Alweer bijna zover!

woensdag, 15 augustus 2018

Net nu ik me wat beter begin te voelen zit de 2^e chemo eraan te komen.

Morgen weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en na een uurtje weer bij de oncologieverpleegkundige, die me zal vertellen of ik genoeg witte bloedlichaampjes heb aangemaakt voor de 2^e chemo a.s. maandag en dinsdag. Sinds 2 dagen voel ik me weer beter en kan ik weer wat dingen ondernemen zoals wat winkelen, etc. Daarna wel uitgeput, maar het geeft wel een voldaan gevoel weer wat in het leven te staan en je weer wat mens te voelen.

Gisteren wel de hele dag fikse diarree gehad waarvan ik gewoonweg schrale billen kreeg, maar goed, liever diarree dan al die misselijkheid en dat overgeven. 

Eigenlijk moet je bij extreme diarree het ziekenhuis bellen, maar dag, ik moet er morgen heen en dan horen ze het wel. Als ik had gebeld, dan had ik meteen weer moeten komen en daar heb ik even de fut niet voor.

En wat willen ze eraan doen dan? Weer een pil erbij? Ik ben al een lopende apotheek en ik vraag me af wat mijn maag nog verdragen kan!

Ik ril al bij de gedachte aan de 2^e chemo en ben bang me weer zo beroerd te voelen als bij de 1^e. Ze zullen proberen de 2^e chemo enigszins aan te passen, zodat ik weer niet dezelfde ellendige bijverschijnselen krijg, maar toch, ik ben voor alles allergisch wat niet in mijn lichaam of op mijn huid thuishoort, dus wat krijg ik er dan weer van. Ik probeer er maar niet teveel aan te denken, want wat moet je anders? Je hebt gewoonweg geen keus en moet je wel overgeven aan wat volgens de artsen het beste voor je is. De ergste zenuwen heb ik voor Suzette, die ook morgen haar zo belangrijke gesprek krijgt. Ze hebben gisteren een scan genomen van o.a. haar lever en nog wat organen en van de uitslag hangt het af of het nog zin heeft haar te behandelen of dat ze is uitbehandeld. Onze hoop is gevestigd op een immuuntherapie en daar wil ze om vragen als ze uitbehadeld blijkt te zijn, maar de vraag is of ze daarvoor in aanmerking kan komen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel verdriet het me doet haar zo te zien. Ze wil nog zo graag leven en nog zo graag een cruise makken met haar Jantje, maar de artsen hebben haar afgeraden nu op vakantie te gaan. En ik begrijp dat wel, ze is gewoon te ziek.

Vanmorgen voelde ik me zo wanhopig bij het idee haar te moeten verliezen. Ik zat onder de douche en kon even niet meer stoppen met huilen en huilen.

Als een waterval heb ik de douche een half uur over me heen laten stromen alsof al dat water voor even mijn verdriet kon wegspoelen. Mijn dierbare zus en ik, we moesten door zoveel ellende heen in ons leven en we kwamen er altijd weer bovenop, we hadden immers elkaar. Maar nu, nu is het soms of de bodem onder mijn voeten wegspoelt en er is maar geen einder in zicht.

Ik probeer te schrijven, maar zelfs mijn inspiratie lijkt weggeëbd. Wat op papier komt is nauwelijks de moeite waard. Mijn hoofd lijkt gewoonweg leeggezogen door alles waar we nu doorheen gaan.

Ik ben wel dolblij dat het niet meer zo warm is, want anders is het helemaal niet te doen. Alhoewel het moet vandaag toch weer 26 graden worden. De temperatuur in mijn huis is nu wel een stuk comfortabeler nu er horren zijn aangebracht en ik soms de boel lekker tegen elkaar kan openzetten.

Terwijl ik dit schrijf ben ik alweer aan de augurk. Heb nu ook zilveruitjes erbij, want dat wisselt een beetje af qua smaak. Verder koop ik potten van verschillende merken en ook dat kan van smaak nogal verschillen.

