Lieve, lieve zus, vandaag zou het je verjaardag zijn. Ik zou je als eerste bellen en je later je lievelingsbloemen brengen, pioenrozen. 

En je zou uit eten willen, want je was een smulpaap en je kon zo genieten van alle lekkernijen die je dan voorgeschoteld kreeg. 

Ik ben blij om alles waarvan je genoten hebt, dat je zo kon genieten van alle dingen in je leven, het was altijd een lust om te zien hoe je kon genieten. Ach lieverd, ik hoop zo dat daar waar je ook mag zijn, je een denderend feestje kan houden met alle dierbaren die daar ook al zijn.

Ik mis je, o ja,, ik mis je nog altijd en in mijn uppie moet ik door. Helemaal alleen, met af en toe de steun van Anneroos. Maar ze woont zo ver weg en ze kan niet zomaar aanwippen. En onze lievelingsneven en nichten wonen helemaal zo eind weg, helemaal in Groningen. Ik zou willen dat ze allemaal wat meer in de buurt woonden, dat ik zo bij ze kon binnenlopen of zij bij mij voor zomaar een gezellig bakkie.

Zoveel mensen, waarvan ik het nooit verwacht had, hebben me zo teleurgesteld en me zo wreed in de steek gelaten in de moeilijkste tijd van mijn leven,, maar weet je, ik ben er sterker door geworden en ik hoef ze niet meer in mijn leven, nóóit meer! Wat dat betreft heb ik nu eindelijk eelt op mijn ziel gekregen, het heeft lang geduurd, maar eindelijk kies ik voor mezelf!

Maar ik moet ook zeggen,  daarvoor in de plaats zijn weer andere lieve mensen gekomen, die ik in mijn leven heb toegelaten, mensen waar je juist niets van verwacht had en die er nu wél zijn! Maar mijn vertrouwen in mensen, ja helaas, het is voorgoed geschonden en het zal heel, heel lang duren eer ik dat weer terugkrijg.

Mama, jij en ik, wij zijn altijd vechters geweest, door alle woeste baren van ons leven wisten we overeind te blijven en voor jullie, alleen voor jullie doe ik mijn best door te gaan met  te vechten. Zo dapper als jij en mama hebben gevochten tegen die wrede ziekte die ons alle drie moest treffen, zo dapper wil ook ik zijn.

Ik stuur je denkbeeldig de pioenrozen waar je zo gek op was, hier lieverd, een enorm boeket pioenrozen en ze bloeien, ze bloeien allemaal voor jou.

Een dikke, dikke pakkerd, lieverd!

De bionische vrouw

Nou hihi, daar ben ik dan, ik lijk nu wel een bionische vrouw.

Het was nog een hele bedoeling om vandaag het ziekenhuis binnen te komen, hoor. Iedereen mocht pas 5 minuten voor zijn afspraak het ziekenhuis in en dan moest je eerst een tent door waar je allemaal vragen werden gesteld en dan pas mocht je naar binnen waar je eerst je handen moest ontsmetten en dan werd je verteld hoe je moest lopen, want er waren allemaal speciale routes aangebracht om bij de afdeling te komen waar jij moet zijn.

Bij de balie word je dan weer dezelfde gezondheidsvragen gesteld en dan word je pas onder assistentie naar de betreffende afdeling gebracht.

Degene die mij de apparatuur moest aanmeten was ook helemaal in beschermende kleding compleet met mondkapje en handschoenen.

Ik moest in slaapshirt verschijnen omdat je dus gereed wordt gemaakt voor de nacht en mijn bh moest daarom dus ook terplekke uit.

Uiteindelijk kreeg ik de apparatuur aangemeten en zo moet ik dan vannacht gaan slapen. Ik moet dan ook nog een neusbrilletje opdoen en een apparaat om mijn pols en dat moet worden verbonden met mijn middelvinger.

Ik weet niet of ik zo wel kan slapen met al die apparatuur, hoor, want ik ben natuurlijk bang dat je iets lostrekt of zo. Volgens die dokter kan het geen kwaad en moet ik gewoon gaan slapen zoals ik altijd slaap en me er niet aan storen. Maar ja, zoiets zit dan natuurlijk tussen je oren en nou ja, ik weet het niet.
Ik had een vest meegenomen, want ik wilde natuurlijk zo niet over straat en het was natuurlijk erg warm vandaag, maar toch maar dat ding even aangetrokken totdat ik in mijn auto zat. Had geen zin in allerlei starende blikken van ‘wat loopt daar nou!’ Nu ben ik ook nog een eeuwige chaoot, dus inmiddels heb ik alweer een paar keer ruzie gehad met al die bedrading en banden en ik hoop dan maar dat ik niet iets heb losgetrokken of zo, want dan kan de riedel weer opnieuw worden gedaan.

Bij de balie trof ik trouwens ook nog mijn longspecialist en hebben we even gebabbeld en vroeg ik hem of hij de vermoeidheid alweer een beetje te boven was. Hij zei dat hij weer aardig fit was en er weer tegenkon.    
Het was ook nog een hele bedoeling om na afloop het ziekenhuis weer uit te komen, want door de getroffen maatregelen was er inmiddels een hele file aan patiënten ontstaan en je mocht maar met 1 man tegelijk eruit.

Maar goed, ik heb het weer overleefd en ik moet morgen voor 10 uur de apparatuur weer terugbrengen, dus weer vroeg mijn bedje uit.

Had trouwens ook nog een bedoeling met de apotheek, want ik had een herhaalrecept besteld voor mijn ogen. Nu heb ik twee verschillende middelen voorgeschreven gekregen van het oogziekenhuis destijds en de ene is Liposic en die moet ik 1x per dag aanbrengen en de andere Duratears 4x per dag. Nu had ik een herhaalrecept voor Liposic gebracht en wat kreeg ik thuis bezorgd?? Juist ja, Duratears waar ik nog een hele doos van heb.

Dus weer gebeld met de apotheek die doodleuk vertelde dat Liposic pas over een maand wordt geleverd en dat ze daarom maar Duratears hadden gestuurd.

Ik zei dat dat niet de bedoeling was, want de oogspecialist schrijft natuurlijk niet voor niets 2 verschillende middelen voor. Nou, zij dacht dat het misschien geen kwaad kon om dan maar Duratears te gebruiken, maar ja, dat wist ze niet zeker. Nou moe, dus dan sturen ze maar weer Duratears, maar ze weten niet zeker of dat geen kwaad kan.

Oogziekenhuis kon ik niet bereiken, dus nu mijn oogspecialist maar een emailbericht gestuurd en nu maar wachten op antwoord.

Wat geen gezanik toch elke keer met die medicijnen. Mijn thyrax was toen ook al niet meer leverbaar, moest ook iets anders voor komen en nu dit weer.

Ik word helemaal krankjorum van elke keer die medicijntekorten, omdat de overheid altijd zo nodig voor een duppie op de eerste rang wenst te zitten.

En dan elke keer die verschillende verpakkingen met weer andere benamingen (dat is dan weer goedkoper!!), waardoor ik met grote regelmaat niet meer weet wat wat is!

Goed, dat was dus weer mijn overdrukke dag en nu moe, moe en nogeens moe, dus ik ga even op de bank rusten.

Publicatie 'Het Kontakt'

In de krant van de Krimpener- en Lopikerwaard 'Het Kontakt' van 12 mei 2020 de publicatie van mijn gedicht 'Hoelang dan nog?'

Speciaal geschreven voor al die mensen in verzorgings- en verpleegtehuizen, die door de coronacrisis in isolatie zitten:

HOELANG DAN NOG?

Niet een omhelzing

geen kus, geen hand

zelfs geen anderhalve meter afstand

maar jij achter gesloten ramen

en binnen de betonnen muren

dondert het tikken van de uren

voelt alleen zijn meer dan verlaten

is er dat murmelen in het niets

zoveel voelbaarder dan gisteren

koud, kouder jouw huid

te lang al onaangeraakt

hunkerend naar

al was het maar

een vluchtige aanraking

hier in de verte noem ik je

mijn woorden als in pluche dekens

getergd door een wanhopig weten

jij hoort ze niet

en onbeantwoord sjokt de tijd

hoelang, hoelang dan nog?

Ingrid E. Noppen

Met mijn hersenpan

Ach jeetje, de vrouw van een buurman op een verdieping onder mij zat in een verzorgingstehuis en hij ging haar dagelijks opzoeken. Eergisteren werd ze opeens erg ziek en nu werd ze gisteren met spoed op de IC opgenomen met corona en moest hij vanmorgen al .afscheid nemen. Zo met hem te doen.        
Maar nu word ik dus zelf ook wel angstig, want het komt nu wel erg dichtbij.
Hij heeft hier in het gebouw toch alles aangeraakt en stond ook in de lift met je, etc.     
Niet dat ik nu, na het verlies van al mijn dierbaren, nog zoveel heb om voor te leven, maar het idee dat als ik het krijg, ik kan stikken met die longziekte van mij, dat vind ik geen prettige gedachte. De vraag is of ze jou ook nog wel opnemen wanneer ze eventueel pijnlijke keuzes moeten maken.

Ik draag al constant plastiek weggooihandschoentjes wanneer ik boodschappen moet doen of de deur uitga om naar de post te kijken, maar misschien moet ik nu toch ook een mondkapje gaan dragen, want voor mij kan een besmetting dodelijk zijn. Ook loop ik voortdurend met een flesje ontsmettingsmiddel, maar dat deed ik al lang voor corona haar intrede deed, dus dat is niks nieuws, Verder heb ik thuis ook een grote fles staan en vraag ik de mensen eerst even hun handen daarmee te doen als ze hier noodgedwongen moeten zijn.

           
Ik ben ook voortdurend thuis tenzij ik boodschapjes moet doen en dan ga ik heel vroeg, zodat ik niet geheel in de ergste drukte kom. Het valt mij toch ook nog op dat er van die ongeduldige mensen zijn die toch boven op je snufferd gaan staan in de supermarkt, omdat ze zo nodig iets nodig hebben waar jij wat aan het zoeken bent. Verder doe ik zoveel mogelijk mijn aankopen via internet, dat is mij nu nog het veiligst.   
Gelukkig houden ze zich in dit complex goed aan de regels en ja, die buurman kon ook niet weten dat zijn vrouw besmet was.

Ik hoop wel dat deze toestand niet al te lang gaat duren, want zo langzamerhand voel je je een gevangene in je eigen huis en nog even en je gaat tegen jezelf praten. Doordat ik nu ook zo goed als geen afleiding heb komen alle nare herinneringen in volle hevigheid vaak naar boven en kan ik dat nu niet ontlopen door naar buiten te gaan of te gaan winkelen en daar heb ik het wel erg moeilijk mee.

Het is ook zo verschrikkelijk saai allemaal, maar ja, we moeten ons wel aan de regels houden willen we dat deze ellende z.s.m. kan worden ingedamd. Gelukkig bellen we als onderlinge bewoners elkaar nog geregeld en kunnen we weer even sociaal kakelen.

Ook de huisartsenpost is gesloten hier  en nu gebeurt alles telefonisch en komt de dokter alleen als het een spoedgeval betreft. Logisch natuurlijk, want zo’n huisartsenpost kan ook al gauw een besmettingshaard worden met zoveel mensen in die wachtruimtes.

Vooral die hulpverleners neem ik wel mijn petje af, hoor, want ze staan er toch maar met z’n allen voor ons!

Nu is het maar te hopen dat, als dit alles voorbij is, de regering eindelijk eens haar portemonnee trekt om ze financieel te belonen, want aan die mondelinge bedankjes die niks kosten hebben ze straks niks.

Verder hoop ik van harte dat de regering haar lesje meer dan geleerd heeft, want dankzij hen is het nu 1 grote noodtoestand in al die ziekenhuizen en moeten al die medische hulpverleners dat maar proberen op te lossen.

Want wie, o wie, moest in het verleden zo nodig zoveel ziekenhuizen sluiten met de gedachte dat we onaantastbaar waren voor welke toekomstige crisis dan ook? Wie heeft voortdurend al die bezuinigingen doorgedrukt in de zorg, zodat  het medisch personeel en straks de burger daar de dupe van is? Zij zijn het immers die nu, onder enorme stress, al die patiënten maar moeten zien te herbergen en allerlei oplossingen moeten bedenken als IC-ínrichtingen in hotels en zelfs in vervoersbussen!       

En waarom hebben we ons zo onafhankelijk gemaakt van andere landen, zodat er nu voortdurend overal een medisch tekort aan is en Jan met de pet daar onder moet lijden? Omdat Nederland zoals gewoonlijk altijd maar voor een duppie op de eerste rang wil zitten!

Gewoon weer onze eigen fabrieken openen en ons zo gauw mogelijk weer onafhankelijk maken, wat ook meteen weer voor een enorme werkgelegenheid kan zorgen!   
Maar goed, ik zal het wel allemaal verkeerd zien met mijn gewone hersenpan!

Wel denk ik dat een dergelijke ramp weleens nodig is om de mensheid weer eens met beide benen op de grond te zetten, want we nemen alles altijd maar als vanzelfsprekend aan en zijn er zo aan gewend dat alles altijd maar moet kunnen.

Genoeg gekakeld, ik ga weer even mijn dagelijkse rustuurtjes houden.

Ik hoop van harte dat jullie allemaal gevrijwaard blijven van dat verschrikkelijke virus en dat deze ramp gauw achter de rug zal zijn. Sterkte allemaal!

Mijn eigen zuurmethode!

Werkt mijn eigen behandeling waar overigens niemand geloof aan hecht, dan toch haar vruchten af???
Vanmorgen weer voor controle geweest en gelukkig ook dit keer geen nieuwe vlekken te zien.
Ik had destijds gelezen dat kanker gek op suiker is en als dat zo is dan moet het dus zuur haten, was mijn redenering.
Vanaf dat er bij mij longkanker werd geconstateerd drink ik dus elke morgen pure, zelf uitgeperste, citroensap van 2 citroenen. Daarnaast drink ik ook nog aangelengde appelazijn, dus per dag krijg ik zo heel wat zuur binnen. Ja, het is vreselijk zuur allemaal, maar ook daar wen je aan en als ik erg dorst heb verlang ik nu zelfs naar citroen. Ik drink al dat zure gedoe wel door een rietje, want ik wil natuurlijk geen aanslag plegen op mijn tanden.
Verder mijd ik zoveel mogelijk het gebruik van suiker. Natuurlijk eet ik best wel af en toe iets lekkers of een gebakje, maar ik beperk dat zoveel mogelijk.

Na de chemo en bestralingen heb ik ontzettend veel last van tintelingen in mijn handen en vaak ook in mijn voeten die erg storend zijn en mijn longspecialist vreest dat mijn zenuwbanen door de bestralingen beschadigd zijn.
Daarvoor is geen herstel mogelijk en daar zal ik dus mee moeten leren leven (bah!). Is geen pretje met grote regelmaat met slapende handen en voeten te zitten, hoor!

24 maart a.s. moet ik trouwens terugkomen voor het aanmeten van een kastje, want hij wil uitsluiten dat ik aan slaapapneu ben komen te lijden door al die behandelingen. Dat kastje moet je dan tijdens de slaap dragen en de volgende morgen voor 10.00 uur terugbrengen. Op 15 april a.s. hoor ik dan weer de uitslag van mijn longspecialist. Dus nou ja, weer wat nieuws. Ik ben zo langzamerhand een grote ervaringsdeskundige wat betreft ziektes en aandoeningen.
Moest ook nog bloedprikken en daarna kon ik eindelijk weer opgelucht naar huis. Als mensen het over een ziekte hebben, durf ik niet eens meer te reageren, want 9 van de 10x heb ik het gehad of lijd ik eraan en dan zouden ze nog denken 'heb je haar weer, die denkt dat ze van alles heeft'. Dus hou ik zoveel mogelijk altijd wijselijk mijn mond als het daarover gaat.
Ik denk dat mijn vader van mij een afraffelproject heeft gemaakt, een zogezegd vluggertje, want ik ben gewoon niet goed afgewerkt!
Maar goed, ik moet niet klagen, want alweer geen nieuwe vlekjes en zelfs mijn longspecialist kreeg een beetje meer hoop dan anders.
Vertel ik medici of andere mensen over mijn methode, dan kijken ze me allemaal verontwaardigd aan en mijn huisarts zei 'nou, het is nooit wetenschappelijk bewezen, maar ik verbied het je niet, want het is in elk geval een enorme vitamineshot.'
Nou, voor mij hoeft het ook niet wetenschappelijk bewezen te zijn, ik doe gewoon wat mijn intuïtie mij vertelt en gezien het resultaat tot nu toe hou ik me daar maar even aan.

Ik zou willen dat ik Suzette toen die citroenen had kunnen laten innemen, maar ja, ik had daar helaas niets over te zeggen, want haar man wist immers altijd alles beter!!! Ze is er nu niet meer en daar heb ik het nog elke dag zo moeilijk mee. Ik had mijn leven voor haar willen geven, maar wie ben ik? Ik heb nu eenmaal niets te vertellen! Ik ben nu eenmaal de eeuwige loser die altijd alleen maar in onmacht moet toezien hoe al het dierbare en waardevolle in mijn leven wordt weggenomen en waartegen ik niets kan doen.

In elk geval, ik ben weer thuis en kan met die longen er weer 3 maanden tegen.
En nu, nu ga ik weer mijn citroenen uitpersen en opdrinken en vanavond die o zo zure appelazijn (die ruikt wel erg sterk, hoor!).

Ik dacht dat ik je zag

Ik dacht dat ik je zag vandaag. Van achteren dezelfde coupe, hetzelfde postuur.

Bijna had ik je geroepen, maar toen jouw gelijkenis zich omdraaide, was het een hele teleurstelling, jij was het niet.

Natuurlijk kon dat ook niet zo zijn, maar toch, ik wilde zo graag blijven geloven dat jij het was en mijn ogen bleven de vrouw op haar rug nog lang volgen.

Me even inbeelden dat ik je weer zag lopen, lieve zus, zoekend naar mooie outfits in de kledingrekken.

Op weg naar huis moest ik er zo van huilen.

Wensen dat je de tijd terug kon draaien en alle tragedies ongedaan kon maken, maar daarin zo machteloos zijn.

Ik mis jou en mama nog elke dag. Ondanks de toch regelmatige aanloop in dit huis voelt het binnenin mij zo verlaten, zo alleen op de wereld. En in je uppie moeten vechten tegen je ziekte, het voelt soms zo doelloos. 

Waarom is alles zoals het is?

Ik kan alleen nog maar hopen dat jullie nu bij elkaar zijn en niet meer lijden en gelukkig zijn, ergens op een heel mooi plekje.

Elke dag probeer ik overeind te blijven, voor jou en voor mama, die zo dapper hebben gestreden tegen deze zelfde verschrikkelijke ziekte.

En mag ik dan zo laf zijn om op te geven? Nee lieverds, nee, voor jullie, alleen maar voor jullie is dit gevecht. Dapper zijn, alleen maar dapper zijn.