Vandaag een beetje down

Woensdag, 4 juli 2018

Vandaag weer op stel en sprong moeten verhuizen naar een andere kamer. Ik heb het daar zo langzamerhand helemaal mee gehad en alles altijd zo plotseling. Eerst in die ziekenhuizen verhuizen van hot naar her en nu hier weer. Ben je net ergens gewend en moet je weer verhuizen. Ik wil eindelijk eens rust. En morgen moet ik weer naar het ziekenhuis, ook alweer zo’n uitputtend gedoe. Moet er om 10.00 uur zijn, dus Colin en Trijnie komen mij al om 08.30 uur halen i.v.m. de brug en de eventuele files.

Vandaag voor het eerst in de huiskamer gegeten van dit revalidatiecentrum. Ik ben één van de jongsten hier en dan zit ik met een boel kwijlende mensen te eten. Dan kijk ik maar niet op of om als ik aan het eten ben, want dan ben ik helaas zo misselijk. Ze kunnen er uiteraard niets aan doen, maar als ik aan het eten ben, dan moet ik geen viezigheid zien, want dan geef ik zo over.

Rode kool met aardappelpuree en een gehaktbal gegeten en vlaflip toe.

In mijn nieuwe kamer kijk ik wel uit op het Groene Hartziekenhuis, waar mijn zus Suzette weer drie dagen achtereen chemo heeft en dat is de laatste chemo die ze haar geven. Na de chemo krijgt ze 10 bestralingen van haar hoofd, want haar kanker is erg agressief en kan zo naar haar hoofd uitzaaien. Van die bestralingen kan ze wel slechthorend worden en vergeetachtig, maar ze heeft weinig keus. Hoe het daarna met haar moet, we weten het niet. Het is en blijft mijn grootste verdriet mijn dierbare zus zo te zien en te beseffen dat ze niet meer beter kan worden. Ik denk aan Coby die er zomaar opeens tussenuit gepiept is en nu ben ik doodsbang mijn zus straks ook opeens te verliezen. Ik weet echt niet of ik dat nog aan zou kunnen en/of ik er zelf dan nog zin in heb om door te vechten. Alles wat mij dierbaar is wordt me ontnomen en waarvoor dan nog moeten vechten? Ik hoop nog op een wondertje voor Suzette, dat zou mijn mooiste cadeau zijn. Kon ik haar beter maken door mijn leven voor haar te geven, ik zou het zo doen!

Vandaag zit ik echt in een diepe put en heb ik nergens zin in.

Moest ergotherapie ondergaan en fysio en had er helemaal geen puf voor. Het is of ik in een zwart gat zit en nergens schijnt een lichtje. Gisteren hebben Colin en Trijnie mij voor het eerst - na weken binnen -  in de rolstoel naar buiten gereden en hebben ze een lange wandeling met me gemaakt, wat wel erg lekker was. En vandaag heeft de fysio een stukje met me buiten gelopen achter mijn rollator. Eindelijk was er die buitenlucht, alhoewel het wel erg warm was. Hier binnen heb je daar geen notie van, het is hier altijd een koele temperatuur. 

Ik hoop dat het morgen beter met me gaat en dat ik een beetje uit mijn putje weet te kruipen, maar vooralsnog voel ik mij zo down helaas.