Straks komt de ergo. Ik moet per dag hele lijsten bijhouden van wat ik allemaal doe van minuut tot minuut! Valt nog niet mee, hoor. Je moet ook zorgen dat je genoeg rustpauzes inlast, want anders krijg je op je kop dat je te weinig rust neemt. 

Voor mij een hele opgave, want ik wil soms maar doorgaan en doorgaan en daar betaal je dan weer een fikse prijs voor in de vorm van zuurstofgebrek en het opgepeuzeld hebben van je hele energie voor de verdere dag. Maar het is gewoonweg moeilijk als het niet in je karakter zit alles slow motion te doen. Echter, ik zal het me moeten aanleren wil ik niet steeds in de problemen komen en daar is de Ergo nu voor.

Ik was inmiddels weer 3 kilo aangekomen door al die enorme milkshakes en lekkernijen van zwager Jan en weeg nu 62 kg en het ziekenhuis zal er blij mee zijn, want die wilden alweer een diëtiste inschakelen.. Jan blijft maar aanlopen met allerlei versterkende dingen en nog even en ik ben straks tonnetje rond.

Het is allemaal leuk dat ik moet aankomen, maar door meer gewicht heb ik het wel benauwder, want ik moet dat allemaal meesjouwen met weinig long.

Maar goed, straks na de 2^e chemo zal het er wel weer afvliegen en daar zijn die extra kilo’s dus voor. Ze willen namelijk dat je reserve hebt  voor na de chemo, want ze weten dondersgoed hoe beroerd je er dan aan toe kan zijn.
Helaas, mijn stem is ook nog steeds niet terug en ik betwijfel of die nog wel terug zal komen, want het duurt al veel te lang. 

Zo, dat was het weer even voor nu. De Ergo komt zo, dus ik ga nog even e.e.a. doen en mijn lijst nog even bijwerken. We blijven hopen op wonderen in elk geval en blijven knokken.

woensdag, 1 augustus 2018

Gisteren thuisgekomen van mijn eerste chemokuur. Het was een lange zit/lig in het ziekenhuis. Je mocht de afdeling niet af, dus bleef er een klein gangetje over waar je af en toe van muur naar deur kon lopen.

Begrijp niet dat er op zo’n afdeling helemaal niets te doen is voor kankerpatiënten die zo lang aan de chemo zitten. Je kunt niet internetten met je smartphone of whatsappen, want de Wifi doet het daar dus helemaal niet en moet je je eigen bundel gebruiken. Televisie moet je huren, kortom, je moet jezelf 24 uur lang zien te vermaken. Gelukkig had ik wel 2 leuke heren op de kamer waarmee gezellig te praten was en dat is dan weer meegenomen.

Eten was weer goed, niks over te klagen, kan dat revalidatiecentrum nog heel wat van leren. Kregen zelfs een flinke dot slagroom op ons toetje.

De zusters vond ik daar wel kortaf en nodigden nu niet bepaald uit om wat te vragen. Allemaal wat oudere zusters, dus misschien al teveel door de wol geverfd. Ze helpen je ook niet herinneren aan de medicijnen die je moet innemen tijdens de kuur, dus 2x 2 tabletten vergeten, want je bent vaak al danig in de war en er gaat zoveel om in je hoofd. Daar kan ik dan wel verdrietig om worden, dat ik soms zo in de war ben en dan denk ik dat ik het wel 5 of 6 keer gecontroleerd heb en dan gaat het nog fout.

Maak me ook zoveel zorgen om Suzette, want die heeft zulke agressieve kankers en ik kan niets voor haar doen. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat ze als door een wonder mag genezen. Ik wil en kan haar niet kwijt, ze is me zo dierbaar, eerst mijn moeder en nu zou ik haar moeten verliezen? En ik maak me ook zorgen om Jan die steeds moeilijker gaat lopen en die eigenlijk aan zijn heup en knie geholpen moet worden. Kortom, zorgen, zorgen, zorgen.

