoor. Dan nog door die lange gang, maar ik heb het wel gehaald toevallig en het was ook wel lekker weer op eigen benen te staan en te gaan. Ook nog flink eind gefietst. Dat vind ik wel zo leuk om te doen. Mag je kiezen door welke stad je wilt fietsen en dan lijkt het net of je ook die stad fietst, compleet met voetgangers, fietsen, auto’s en hindernissen. Soms steekt er net eentje over voor je fiets en dan zit je al ‘ga weg, sukkel’, zo echt lijkt het. Je hebt dan niet eens in de gaten hoeveel afstand je eigenlijk fietst. Vandaag heb ik 10 minuten gefietst en toch met flinke snelheid. Ook moest ik stoepje op, stoepje af, en ook dat ging prima.
Al met al kan ik dus best trots zijn op mezelf.