Zondag, 2 september 2018
Eergisteren was er hier beneden weer
een barbecue voor alle bewoners en Suzette en ik voelden ons uiteindelijk goed
genoeg om toch te gaan, al was het alleen maar voor de afleiding.
Alle bewoners kwamen afwisselend naar
ons toe om te zeggen dat ze het zo leuk vonden dat we er ook weer bij waren en
dat deed ons echt goed.
Het was dan ook erg gezellig en we
konden weer eens ouderwets lachen.
Het eten was heel goed, heerlijke
salades, allerlei soorten brood en ontzettend mals vlees van de keurslager hier
in Schoonhoven.
We durfden niet al te veel te eten,
want je moet altijd maar wachten of het binnen blijft, maar we hebben toch wat
kunnen genieten van al het lekkers en het is bij allebei binnen gebleven. Je
moet dan ook altijd gedoseerd eten, maar dat geeft niet zolang het binnen
blijft en dan maar heel wat minder.
’s Morgens was Ineke, de
thuiskapster, geweest om mij weer te kortwieken en dus zag ik er netjes uit en
iedereen vond het erg leuk staan.
Zwager Jan genoot ook weer eens volop
van alle afleiding en daar was ik blij om, want die jongen heeft het ook erg
zwaar nu en ik vrees weleens voor zijn gezondheid. Hij is ook niet meer zo piep
en doet zoveel en vergeet zichzelf dan steeds. Als we zeggen dat hij het rustig
aan moet doen, dan wuift hij dat weg en zegt dat hij zijn hele leven al hard
gewerkt heeft, dus dat het oké is, maar wij zijn dat niet met hem eens. Hij
moet ook aan zichzelf denken en hij wordt vaak vergeten door iedereen. Mensen
zijn altijd gefixeerd op de patiënt en vergeten dan vaak de verzorgende dierbare, die het
net zo zwaar heeft.
De laatste dagen heb ik wel te kampen met zware hoofdpijnen en zelfs mijn
gezicht doet dan pijn en als het morgen niet over is, dan maar even een
afspraak maken met de pil, want dit is geen pretje. Moet echt steeds maar paracetamol nemen en
daar heb ik het niet zo op. Alsmaar al die pillen die je naar binnen moet
werken, je bent zo langzamerhand een lopende apotheek.
Het zonnetje schijnt hier volop en
soms verlang ik zo om uit te vliegen, de boel de boel te laten en er gewoon
vandoor te gaan, vrij van alle zorgen en verdriet.
We leven op het ogenblik bij de dag
en willen niet denken aan wat in het verschiet ligt. Elke dag is meegenomen en
willen we bewust leven, al is dat soms erg moeilijk als je je zo ontzettend
beroerd voelt dat je niet weet of je moet liggen, zitten of staan. Dan heb je weer even een inzinking en hoeft het voor jou allemaal niet meer. Je hele leven is zo veranderd en beperkt geworden en eigenlijk wil je nog zoveel.
Je wil je leven zo graag terug en ik
denk vaak aan hiervoor, toen we nog van niets wisten en volop genoten van onze
nieuwe woning en alle festiviteiten hier. We waren eindelijk op onze plek en we
voelden ons zo happy.
Waarom het leven altijd zo onbarmhartig
voor ons moet zijn, ik weet het niet en vraag me vaak af wat we toch misdaan
moet hebben dat we altijd te kampen hebben met zoveel tegenslagen, verdriet en
ellende. die maar nooit ophoudt.
Het spijt me, maar het leven is gewoonweg vanaf mijn vroegste
jeugd altijd wreed voor ons geweest en eigenlijk wil ik niet eens meer weten
waarom. Alleen onze daardoor opgelopen vechtlust heeft ons er altijd doorheen
geholpen en die komt ook nu weer goed van pas. Of het genoeg is om ook dit
allemaal weer te overwinnen, wie zal het zeggen, maar we gaan er elke dag weer
voor en waar de ene even een zwak moment heeft is er de ander om je weer op te
peppen.
We hebben in elk geval nu als
strohalm elkaar nog .
Dinsdag moet ik weer voor een CT-scan van longen en bovenbuik en dinsdag weer bloedprikken en naar mijn longarts om te horen of de derde chemokuur kan doorgaan (brrr, ik ril er nu alweer van!). Het is zo tweeledig, zoveel troep die je lichaam binnenkomt, maar die je aan de andere kant ook weer moet helpen. Ik zie er elke keer weer zo tegenop omdat ik er zo beroerd en ziek van ben en dat dan dagenlang zonder ophouden. Maar goed, we hebben geen keus, was dat maar zo. Suzettte is ook volop bezig nu met de bestralingen van haar hoofd. Elke dag moet ze naar het ziekenhuis en volgende week heeft ze weer een belangrijk gesprek met de bestralingsarts. Door die bestralingen zwellen haar hersens steeds wat op en dan wordt ze daar weer misselijk van en moet ze ook veel overgeven. Van die bestralingen kan ze ook nogeens doof worden en vergeetachtig, maar ja, ook al geen keus, ze wil nu eenmaal geen uitzaaiingen in haar hoofd, daar is ze zo bang voor en dat kan ik me helemaal voorstellen.
Zo, ik ga nu eens even mijn was
ophangen, want ook dat moet doorgaan en daarna staat me weer een boel strijk te
wachten. Dat doe ik trouwens zittend tegenwoordig met de strijkplank op
schoothoogte en met de noodzakelijke pauzes, maar ik doe het wel nog allemaal zelf! 1x per week krijg ik drie uurtjes huishoudelijke hulp en die houdt zich bezig
met de zware karweitjes, zoals de galerij, het balkon, de badkamer, etc., want
dat kan ik zelf helaas niet meer.
Maar het lichte huishoudelijk werk
kan ik gelukkig zelf nog. Ze vroegen ook of ik thuishulp wilde hebben om me te
wassen e.d., maar daar voel ik niks voor. Ik kan dat nu nog goed zelf, heb een
heerlijke douchestoel en dat werkt prima. Moet er niet aan denken zo
afhankelijk te worden dat ik dat niet meer zelf kan en elke dag maar als een kledderkedet moet
afwachten wanneer ze je onder de douche komen helpen. Nee hoor, zo lang ik die
dingen zelf kan doen doe ik die zelf en je kan tenminste je eigen tijd bepalen. Het houdt je trouwens ook nog een beetje
bezig en het is goed voor de afleiding zelf nog van alles en nog wat te doen.
Zo, nu ga ik echt de was ophangen,
want de wasautomaat is alweer een tijdje gestopt en ik wil mijn was ook even op
het balkon hangen, heerlijk de wind er doorheen, lekker fris.
Tot de volgende aflevering maar weer!
