Oudejaarsdag 2019

17.42 uur

Oudejaarsdag, wat moet ik ermee? Ik heb het alleen maar een stuk benauwder door al dat vuurwerk dat al dagenlang aan de gang is en ik moet zelfs mijn ramen sluiten om die vuile lucht buiten te houden. Hebben ze het altijd zo over milieu en nog eens milieu, nou, wat die troep aanricht, daar hoor je niemand over. Laat ze bij mij dus maar niet meer aankomen over het milieu! Nog maar niet te praten over veel huisdieren die de stuipen voortdurend op het lijf worden gejaagd door al die troep en die daarna een tijdlang nog van slag zijn. Het is ook geen vuurwerk meer tegenwoordig, het zijn gewoon bommen. En politie, wie, wat, waar? Zie nooit een politieagent! Niet dat dat nou zoveel zou aanrichten, want die hebben het al net zo zwaar te verduren. Ook zij worden tegenwoordig belaagd met stenen en vuurwerk of worden in elkaar geslagen.

En allemaal maar klagen dat ze het zo arm hebben, maar wel voor duizenden euro’s de lucht inknallen!! Ben gewoon blij en opgelucht als deze dagen eindelijk voorbij zijn. En dan al die drukte overal, pffff. Heb de afgelopen dagen zo vroeg mogelijk mijn boodschappies gedaan om daarna gauw de supermarkt weer uit te vluchten.

Ik haat deze dagen ook zo nu mijn liefste dierbaren er niet meer zijn. Het geeft zoveel herinneringen die zo tweeledig zijn, mooie herinneringen, maar die toch zoveel pijn doen omdat je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Al die momenten met hen daarin zijn ontastbaar geworden.

En die pijn om het gemis, het voelt vaak zo ondraaglijk. Zoveel mensen verloren in zo een korte tijd en daarnaast nog zelf moeten blijven vechten voor je leven.

Ik zou willen dat mij nog een paar minuten vergund was om ze vast te houden, met ze te praten, met ze te lachen als vanouds, ze nog te zeggen wat ik ze nog wil zeggen en ze nog te vragen wat ik nog te vragen heb.

Ik wil de trouwe vrienden die ik nog heb koesteren, beseffen hoe een kostbaar bezit ze zijn in de meest zware tijden van mijn leven.

En dat ik nu zoveel hechter ben geworden met mijn halfzusje, waarvan ik nooit gedacht had dat ze ervoor me zou zijn en die er nu wel is als ik het even niet meer zie zitten. Ze heeft het zo druk met haar werk, met haar relatie en eigen kinderen en toch probeert ze zo nu en dan wat tijd voor me vrij te maken, terwijl ze toch een eind weg van me woont.

Het is waar, in je nood leer je je beste vrienden kennen! En die moet je als een kostbaar bezit in de schatkist van je hart dragen.

Er zijn ook mensen waarvan je zonder aanwijsbare reden opeens niets meer hoort, waar het aan ligt, ik weet het niet en ik wil het ook niet weten

Ik ben daar zo gemakkelijk in geworden, weg ermee, geen energie meer aan verspillen, wat niet uit het hart komt moet wegblijven.

2020 alweer en wat zal ons dat brengen? Soms benauwt me al dat geweld van tegenwoordig. Elke dag maar gewoon in woonwijken schietpartijen, mensen die om het kleinste geringste worden vermoord of half doodgeslagen of geschopt.

Oude, hulpeloze mensen die zich nauwelijks nog verweren kunnen gewelddadig beroofd en mishandeld. Jongelui die elkaar met messen te lijf gaan en elkaar doodsteken! Jee, wat een wereld en wat zijn de lontjes kort!

Ik lees zo goed als geen kranten meer, word zo misselijk van al dat zinloze geweld en die belachelijke taakstrafjes die ze vervolgens krijgen.

Ik denk aan mijn hartsvriendin Lucia en haar man die op zo’n gruwelijke wijze om het leven zijn gebracht en de dader die vervolgens helemaal in de watten wordt gelegd, terwijl naar de nabestaanden niet wordt omgekeken.