De huishoudelijke hulp is vanmorgen geweest en dat was een ware Marleen Spaargaren, hoor, die ging er meteen tegenaan en heeft de ramen buiten allemaal gezeemd en de galerij en het balkon helemaal schoongemaakt. Toen nog mijn badkamer helemaal gepoetst en geschrobd en ik was er zo blij mee, want na weken was dat hard nodig.

Daarna kwam de huisarts en ik zei haar dat ik een andijviestamppot had klaargezet en opeens misselijk werd bij de aanblik.

Ze zei dat ik het dan niet moest eten en alleen moet eten wat ik binnen kan houden. Liever wat te weinig wat binnenblijft dan teveel wat niet binnenblijft. Dus andijviestamppot maar in de koelkast gezet en 2 boterhammetjes met kaas gegeten en druiven en kersen en straks nog een bakje Griekse yoghurt als ik trek heb. Verder heb ik erg veel behoefte aan ijsjes en die hebben Colin en Trijnie dan ook weer in overvloed voor me gehaald met de boodschappen, kan ik weer even vooruit. Ik voel me tot op heden redelijk, maar wel erg, erg moe en de huisarts vindt ook dat ik eraan toe moet geven en mijn rust moet nemen, want zei ze, van de ziekte kanker word je al zo moe en dan ook nog zo moe van al die behandelingen, dus wil je liggen, dan ga je gewoon lekker liggen, al duurt het de hele dag.

Ik hou nog wel veel vocht van die chemo vast, toch zo’n 2 kilo.

Verder heb je keien als ontlasting en moet ik allemaal poepdrankjes drinken die ook niet van de lekkerste zijn. Maar goed, het is allemaal voor je bestwil en je doet het dus maar.

Het lijkt allemaal zo krom, al die chemie die je lichaam in wordt gespoten en ook je goede cellen vernietigt, maar aan de andere kant moet vernietigen wat niet in je lichaam thuishoort. Soms haal ik mijn hand door mijn haar, het is natuurlijk nog te vroeg, maar toch ben je al bang dat dat eraan gaat komen.

Suzette is mijn grote voorbeeld. Zij heeft het zo dubbel zwaar en ze klaagt niet  misschien is ze daarom wel ziek geworden. Dat ze zich nooit uit en alles in zichzelf opsluit. Het is precies mijn moeder, nooit klagen, alleen maar verdragen, maar ook mijn moeder is ziek geworden.

En ik praat veel, maar weinig over wat er in me omgaat, wat ik werkelijk voel en denk, altijd maar flinker en vrolijker doen dan je je in feite voelt. Sterk willen overkomen en toch van binnen zo bang en kwetsbaar zijn.

Misschien is dat wel het probleem met ons, is het gewoon een verstoring tussen lichaam en geest.

Soms wil ik gewoonweg wegvluchten, in mijn auto stappen en gewoon maar rijden naar no where, naar waar alles anders is, naar waar dit allemaal even niet bestaat. 

Maar ja, dat is geen realiteit en die realiteit houdt nergens op.

Soms vraag je je af wat je zo misdaan hebt in je leven dat je zo vaak zo’n zwaar kruis moet dragen. Ik weet het ook niet, er komen nooit antwoorden op.

Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen en daar put ik nog mijn kracht uit. 

Al die mensen die zich om me bekommeren, die komen vragen of ik iets nodig heb, of ik me wel red, of ik boodschappen nodig heb, hoe ik me voel. En dat is nu wel een hele rijkdom en sleept me er een beetje doorheen.

Maar Suzette, Suzette is mijn grootste verdriet en ik voel diezelfde wrede onmacht als toen mijn moeder zo ziek was. Niets kunnen doen, haar niet kunnen redden van die vreselijke ziektes en ik wens zo dat er ergens een almacht is die een wonder voor haar wil doen, want ze verdient het gewoon.

Hopen en bidden, dat is alles waar mijn leven nu nog uit bestaat.

