vrijdag, 10 augustus 2018, 21.09 uur

Sinds eergisteren voel ik mij weer een beetje mens na al die verschrikkelijke dagen waarop ik zo ziek was. Ben eergisteren en gisteren zelf met de auto naar de Plus gegaan, want het was niet meer zo warm en ik voelde me wat beter. Verder was ik het voortdurend thuiszitten ook zo moe en ik wilde gewoon weer eens de winkels in. Ben wel vroeg in de morgen gegaan, zodat het tenminste nog rustig was in de supermarkt. Het was heerlijk weer je eigen boodschappen te kunnen uitzoeken en kopen. Thuisgekomen was ik helemaal uitgeput, maar wel voldaan. Het was gewoon fijn weer even in het leven te staan, al was het dan in de supermarkt.

Vandaag is weer een drukke dag. De thuiszorg is net weer geweest en om 12.30 uur kwam de Ergo en mijn broer kwam om 14.00 uur bij Suzette en Jan en dus ben ik daar ook even naar toe gelopen.

Daarna was ik helemaal uitgeput, want had nog helemaal niet kunnen rusten, maar ja, je wil toch ook even je broer en schoonzus zien.

Suzette vertelde me gisteren dat ze voor het eerst een verschrikkelijke huildag had gehad. Ze was al dagen uit haar doen en prikkelbaar en toen kreeg ze opeens enorme huilbuien. Ze vond het zo erg omdat ze zo graag flink wilde doen naar buiten toe. Ik heb haar gezegd dat ik heel blij was dat ze eindelijk had gehuild en dat ze helemaal niet flink hoeft te doen naar de buitenwereld, want dat wíj nu eenmaal in onze schoenen moesten lopen!

Het inslikken van al onze emoties doet onze ziektes geen goed, want hoe dan ook die emoties zoeken dan toch een andere weg en in ons lijf zal dat niet de beste weg zijn. Maar goed, ik begrijp het wel, je wil je nu eenmaal altijd flinker voordoen dan je bent. Ze zei dat ze vaak bang was omdat ze niet eens wist of ze de kerst nog zou halen en mijn hart brak gewoon doormidden. Ik zei haar dat we samen zouden blijven vechten en dat we blijven hopen op wondertjes.

Ze zei ook dat ik aan mezelf moest denken en niet zo verdrietig moest zijn om haar, maar ja, ze is mij nu eenmaal zo dierbaar en als het kon zou ik mijn leven voor het hare geven.

Sinds gisteren voelen mijn ogen erg broeierig aan. Druppel ze al steeds in, maar ze blijven maar geïrriteerd en het is vermoeiend kijken. De uitslag op huid en hoofd is ietsje minder geworden, maar helemaal weg is het nog niet. Volgende week belt de dermatoloog en ik hoop dat het dan helemaal weg is. 

Vandaag viel me op dat mijn gezicht wat opgezet is en ik hoop niet dat dat erger wordt.

Merkte vanmorgen op dat mijn haar al erg dof begint te worden en ik kijk er maar niet teveel naar, want anders wordt dat weer een probleem.

En o ja, we verdragen allebei geen gewoon brood meer, nee, het moet nu geroosterd tot toast. Jan doet nog elke dag zijn best ons te verwennen. Zo kwam hij gisteren weer met een overheerlijke bananenmilkshake aanzetten,  die hij zelf gemaakt had. En met macaroni en mandarijnen.

Heb zo met hem te doen. Hij loopt al zo moeilijk door zijn heup en knie en toch maar blijven zorgen en verzorgen. Ik neem echt mijn petje voor hem af en Suzette heeft met hem toch wel een enorm lot uit de loterij, hoor.

Ik ben blij dat het niet meer zo warm is, want anders heb ik het alleen maar dubbel zo benauwd met die longen. Ze voorspellen wel weer tropisch weer, maar laat ik hopen dat ze het bij het verkeerde eind hebben.

Was net even op het balkon en voelde regendruppels. Heerlijk, laat maar komen, hoor. 
Heb wel even gauw mijn wasje binnengehaald.

De komende dagen kan ik hopelijk nog een beetje genieten van het mij wat beter voelen, want volgende week, de 16^e hoor ik of de 2^e chemo de 20^e doorgaat. Hoop niet dat ik dan weer zo ziek ervan wordt. De oncologie heeft wel beloofd dat ze zouden kijken of ze de 2^e chemo een beetje kunnen aanpassen, zodat ik weer niet zo doodziek ervan wordt en al die problemen met uitslag krijg en zo. Hopen maar dat het ze zal lukken!

Het worden zo en zo dagen vol spanning nu Suzette de 16^e ook dat belangrijke gesprek zal krijgen of ze haar nog verder willen behandelen of niet.

Ik hoop zo van harte dat we eindelijk eens een gunstig bericht krijgen dan, want daar zijn we nu wel echt aan toe. We hebben wel genoeg te verduren en elke dag die last van 2 zware kruizen te moeten dragen, is soms ook onhoudbaar.

Positief blijven, ja, dat weten we nu wel, maar in ons geval is dat soms verdomde moeilijk. Bij tijd en wijle zijn we heel flink en soms hebben we gewoon een inzinking en dan moet je weer alle zeilen bijzetten om op te staan.

Nog steeds hebben we allebei een enorme hang naar augurken eten.

Zelfs ’s morgensvroeg zit ik al aan de slices augurken en niet eentje of twee, nee, wel 6 of 7 stuks tegelijk. Daar moest je vroeger toch niet aan denken, zo op je nuchtere maag al dat zuur? Maar om de een of andere reden heb ik daar steeds zo’n onbedwingbare trek in en Suzette heeft hetzelfde.

Hele potten augurken heb ik intussen al leeggegeten en ik word al paniekerig als ik aan de laatste pot bezig ben, want dan moet er weer nieuwe voorraad komen.

Je krijgt toch wel een hele rare smaak van die chemo, hoor.

Overigens zei de thuiszorg vandaag dat ze de diëtiste gaat inschakelen, want ze is niet erg tevreden over mijn gewicht.

Enfin, zo hobbelen we van dag naar dag en ik merk dat ik steeds meer per dag leef en niet verder kijk. Alleen vandaag is nu belangrijk en morgen is weer een nieuwe dag en dan zien we wel weer. Er gaat zoveel in mijn hoofd om dat ik niet teveel meer wil denken.