Soms wil ik haar weer bellen om dan te beseffen dat ze er niet meer is. We konden alles bij elkaar kwijt en wisten elkaar altijd weer op te beuren en nu, ook al weg door zo’n moordzuchtige psychopaat.     
Ik denk aan mijn dierbare moeder en lieve zus, die na zwaar lijden hun gevecht verloren en ik stuur kusjes de lucht in, in de hoop dat die ze zal bereiken.
Ach lieverds, ik mis jullie nog elke dag en met mijn tranen is inmiddels een oceaan te vullen.

Verder kan ik alleen maar hopen dat deze oudejaarsavond eens fatsoenlijk kan verlopen en dat al die hulpverleners die voor ons klaarstaan in de nood van ons leven met rust worden gelaten en niet in vijandige en gevaarlijke sferen hun werk moeten doen. Dat ook zij na afloop van hun zware taken veilig naar hun gezin kunnen gaan, ik leef in elk geval met ze mee.          
We moeten maar positief blijven en hopen dat deze wereld ooit tot zinnen komt en zullen inzien dat zachte heelmeesters helaas stinkende wonden hebben gemaakt.

Hoe dan ook wens ik de wereld een vreedzaam, liefdevol en gezond 2020 toe!

Een groot ei op mijn bol !

Dankzij mijn zusje Anneroos toch nog hele gezellige kerstdagen gehad bij haar in Heiloo en wat een verrassing, ook nog kerstcadeautjes. Maar oh, oh, teruggekomen met een dikke bult op mijn hoofd en een bont en blauwe reechterbil en rug. Wilde vanmorgenvroeg even kijken hoe laat het was op mijn horloge, grote licht aangedaan en daarna weer in bed gestapt, maar wat een verschrikkelijk klap, op de een of andere manier, ik weet niet hoe, maar ik viel uit bed, met mijn hoofd op een kunststofbak (gelukkig liepen de hoeken daarvan rond, maar wel stukken er vanaf door de klap!) en toen op mijn rug en bil. Zo een klap, dat Rosie op de klap afkwam en mij daar kreunend aantrof. Ze ondernam meteen actie met ijsblokjes in een washandje en bovenop mijn hoofd. Gelukkig geen gat, want ik was al bang weer naar het ziekenhuis te moeten. Wel een dik vet ei op mijn bol en een pijnlijke rug en bil. 

Sindsdien zware hoofdpijn, maar goed, dat los ik steeds op met paracetamol. Heb ik natuurlijk weer. Ze zei dat er zoveel mensen in dat bed hadden geslapen en niemand was dat ooit overkomen. Ik heb ook al eerder in dat bed geslapen en nooit a problem, maar nu dus wel. Ze dachten daar boven zeker, het wordt weer eens de hoogste tijd om een vuilniszak op jouw bol te gooien! Maar goed, het waren wel gezellige kerstdagen en ze had zelf overheerlijke kokoscake gebakken en tiramisu gemaakt (ik kan haar zo opgegeven voor 'Heel Holland bakt', maar toen ik dat zei kreeg ze meteen paniekerige stuipen 'nee hoor, niet doen'. Kreeg ik nog heel wat van mee voor thuis inclusief nog een biefstuk die ik bij thuiskomst meteen in de pan heb gebakken en opgepeuzeld.

De kerstmannetjes hadden ook nog leuke kerstcadeautjes onder de boom voor me gelegd en gelukkig had ik voor iedereen ook cadeautjes meegebracht, want ik kom nooit graag met lege handen! Ook nog heerlijk gegeten, want ze hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt en gekocht, maar poeh, poeh, ik heb niet zo’n grote maag, dus ik zit al gauw vol. Ik moet altijd zo eten dat er eigenlijk nog een hapje bijkan, want anders word ik beroerd. Vanuit die ervaring stop ik dan ook altijd op tijd met nog meer versmaden, want anders zit ik de hele verdere avond en nacht met de gebakken peren.  