16 augustus moet ik weer bloedprikken en bij de oncologieverpleegkundige komen en dan hoor ik of ik genoeg witte bloedlichaampjes heb voor de 2^e chemo op 20 augustus. Als dat zo is, dan zie ik ook weer mijn 2 kamergenoten, want die moeten ook op 20 augustus terugkomen en ja, gedeelde smart is halve smart, dan steunen en troosten we elkaar.

Zo, dit was weer het laatste nieuws, ik ga lekker druiven en kersen eten nu, want heb voortdurend behoefte aan fris eten.

Zondag

Zondag, 1 juli 2018

Vanmorgen moesten de hechtingen eruit en dat kwam een zuster Anna doen.

Ik lag helemaal te bibberen in mijn bed van de angst, want ik had al zoveel pijn gehad aan die wond de afgelopen tijd dat ik er doodsbang van ben geworden.

Maar zij was heel lief en heeft het top gedaan, ik heb er nauwelijks iets van gevoeld. Ik was zo blij dat ze eruit waren en dat ik er zo goed als niks van had gevoeld.1 hechting zat onder een korstje, dus dat was even moeilijk, maar toch heb ik van haar gepeuter weinig tot niets gevoeld en heb ik haar de complimenten gegeven.

De wond begon gisteren al te trekken en dat is een teken dat de hechtingen er dan al uit moeten.

Zo, dat heb ik gelukkig ook weer achter de rug. Ik weet niet hoe het komt dat ik de laatste drie dagen steeds misselijk wakker wordt en dan moet overgeven en daardoor voel ik me ook niet zo piekfijn. Het is overwegend allemaal slijm wat er uitkomt en dat dan waarschijnlijk dwars zit. Verder moet het vandaag erg warm zijn, maar daar merk ik weinig van, ik heb het steeds maar koud en heb dan mijn vest aan, maar dat schijnt toch echt aan mijn gestel te liggen volgens de zusters. Ik denk dat ik steeds zo misselijk ben van de morfine, waarvan ik ook nogal eens vergeetachtig ben en soms dingen niet meer weet. Hoop dus dat we die gauw eens kunnen gaan afbouwen, maar ja, dat moet dan natuurlijk weer geen onhoudbare pijn opleveren.

Vandaag was gelukkig een beetje een rustdag hier, geen therapie en dat is me wel even welkom, want ik was erg moe en viel steeds weer in slaap. Vanochtend kwamen Roos en Martin en vanmiddag Ger en Marrie op bezoek en dat was weer een welkome afleiding. Roos en Martin hadden heerlijke kersen voor me meegebracht uit de Betuwe en dat was smullen geblazen. Gelukkig heb ik er nog genoeg over voor straks!

Sinds twee dagen kan ik mij zelf gelukkig wassen, want al dat afhankelijke gedoe is niets voor mij.

De zusters stonden er versteld van dat ik dat ook alweer zelf had gedaan, maar ja, waarom niet? 

Ik doe het dan allemaal rustig aan, want ik heb tijd zat, als ik het maar zelf kan doen, dat vind ik gewoon het prettigst dan steeds maar te moeten wachten op hulp.

Wel moet ik erop blijven letten de mij aangeleerde ademtechniek steeds toe te passen en dat is nog weleens moeilijk. Maar daar je anders zelf alleen maar in de problemen komt let je er wel steeds meer op. Kreeg net mijn agenda voor de komende week en dat is weer een drukke week met ergo, fysio, dietiste, logopediste, maatschappelijk werk, etc. Tjonge, dat wordt weer weinig rusten zo te zien en dan tussendoor wil je nog je bezoek kunnen ontvangen, dan blijven er nog maar weinig rustmomentjes over. A.s. donderdag moet ik ook weer naar het IJssellandziekenhuis en brrr, wat zie ik daar tegenop. Dat soort reisjes vind ik nog uitermate vermoeiend en dan kom ik altijd uitgeput weer terug. Van Erasmus MC ook weer een oproep gehad de 18e juli te komen voor weer een endoscopie. Ik ben zo bang voor dat onderzoek wat ik al eerder heb gehad. Ik vroeg toen om een roesje, maar dat kon niet, alleen een spray in je keel kon je krijgen. Ik moest ook nog steeds hoesten en het leek soms alsof ik stikte, verschrikkelijk en nu moet ik dat straks weer ondergaan? Ik raak nu al in paniek en ik ben toch niet kleinzerig uitgevallen, maar dat onderzoek, nee, brrrr!

