zaterdag, 2 juni 2018
Koffertje staat klaar voor het ziekenhuis. Ik word morgen dus opgenomen voor de lymfeklieroperatie op maandag, die ca een uur gaat duren. Er worden hapjes en cellen uit mijn lymfeklieren genomen en als alles goed gaat hoop ik maandagavond weer naar huis te mogen en anders dinsdag.
En dan begint het wachten weer op de uitslagen.
Intussen van Suzette en Jan alvast een smartphone mogen uitzoeken voor mijn verjaardag, een hele mooie Huawei smart P, want ze willen dat als ik straks misschien langere tijd in het ziekenhuis moet blijven ik alvast zo'n ding heb. Jeetje, in al hun ellende daar nog aan denken. Ben er wel echt heel verguld mee, zo'n mooi ding.
Alleen ben ik nog niet aangesloten, want dat duurt nog 3 tot 4 werkdagen.
Vandaag ook nog iets triests met Suzette. Haar haar is gemillimeterd door de kapster. De kapster vond dat het beter eerst gemillimeterd kon worden alvorens ze meteen geconfronteerd werd met helemaal kaal. Toen ik binnenkwam en haar zo zag begon Suzette te huilen en heb ik haar moeten troosten. Zo triest. Ze had altijd zo'n mooie, dikke bos haar en nu, het blijft uitvallen! Ik had zo met haar te doen, maar ja, wat moet je, je moet vechten voor je leven en dan is dat het minst erge. Ik begrijp het heel goed, ik zal straks zeker ook traantjes laten wanneer ik mijn haar zal gaan verliezen.
We proberen er voor elkaar te zijn, elkaar te troosten, moed in te spreken. Suzette hoest vreselijk en ik zou willen dat ik haar kon helpen, het put haar zo uit. Ik klop dan altijd wat op haar rug in de hoop dat dat haar verlicht, het is zo'n diepe hoest die van zo ver lijkt te komen.
Jeetje, in welke nachtmerrie zijn we toch beland en er komt maar geen eind aan.
Jan zit inmiddels ook helemaal onder de gordelroos en is ook nog door zijn rug gegaan, het houdt mar niet op. Met onze tranen zou je zo langzamerhand een hele oceaan kunnen vullen. Alles lijkt ook zo hopeloos op het ogenblik en nergens is een horizon te zien.
Koffertje staat klaar voor het ziekenhuis. Ik word morgen dus opgenomen voor de lymfeklieroperatie op maandag, die ca een uur gaat duren. Er worden hapjes en cellen uit mijn lymfeklieren genomen en als alles goed gaat hoop ik maandagavond weer naar huis te mogen en anders dinsdag.
En dan begint het wachten weer op de uitslagen.
Intussen van Suzette en Jan alvast een smartphone mogen uitzoeken voor mijn verjaardag, een hele mooie Huawei smart P, want ze willen dat als ik straks misschien langere tijd in het ziekenhuis moet blijven ik alvast zo'n ding heb. Jeetje, in al hun ellende daar nog aan denken. Ben er wel echt heel verguld mee, zo'n mooi ding.
Alleen ben ik nog niet aangesloten, want dat duurt nog 3 tot 4 werkdagen.
Vandaag ook nog iets triests met Suzette. Haar haar is gemillimeterd door de kapster. De kapster vond dat het beter eerst gemillimeterd kon worden alvorens ze meteen geconfronteerd werd met helemaal kaal. Toen ik binnenkwam en haar zo zag begon Suzette te huilen en heb ik haar moeten troosten. Zo triest. Ze had altijd zo'n mooie, dikke bos haar en nu, het blijft uitvallen! Ik had zo met haar te doen, maar ja, wat moet je, je moet vechten voor je leven en dan is dat het minst erge. Ik begrijp het heel goed, ik zal straks zeker ook traantjes laten wanneer ik mijn haar zal gaan verliezen.
We proberen er voor elkaar te zijn, elkaar te troosten, moed in te spreken. Suzette hoest vreselijk en ik zou willen dat ik haar kon helpen, het put haar zo uit. Ik klop dan altijd wat op haar rug in de hoop dat dat haar verlicht, het is zo'n diepe hoest die van zo ver lijkt te komen.
Jeetje, in welke nachtmerrie zijn we toch beland en er komt maar geen eind aan.
Jan zit inmiddels ook helemaal onder de gordelroos en is ook nog door zijn rug gegaan, het houdt mar niet op. Met onze tranen zou je zo langzamerhand een hele oceaan kunnen vullen. Alles lijkt ook zo hopeloos op het ogenblik en nergens is een horizon te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten