GRIEP

Het werd hoog tijd weer eens wat te schrijven op mijn blog. Je kunt je dagelijkse beslommeringen daarop zo lekker kwijt. Het praat niet terug en luistert geduldig en dat heb je vaak nodig. Iemand die gewoon luistert. Voel me overigens meer dan belabberd, al gaat het ietsje beter nu. Getroffen door een gemene griep met gierende hoestbuien en met 1 long is dat natuurlijk aanpompen en mij doen happen naar adem ondanks mijn zuurstof. Dokter heeft me op de Prednison gezet. Daar krijg je altijd zo'n mooie plofkop van 😂😅, maar goed, als ik me maar gauw beter ga voelen, dat is het belangrijkste. Overigens heb ik het sinds gisterenavond ook zelf weer radicaal aangepakt. Sterk zout water door mijn neus en keel gegoten en jee, de snot kwam vanuit mijn tenen los. Deze ochtend weer hetzelfde aangepakt. En ik moet zeggen, weer een goede remedie om die gierende hoestbuien tot stoppen te dwingen. 

Morgen weer bij de dokter op controle komen, want die voortdurende te horen piep baart zorgen. Gelukkig moet ik in november alweer op controle in het ziekenhuis en daar zien ze het wel als er weer wat mis is of dat het inderdaad door die griep komt wat m.i. het geval is. 

Komen ze 9 november pas met de griepprik aan! De halve wereld heeft al griep gehad! Mosterd na de maaltijd. 

Het ergste is dat ik niet naar het Inloophuis kon en a.s. week waarschijnlijk ook nog niet en dat mis ik dan wel heel erg. Het is toch mijn nieuwe familie geworden. Ze appen me wel veelvuldig en dat is erg lief. Kreeg van een vriendin daar een enorm beterschapsboeket bezorgd en dat vond ik wel zo lief en ontroerend. Heb ik het moeilijk, dan kijk ik daar maar even naar en dan geeft dat weer een opkikkertje. 

Wat ik het ergste vind is dat ik al zo beperkt ben door mijn zuurstof en nu dus helemaal. Mijn geest wil nog zoveel, maar dit verdomde lichaam wil gewoon niet. Ik dwing het vaak toch over de top, want dat ligt nu eenmaal in mijn aard,  maar dat moet ik dan later weer extra bezuren. En dan is het eigen schuld, dikke bult natuurlijk, daar ga ik niet moeilijk over doen. 

Soms heb ik ook zo genoeg van alles. Heb gewoon geen zin in zo'n beperkt leven en als een gevangene opgesloten te zijn in mijn eigen lichaam. Ik wil mijn eigen IK terug, weer alles kunnen doen, niet voortdurend die slangen van die zuuurstofapparaten in de gaten moeten houden als ik wat doe, want menigmaal raak ik daar danig in verstrikt of struikel ik erover. Maar eigenlijk mag ik daarover niet klagen, het is er voor jou en als het er niet was, dan zou je helemaal niks meer kunnen. Dus eigenlijk moet ik het dankbaar zijn.

Ik sta mezelf toe een paar minuten per dag eens flink uit te huilen. Gelukkig val je daar niemand mee lastig als je alleen bent en kun je dat lekker laten gaan. Waar ik het altijd nog moeilijk mee heb is het verlies van mijn dierbare zus. Ze was nog veel te jong om te gaan en het was gewoon niet eerlijk. Hoe ze stierf kwelt me nog altijd. En het feit dat ik naar de bestraling moest terwijl zij intussen stierf, het voelt als een schuld die ik nooit meer kan inlossen. En hoe ze er bijlag bij haar opbaring, zonder haar prachtige haar waar ik altijd jaloers op was en dat ik tijdens haar afscheid er niet voor kon zorgen dat al haar laatste wensen werden vervuld, omdat ... de regie bij iemand anders lag die mij totaal negeerde. 

Je realiseren dat niemand ooit nog van je zal houden zoals je dierbare moeder en zus, doet een constante leegte voelen, die niemand kan begrijpen die niet hetzelfde heeft meegemaakt. 

Ik kijk uit het raam naar die prachtige bomen in diep roodbruin gekleurd, ze zijn op hun mooist nu. Door alle seizoenen heen staan ze er nog altijd, fier en rechtop. Maar ik ook!

Het was weer bal met Noppie

 

Het was weer bal met Ingrid Noppen gisteren. Moest me gisteren op de dagverpleging melden voor een behandeling.
Was een kwartier eerder in het ziekenhuis, dus er kon gelijk begonnen worden. Ik al blij, des te eerder kon ik dan naar huis. Enfin, eerst allerlei metingen. Blijk ik verdikkie koorts te hebben, 39 graden. Nou moe, 'hoe ik me voelde. Ik zei dat ik me niet ziek voelde. Nu had ik die avond ervoor van die rare koude rillingen en ben toen vroeg naar bed gegaan. Ander meetapparaat dan. Zelfde laken een pak. Moest eerst mijn longarts geraadpleegd worden! En het duurde en het duurde. 
Enfin, ik lag daar te wachten en zag opeens iets onder mijn linkerschoen bungelen. Wat was dat? Bij nader onderzoek bleek de zool er voor de helft vanaf te liggen. Kijk ik naar mijn rechterschoen, zelfde laken een pak. Nou moe! Zie ik dat de stiksels van mijn linkerschoen aan de bovenkant ook nog losraakten en kwam mijn grote teen met rode nagellak er bijna doorheen. Hoop niet dat het de verpleging was opgevallen, want dan zullen ze wel gedacht hebben ‘wat een armoedzaaier.’ Maar gauw mijn jas er overheen gegooid. Nu wilde ik helemaal gauw naar huis natuurlijk, want jeetje, dat zat me niet lekker. Straks had ik geen schoen meer om op te lopen!

De verpleging intussen maar meten en vragen hoe ik me voelde! Ze vonden het een hele rare zaak, temeer daar mensen met 39 graden toch wel een zieke indruk moesten maken. Ik zei dat ik nu eenmaal een raar lijf had dat altijd anders reageert dan gewoonlijk bij andere mensen. Na ongeduldig gewacht te hebben werd er eindelijk toch groen licht gegeven en kon de behandeling beginnen. Die duurde slechts een kwartiertje, dus ik al blij, kon ik lekker naar huis waartoe ik al aanstalten maakte. Nee, nee, dat ging zomaar niet. Ik mocht nog niet weg. Er zat dus niets anders op dan andere patiënten dan maar vrolijk uitzwaaien.
Steeds als er een zuster kwam veerde ik op, maar kon haar alleen weer gauw zien vertrekken. Uiteindelijk kreeg ik een lunch aangeboden. Nou, die was zeer uitgebreid met soep vooraf en allerlei extra’s, blokjes kaas, schijfjes komkommer (ze dachten natuurlijk ‘wat een zielenpoot met zulke schoenen, die kan misschien geen eten kopen’!!). Nadat ik die naar binnen had gewerkt was het weer wachten. Maar gelukkig, eindelijk kreeg ik dan toch na weer een meting eindelijk de verheugende mededeling dat ik naar huis mocht. Ik had zo’n haast dat ik bijna met zuurstofapparaat en al van het bed viel. Met die flipflapschoenen zo’n beetje naar mijn auto gesloft en maar hopen dat die zolen er niet helemaal vanaf vielen.

In mijn auto zat ik te denken hoe het toch kwam dat ik met die 39 graden koorts er niet bijzat als een verzopen kat.    
En opeens ging mij een lichtje op. Ik krijg natuurlijk levenslang 3x per week speciale antibiotica (is speciaal voor longpatiënten) die eventuele infecties/ontstekingen etc. tegen moet gaan. Vandaar natuurlijk dat die antibiotica meteen aan de gang is gegaan om vijandelijke indringers te lijf te gaan.
Ik moet zeggen dat die antibiotica altijd goed hun werk doen.  

