Genieten!

maandag, 23 juli 2018

Eindelijk thuis. En het is genieten in mijn eigen paleisje.  

Toen ik gisteren thuiskwam hingen er allemaal welkoms- en sterktekaartjes van de bewoners aan mijn buitendeur. Was zo een leuk gezicht!

Het eerste wat ik deed toen mijn afhalers weg waren was een heerlijke douche nemen in mijn eigen badkamer. Wat was dat genieten zeg.

Daarna even gerust en toen een flink wasje gedaan, want ik wilde dat hele revalidatiecentrum uit mijn kleding. Alles moet ik met pauzes doen, zoals mij daar geleerd is, maar het geeft niet, ik red mezelf in elk geval.

Vandaag kwam de Ergo op controle om te kijken of ik mij wel red en of ik me braaf aan de voorschriften hou en ze leek in elk geval tevreden.

Vandaag wel herhaaldelijk contact gezocht met het ziekenhuis, want ik slaap al nachten niet door vreselijke jeukaanvallen in mijn armen en benen, die volgens mij veroorzaakt worden door dat foliumzuur, dat ik elke dag moet slikken.

Er helpt geen voorgeschreven zalf tegenaan en het enige wat ik dan kan doen om het enigszins verdraagzaam te houden, is mijn armen en benen in natte, koude doeken wikkelen en dan maar duimen dat je in slaap valt.

Mijn armen en benen zijn dan vuurrood met hier en daar flinke bultjes en dat trekt dan in de loop van de volgende dag weer helemaal weg.

Elke nacht is een ware beproeving, want het is niet een beetje jeuk, nee, het is werkelijk niet te harden.

Ziekenhuis heeft teruggebeld dat de wnd longspecialist (de mijne is op vakantie) een 3-daagse kuur Prednison heeft voorgeschreven! Lijkt me een beetje vreemd voor een allergie, maar goed, hij zal het wel weten!

Op een gegeven moment stond de apotheek op de stoep met een zak medicijnen van heb ik jou daar. Ik schrok me een hoedje, wat moest ik ermee? Stonden allemaal vreemde opschriften op en dus weer contact gezocht met het ziekenhuis. 

Nee, ik moest daar nog niet aan beginnen, want dat was bedoeld voor de 2^e chemokuur. Nou, wel slordig dan, want ik was bijna begonnen met innemen. Geen schema erbij, helemaal niks.

Het ergste van alles is dat ik die Prednison nog steeds niet binnen heb en dat het dus weer een martelende nacht wordt. De apotheek ontkent de fax te hebben ontvangen, het ziekenhuis zegt bij herhaling dat ze hem gestuurd hebben. En zo werd het later en later en het is nu 18.22 uur en ik verwacht dus niet meer dat ze nog zullen komen. 

Ach ja, zij hebben geen last van die ondraaglijke jeuk, dus waarom haast maken ermee?

Ik ben wel geschrokken van de hoeveelheden medicijnen die ik straks allemaal zal moeten innemen, want hoeveel kan een maag aan? Ik word al misselijk als ik ernaar kijk!

In elk geval kan ik nu nog even genieten van mijn huis alvorens de chemo begint en over aanloop niet te klagen. Soms wel een beetje teveel, want ik moet wel aan mijn rust komen natuurlijk. Mijn lieve buurtjes komen elke dag vragen wat voor boodschappen ik nodig heb en leveren dat dan aan, zo lief allemaal. Ik heb echt geluk in dit complex te wonen, want anders ben je toch aan de goden overgeleverd?

Mijn zwager overlaadt mij met het heerlijkste fruit van de fruittelers hier in de omgeving. Ze staan weer langs de kant van de weg en nee, in de supermarkt zul je dit kwaliteitsfruit niet aantreffen. Grote zwarte, heerlijke zoete kersen, sappige blauwe pruimen en overheerlijke frambozen en aardbeien. Het is genieten! In de zomer voor ons gelukkig geen afvalfruit meer uit de supermarkt! Of het fruit is niet te pruimen of het is zo hard als keien en tegen de tijd dat het rijp is, is het verrot! Betaal je dan nog ontzettend veel voor ook.

26 juli en 30 juli komen steeds dichterbij, maar niet aan denken, nog even genieten van elke dag, even vergeten wat je mankeert en …. snakken naar heerlijke, verkoelende regen!