De uitslag

28 mei 2019

Deze dag, mijn lieve zus Suzette, zou je jarig zijn geweest en ik denk aan je, zoals ik alle dagen aan je denk en ik mis je nog elke seconde van de dag.       
En precies op jouw geboortedag moest ik naar het ziekenhuis voor de uitslag van mijn scan. Volgens de longarts ziet de scan er schoon uit, dus dat is uiteraard voor nu een goed bericht, maar er is wel weer een ander probleem opgetreden. De ruimte waar mijn longkwabben zijn weggehaald, is opgevuld door flink littekenweefsel wat nooit meer weg zal gaan, waardoor ik het steeds benauwder kan krijgen en meer zal gaan hoesten. Ze kunnen er niets aan doen en dat alleen verlichten door langdurige Prednison en nog een ander middel, maar dat heb ik even geweigerd. Ik merkte al dat ik weer wat benauwder werd en meer moest hoesten, maar zo lang het zo nog gaat, wil ik absoluut geen Prednison of nog andere rommel. Ik ben al een lopende apotheek en dan nog van die zware middelen erbij, waar ik helemaal pafferig van word, alsjeblieft zeg. De pijn in mijn rechterborst en aan het litteken kan ook nog jaren duren volgens hem, evenals de kwetsbaarheid van mijn huid door al die bestralingen.
Heb hem gevraagd of ik nu nog wel beter kan worden, maar dat kon hij niet beloven en pas over vijf jaar zou hij wat optimistischer kunnen zijn.   
Ik mis wel mijn eigen longarts erg, die zomaar opeens weg was omdat hij een wereldreis wilde maken en daarna komt hij ook niet meer terug. Zelden zo’n menselijke en kundige specialist meegemaakt als hij was en ik had daar zo’n steun aan. Zijn vervanger is ook aardig, daar niet van, maar ik moet nog vertrouwen krijgen in die man en dat duurt bij mij altijd even. Het was wel extreem druk in en om het ziekenhuis en ik moest heel wat rondjes rijden aleer ik een parkeerplaatsje kon bemachtigen. Op de weg zelf viel het me nog wel mee, terwijl de radio het toch had over 600 km file door de spoorwegstaking. Gelukkig had ik alleen op de heenweg een kleine file, maar die loste zich al gauw op.      

27 augustus a.s. moet ik dan weer voor een scan en een week daarna weer voor de uitslag.
Kan het niet helpen, maar ik ben zo depri geraakt de laatste tijd en het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen allemaal. Ik verlang zo naar alleen maar rust, rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf.    
Nergens meer aan denken, nergens meer over piekeren, gewoon lekker in een lange en diepe slaap zijn en ook niet meer, nooit meer naar het ziekenhuis hoeven.    
Ik zie ook geen enkel doel meer en dat is nog wel het ergste, niet weten waarvoor je het nog moet doen. En ik schaam me ervoor dat ik me zo moet voelen, terwijl zoveel mensen ook vechten voor hun leven, maar ik kan er op het ogenblik niets aan doen. Je probeert overeind te blijven, maar dat is elke dag weer een enorme worsteling.     
Ik denk dat het een beetje teveel in te korte tijd is geweest en dat ik te lang voor alles heb willen wegvluchten in allerlei afleidingen.          
Wat is er niet misgegaan in mijn leven vanaf mijn vroege kinderjaren? En er komt maar geen einde aan, alsof er één of andere vloek op je rust of misschien ben je dan gewoon een geboren loser, wie zal het zeggen?

Het heeft ook de hele dag al geregend en ik stel me zo voor dat dat al mijn tranen zijn die maar naar beneden blijven vallen. Ik kijk naar buiten en wat een somberheid, de dag ziet er vandaag klaarblijkelijk uit zoals ik mij voel, wat een treurigheid.         
Ik vraag me af waar ze zijn gebleven, Suzette en mijn moedertje en al die dierbare mensen die ik kwijt ben geraakt. Zijn ze nog ergens of is ook dat alleen maar wat we ons wensen, dat ze nog ergens zijn, dat je ze later misschien nog terugziet. Ik weet het niet, ik ben aan alles gaan twijfelen en ergens nog in geloven kan ik al helemaal niet meer.     
Heel erg om je zo verslagen te voelen, maar wat doe je eraan? En nee, ik wil niet naar een psycholoog waar mensen steeds mee komen aanzetten, weer praten, weer alles oprakelen, weer over je toeren raken en wat lost het op? Je moet het uiteindelijk toch zelf doen en weer vrede met jezelf vinden.    

Morgen

Maandag, 20 mei 2019

Sinds gisteren bonst mijn hart weer in mijn keel. Morgen weer voor de scan en dan weer afwachten wat de uitslag wordt. Heb de laatste dagen wel weer kriebelende hoestbuien, maar dat kan natuurlijk ook een kou zijn of aan mijn COPD liggen. In elk geval positief blijven!

