De uitslag

woensdag, 27 februari 2019

Vandaag dus, gesteund door mijn zusje Anneroos, naar het ziekenhuis geweest voor de uitslag.  Natuurlijk waren we gespannen van tevoren en ik zat me te bedenken hoe dat moest als ik voor dat dilemma kwam te staan van weer chemo en bestralingen.

Het duurde en het duurde, maar uiteindelijk werd ik dan binnengeroepen.

De nieuwe longarts stak meteen zijn hand uit en zei ‘ik mag u voor nu feliciteren, u lijkt clean te zijn’.

Ik moest het nog een keer horen om het te geloven, maar het was echt zo.

Volgens hem heb ik de zwaarste behandelingen gekregen die er waren, na deze behandelingen zou er niets meer geweest zijn, maar het heeft dus wel zijn werk gedaan.

Nu heeft mijn eigen tactiek misschien ook wel gedeeltelijk bijgedragen tot een goede uitslag, want sedert weken pers ik elke dag 2 citroenen uit om die vervolgens puur op te drinken zonder vermenging van wat dan ook.

Had ergens gelezen dat suiker funest is voor kanker, want kanker schijnt daar dol op te zijn! Nou, dacht ik, als ze dol zijn op kanker, dan moeten ze zuur moeilijk verdragen en zodoende dus. Verder negeer ik tegenwoordig elke dag mijn ziekte en doe gewoon alsof ik gezond ben. Ga elke dag naar buiten en doe nog van alles, kom nou zeg, ik zal toch zeker de baas zijn in mijn eigen lichaam en niet zo’n ziekte die ik niet heb uitgenodigd? Misschien heeft het er allemaal toe bijgedragen, zeker weten doe je het nooit natuurlijk, maar ik ga toch maar gewoon op die voet verder!

De komende 2 jaar moet ik nog wel  om de 3 maanden weer een scan laten maken en bij hem komen, daarna om de 5 maanden en na die 2 jaar om het jaar en pas na 5 jaar kunnen ze daadwerkelijk zeggen of ik echt een goede kans maak als genezen te worden bestempeld.

Deze opvolger was ook een vriendelijke man, wel een beetje een sloompie, maar wel vriendelijk en hij houdt ook wel van lachen.

En toch, ik mis mijn vorige longarts, maar helaas, die komt niet meer terug.

Ik hoorde van deze arts potjandosie dat hij een wereldreis aan het maken is en nu in Costa Rica zit. Voor hem natuurlijk hartstikke leuk en hij heeft gelijk ook, maar ik mis hem toch wel.

Maar goed, de komende 3 maanden kan ik weer even ademhalen en tot mezelf komen. Wel vind ik het nog steeds oneerlijk tegenover Suzette, die helemaal geen kans heeft gekregen en dat kan me nog zo ontzettend veel pijn doen.

Natuurlijk ben ik erg opgelucht, maar echt blij zijn, nee, dat kan ik gewoon niet, vind dat gewoon onrecht t.o.v. haar. Zij heeft zo moeten lijden en dat staat nog elke dag op mijn netvlies. Het is oneerlijkl, zo ontzettend oneerlijk!

Ik heb het er nog elke dag zo moeilijk mee, kan nergens meer echt blij mee zijn, alsof er gewoon 1 groot gat in mijn hart zit.

Na het ziekenhuis zijn Anneroos en ik de uitslag nog wel even gaan vieren in Brasserie de Veerpont aan het water in Schoonhoven, waar ze je altijd de heerlijkste gerechten weten voor te schotelen en de bediening altijd zo vriendelijk is en er alles aan doet het naar je zin te maken. En, wat ook erg belangrijk is, het is daar altijd erg schoon en het is allemaal supervers.

Het was er weer erg druk, maar gelukkig, alsof het zo moest zijn, nog 1 tafeltje over voor ons beidjes. Gauw gaan zitten, want achter ons kwamen nog meer mensen binnen. We moesten al langs de weg parkeren, want op de parkeerplaats van het restaurant was geen plekje meer te vinden. Maar langs de weg ook weer net 1 lege parkeerplek voor ons, alsof het op ons gewacht had!

Ik heb carpaccio genomen  en Anneroos nam zalm en wat hebben we gesmuld.

Maar die lege stoel, op die lege stoel hoorde iemand thuis.

We kregen het eten bijna niet op, want het was zoveel, maar wel overheerlijk en je krijgt daar altijd echt meer dan waar voor je geld!

Het is dan ook mijn stamrestaurantje geworden. Het is ook heerlijk zitten aan dat water en vooral op een lentedag zoals vandaag.

Zo, nu ga ik weer even rusten, want ik ben weer bekkie-af van al die spanningen van de afgelopen dagen en van deze drukke dag.

Witte-jassen-rust voor 3 maanden, wat een heerlijk vooruitzicht!