Vanmiddag om 13.30 uur weer huiswaarts gegaan (moet altijd voor donker terug zijn, want ik heb last van nachtblindheid)  en het was heerlijk weer eens zo’n lange rit te maken, want het geeft mij altijd zo’n gevoel van vrijheid en ik heb zeker geen hekel aan autorijden.

Ik had lang getwijfeld of ik wel zou gaan, maar ben toch blij dat ik uiteindelijk toch met de kerstdagen besloot aan haar uitnodiging gehoor te geven en ik niet thuis met al mijn verdrietige herinneringen alleen ben gebleven. Het leidt toch af en dat is goed. Onderweg wel weer een traantje moeten laten, want dan denk je toch weer aan alle ellende die de afgelopen twee jaar gepasseerd is.

Nu ga ik wel even rusten op de bank, want ik ben weinig aan mijn broodnodige rust toegekomen en ik ben nu wel erg moe.
Dus even lekker relaxen op de bank en voor de buis!   

Bijna kerst

Die kerstliedjes, het geeft mij iets verdrietigs, herinneringen aan toen alles nog goed was en we altijd zo gezellig gezamenlijk kerst vierden.

Soms kan het me zomaar overvallen. In de auto, in een winkel of waar dan ook, dat immense gemis, dat diepe verdriet.

Dan probeer je het met alle macht weg te slikken, maar daar word je dan weer zo benauwd van. In de auto is het niet erg, niemand die het ziet, maar elders, ja, dan gauw de uitgang zoeken en naar buiten. Buiten dan even diep ademhalen en proberen afleiding te zoeken in de wereld om je heen.

Het lukt natuurlijk niet altijd om zo gauw buiten te komen. Soms sta je met je karretje vol boodschappen, die toch eerst afgerekend moeten worden en dan probeer je wanhopig maar je gedachten te verzetten.

Ik heb toch maar op advies van mijn vrienden en vriendinnen mijn kleine kerstboompje opgetuigd en de kamer wat in kerstsfeer gebracht. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Soms wilde ik alles weer teruggooien in de dozen, zag er het nut niet meer van in, maar dan nam ik even pauze en ging daarna dan maar weer verder.

Ik denk aan mijn lieve moedertje, aan mijn dierbare zus, aan mijn vader, mijn ‘, hartsvriendinnen Coby en Lucia en het is zo’n wreed besef dat ze nooit meer terugkomen, dat ze definitief weg zijn.

In korte tijd alles zomaar weg. Ik wil met ze praten,  met ze bellen, ze vertellen wat er in me omgaat en ik wil gewoon weer onbedaarlijk  met ze kunnen lachen. Het voelt zo leeg in je huis, in je hart en elke dag vangt weer aan met dat zelfde besef, ze zijn er niet meer, nee, ze zijn er echt niet meer.

Vanmorgen vroeg al even boodschappies wezen doen en brrrr, het was zo nat vandaag. Maar zo lekker vroeg is het gelukkig nog niet zo druk en kan ik op mijn gemak mijn boodschapjes doen. Ik kan echt helemaal crazy worden van al die duwende mensen en krijsende kinderen. Ik stond even wat maaltijden uit te zoeken kwam er wel zo’n overhaastig geval dat  mijn rijdende krat uit mijn hand trok  en dat helemaal aan de overkant deponeerde. Ik had mijn karretje notabene nog vast. ‘Hallo zak patat, gaat ie lekker’, vroeg ik. Hij schrok daarvan en bood gauw zijn excuses aan, maar ik zei dat hij notabene zo mijn karretje uit mijn handen trok omdat hij er waarschijnlijk bij moest. Nou, ik ben opgevoed met ‘pardon, zou ik er even bij mogen?’ Maar goed, hij greep maar gauw zijn maaltijd en weg was meneer Onopgevoed. Brr, soms kan ik toch zo’n afkeer van mensen hebben, hè, kan er niks aan doen, hoor. Na al mijn slechte ervaringen kan ik ze soms wel schieten!