Wel is dat heel moeilijk nu ik weer in spanning moet zitten en ook om het feit dat Suzettes levensjaar nadert. Op 28 mei a.s. zou ze jarig zijn en ik moet steeds maar aan haar denken. Hoe ik samen nog met haar achter haar computer zat omdat ze zelf de muziek wilde uitzoeken voor haar afscheid en ze wilde weten wat ik er van vond. Maar natuurlijk moest ze zelf haar keuze maken en dat zei ik haar ook. Ik zie haar nog zitten, toen nog met allemaal vlashaartjes omdat haar haar aan het uitvallen was. De kapster had nog wat laten zitten omdat ze er dan langzaam aan kon wennen, maar dat had ze beter niet kunnen doen, want al die haartjes die er in veelvoud uitvielen, dat was nu niet bepaald opwekkend voor haar. Dan zie ik haar weer in bed liggen, helemaal kaal geworden, zo mager en zo broos en net als haar moeder toen zo zonder klagen. Verdragen, alleen maar verdragen.

Hoe ziek en beroerd ik zelf was van al mijn behandelingen, ik ging elke dag naar haar toe. Elke minuut nog met haar was immers belangrijk. Ze had de kerst nog mee willen maken en voor één keer nog haar verjaardag, maar zelfs dat was haar niet toegestaan. Ik kan er niets aan doen, maar ik voel me helaas toch in een depressie zitten. Ik denk gewoon dat ik teveel heb willen vluchten in allerlei bezigheden en afleiding en dat alle ellendige gebeurtenissen van de laatste maanden zich nu wreken. Het ergste is dat ik nergens meer in kan geloven, niet in een God, niet meer in wonderen, niet meer in de dag van morgen. Alles wat mij dierbaar was ben ik kwijtgeraakt en ik vraag me steeds meer af waarom ik nog moet vechten? Het lijkt allemaal zo simpel wat mensen zeggen om je op te beuren ‘je moet zus doen, je moet zo doen, misschien moet je zus, misschien zo.’ Allemaal goed bedoeld natuurlijk, want wat moeten ze anders zeggen ‘hang je maar meteen op’. Maar het werkt helaas niet zo simpel allemaal.

Je probeert weg te vluchten van al die kwellende beelden die zich als een eindeloze herhaling op het doek van je gedachten afspelen, maar dan lijkt het alleen maar of ze versterkt terugkomen.  Mijn moeder, mijn zus, mijn beste vriendinnen die ik ook nog ben kwijtgeraakt in korte tijd, ik wil ze nog zoveel vertellen en vragen, maar waarheen nu met je verhalen en al je vragen?

Nog altijd krijst die machteloosheid in mij, beseffen hoe klein mens je eigenlijk bent. Dat je niets hebt kunnen doen om je dierbaren te beschermen, al hun lijden ongedaan te maken, alles van ze over te nemen. Alleen maar hun hand vasthouden en ze laten weten dat je er was, dat was alles, het minimale dat je kon doen.

Het is stil geworden, zo vreselijk doodstil zonder hen. Steeds weer wil je ze bellen, dan weer beseffend dat dat niet meer kan, nooit meer.

Het voelt als in een bootje zitten zonder roeispanen op een veel te ruwe zee.

En ik ben bang geworden, doodsbang voor elke nieuwe dag. Wat hangt er dan nog meer boven mijn hoofd aan ellende, wat staat mij nog meer te wachten aan vuilniszakken vol troep? Ja, je moet positief blijven, ik weet het allemaal, maar dat is verdomd moeilijk als je achter elkaar zoveel tegenslagen en verdriet hebt moeten verwerken.

Na de scan moet ik morgen ook meteen door naar de internist voor mijn schildklier, maar dat is gelukkig in hetzelfde ziekenhuis, dus dat kan achter elkaar. Al met al wordt het dus weer een wittejassendag morgen.

Mijn huishoudelijke hulp is er en die is gelukkig altijd wel gezellig en kunnen we samen toch nog even lachen. Ik kijk naar buiten, sombere dag weer, bah!

Straks nog even naar de Lidl, want heb hoognodig natte schoonmaakdoekjes nodig. Daarna weer aan de contactlenzen, waar het nu wonderwel goed meegaat. Maar of ik er mee aan de gang blijf in de toekomst, ik betwijfel het.

Vandaag

8 mei, 2019

Niet te geloven, ze zitten erin. Ik weet niet hoe, maar opeens zaten ze en nu zit ik met die dingen in achter mijn laptoppie. De linker zat er eerst niet goed in, maar met voorzichtig geschuif wist ik die op de juiste plaats te krijgen. Ik blijf het ondingen vinden en het is een eindeloos gepriegel wil je ze erin krijgen. Waardeloos gewoon. Maar goed, nu zitten ze eindelijk en als beloning blijf ik er maar even mee zitten. 

Het is gelukkig nog vroeg en krijg ik ze er straks niet uit, dan kan ik altijd nog naar een opticien rijden. Ik kan er niet mee lezen natuurlijk en dus typ ik maar in het wilde weg. Laat ze voorlopig even zitten om eraan te wennen. Vanochtend had ik ze meteen in de neutraliserende vloeistof gezet, want dat moet minstens een half uur van tevoren (ook al zo’n bedoeling!).

