WAT IS DAT TOCH IN ONS?

Soms lijkt het me beter om maar geen kranten meer te lezen.
Ik hoef me dan tenminste niet meer op te winden over al die berichten, die regelmatig melding maken van graaiende witte boorden, maatregelen van de regering die de meest zwakke groepen van onze samenleving treffen en nog erger, kennis te moeten nemen hoe wij mensen elkaar afslachten en voor wat?
Voor maar zo’n korte tijd op aarde?      
Wat is het toch in ons mensen, dat ons drijft tot zulke waanzin van elkaar afslachten? Zelfs kinderen en oude mensen worden niet ontzien.
Vernietiging, dat lijkt veel van ons mensen te drijven tot invulling van het leven. En menigmaal vraag ik me af hoe je rustig kunt gaan slapen met zulke wrede daden op je geweten!       
Je medemens angst aanjagen, mishandelen, martelen en vermoorden, hoe voelt zoiets? Geeft het vrede in je hart, stilt het voor even die verbittering en haat in je of vraagt het steeds meer vergelding voor je eigen falen in het leven? Sta je er ooit bij stil hoe je ziel er misschien uitziet na zulke vernietigende daden? Vraag je je ooit af of je misschien eens op een dag zult moeten ondergaan wat je je slachtoffers hebt aangedaan? Het verbaast mij ook steeds weer hoe mensen in naam van God of Allah hun wrede daden vergoelijken! Hoe haal je het eigenlijk in je hoofd op die zetel te gaan zitten en uit die naam zogenaamd recht te spreken? Welke hoogmoed drijft je tot zoiets?
     
‘In elk mens schuilt een duistere zijde’ hoor ik vaak en dat jaagt mij angst aan. Ook in mij? Schuilt er ook in mij iets zwarts, iets duisters? Zou ook ik in staat zijn tot zulke wreedheden? Ik kan het me onder geen beding voorstellen, maar stel je voor dat mijn dierbaren iets zou worden aangedaan? Dan kan ik me best indenken hoe ik wraakgevoelens zou koesteren ten opzichte van de dader(s), dat ik zoveel woede zou voelen dat ik best … ! Maar wraakgevoelens en haat voelen t.o.v. onschuldige mensen, die part noch deel uitmaken van wat mijn dierbaren zou zijn aangedaan? Nee, dat kan ik mij absoluut niet voorstellen! Ik betrap me zelf er soms op dat ik zo kwaad op iemand kan zijn dat ik … ! Maar tot uitvoer brengen van wat ik in mijn woede zou willen doen, zou ik daar werkelijk toe in staat zijn? Waarom zijn wij mensen toch zoals wij zijn? Is er werkelijk weer een wereldoorlog nodig om ons tot bezinning te brengen, onze vernietigingsdrang en onverdraagzaamheid jegens elkaar weer tot bedaren te brengen? Waarom is het, dat wij mensen zo graag rassen willen zuiveren, land willen inpikken dat een ander volk toebehoort, met geweld willen eisen dat een ander ons geloof aanhangt? Zoveel vragen waarop ik maar zo moeilijk een antwoord kan vinden en mij doen graven in mijzelf. Wie ben ik eigenlijk achter mijn naam?

Ik wil geen duistere zijde hebben, maar hoe vaak niet voeren wij oorlogen in het klein? Waar helpen wij mee aan die vernietiging die steeds nadrukkelijker massa’s slachtoffers eist? Is het onze negativiteit die zich als een besmettelijke ziekte verspreidt over de aarde? Immers, we mopperen en klagen over alles en nog wat, het weer, ons inkomen, de politiek, onze carrières die maar niet opschieten, etc. etc.
Zijn we ooit wel tevreden te stellen? Kunnen we ooit wel eens gelukkig zijn met wat we eigenlijk hebben? Ik zoek de antwoorden op mijn vragen in anderen, in mijzelf, in elke nieuwe dag die weer begint. Tracht bij herhaling het drukke verkeer in mijn hoofd uit te schakelen en te leren luisteren naar de stem van mijn ziel. Wat is gelukkig zijn, waar begint gelukkig zijn, hoe voelt gelukkig zijn eigenlijk? Misschien moet ik helemaal geen vragen stellen en gewoon maar elke dag leven, alles laten komen zoals het komt, met de levensstroom meedrijven i.p.v. trachten er tegenin te zwemmen.
Misschien begint het daar, het leven jou laten leiden i.p.v. andersom.