Tjonge, net weer een cup vol pillen voor mijn neus. Ik weet niet hoeveel pillen ik per dag moet slikken, maar ik word soms al misselijk door er alleen al naar te kijken. Om de haverklap staan ze maar weer klaar met een nieuwe cup vol en het is dan ook geen wonder dat ik soms gewoonweg zoveel zuuraanvallen achter elkaar krijg. 

Die maag moet nogal niet wat verduren!

Iedereen die hier komt schrikt als ze zien welke enorme ruimte ik hier tot mijn beschikking heb. Een enorme ontvangstkamer waar ik kan eten en bezoek kan ontvangen en een grote slaapkamer. Verder nog een enorme badkamer en toilet voor mezelf, maar omdat die weinig gebruikt is, ruikt die nogal eens naar riool en daar word ik dan weer misselijk van. Maar goed, dit is maar een tijdelijke ruimte, want als ik bacterievrij blijk te zijn, dan ga je naar een gedeeld appartement. Je hebt dan wel een eigen kamer, maar de badkamer en het toilet moet je dan delen. Ik hou er niet zo van badkamer en toilet te moeten delen, maar ja, je kan nu eenmaal geen eisen stellen. Dan maar hopen dat je dat met een prettig iemand moet delen!

Als ik bacterievrij blijk te zijn, dan hebben Colin en Trijnie mij beloofd mij in mijn rolstoel te hijsen en mee naar buiten te nemen. Nou heb ik al weken geen buitenlucht gezien, dus dat zou welkom zijn, vooral met dat mooie weer.

Zo, nu ga ik weer eens een dutje doen, want nog even, dan komt weer het avondeten en dan komt er weer niks van en ik ben toch wel weer een beetje moe nu.

Mijn jarige zus

   

We hebben er een gezellige verjaardagsmiddag van gemaakt met ons drietjes. We mochten haar van de artsen meenemen in een rolstoel naar de tuin van het ziekenhuis. Hebben we haar eerst naar de ziekenhuiswinkel gereden waar ze cadeautjes mocht uitkiezen. Daarna de hele middag in de tuin gezeten en oh, wat genoot ze.

Voortaan nemen we haar dus gewoon mee naar die tuin als haar toestand het toelaat, want ze vindt dat heerlijk. Ze heeft al zo lang geen buitenlucht gehad. En het is ook goed voor haar af en toe eens van die ziekenhuiskamer af te zijn en in een andere omgeving.

Haar haar valt nu met bossen uit en ze vindt dat niet leuk natuurlijk en had het er steeds over, maar ik zei heel luchtig dat dat het ergste niet was. Ik zei haar dat ze later misschien wel een bol vol krullen kreeg. Maar natuurlijk kromp mijn hart ineen haar zo broos en witjes te moeten zien. 

Morgen wordt er een hersenscan van haar gemaakt om te kijken waarom ze steeds zo misselijk blijft. Door de chemo kan er een vernauwing ontstaan en dus willen ze kijken waar het vandaan komt.

Haar kamergenoot had vanmorgenvroeg haar hele bed versierd met vlaggetjes en Jan had vanmorgenvroeg al het gebak gebracht voor iedereen. Ze kwamen haar allemaal feliciteren en zo had ze toch nog een beetje het gevoel jarig te zijn.