Ben helaas al dagen erg depri en moet zoveel huilen en huilen. Het is me eigenlijk allemaal teveel geworden en het is ook nog eens extra spanning, want de 21^e van deze maand moet ik weer voor een scan en de 28^e (nota bene op Suzettes geboortedag) voor de uitslag. Morgen eerst bloedprikken. Het wordt een drukke maand, want ik moet ook naar de internist en voor tandartscontrole, dus weer helemaal in de medische molen.

Ik mis Suzette steeds meer en meer en kan er niets tegen doen. Ze zeggen altijd dat het met de tijd minder wordt, maar dan vorm ik zeker weer een uitzondering, want bij mij wordt het dan alleen maar erger. Met mijn moeder was het hetzelfde laken een pak en die mis ik ook nog altijd. Ik heb ze onderhand zoveel te vertellen, maar dat kan niet meer, dat is definitief over en uit.

Ik heb getracht zoveel mogelijk afleiding te zoeken in alles en nog wat, maar helaas. Ik werd alweer huilend wakker vanmorgen en voelde me nog zo depri, dat ik maar besloot om vandaag maar eens  thuis te blijven. Soms heb ik helaas geen in meer om te leven en moet ik er alles aan doen om mezelf streng toe te spreken en door te gaan.

Maar goed, vandaag lekker rustig thuis. Kon ik mooi oefenen met die ondingen en wonder boven wonder en tot mijn eigen, grote verbazing zaten ze er na een aantal pogingen eindelijk in.

Mijn onderbuurvrouwtje kwam nog even op de babbel en dat was wel weer even gezellig en zo meteen maar weer eens mijn noodzakelijke rustuurtjes doen.

Heb intussen ook alvast aardappelschijfjes gebakken voor straks en dan doe ik er maar tuinboontjes bij. Ik ben nu eenmaal geen groentemens, alleen gewokte of gegrilde groente kan ik aardig verdragen, maar gekookte, nee, dat heeft mij nooit kunnen bekoren. Asperges en tuinboontjes daarentegen, die lust ik dan wel weer en die maak ik dan ook geregeld. Maar ja, je hebt natuurlijk afwisseling nodig en zo moet ik elke keer weer wat verzinnen. Dus bij mij wordt verder alle groente gewokt of gegrild op sla na natuurlijk. Van de week shoarma gemaakt en dat was ook wel weer eens lekker na lange tijd. Een boel knoflooksaus erbij en mmmm was het. Kon er twee dagen van eten.

Ik kijk naar buiten en bah, ook nog dat sombere weer, daar word je natuurlijk ook niet echt vrolijk van.

Net van mijn buffertje maar weer de driehonderd euro inkomstenbelasting betaald, dan ben ik er maar vanaf en hopelijk is dat nu het laatste dit jaar, want ik heb het wel even gehad met al die hoge rekeningen betalen!

Ik had de stembureauzittingen voor dit jaar i.v.m. mijn ziekte afgezegd, maar ben de 23^e mei toch ingedeeld. Nou ja, dan ga ik toch maar, ik vind het altijd wel leuk al die sociale contacten met mensen en het levert weer wat geld op.

Het vervelende is dat je hier in Schoonhoven ’s avonds terug moet komen om te tellen en ik hoop dat ik dat dan wel kan opbrengen in mijn toestand, maar ja, dat zie ik wel. Tussendoor dan maar flink rusten en een dutje doen. Laten we dan maar hopen dat de telling gauw klopt, des te eerder weer naar huis. Maar je hebt er altijd van die slome duikelaars bij die meer voor de gezelligheid komen en dan is het maar kakel, kakel, maar tellen, ho maar. Heb me vorig jaar met Suzette de rambam geteld. Hadden sommigen nog verkeerd geteld ook en dan heb je het gedonder in de glazen. Het mag gezellig zijn, daar hou ik ook van, maar wel intussen serieus je werk doen alsjeblieft.

In Rotterdam hoefde je als ochtendploeg nooit terug te komen ’s avonds om te tellen, maar hier dus wel. En Rotterdam zorgt heel wat beter voor haar stembureauleden, want daar krijg je altijd een uitgebreide lunch, allerlei soorten drinken en lekkernijen. Hier moet je je eigen lunch meebrengen en krijg je alleen koffie en thee en wat snoepjes. Maar goed, ik maak mijn eigen lunch wel klaar, hoor, want ik kan zelf de heerlijkste broodjes in elkaar flansen.

Zo, nu ga ik eens even de televisie aanzetten en wat rusten op de bank. Door de televisie val ik dan altijd al gauw in slaap en als ik wakker word, dan kan ik er weer even tegenaan. En o ja, die dingen moeten er eerst nog uit, want je mag er niet mee slapen, nou, dat wordt dus weer even een tienjarenplan!