Thuisgekomen meteen die rot schoenen in de vuilniszak gegooid. Nou ja, mag ik eigenlijk niet zeggen, want ze hebben me wel meer dan twee jaar regelmatig overal naar toe gebracht. Dus enige dankbaarheid is wel op zijn plaats, Ingrid Noppen.
Waren mijn lievelingsschoenen, want ze liepen altijd zo heerlijk.        

Net belde het ziekenhuis weer hoe het nu met me gaat en vroegen ze of ik mijn koorts had gemeten. Ik moest dat eerlijk gezegd ontkennen en ook niet aan gedacht omdat ik me nog steeds goed voel. Nu bellen ze over een half uur weer en moet ik intussen gaan meten. Net gedaan en netjes 36.5 graden. Keurig toch? Morgen weer naar het ziekenhuis, want ik moet als test 10 capsules met een nieuw medicijn ophalen. Kijken hoe die de komende 10 dagen werken!

Bevolkingsonderzoek Borstkanker

 

Gisteren voldaan aan het bevolkingsonderzoek Borstkanker. Heb er heel lang over moeten nadenken, want van de vorige keer had ik dus gewoonweg een trauma opgelopen. Hoewel ik vriendelijk had gezegd rechts erg gevoelig te zijn in verband met de littekens van mijn longoperaties, had ik waarschijnlijk een beetje sadistisch aangelegde medewerkster getroffen, want is het gewoonlijk al geen pretje, zij ging tekeer alsof het haar lieve lust was.

Gevolg toen, meer dan een week een rechterborst vol bloeduitstortingen en enkele weken extra pijn van die littekens. Heb toen dat Rijksinstituut voor Volksgezondheid aangeschreven met mijn slechte ervaring en ook nog gevraagd of ze zo langzamerhand geen andere methode hebben dan dat middeleeuwse apparaat wat een ware marteling is voor een hoop deelnemers.

Het duurde niet lang of ik werd gebeld door een vriendelijke mevrouw die uitlegde dat dat martelapparaat nog het meest beetrouwbare is totnutoe.

Ze adviseerde me volgende keer te zeggen dat ik die longoperaties heb gehad, zodat ze er rekening mee kunnen houden. Ik zei haar dat ik dat al gezegd had, maar dat die medewerkster mij aardig sadistisch leek, want zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Uiteindelijk heb ik er dus lang over gedaan om een beslissing te nemen wel of niet te gaan, want alleen al bij de gedachte er naar toe te moeten, kreeg ik bijna spastische benen. Maar ja gezien mijn ziektegeschiedenis besloot ik toch maar te gaan en afgelopen woensdag ging ik dus trillend als een rietje erheen. Het bleek een mobiele wagen op een parkeerplaats te zijn

Het eerste obstakel kondigde zich al gauw aan. Jk moest een trap op! Voor mij al een hele uitdaging natuurlijk, maar goed, ik ben nooit een opgever geweest, dus gewoon de tijd nemen en hupsakee. Stond niets over in de papieren, wat me toch wel verstandig lijkt, want er zijn genoeg mensen die slecht ter been zijn of net als ik een ziekte hebben die traplopen bemoeilijkt. Het duurde niet lang of ik werd al geroepen. Ik moest mijn bovenlijf ontbloten, maar voor die mevrouw kon beginnen heb ik haar eerst eens even mijn relaas van de vorige keer verteld en dat ik dat geen tweede keer wilde. Ik moet zeggen dat zij het vervolgens heel netjes en voorzichtig heeft aangepakt. Toch schoten de tranen nog in mijn ogen toen zij bezig was met de kant van mijn littekens. Maar goed, na alles wat ik al heb meegemaakt, heb ik toch wel een hoge pijngrens en even kiezen op elkaar dus. Het enige vervelende vond ik haar slechte adem waar geen ontkomen aan was als ze zo dicht met je lichaam bezig zijn. Dan te bedenken dat ik twee dingen haat en dat is slechte adem en vieze lijflucht!
Na afloop vroeg ze of het was meegevallen en dat heb ik beaamd.

De martelgang wat verlichten kan dus duidelijk wel. Anno 2024 snap ik echter niet dat ze zo’n martelwerktuig nog steeds niet hebben kunnen vervangen door iets dat net zo betrouwbaar of meer betrouwbaar is. Ik heb het sterke vermoeden dat het ook hier om een geldkwestie gaat        .
Enfin, ik hoopte dus zeker deze keer geen blauwe borst over te houden of wekenlang weer pijn van die littekens.

Opgelucht dat het achter de rug was werd ik naar het zo krappe kleedhokje terug gedirigeerd.

O fijn, er stond een stoeltje, dat kon ik goed gebruiken bij het aankleden!
Ik pakte mijn kleding van de kapstok en wilde gaan zitten.  Nou ja zeg, wat was dat dan? Ik viel dubbelgevouwen achterover op mijn rug en nek en daar lag ik dan te au’en.           
Het stoeltje bleek een klapstoeltje te zijn en was achter mijn rug klaarblijkelijk geruisloos ingeklapt. Zou ik geen pimpelpaarse borst oplopen dit keer, dan wel een blauwe rug en nek. Niemand hoorde ook mijn gekerm, want die kleedhokjes waren afgescheiden met een wand en een eindje van die onderzoeksruimte. In elk geval heb ik mezelf weer kreunend overeind gehesen, want ik wist 1 ding, ik wilde daar nu helemaal zo gauw mogelijk weg. Was helemaal klaar met die flauwekul! Thuis meteen aan de oefening gegaan met mijn hals en rug om de boel zo soepel mogelijk te houden, want dat lijkt me altijd de beste optie. Mijn nek voelt nog het ergste en ik probeer de boel wat te verlichten met warme douches, oefeningen en paracetamol.. Gezien de enorme smakkerd valt de schade me nog mee, maar leuk is anders, hoor.         

Volgende keer weer gehoor geven aan het bevolkingsonderzoek?? Ik weet het even niet, heb er in elk geval waarschijnlijk weer een trauma bij!

 

Recyclebare zooi

           

woensdag, 31 januari 2024

Nou, ik heb het eens even helemaal gehad met al die rare recyclebare verpakkingen en sluitingen tegenwoordig. Flesjes die zo indeuken, sluitingen die met grof geweld pas open zijn te krijgen, papieren rietjes die tot pap worden in je flesje drinken of glas. Elke keer je hele aanrecht en handen onder als je een verpakking wil openmaken. Zitten er van die klemdoppen op waar je zelfs een schroevendraaier op moet zetten wil je die open kunnen wippen en dan vliegt de melk je als een fontein om je oren, hoor.. Dan die flesjes die bij het kleinste geringste helemaal indeuken en die als ze leeg zijn dan niet door dat statiegeldapparaat gaan. 

Nee, moet je er eerst inblazen volgens de supermarktmedewerker tot al die deuken eruit zijn. Hallo, ik zit aan het zuurstof!!!!!

Heb het zo gehad met al die mileu- en klimaatfreaks met opoes Jetten, Klaver en Timmermans voorop die dit hele land dagelijks tiranniseren met hun rare hobby's.

Het nieuws draai ik tegenwoordig ook meeteen de kop om, want het gaat alleen nog maar over milieu en asielzoekers, om gek van te worden. Dat is ook een manier om mensen aan betaalde abonnementen te krijgen als Netflix e.d. Daar trap ik dus niet in.

Nee, ik kijk tegenwoordig wel YouTube, veel interessanter en daar kan ik vaak nog wat van leren ook. 

Maar om op die verpakkingen terug te komen. Vanmorgen dus even een vette mail gestuurd naar een van die bedrijven, namelijk Foodz. Of ze misschien een bouwvakker die niet open te krijgen sluitingen laten verzinnen!!!

En dan heerlijk heb ik het weer van me afgeschreven en ben ik het weer kwijt.