Terug op de kamer heb ik haar armen en benen ingesmeerd en gemasseerd, want haar huid was kurkdroog en dat voelt ook niet prettig voor haar. 4, 5 en 6 juni krijgt ze de tweede chemokuur. 

Soms zou ik willen dat ik onzichtbaar was, dat ik me met Suzette en Jan kon verstoppen voor al die rampspoed die alsmaar over ons heen komt. 

Ik ril alweer bij de gedachte dat ik zelf donderdag ook weer een dag vol onderzoeken heb in het Erasmus MC. Er komt maar geen eind aan al die ellende en dan te bedenken dat ik nog aan het begin van mijn behandeltraject sta. Een enorm lang behandeltraject volgens mijn artsen! Ik wil straks zo moedig zijn als mijn zus, alleen maar voor haar wil ik nog vechten, want we hebben het elkaar beloofd. 

Mijn grote, dierbare zus, zij is zo ongelooflijk dapper!

Update Suzette

Zaterdagmiddag, 26 mei 2018 17.14 uur

De hele middag met Jan bij Suzette geweest. Ze had een bloedtransfusie gehad, maar de verbetering was minimaal, slechts 1/10e. Maar goed, alles is meegenomen. Ze zag er wat beter uit gelukkig en was niet meer zo misselijk. Is nog wel spierwit, maar ze wordt daar goed in de gaten gehouden.
Jan en ik vinden het in elk geval veiliger dat ze daar ligt waar de deskundigen in de buurt zijn en meteen kunnen ingrijpen wanneer het weer misgaat.
Ze had wel erg slecht geslapen, want ze moest maar hoesten en hoesten en ze mag maar 2 codeinetabletjes per dag, dus dat was wel erg lastig voor haar.

Ben ook nog naar het secretariaat van haar afdeling gegaan om te vragen uit hoeveel leden het hele team bestaat, want maandag zal ze weten dat ze jarig is. Kan zij niet naar het gebak, nou, dan komt het gebak naar haar. Ze was wel weer bont en blauw van alle spuiten en maandag krijgt ze ook - net als ik pas heb gehad - een hersenonderzoek. Hopen en duimen maar dat haar hoofd clean is.
Het doet ons goed dicht bij elkaar te zijn en elkaar te laten weten hoe dierbaar we voor elkaar zijn.
Morgen gaat Jan met Coby (haar schoonzus) naar haar toe en maandag op haar verjaardag gaan Jan en ik weer. Steeds 2 aan 2, want anders wordt het te druk voor haar.

FROM OUT OF THE BLUE

Het is vrijdagavond, 19 juni, als je na een gezellige dag, plaatsneemt achter je laptop om al je mail e.d. door te nemen.
Je koffertje is al half gepakt, want dinsdag zul je voor een paar heerlijke dagen met vrienden verblijven in een hotel in het land, om van daaruit allerlei leuke uitstapjes te ondernemen. Je verheugt je er al zo lang op.        

En dan from out of the blue is er opeens die ijskoude rug die erg onaangenaam aanvoelt en je besluit even op de bank te gaan liggen, want het voelt niet goed.
Je ligt nog niet of je begint opeens enorm te klappertanden en te rillen en bent met nog geen tig dekbedden warm te krijgen. Alsof je de malaria hebt!
En dan opeens moet je een spurt maken naar het toilet en met golven tegelijk vliegt je hele maaginhoud naar buiten.     
In een mum van tijd ben je een doodziek wrak en je bent te eigenwijs – ondanks het aandringen van je zus en vrienden – om de dokter te waarschuwen.
Immers, na al die ziekenhuisbezoeken kun je even geen witte jas meer zien.
En zo breng je vier dagen al overgevend bij het knipperen met je ogen, met ’s nachts de vreselijkste nachtmerries door de ijlkoortsen, een ribbenkast vol pijn en brandende pijn in je linkerzij en linker onderrug bij elke ademhaling, door. Maar goed, wie eigenwijs verkiest te zijn, moet maar onnodig lijden, nietwaar? Uiteindelijk ben je zo ziek en hap je zo naar adem, dat er niets anders opzit dan toch maar de dokter bellen, want anders vrees je zelfs de volgende morgen niet meer te halen.