Maar goed,, buiten even diep ademgehaald en  toch wel lekker even die frisse wind door je wangen en die regen op je bol, hoor, voel je je echt Hollands glorie!

Ik ben gelukkig aardig opgeknapt, alleen nog steeds zo’n griepgevoel in mijn hoofd en dat is wel irritant, maar dan neem ik maar weer wat paracetamol. Ben al lang opgelucht dat ik even niet meer van die blaffende hoestbuien heb.

Ik kijk naar de kerstkaarten van de mensen die me niet vergeten zijn en die zo dierbaar hangen in mijn kersthanger. En ik kijk naar de mooie kerstdecoratie, die mijn vriendin Rianne van de week met haar bezoek zo lief  cadeau aan me gaf en die ik een mooi plekje op mijn wandkast heb gegeven, hij staat daar zo prachtig te pronken. En ik voel me dankbaar voor die mensen die me in deze tragische tijd trouw zijn gebleven en me daardoor zoveel steun en troost geven.

Ben wel erg blij als al die feestdagen straks voorbij zijn, want voor mij hoeft dat dus echt niet meer.

Bijna 2020 en wat een verschrikkelijke jaren heb ik achter de rug, niet echt om leuk op terug te kijken en ik ril bij de gedachte wat je misschien nog voor ellende te wachten staat . Soms zou je gewoon in slaap willen vallen en niet meer, nooit meer wakker worden totdat alles gewoon een nachtmerrie is gebleken. Maar ja, we moeten door en positief blijven en met de moed der wanhoop maar weer.

Zal ik of zal ik niet?

Zal ik, zal ik niet? Ik bedoel, mijn kerstboompje optuigen? Wat valt er nog te vieren zonder mijn lieve dierbare moeder en zus? Maar misschien voor een beetje sfeer en in memoriam aan hun? Of zal de aanblik ervan me teveel pijn doen en nog meer dan ooit doen beseffen dat ze er echt niet meer zijn?

Kerstfeest, het feest van mijn moedertje waaraan zij altijd zoveel belang hechtte en wilde dat wij er altijd waren met die dagen. En we hebben die traditie altijd in stand gehouden en er altijd met elkaar zo van genoten.

Zelfs het horen van kerstliedjes doet me pijn en rouw, rouw overvalt je op de meest onaangekondigde momenten. Dan moet je je tranen zien weg te slikken en zo gauw mogelijk een veilig onderkomen zien te zoeken waar je even niets hoeft tegen te houden.

Ik zou zo graag nog even met ze willen babbelen, willen lachen, dicht bij ze willen zijn, maar helaas … De tijd nam met wrede en gulzige handen en slokte alles zomaar op.

Vorig jaar geen kerstkaarten verzonden, ik kon dat toen niet opbrengen.

Met de moed der wanhoop dit jaar maar wel weer gedaan. Je wil toch die mensen die nog wat voor je betekenen niet vergeten en ze toch alle goeds toewensen voor het nieuwe jaar.

Ben wel uitgenodigd voor 1^e kerstdag door Anneroos, mijn andere zusje, maar dan moet ik wel opgeknapt zijn en de rit naar Heiloo aan kunnen. En het weer moet natuurlijk ook mee zitten.  Het is natuurlijk ontzettend lief van haar om mij niet te vergeten en gelukkig heb ik nog wat steun aan haar.

Enfin, het weer met de kerst maar afwachten en natuurlijk mijn conditie. Gelukkig voelde ik mij vanmorgen al wat beter. Ietsje meer lucht en hopen dus dat ik de goede kant opga met die medicijnen die ik trouw inneem.

Wat het weer betreft, dacht ooit nog seizoensbanden aan te schaffen, maar sinds ik van de week las over de onzin van winter- en seizoensbanden die uit de testen kwam die ze ermee gedaan hebben, zie ik daar dus definitief vanaf. Ze schijnen zelfs vaak gevaarlijker te zijn dan gewone banden. Ik had er altijd al een zuur smaakje van eerlijk gezegd. Als ze wat nieuws uitvinden in dit land, dan gaat er bij mij altijd al een soort alarmbel rinkelen in mijn bovenkamer ‘kassa, kassa, kassa’. En dat blijkt dan alweer als je het prijskaartje ziet hangen. Gelukkig had ik die ondingen dus nog niet aangeschaft, want was weer weggegooid geld geweest.

Begreep er toch nooit wat van. De mensen reden al sinds mensenheugenis zonder winterbanden en opeens moest iedereen aan die dingen. En of dat nou het aantal ongelukken per jaar heeft verminderd??    

Zal ik nou of zal ik niet mijn kerstboompje optuigen?

Ik weet het nog niet. Eerst maar even op wat meer zuurstof wachten en dus even wat meer tijd nemen om te beslissen.

Voor de mensen die op bezoek komen is het natuurlijk wel leuk als er wat kerstsfeer bij je thuis is. Ik kijk naar de buurvrouw, zij heeft haar man verloren eerverleden jaar en zij creëert well kerstsfeer thuis. Moedig vind ik dat, misschien moet ik ook maar … ?

Ontsnapt aan de boze wolf !

7 december 2019

Gisteren voor de uitslag scans geweest en gelukkig, er waren geen nieuwe haarden of uitzaaiingen te zien, dus hoera. Over drie maanden dus weer dezelfde riedel ondergaan, maar dus even rust.

Maar jee, grote schrik, hij wilde me meteen opnemen omdat mijn COPD ernstig is opgevlamd en zelfs na de antibiotica en 2 Prednisonkuren nog niet onder controle is. Gelukkig had ik niemand bij me en zei ik dat ik helemaal niets bij me had en me toch moest kunnen verschonen en zo en dat mijn auto ook in de parkeer stond. Nou, voor die auto hadden ze altijd wel een oplossing, maar of ik niemand had die mij spulletjes kon komen brengen. Nee, die had ik niet, want iedereen woont een eind weg en dus ben ik op mezelf aangewezen. Hij vond het niet verantwoord me naar huis te sturen, want hij is bang voor de druk op mijn organen die nu op topsnelheid moeten werken. Gelukkig had ik de avond ervoor Anneroos afgebeld, want ik moest zo laat in het ziekenhuis zijn en als zij daarna nog helemaal naar Heiloo moest in dat verschrikkelijke weer en op die tweebaanswegen, dat wilde ik niet, dan zit ik maar ongerust te zijn of ze dan wel veilig thuiskomt. Weer iemand kwijtraken, dat kan ik immers niet meer opbrengen. Zij is net als ik ook al nachtblind, dus dat vind ik dan al helemaal niets. Ze voelde zich wel bezwaard, maar dat hoefde ze niet te zijn, want ik heb het zelf voorgesteld.

Maar gelukkig was ze er niet bij, want dan had hij me natuurlijk opgenomen en had zij weer naar mijn huis moeten rijden om mijn spulletjes te halen en weer te brengen en nog meer van die poppenkast.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

Enfin, na een hoop gezeur mocht ik toch naar huis gelukkig, maar moest wel langs de apotheek in het ziekenhuis om meteen medicijnen op te halen ervoor Mocht er na het weekend geen verbetering optreden, dan moet ik meteen bellen en moet ik alsnog worden opgenomen.

O, wat was ik blij toen ik uiteindelijk in mijn toet-toet zat op weg naar mijn eigen huissie. Moest er niet aan denken weer in het ziekenhuis te moeten liggen, brrrr! Daar knap ik alleen maar af i.p.v. op.

Thuis meteen aan die extra medicijnen begonnen die ik viermaal daags moet innemen en nu maar hopen dat er eindelijk gauw verbetering optreedt. En ik ben ook nog op de Prednison, dus laat die alsjeblieft ook goed werk doen eindelijk.

Maar goed, ik ontsnapte dus aan de grote, boze wolf (hihi, maar het is wel een hele lieve arts, ,hoor).

