Vandaag

Zaterdag, 30 juni 2018

Vandaag een drukke dag gehad. Vanochtend stond Ergo-therapie op de agenda en kreeg ik weer gezellig bezoek van Colin en Trijnie, van 13.30 uur tot 14.30 uur verplicht rustuurtje en toen ik wakker werd stond net de zuster aan mijn bed met een heerlijk ijsje, een split, omdat het zo warm was. Wat een verwennerij!

Zat ik lekker van te genieten en toen kwamen mijn neef  Willem en Joke, zijn moeder, op bezoek, wat even onderbroken moest worden voor de fysiotherapie. Therapieën mogen niet verstoord worden hier en gaan boven alles, dus in de tussentijd zijn zij even naar het restaurant gegaan. En waar kwamen ze later mee terug? Mmmmmm, een heerlijk raket die ik zo meteeb smakelijk ga oppeuzelen, want zo lang in de vriezer gedaan omdat ik nog vol zat van het eten.

Zit helaas nog steeds in de isolatie, want het Erasmus MC is er nu nog steeds niet uit na veertien dagen of ik nu met die bacterie besmet ben of niet. Krijg er nu zo langzamerhand wel genoeg van, want anders waren Colin en Trijnie met mij in de rolstoel lekker buiten gaan wandelen met dat warme weer. Nu zit ik alsmaar opgesloten in dezelfde kamer en mag ik daar niet buiten komen.

Nou, daar word je ook een beetje simpel van na al twaalf dagen in isolatie.

De enige mensen die ik mag zien zijn de medische staf, de therapeuten en mijn bezoek. En alles gebeurt met handschoenen aan. Al die kweken zijn intussen negatief gebleken, dus waar wachten ze nu nog op?

Heb vanmorgen gevraagd hoe lang dat nog moet duren, maar dat wisten ze hier ook niet, want alles hangt af van Erasmus MC. Nog even en dan ben ik helemaal mensenschuw geworden!

Intussen heb ik ook bezoek gekregen van een logopediste, omdat ik mij sinds de lymfeklieroperatie vaak verslik en ze bang zijn dat ik daardoor weer een longontsteking kan oplopen. Ik mag niet meer met een rietje drinken nu en als ik een slok genomen heb, dan moet ik mijn kin op de borst doen en dan pas doorslikken, een techniek om zodoende verslikken tegen te gaan. Ik heb het er maar druk mee. Opletten dat ik bij alles wat ik doe de mij geleerde ademtechniek gebruik, nu nog opletten met drinken ook. Moet nu bij alles wat ik doe steeds nadenken, maar de bedoeling is dat het straks een automatisme wordt.

Verder gaat ze ook kijken of ze wat stembandoefeningen met me kan doen om te proberen mijn stem te verbeteren, dus ook daar wordt straks aan gewerkt.

Vanmorgen was ik reuze trots op mezelf, want heb gisteren goed afgekeken van de zuster hoe ze het deed. ‘Nou, dat kan ik zelf ook wel’, dacht ik toen. En dus vanmorgen zo’n bak met warm water gevuld, op mijn rollator gezet, rustig naar mijn bed gereden en mijzelf heerlijk gewassen en het ging hartstikke goed. Toen de zuster kwam om mij te wassen kon ik met trots vertellen dat ik dat zelf al had gedaan, nou, ze was helemaal verrast en vond het zo knap van me.

Zo gauw mogelijk onafhankelijk worden, dat is mijn doel. Al dat moeten afwachten op hulp, niks voor mij. Je bent dan meteen ook in beweging, al moet ik wel steeds opletten om die ademtechniek onderhand te blijven toepassen, want anders ben ik zo helemaal buiten adem en uitgeput.

Met de fysio heb ik ook al wat oefeningen gedaan die goed gingen en het rondje door mijn kamer met de rollator ging ook prima en ze moest mij zelfs afremmen.

Soms ben ik wel erg verdrietig dat ik zo beperkt ben geraakt en ik nog zo een lange weg moet gaan en vooral als ik ’s nachts of ’s morgens wakker word, dan kan het me teveel worden.

Ik zou zo graag weer mijn oude ik zijn en alles willen doen wat ik wil doen, maar dat zal er voorlopig wel niet van komen.

Net met Suzette gebeld die het nu ook erg moeilijk heeft. Haar benen en voeten zijn erg opgezet en moeten elke dag worden ingezwachteld door de thuiszorg, wat ook al geen pretje is en vooral met die warmte zijn die zwachtels een marteling.

Ze zijn hier allemaal wel even lief en proberen het zo aangenaam mogelijk voor je te maken, maar ja, wie verlangt er nu niet naar zijn eigen huisje?

Gelukkig heeft Colin mijn eigen laptop voor me meegenomen en kan ik tenminste bij verveling nog internetten en ook om weer wat contact met buiten te hebben is dat wel fijn.

Steeds vaker denk ik aan de zee, stel ik mij voor te drijven op de golven of te rennen door het zilte sop. Zal ik het ooit nog beleven die zomeravonden van weleer langs de zee opnieuw mee te maken?

Waar en wanneer ging het mis met mijn lichaam? Mijn lichaam, dat ik nu ervaar als een pijnlijke kooi met traliën waarin ik opgesloten zit.

Elke dag weer probeer ik dat lichaam gezond te denken, te verjagen wat ik niet genodigd heb binnen te komen. En mijn grootste verdriet blijft toch de toestand van Suzette. Ik zou alles willen geven om haar weer gezond te zien. Kon ik maar wonderen doen!