Hij komt vrijwel meteen en begint zijn onderzoek.  

Ik zeg hem dat er een rotsblok in mijn maag en op mijn borst ligt en hij onderzoekt mijn buik en maag dan ook grondig. Dan komt hij met zijn stethoscoop en al uitgeput moet ik blijven inademen en het blijkt eindeloos te duren. ‘Ik hoor iets wat niet goed zit in die linkerlong, het lijkt wel een longontsteking’, hoor ik hem mompelen, terwijl ik alleen maar kan denken ‘man, schiet op, ik ben al zo uitgeput’!         
Ik zeg hem dat ik toch helemaal niet verkouden ben en niet hoest en dat dat toch voortekenen moeten zijn. “Het zit hem niet lekker’, zegt hij. En hij laat meteen de trombosedienst aanrukken voor bloedprikken en de apotheek met alvast 2 kuren antibiotica en Prednison. Hij hoopt dat ik hoe dan ook kan trachten de medicijnen binnen te houden, al is het maar drie kwartier!  Intussen heb ik toch mijn twijfels bij zijn diagnose, niks verkouden, niks hoesten! Nee, volgens mij zit er iets niet goed in mijn maag!
Het wordt steeds weer een gevecht tussen mij en het overgeven. Alsmaar probeer ik op het meest rustige moment van mijn doodzieke lijf de medicijnen in te nemen. 1x ging het bijna mis toen mijn maag vijf minuten na inname van de medicijnen enorme pijnlijke en krachtige overgeefstoten teweeg bracht. Maar geluk bij een ongeluk, mijn maag had gewoon geen enkele inhoud meer om naar buiten te werken en dat beetje water met die medicijnen zijn er dan ook gelukkig in gebleven.  
De volgende morgen om 09.00 uur de dokter gebeld op zijn verzoek voor de bloeduitslagen. Hij was ervan geschrokken, het bloedbeeld gaf een forse longontsteking aan en zijn diagnose was dus correct geweest.   Vanmidddag komt hij weer langs, want hij wil het even streng in de gaten houden.
Nu heb ik al heel wat longontstekingen gehad, maar zo agressief, pijnlijk en sneaky, zonder enig voorteken, heb ik een longontsteking nog niet meegemaakt!
 

En ik had nota bene ook nog net mijn bezoek achter de longarts achter de rug! Nu heb ik een nieuwe, nog jonge longarts en ik moet zeggen, van mijn oude longarts moest ik altijd in zo’n apparaat gaan staan en dan kon hij mijn longen zien en het meteen opmerken als er wat aan de hand was. En hij luisterde met ieder bezoek naar mijn longen en o ja, bij de longonderzoeken liet hij altijd zuurstof prikken en ook liet hij regelmatig foto’s maken. Deze nieuwe longarts? Ik zal het nog even aanzien.  1x per jaar zuurstof prikken vindt hij wel genoeg voor al zijn patiënten! Hij kwam me halen en we namen plaats en hij is niet meer van zijn stoel af geweest. Het hele bezoek bestond uit vragen die ik dan moest beantwoorden en zonder enig onderzoek vooraf wijzigde hij 1 van mijn inhalatoren. Nu weet ik wel dat hij de resultaten van mijn longfunctieonderzoeken voor zich had, maar die waren al 2 weken eerder gedaan!

