Zondag

Zondag, 1 juli 2018

Vanmorgen moesten de hechtingen eruit en dat kwam een zuster Anna doen.

Ik lag helemaal te bibberen in mijn bed van de angst, want ik had al zoveel pijn gehad aan die wond de afgelopen tijd dat ik er doodsbang van ben geworden.

Maar zij was heel lief en heeft het top gedaan, ik heb er nauwelijks iets van gevoeld. Ik was zo blij dat ze eruit waren en dat ik er zo goed als niks van had gevoeld.1 hechting zat onder een korstje, dus dat was even moeilijk, maar toch heb ik van haar gepeuter weinig tot niets gevoeld en heb ik haar de complimenten gegeven.

De wond begon gisteren al te trekken en dat is een teken dat de hechtingen er dan al uit moeten.

Zo, dat heb ik gelukkig ook weer achter de rug. Ik weet niet hoe het komt dat ik de laatste drie dagen steeds misselijk wakker wordt en dan moet overgeven en daardoor voel ik me ook niet zo piekfijn. Het is overwegend allemaal slijm wat er uitkomt en dat dan waarschijnlijk dwars zit. Verder moet het vandaag erg warm zijn, maar daar merk ik weinig van, ik heb het steeds maar koud en heb dan mijn vest aan, maar dat schijnt toch echt aan mijn gestel te liggen volgens de zusters. Ik denk dat ik steeds zo misselijk ben van de morfine, waarvan ik ook nogal eens vergeetachtig ben en soms dingen niet meer weet. Hoop dus dat we die gauw eens kunnen gaan afbouwen, maar ja, dat moet dan natuurlijk weer geen onhoudbare pijn opleveren.

Vandaag was gelukkig een beetje een rustdag hier, geen therapie en dat is me wel even welkom, want ik was erg moe en viel steeds weer in slaap. Vanochtend kwamen Roos en Martin en vanmiddag Ger en Marrie op bezoek en dat was weer een welkome afleiding. Roos en Martin hadden heerlijke kersen voor me meegebracht uit de Betuwe en dat was smullen geblazen. Gelukkig heb ik er nog genoeg over voor straks!

Sinds twee dagen kan ik mij zelf gelukkig wassen, want al dat afhankelijke gedoe is niets voor mij.

De zusters stonden er versteld van dat ik dat ook alweer zelf had gedaan, maar ja, waarom niet? 

Ik doe het dan allemaal rustig aan, want ik heb tijd zat, als ik het maar zelf kan doen, dat vind ik gewoon het prettigst dan steeds maar te moeten wachten op hulp.

Wel moet ik erop blijven letten de mij aangeleerde ademtechniek steeds toe te passen en dat is nog weleens moeilijk. Maar daar je anders zelf alleen maar in de problemen komt let je er wel steeds meer op. Kreeg net mijn agenda voor de komende week en dat is weer een drukke week met ergo, fysio, dietiste, logopediste, maatschappelijk werk, etc. Tjonge, dat wordt weer weinig rusten zo te zien en dan tussendoor wil je nog je bezoek kunnen ontvangen, dan blijven er nog maar weinig rustmomentjes over. A.s. donderdag moet ik ook weer naar het IJssellandziekenhuis en brrr, wat zie ik daar tegenop. Dat soort reisjes vind ik nog uitermate vermoeiend en dan kom ik altijd uitgeput weer terug. Van Erasmus MC ook weer een oproep gehad de 18e juli te komen voor weer een endoscopie. Ik ben zo bang voor dat onderzoek wat ik al eerder heb gehad. Ik vroeg toen om een roesje, maar dat kon niet, alleen een spray in je keel kon je krijgen. Ik moest ook nog steeds hoesten en het leek soms alsof ik stikte, verschrikkelijk en nu moet ik dat straks weer ondergaan? Ik raak nu al in paniek en ik ben toch niet kleinzerig uitgevallen, maar dat onderzoek, nee, brrrr!

Tjonge, net weer een cup vol pillen voor mijn neus. Ik weet niet hoeveel pillen ik per dag moet slikken, maar ik word soms al misselijk door er alleen al naar te kijken. Om de haverklap staan ze maar weer klaar met een nieuwe cup vol en het is dan ook geen wonder dat ik soms gewoonweg zoveel zuuraanvallen achter elkaar krijg. 

Die maag moet nogal niet wat verduren!

Iedereen die hier komt schrikt als ze zien welke enorme ruimte ik hier tot mijn beschikking heb. Een enorme ontvangstkamer waar ik kan eten en bezoek kan ontvangen en een grote slaapkamer. Verder nog een enorme badkamer en toilet voor mezelf, maar omdat die weinig gebruikt is, ruikt die nogal eens naar riool en daar word ik dan weer misselijk van. Maar goed, dit is maar een tijdelijke ruimte, want als ik bacterievrij blijk te zijn, dan ga je naar een gedeeld appartement. Je hebt dan wel een eigen kamer, maar de badkamer en het toilet moet je dan delen. Ik hou er niet zo van badkamer en toilet te moeten delen, maar ja, je kan nu eenmaal geen eisen stellen. Dan maar hopen dat je dat met een prettig iemand moet delen!

Als ik bacterievrij blijk te zijn, dan hebben Colin en Trijnie mij beloofd mij in mijn rolstoel te hijsen en mee naar buiten te nemen. Nou heb ik al weken geen buitenlucht gezien, dus dat zou welkom zijn, vooral met dat mooie weer.

Zo, nu ga ik weer eens een dutje doen, want nog even, dan komt weer het avondeten en dan komt er weer niks van en ik ben toch wel weer een beetje moe nu.