 

Kerstdrukte

Pfff, wat een kerstdrukte in die winkels. Ik ben helemaal uitgeblust. Ben blij dat ik mijn boeltje bij elkaar heb weten te sprokkelen, want het is toch een hele onderneming om met je zuurstofapparaat in je karretje door al die mensen te manoeuvreren, hoor.

Ik ben natuurlijk ook al niet zo kolossaal, dus mensen zien mij gauw over het hoofd en zo word ik dan nogal eens bijna omver gewalst. Moet ik nog die kabel in de gaten houden van dat apparaat, want komt die in de verdrukking dan begint dat ding meteen te alarmeren,  totdat ik het euvel heb opgespoord. Dat kan weleens even duren en dan word ik daar zo zenuwachtig van dat ik regelmatig uit mijn kakel laat vallen 'hou toch je mond'.

Mensen horen dat weleens en kijken me dan meewarig aan, misschien denkend dat ik het tegen hen heb of tegen iemand anders. 

Maar goed, er zijn ook nog lieve mensen op deze aardbol, hoor. Soms sta ik in de rij van de supermarkt en dan vraagt iemand voor me weleens bezorgd 'wilt u misschien voor?'

Dan antwoord ik altijd met 'heel lief van u, maar het gaat wel, hoor, dus ik wacht netjes op mijn beurt'.

Ja, het geeft mij anders zo'n gevoel van misbruik maken en dat voel ik liever niet.

De mensen staan zelf al zo lang in de rij en dan moeten ze mij nog voor laten gaan, nee, dat doen we niet! Maar het is wel lief dat ze zoiets vragen!

Enfin, word ik niet in de winkels bijna omver gewalst, dan schept die boze wind er een sadistisch genoegen in mij bijna omver te blazen. Die blijft ook maar aan de gang met al dagen zijn macht tentoon spreiden. 

Wat zal ik blij zijn als al die hectische dagen weer voorbij zijn. Voor mij hoeft het allemaal niet meer, hoor. Eersst die verplichting van elk jaar weer die kaarten schrijven (van sommige mensen weet ik niet eens meer hoe ze eruit zien) en dan nogeens die winkelchaos, geen lol aan. Toch wil ik vanuit hier iedereen 

PRETTIGE FEESTDAGEN EN EEN FANTASTISCH 2024 

wensen. 

Tot in het nieuwe jaar maar weer!

28 mei

 

Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag zou je weer jarig zijn. Ik zou de eerste zijn die je zou bellen en zou je later nog een verrassing brengen. Jij zou wel weer ergens een etentje hebben georganiseerd, waarop je je altijd zo kon verheugen en ik natuurlijk ook. We konden daar zo van genieten en het was altijd een lust jou zo te zien smikkelen. En ik ben zo blij dat je van zoveel dingen hebt kunnen genieten en we zoveel hebben kunnen lachen samen. Het was een ruk uit mijn hart  je zo gauw te moeten missen en te moeten toezien hoe je ten onder ging in een zo oneerlijke strijd die je niet kon winnen. Je was zo dapper als mama toen was, geen klacht over jullie lippen, alleen maar moedig alles ondergaan.       
Ik mis jullie, ik mis jullie nog elke dag en voel me soms net als een zombie door het leven gaan. Het beangstigt me dat het zo definitief is en er nooit een weg terug zal zijn. Ik heb met mijn eeuwige impulsieve en chaotische bol jullie wijsheid en advies nog zo vaak nodig en in moeilijke tijden vraag ik me altijd af wat jullie mij zouden zeggen in zo’n situatie. Alles is voorbijgegaan, zo snel en wreed en dat blijft zo pijn doen.

Ik kan alleen maar hopen dat jullie nog ergens zijn, dat jij nog altijd ergens je verjaardag kan vieren met alle dierbaren die daar al zijn. En als dat zo is, dan toost ook op mij, lieve zus, want in gedachten ben ik nog altijd zo dicht bij je. Catch my birthdaykisses, mis je, mis jullie nog elke dag.

Wat zouden we moeten zonder die toevlucht?

 

  

Gelukkig, mijn artikel over het Inloophuis de Vijverhoek aan de Lage Vijverweg in Krimpen aan den IJssel, werd geplaatst op blz 23 van de regionelle krant Het Kontakt.

Waarom ik dat zo belangrijk vind? Omdat dat Inloophuis een fantastisch toevluchtsoord voor (ex-)kankerpatiënten, hun mantelzorgers en nabestaanden is. Wordt er daar alsmaar gehuild en geklaagd over onze ziekte, nee, zeker niet. We lachen daar juist heel wat af en mocht er iemand eens logischerwijs willen uithuilen, dan weet die persoon zich onmiddellijk gesterkt door de rest van de groep en nog belangrijker, die ziet vaak binnen no time het zonnetje weer schijnen,

Eerst had ik mij aangemeld bij een Ondersteuningscentrum in diezelfde stad, maar dat werd meer een koude douche. Die vrijwilligers aldaar waren meer bezig met zichzelf dan met hun gasten en dus besloten ik en een andere gast onze toevlucht te zoeken in de Vijverhoek.Dat werd al gauw een openbaring en we voelden ons er meteen thuis. Wat ik erg belangrijk vind is, dat we daar zo ontzettend kunnen lachen met elkaar en we onze ziekte over het algemeen te kijk zetten met een grote dosis humor.
Verlies je in het dagelijks leven vaak veel goede vrienden door je ziekte en weet je vaak niet waar je terecht kan met van tijd tot tijd opdoemende radeloosheid, in de Vijverhoek sluit je vriendschappen voor het leven. Je vecht allemaal samen tegen dezelfde vijand en dus weet je exact wat er in elkaar omgaat.
Ik verheug me elke week weer op de dinsdag, de dag dat ik er weer naar toe kan om na afloop weer opgeladen naar huis terug te kunnen keren. Het Inloophuis wordt door een team van zes vrijwilligsters gerund en dat zij het vanuit hun hart doen, blijkt wel uit de warme sfeer die ze elke keer weer weten te creëren voor hun gasten. Met veel geduld bieden ze ook altijd een luisterend oor voor wie even 1 op 1 wil uithuilen

Het steekt me wel dat het Ondersteuningscentrum aan alle kanten geholpen wordt door grote donaties van o.a. het KWF, AH en de Jumbo en dat de Vijverhoek het maar financieel moet zien te rooien met de weinige donaties die zij weten te bemachtigen.
Ik heb al eens voorgesteld dat ze maar een euro of zo voor de koffie en thee moeten vragen, maar daar willen ze niets van weten. Ze willen dat geld geen eventuele belemmering mag worden voor mensen die dat niet kunnen missen.           
Voor de van tijd tot tijd georganiseerde lunches mochten ze altijd met korting inkopen doen bij de Jumbo, maar ook dat schijnt nu afgesnoept te zijn door het Ondersteuningscentrum en die korting is dus voor de Vijverhoek ook al ingetrokken. De Jumbo kwam met de smoes dat ze het financieel zo moeilijk hebben nu (nou moe, al die supermarkten hebben zich tijdens de coronatijd als enige winkels die toen open mochten flink kunnen verrijken). Al gauw kwam echter de aap uit de mouw, ze hadden een grote donatie gedaan aan het Ondersteuningscentrum (alsof die nog niet genoeg geld krijgen!).

Ik vind dat heel verdrietig voor die vrijwilligsters van de Vijverhoek, die met hart en ziel hun Inloophuis overeind proberen te houden.
Promoten, zij zijn daar niet zo goed in, dus probeer ik als gast op bescheiden wijze mijn steentje bij te dragen door regelmatig het Inloophuis wat bekendheid te geven.

Afgelopen dinsdag hadden we weer een gezellige lunch. Zonder korting dus van de Jumbo, maar toch waren de vrijwilligsters erin geslaagd de lunch ook deze keer weer tot een groot succes te maken.

 

Inloophuis de Vijverhoek, wat zouden ik en de andere gasten moeten zonder dat toevluchtsoord