Gelukkig duisterde het wat toen ik op weg naar huis ging om 16.45 uur en pas toen ik bijna in Schoonhoven was werd het pikkedonker. Maar goed, toen was ik bijna thuis en ik ken die tweebaanswegen.

 Poeh, poeh, had ik weer, hoor. Toen ik thuiskwam meteen op de bank gaan liggen, want ik was bekkie-af!  Had die ochtend ook nog een longfunctie gehad. Nou, je hebt al geen zuurstof en dan word je neus nog afgeklemd, iik werd er bijna paniekerig van. Maar goed, dat was ook wel een lieverd van die longfunctie en hij had zoveel geduld.

En nu maar gauw opknappen en zorgen dat ik niet in dat ziekenhuis terechtkom. Ik schrok me het eppeleppie toen mijn longarts daarmee aankwam, pffff!

Zo meteen, even mijn maaltijdje nuttigen dat ik heb gehaald, eens even proberen, zoete aardappelpuree met zuurkool en spruitjes en spekjes, nou, zal mij benieuwen. Kant en klaar gehaald, dus lekker makkelijk.

Puinruimen

1 december 2019

Alweer een tijdje niet geschreven op dit blog, maar nu voel ik de drang toch weer wat neer te pennen. Ben druk bezig vrede in mezelf te vinden, mijn misschien kortstondige leven niet langer te verspillen aan nonsens en dingen die toch niet kunnen veranderen. Wel kan ik mezelf nog veranderen, puinruimen in mijn huis, alle overbodige dingen weg. Heb al zoveel opgeruimd, maar ben nog lang niet klaar. Wat kan een mens toch veel troep hebben! Nog veel te veel rotzooi die weg kan, maar ik moet even weer momenten hebben dat het wat beter gaat, want de laatste twee weken gaat het bar. Alsmaar uitputtende hoestbuien en zelfs ’s nachts word je geen rust gegund. Zit op de Prednison en de antibiotica, maar heb niet het gevoel dat dat tot op heden werkt. 
Maar goed, meestal helpt het pas als je de kuur hebt afgemaakt, dus afwachten maar en niet meteen doemdenken. Moet morgen weer voor een scan en dat valt me wel zwaar, want je maakt je nu toch erger ongerust. Al die uitputtende hoestbuien, het voelt gewoon niet goed.             

Afgelopen week las ik op FB een tekst van de vrouw van een ex collega die de kracht niet meer had. Zij had een hersentumor en of dat nog niet genoeg was lijdt haar man ook nog eens aan de ziekte van Alzheimer.  En ik kon het me zo goed voorstellen, gewoonweg doodmoe zijn, niet meer kunnen, de kracht in jezelf niet meer vinden.  

Ze is vorige week overleden, want ze was klaar met haar leven en ze koos ervoor te gaan. Ik vond dat zo moedig, dat gewoon maar openlijk durven zeggen ‘ik heb er de kracht niet meer voor en ben er klaar mee’!

En ik besefte meer dan eens dat het tijd werd om puin te ruimen, om met stoffer en blik en een reuzenbezem alles bijeen te vegen wat niet thuishoort in je leven en de deur uit te bezemen. Genoeg gehuild, genoeg gevochten, genoeg overhoop gelegen met jezelf. En het geeft toch een gevoel van bevrijding eindelijk die stap te durven zetten en nu te kiezen voor jezelf.         
Durven puinruimen, ik ben er helemaal klaar voor. Ook in mijn persoonlijke leven, weg met die mensen die alleen maar ballast voor me zijn geweest, die je alleen maar ziet als het goed met je gaat of als er wat te halen valt of die je alleen maar gekwetst hebben. Helaas ben ik een gevoelsmens, dus alles komt altijd extra hard aan.  Juist die mensen waarvan je het niet verwachtte, dat is nog wel het ergste. Ben ik dan zo een afschuwelijk mens dat het een rechtvaardiging is voor dergelijke behandelingen? Ja, natuurlijk ben ik ook flink bij mezelf ten rade gegaan. Ik heb ook mijn fouten, net als ieder ander, ben – wat nooit voor mensen goede eigenschappen zijn gebleken – altijd recht voor zijn raap, ben vaak te impulsief en ik heb altijd gestreden tegen dat wat in mijn ogen onrecht was, waardoor je dus vaak tegen heilige huisjes en pijnlijke schenen trapte. Dat dat voor mensen niet prettig is als je zo bent, omdat ze je al gauw als een bedreiging zien, ik kan het me voorstellen. Heb vaak geprobeerd het wat minder te doen, maar ja, het is zo moeilijk je karakter te moeten plooien om anderen te plezieren. Wel heb ik altijd getracht gevraagd of ongevraagd anderen te helpen, maar ook dat is niet altijd juist gebleken. Mijn deur blijft open voor al die lieverds die me wel steunen en er wel voor me zijn, maar voor anderen heb ik die potdicht gesloten, voor hen is geen plaats meer in mijn leven.

Ik moet zeggen, het geeft wel een groot gevoel van bevrijding je innerlijk huis te durven schoonmaken, alsof je niet al die last meer op je rug hoeft mee te torsen, het voelt zoveel lichter.
Gelukkig krijg ik er ook deskundige hulp bij en dat scheelt je de blindvlekken te zien die je zelf nog niet ziet. Ik zag die hele therapie eerst niet zitten, maar ik moet zeggen dat het me toch wel goed doet en ik stapjes vooruit bij mezelf ontwaar. 

Maakt het mijn rouw om mijn dierbare zus en moeder minder? Nee, dat zeker niet. Ik mis ze nog elke dag en hun lijden  blijft op mijn netvlies gebrand en blijft pijn doen. Mijn meest dierbare mensen ben ik kwijt en ze komen nooit meer terug.  Ook daar moet ik de confrontatie mee aangaan, maar dat vind ik nog te zwaar en ik kan dus nog niet voldoen aan alle opdrachten. Maar ik ben op weg en tot zover ben ik toch wat trots op mezelf. In mijn uppie sta ik nog altijd overeind en durf ik nu eindelijk voor mezelf te kiezen, durf eindelijk in te zien wat zo scheef zit in mijn leven. Ziekte, ik zie het als volledige uit balans geraakt zijn tussen lichaam en geest. En de tijd die me nog rest wil ik eindelijk gebruiken om met mezelf in het reine te komen en vrede te vinden in mezelf en daarmee de noodzakelijke balans te bereiken.

Ben ik zenuwachtig voor die scan morgen? Ja, ik ben zenuwachtig, want het liefst zou ik als een struisvogel mijn kop in het zand willen steken. Even niet meer ziek hoeven zijn, even ver weg te kunnen blijven van al die ziekenhuizen en witte jassen. En als de uitslag niet goed is, wat dan? Wat wil ik? Welke beslissing moet ik dan nemen,  wil ik nog wel behandeld worden en weer door die lijdensweg gaan van chemo en bestralingen? Ook ik ben moe en waarvoor dan nog, voor wie of voor wat? Elke dag probeer ik te leven alsof ik niet ziek ben, alsof ik een volkomen gezond mens ben en ik probeer alles zoveel mogelijk te blijven doen. Voor mij werkt dat het beste, even alles negeren en gewoon de dagen leven. Niet meer piekeren, nooit meer piekeren, daar verlang ik zo naar, gewoon naar rust, heerlijke vredige rust.

Ik kijk naar buiten en de winter ligt er zo vredig bij. Ik hou van de winter, een rustige winter met maagdelijke sneeuw, maar wel zonder ijzel en snijdende wind. Alleen morgenochtend, morgenochtend mag het even niet gevroren hebben, wanneer ik al die landwegen over moet op weg naar het ziekenhuis en daar heb ik het niet op wanneer het glad is. En hopelijk hoef ik niet te krabben, want daar heb ik nu even niet genoeg adem voor. Maar goed, vanavond maar even een snelle blik werpen hoe mijn toet-toet erbij staat. Mijn totnutoe trouwe toet-toet!