De inhalator Seretide met ontstekingsremmend middel  wijzigde hij dus notabene. Hij gaf daar een andere voor, want die ontstekingsremmer vond hij niet nodig. Nu wil ik hem niet meteen beschuldigen, maar gezien mijn toestand nu, vraag ik mij af of zo’n ontstekingsremmer inderdaad niet nodig is. En o ja, ik kreeg er nog een pilletje bij voor de benauwdheid. Op 17 september a.s. moet ik bij hem terugkomen en dan zal ik hem uitgebreid verslag doen van wat mij nu is overkomen!  Het is nog een erg jonge arts en of dat nu altijd in je voordeel is? Waarschijnlijk mist hij nog de broodnodige ervaring, maar wie weet, de tijd zal het verder uitwijzen.    
Ik weet wel dat ik zijn werkwijze vanaf nu in de gaten ga houden en wanneer ik het echt niet vertrouw, dan ben ik dus zo vertrokken naar een andere longarts. Mijn longen kunnen het zich namelijk niet permitteren om nog meer schade op te lopen dan ze al hebben!         
 

Gelukkig heb ik nog voor 2 maandjes even mijn gouden huisarts en goh, wat gaat er straks een kennis verloren bij het vertrek van die man!  Maar ik begrijp hem wel. Na zo'n dienstbaar leven als arts heeft hij alle recht om nu straks eindelijk tijd aan zichzelf te besteden en zijn eigen dromen te verwezenlijken. Hij heeft de intentie nog zoveel te willen reizen en hij verdient dat dan ook.   
Het zal lang duren voor ik nog een andere arts zo kan vertrouwen als ik hem doe! Hij is niet alleen een goede arts door zijn kennis, maar ook nog een arts die arts is geworden uit roeping. Die nooit te beroerd is om meteen te komen als je hem dringend nodig hebt! Die ook meteen actie onderneemt als hij ziet dat het foute boel is en die actie ook zelf onmiddellijk ten uitvoer laat brengen! Immers, voor ik het wist stond hier de Trombosedienst en de apotheek op mijn stoep.
Ik betreur het nu dat ik hem niet eerder gebeld had. Waarschijnlijk was me dan het leed van zoveel dagen bespaard gebleven! Maar ja, ik ben nu eenmaal eigenwijs geboren en schijn erg hardleers te zijn in het afleren daarvan!      
Dus die vreselijke dagen beschouw ik nu maar als een harde les, die mij de volgende keer hopelijk veel leed zal besparen.          

En vandaag, vandaag is eindelijk mijn beste dag van al die dagen bij elkaar. Ik ben voor het eerst niet misselijk meer en dat alleen al is een enorme winst en maakt je weer een beetje mens en bij de wereld. Mijn leuke dagen heb ik helaas moeten afzeggen en ook de operatie aan mijn hand is door het ziekenhuis met een maand uitgesteld. Intussen kan ik alleen maar proberen te herstellen om alsjeblieft weer gauw mijn oude leventje op te pakken. Vanmorgen voor het eerst een bruin boterhammetje met een vleugje boter en een dun plakje kaas gegeten en ik wist niet meer hoe lekker dat kon smaken! Van elke rustige hap heb ik genoten, want ik heb er alle tijd voor genomen.

Wil koste wat het kost voorkomen dat mijn maag weer in de oude situatie vervalt. En eerlijk is eerlijk, zo rustig je boterhammetje kauwen is heel wat meer genieten dan hap, slik, weg! En o ja, twee zacht gekookte eitjes gegeten, die perfect gegaard waren dankzij het Delfts blauwe zingende ei, dat ik van mijn vriendin Plonie voor mijn verjaardag kreeg! Speelt bij zacht, medium of hard een ander melodietje. Bij een zacht ei speelt het In Holland staat een huis, bij medium 2 emmertjes water halen en bij hard het Wilhelmus. Het is raar, hoe je als je ziek bent kunt verlangen naar dingen als zachte eitjes waar je gewoonlijk nauwelijks naar omkijkt!

Ik kijk naar buiten, het zonnetje schijnt en ik verlang na al die dagen binnen zo naar buiten, maar ik weet dat ik dat nog niet aankan. Ik heb net lucht voor 2 meter. Maar ik ben al dolgelukkig zoals ik mij nu voel, weer een klein beetje op weg van een doodziek vogeltje weer mens te worden.